Οικογένεια, ένας παρεξηγημένος θεσμός...

Κάθε φθινόπωρο λαβαίνω τις νέες θεματικές προτάσεις του διαδικτυακού βιβλιοπωλείου στο οποίο είμαι συνδρομητής. Ψάχνοντας ανάμεσα σε αμέτρητους τίτλους, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα επανεκδοθέν εικονογραφημένο βιβλίο ομοφυλοφιλικού περιεχομένου που απευθύνεται κυρίως σε νεαρά ελληνόπουλα. Οι εκδόσεις Ίκαρος, όπως πληροφορήθηκα, προχώρησαν στην έκδοση του εν λόγω βιβλίου ύστερα από πιέσεις «προοδευτικών» ομάδων, γεγονός που δημιούργησε πολυποίκιλες αντιδράσεις. Με τίτλο «Το πιο μεγάλο βιβλίο για τις οικογένειες», περιλαμβάνει σκηνές με δύο ομόφυλα ζευγάρια και παρουσιάζει τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Το συγκεκριμένο βιβλίο μάλιστα κέρδισε το βραβείο School Library Information Book Award για ηλικίες παιδιών κάτω των 7 ετών... Άλλο ένα εικονογραφημένο βιβλίο που κυκλοφορεί με παραμύθια και τιτλοφορείται «Η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέπτη», απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Το παραμύθι μιλάει για μια μικρούλα που βρίσκει την αγάπη, τη χαρά και την ασφάλεια, βρίσκει δηλαδή την οικογένειά της σε ένα ζευγάρι γκέι ανδρών που την αγαπούν άνευ όρων. Ένα τρίτο βιβλίο έχει σαν γενικό τίτλο «Μικρές Οικογενειακές Ιστορίες» και απευθύνεται σε εφήβους και ενήλικες. Πρόκειται για μια επίσης ιστορία μιας μικρούλας που μεγαλώνει σε μια οικογενειακή «κολεκτίβα» και ήρθε στον κόσμο ως το παιδί δύο λεσβιών και δύο γκέι ανδρών. Τέλος, άλλο ένα παραμύθι για μικρά παιδιά που προωθεί την ομοφυλοφιλία (υπό την αιγίδα μάλιστα του Υπουργείου Πολιτισμού) πωλείται ήδη από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος η οποία από το 2012 επιχορηγείται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως... Βιβλία ομολογουμένως πρωτόγνωρα για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Εκείνο πάντως που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όσο κι’ αν έψαξα στο βιβλιοπωλείο δεν βρήκα ούτε ένα βιβλίο που να αναφέρεται στον ρόλο και την αξία της παραδοσιακής οικογένειας. Η οικογένεια που είναι για τον καθένα μας οι γονείς, η μητέρα, ο πατέρας, τα αδέλφια. Η οικογένεια εκείνη που μας φέρνει στον κόσμο, η μητέρα που μας δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία στη ζωή, που μας κυοφορεί εννέα μήνες, μας νιώθει μέσα της να μεγαλώνουμε, τρέφεται για να τραφούμε, ζει για να ζήσουμε και ζούμε μέσα από αυτήν. Και ύστερα έρχεται και ο ρόλος του πατέρα, διόλου ευκαταφρόνητος και όχι λιγότερο σημαντικός. Από τη στιγμή που η μητέρα αποφασίζει συνειδητά για εμάς και μαζί με τον πατέρα γίνονται βιολογικοί γονείς που μας φέρνουν σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή τη ζωή, είναι οι μόνοι αυστηρά υπεύθυνοι για εμάς και οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Είμαστε αίμα τους, σάρκα από τη σάρκα τους. Πολύ φοβάμαι ότι η σημερινή κοινωνία είναι στο έλεος μιας επιβαλλόμενης ιδεολογίας μεταμφιεσμένη ως «προοδευτική» που επιχειρεί να αναδιοργανώσει την ανθρώπινη φυλή και κοινωνία για να υπηρετήσει την νέα τάξη πραγμάτων. Ο θεσμός και η αξία της αληθινής οικογένειας είναι ότι μας έχει απομείνει. Ας μην αφήσουμε κι αυτό να χαθεί…

Δυσφορία φύλλου - Η νέα "πανδημία"

Αν μας είχαν πει πριν από λίγα χρόνια ότι η δυσφορία φύλου θα γινόταν μόδα, δεν θα το πιστεύαμε. Και όμως, αυτό φαίνεται να συμβαίνει σήμερα στις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» χώρες. Γεγονός είναι ότι από ένα εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, που αφορούσε μερικά άτομα της πρώιμης παιδικής ηλικίας, η δυσφορία φύλου έχει γίνει μαζική παθολογία. Σύμφωνα με εμπεριστατωμένες έρευνες, η δυσφορία φύλου αναφέρεται σε συναισθήματα άγχους και αναστάτωσης, τα οποία νιώθει ένα άτομο όταν το φύλο του δεν ταιριάζει με την ταυτότητά του. Οι άνθρωποι που βιώνουν δυσφορία φύλου, όπως έχει διαπιστωθεί, νιώθουν άβολα με τη σύγκρουση ανάμεσα στα σεξουαλικά χαρακτηριστικά του σώματός τους και στο πως νιώθουν ή σκέφτονται για τον εαυτό τους. Οι επιδράσεις της δυσφορίας φύλου διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Για κάποιους, αυτά τα συναισθήματα επηρεάζουν την εικόνα του εαυτού τους και την συμπεριφορά τους. Ένα άτομο με δυσφορία φύλου μπορεί να αντιμετωπίζει τα συναισθήματα δυσφορίας αλλάζοντας την έκφραση του φύλου του ή ακόμη αλλάζοντας την εμφάνισή του. Τα παιδιά που νιώθουν δυσφορία φύλου μπορεί να εκφράζουν την επιθυμία να είναι το αντίθετο φύλο, να συμπεριφέρονται ετεροφυλικά, να ντύνονται και να χτενίζονται όπως τα άτομα του αντίθετου φύλου. Οι ακριβείς αιτίες για την δυσφορία φύλου δεν είναι απολύτως κατανοητές, όμως πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην εμφάνισή της. Η έναρξη της δυσφορίας φύλου συμβαίνει συνήθως στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας Η πιο ακραία περίπτωση δυσφορίας του φύλλου είναι τα λεγόμενα «διεμφυλικά» (transsexual) άτομα στα οποία η έμφυλη ταυτότητά και συμπεριφορά τους δεν συμφωνούν με το βιολογικό τους φύλο. Στα διεμφυλικά άτομα, σύμφωνα με τις ίδιες μελέτες, η ασυμβατότητα της βιολογικής με την προσωπική και κοινωνική τους ταυτότητα είναι πλήρης και σε όποια ηλικία κι’ αν βρίσκονται τους προκαλεί έντονη δυσφορία και απέχθεια για το σώμα τους. Για παράδειγμα, τα αγόρια μισούν κάθε ανδρικό χαρακτηριστικό τους σώματός τους και επιθυμούν να απαλλαγούν από το πέος τους, ενώ τα κορίτσια βλέπουν με τρόμο τα στήθη τους ή αντιμετωπίζουν ως ενοχλητική «μαύρη οπή» το αιδοίο τους. Το φαινόμενο ωστόσο είναι εντονότερο στα κορίτσια. Μία νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό General Psychiatry, αποκάλυψε πως ολοένα και περισσότερα κορίτσια ηλικίας έως 11 ετών, αποφασίζουν να ξεκινήσουν τη θεραπεία για αλλαγή φύλου, συχνά με τη συγκατάθεση των γονέων τους. Μετά την ηλικία των 15 ετών η συγκατάθεση δεν είναι απαραίτητη. Στις ΗΠΑ λειτουργούν 300 ιδιωτικές κλινικές που κάνουν τέτοιου είδους επεμβάσεις. Μπορεί η επιστήμη να κάνει θαύματα σε αυτό τον τομέα, όμως η κοινωνική απομόνωση του ατόμου που επιθυμεί να προχωρήσει σε αλλαγή φύλου είναι ένα φαινόμενο που ακόμα παρατηρείται, όσο «προχωρημένη» κι’ αν θέλει να δείχνει η σύγχρονη κοινωνία. Αυτό που εγείρει το ερώτημα εδώ: Είναι στη φύση του ανθρώπου ν’ απομακρύνεται από την ίδια του τη φύση;

Περί Πολιτικού Μάρκετινγκ...

Με αφορμή τη νέα διαφημιστική εκστρατεία των Συντηρητικών, απο ενδιαφέρον έψαξα και βρήκα εμπεριστατωμένες στρατηγικές έρευνες σχεδιασμού και επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται στις πολιτικές εκστρατείες. Το λεγόμενο Πολιτικό Μάρκετινγκ, σύμφωνα με την πολιτική ορολογία. Το Πολιτικό Μάρκετινγκ λοιπόν, γεννήθηκε στα μέσα του 20ού αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συγκεκριμένα, το 1952 ο στρατηγός Dwight Eisenhower έγινε ο πρώτος προεδρικός υποψήφιος που χρησιμοποίησε τις υπηρεσίες ενός διαφημιστικού γραφείου για να διεξάγει την πολιτική του εκστρατεία. Χρόνια αργότερα, οι εκλογικές εκστρατείες ήρθαν στην τηλεόραση με τη μορφή πολιτικών συζητήσεων των υποψηφίων, όπως αυτές που διεξήχθησαν από τον John Kennedy και τον Richard Nixon το1960. Έκτοτε, άρχισαν να χρησιμοποιούνται άλλες πολιτικές στρατηγικής Μάρκετινγκ. Την δεκαετία του 80 ο Ronald Reagan χρησιμοποίησε για τις ομιλίες του το πρωτοεμφανιζόμενο βίντεο, ενώ ο George Bush ήταν ο πρώτος υποψήφιος που στράφηκε σε συμβούλους εικόνας για να ενισχύσει το εκλογικό του προφίλ. Με το πέρασμα των χρόνων, η πολιτική επικοινωνία έχει αλλάξει σημαντικά και δεν ακολουθεί πλέον τις παραδοσιακές νόρμες. Οι επικοινωνιακές δεξιότητες, οι τεχνικές και τα εργαλεία που χρησιμοποιούν τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν περάσει στην εποχή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μία εποχή που χαρακτηρίζεται από μεγάλες αλλαγές στον χώρο του πολιτικού και επικοινωνιακού ανταγωνισμού. Σε αυτή τη νέα εποχή κεντρικό ρόλο διαδραματίζει το Πολιτικό Μάρκετινγκ. Στο σύγχρονο πολιτικό τοπίο, το Μάρκετινγκ προσφέρει στα πολιτικά κόμματα και στους πολιτικούς αμέτρητες ευκαιρίες να συνδεθούν με μέλη, υποστηρικτές, φίλους, πιθανούς ψηφοφόρους για να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη. Επίσης, υπάρχουν εργαλεία διαθέσιμα για τη συλλογή δεδομένων σχετικά με τους ψηφοφόρους που μπορούν να συντελέσουν στη διαμόρφωση εκστρατειών με διαδραστικό περιεχόμενο και στη δημιουργία στοχευμένων μηνυμάτων για συγκεκριμένα τμήματα του πληθυσμού. Αυτή η νέα κατάσταση επηρεάζει τη στρατηγική Μάρκετινγκ τόσο των κομμάτων όσο και των ίδιων των πολιτικών και απαιτεί ευέλικτη προσαρμογή στο δυναμικό ψηφιακό περιβάλλον. Το Πολιτικό Μάρκετινγκ μπορεί να βοηθήσει τους πολιτικούς στην υλοποίηση της αποστολής τους. Έχει διαπιστωθεί ότι οι πολιτικοί στρέφονται ολοένα και περισσότερο σε εξωπολιτικούς ειδήμονες και επικοινωνιακούς συμβούλους ώστε να διασφαλίσουν την εκλογική επιτυχία. Αυτό, όπως πιστεύουν, το πετυχαίνουν καλύτερα με τη χρήση του Πολιτικού Μάρκετινγκ μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία δημιουργούν νέους τρόπους για την εμπορική προώθηση πολιτικών εκστρατειών και καινούργιους «ηλεκτρονικούς χώρους» για την αλληλεπίδραση των υποψηφίων και των ψηφοφόρων. Ένα επιτυχημένο Πολιτικό Μάρκετινγκ σημαίνει και ευρεία χρήση των μέσων ενημέρωσης, ως βασική προτεραιότητα της επικοινωνιακής στρατηγικής των πολιτικών. Η αύξηση της επιρροής των Social Media, έχει δημιουργήσει μία ανάγκη για ανασύσταση της καθιερωμένης εκλογικής τακτικής. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως τα κοινωνικά δίκτυα είναι αυτά που οδηγούν σε θετικά εκλογικά αποτελέσματα. Οι θέσεις μου στο θέμα άλλωστε είναι γνωστές. Οι λόγοι απαντούν περισσότερο σε ένα συνονθύλευα πολιτικών, κοινωνικών και ιστορικών χαρακτηριστικών της δυτικής κοινωνίας...

"Η Σκοτεινή Ιστορία του Χόλιγουντ"

Επιθυμία ή ακόμη και όνειρο πολλών ανθρώπων όταν βρίσκονται στην παιδική, εφηβική, νεανική ή και ενήλικη ζωή τους, είναι το γίνουν ηθοποιοί. Είτε επειδή τους αρέσει ως ενασχόληση, είτε επειδή τους εντυπωσιάζει το να υποδύονται κάποιον άλλον, είτε επειδή θέλγονται από τη δημοσιότητα, είτε επειδή το θεωρούν προσοδοφόρο επάγγελμα. Για τους περισσότερους που αγωνιούν να πετύχουν, ηθοποιός σημαίνει φώτα, λάμψη, δημοσιότητα, εξώφυλλα, αυτόγραφα, πλούτο. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Το επάγγελμα του ηθοποιού απαιτεί σκληρή δουλειά, πολύμηνες πρόβες, θυσίες, χαμηλές αποδοχές, αναζήτηση εργασίας. Το Χόλιγουντ, η «Μέκκα» του κινηματογράφου, είναι το μεγάλο όνειρο κάθε επίδοξου καλλιτέχνη. Ένα όνειρο που για τους περισσότερους θα υποδειχτεί απατηλό. Σύμφωνα με μία νέα έκθεση, μόλις το 2% των ηθοποιών βγάζουν προς το ζην. Οι υπόλοιποι βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση εργασίας, ενώ το ποσοστό εκείνων που κατάφεραν τελικά να αποκτήσουν διασημότητα ανέρχεται μόλις στο 0.04%... Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «Η Σκοτεινή Ιστορία του Χόλιγουντ», «The Dark Side of Hollywood», βλέπει κανείς τις βρόμικες δουλειές των στούντιο σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν είναι κρυφό ότι για το σύστημα των Χολιγουντιανών στούντιο μοναδικός σκοπός ήταν και παραμένει το κέρδος. Βλέποντας προσεκτικά την ταινία, αντιλαμβάνεται κανείς μέχρι που ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν οι παραγωγοί, προκειμένου να μη δουν τα έσοδά τους να μειώνονται. Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε που το Χόλιγουντ έγινε το κέντρο του αμερικανικού κινηματογράφου και ενώ πάντα παρουσιαζόταν ως τόπος αίγλης και ένα «σπίτι» για τους εμφανίσιμους και ταλαντούχους ηθοποιούς, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του υπήρχε και μια πιο σκοτεινή πλευρά. Οι κινηματογραφιστές δεν μετακόμισαν στη νότια Καλιφόρνια μόνο για τον ηλιόλουστο καιρό της, αλλά κατευθύνθηκαν στη Δύση για να αποφύγουν τους νόμους περί διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας που περιόριζαν τη χρήση κινηματογραφικών καμερών. Από τις πρώτες μέρες του, το «κέντρο» της κινηματογραφικής βιομηχανίας δημιούργησε μία ατμόσφαιρα υπερβολής, υπέρτατη ψευδαίσθηση, εξωφρενικά χρήματα, υπερβολική κολακεία, μεγάλες προσδοκίες και απεριόριστο εγωισμό. Κάποιοι ηθοποιοί αντάλλασσαν το σεξ με τη - συχνά μάταιη - ελπίδα επαγγελματικής ανέλιξης, «αστέρια» που δεν υπάκουαν τούς κινηματογραφικούς κανόνες έσβησαν πρόωρα, μαφιόζοι εντάχθηκαν στα συνδικάτα και εκβίαζαν τα στούντιο, ενώ οι λογιστές φαίνεται να υπήρξαν από τους πιο δημιουργικούς του Χόλιγουντ, καταφέρνοντας να διασφαλίσουν ότι ακόμη και επικές υπερπαραγωγές και εμβληματικές ταινίες δεν έχουν αποφέρει κέρδη. Η «Σκοτεινή Ιστορία του Χόλιγουντ» τα καλύπτει όλα, από τη δημιουργία των στούντιο και τους μεγιστάνες του κινηματογράφου μέχρι και τις εταιρείες που τα διοικούν σήμερα, από τον εθισμό στα ναρκωτικά μέχρι το κυνήγι μαγισσών της εποχής του Μακάρθι και το MeToo. Εντατικά ερευνημένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ, σύμφωνα με τις κριτικές, αποκαλύπτει ότι οι ιστορίες πίσω από την ασημένια οθόνη είναι τουλάχιστον τόσο συναρπαστικές όσο κι αυτές που λάμπουν πάνω της...