Total Pageviews

Friday, June 22, 2012

Εσεις τι λέτε;




Λειτουργική γλώσσα

Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε η καταφατική απάντηση του ιερέα Ζήση Ντερέκα σε ερώτηση εάν σε Ελληνορθόδοξες Εκκλησίες η Θεία Λειτουργία επιτρέπεται να γίνεται στα Αγγλικά.
Μεγαλωμένος στο Τορόντο του Καναδά, ο  Ιερατικώς Προϊστάμενος του Αγίου Διονυσίου θεωρεί εντελώς φυσιολογικό να κηρύττει τον λόγο του Θεού και στην Αγγλική γλώσσα.  
Οι γνώμες πάντως στο θέμα αυτό είναι διχασμένες.
Ορισμένοι ακροατές του σταθμού μας υποστηρίζουν ότι δεν είναι σωστό να γίνεται η λειτουργία στα Αγγλικά γιατί χάνει την αξία της.
Αυτό βέβαια χρειάζεται συζήτηση γιατί Ορθόδοξοι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο οπότε θα πρέπει να μάθουν όλοι ελληνικά...
Ταξιδεύοντας στο χρόνο βλέπουμε πως η πρώτη Θεία Λειτουργία είναι του Αδελφοθέου Ιακώβου για του Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ. Μετά έχουμε την Λειτουργία του Ευαγγελιστή Μάρκου για τους Χριστιανούς της Αιγύπτου. Ακολουθεί η Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου για τους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας και τέλος έχουμε την Λειτουργία του Ιωάννου Χρυσοστόμου για τους Έλληνες Χριστιανούς. 
Κάθε ένας από τους αναφερόμενους Αγίους χρησιμοποίησε τη δική του διάλεκτο, όπως έγινε και με τα Ευαγγέλια, χωρίς να χαθεί η αξία τους
Στην Ιαπωνία το 1850 υπήρχαν 4 εκατομμύρια Ορθόδοξοι με αποτέλεσμα οι Λειτουργίες του Ιωάννου Χρισοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου να μεταφραστούν στα Ιαπωνικά.
Προσωπικά πιστεύω πως το καυτό θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι να φέρουμε τα παιδιά μας στις Εκκλησίες και να παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία σε γλώσσα που την κατανοούν.
Συχνά προσπαθούμε να φορτώσουμε το φταίξιμο στα παιδιά μας που δεν καταλαβαίνουν τη Λειτουργία στα Ελληνικά, ενώ στην πραγματικότητα είναι όλο δικό μας που δεν μιλάμε Ελληνικά στα σπίτια μας!
Ιδανική - κατά τη γνώμη μου - λύση θα ήταν η Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια να γίνονται σε απλή και σαφή Ελληνική και Αγγλική (ή Γαλλική) γλώσσα ταυτόχρονα.
Με τον τρόπο αυτό θα μπορούμε να κατανοούμε ευκολότερα το Λόγο του Θεού και η Εκκλησία θα εκπληρώσει αποτελεσματικά την αποστολή της.

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης

Monday, June 11, 2012

Εσεις τι λέτε;


Η «Ελπίδα» πεθαίνει πάντα...πρώτη.

Δεν εκπλήττει πλέον κανέναν η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος για την ΕΚΜΜ.
Χωρίς κριτική διάθεση, η στήλη διατυπώνει ορισμένες σκέψεις και ανησυχίες για την πορεία και το μέλλον του άλλοτε «κέντρου αποφάσεων» της ελληνικής ομογένειας του Καναδά.
Θεωρώ αναγκαία την προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες και απαιτήσεις των καιρών. Και βέβαια η κοινότητα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
Με βάση λοιπόν τις τωρινές ανάγκες και προοπτικές, ο οργανισμός - εφόσον θέλει να παρέχει πολλαπλές υπηρεσίες - επιβάλλεται να ακολουθεί μία αναπτυξιακή πολιτική μαζί με έναν αποτελεσματικό κοινωνικό-οικονομικό προγραμματισμό.
Η δομή του οργανισμού, όπως έχει διαμορφωθεί, απαιτεί ικανότητες και δεξιότητες ώστε να επιτευχθεί η αποτελεσματική λειτουργία του.
Απαιτεί επί πλέον αφοσίωση, αποφασιστικότητα και φαντασία.
H έλευση του νέου αιώνα άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του οργανισμού με την ενεργή συμμετοχή της νεότερης γενιάς.
Μιας γενιάς γονέων που από την πρώτη κιόλας στιγμή έτυχε της καθολικής υποστήριξης της ευρύτερης παροικίας.
Οι μεγάλες προσδοκίες όμως σύντομα διαψεύστηκαν...
Η εκτός πραγματικότητας αντίληψη που εισήχθη στον οργανισμό, η ξενόφερτη νοοτροπία των νέο-διοικούντων, ο ανεύθυνος τρόπος αντιμετώπισης των ζωτικών θεμάτων και η έλλειψη επικοινωνίας, είχαν σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός κλίματος πόλωσης και διχασμού.
Η λανθασμένη κοινοτική πολιτική που ακολουθήθηκε, η αδικαιολόγητη διαγραφή εθελοντών, οι άστοχοι χειρισμοί στην παιδεία, οι προστριβές με την εκκλησία, η ρευστοποίηση της κοινοτικής περιουσίας και η άσκοπη και δαπανηρή προσάρτηση του Λαβάλ - με όλα τα γνωστά επακόλουθα - θεωρούνται ορισμένα από τα «επιτεύγματα» της κάποτε πολλά υποσχόμενης «ελπιδοφόρας» γενιάς…
Η νέα διοίκηση - τελευταία ίσως των Μοϊκανών - ξαναπαίρνει μέσα από τις στάχτες της καμένης γης τη σκυτάλη και τον τραχύ δρόμο του νοικοκυρέματος...
Και μείς, οι ελάχιστοι εναπομείναντες επιβάτες ενός ακυβέρνητου πλοίου, αφού ακριβοπληρώσαμε τις λάθος επιλογές μας, μοιραία θα καταφύγουμε πάλι μια μέρα σε κάποιους άλλους φιλόδοξους νέους με την «Ελπίδα» πως θα την οδηγήσουν κάποτε σε ένα πιο δημιουργικό και ελπιδοφόρο αύριο…
Αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά η «Ελπίδα» πεθαίνει πάντα… πρώτη;

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com