Total Pageviews

Tuesday, February 24, 2015

Εσείς τι λέτε;


Κινδυνεύουν οι καταθέσεις μας σε ελληνικές τράπεζες;

Ρωτούν τελευταία με έκδηλη ανησυχία οι ομογενείς που έχουν εμπιστευθεί χρήματά τους σε τράπεζες της γενέτειρας."Αν πτωχεύσει η Ελλάδα θα μπορέσουμε να πάρουμε τα χρήματά μας ή θα τα χάσουμε;" Δυστυχώς, κανένας δεν γνωρίζει τι επιφυλάσσει το αύριο. Με κριτήριο τις τελευταίες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις και την τετράμηνη παράταση του προγράμματος στήριξης-το αποτέλεσμα του οποίου είναι απρόβλεπτο-ο αντικειμενικός παρατηρητής θα διακινδύνευε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα διαφεύγει τον κίνδυνο πτώχευσης. Η διάσωση της πατρίδας μας από την χρεοκοπία δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις και τις δράσεις της κυβέρνησης Τσίπρα που, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν διαθέτει δυστυχώς μαγικό ραβδί. Οφείλεται αποκλειστικά στο διαγνωσμένο κίνδυνο συνολικής κατάρρευσης της Ευρώπης και του ευρώ, σε περίπτωση που καταρρεύσει η Ελλάδα. Οφείλεται στο διαρκή κίνδυνο του "ντόμινο", δηλαδή της κατάρρευσης της μιας ευρωπαϊκής χώρας μετά την άλλη, υπό το βάρος των χρεών της Ελλάδας και άλλων χωρών-μελών της ευρωζώνης, που αντιμετωπίζουν όμοια ή σχετικά προβλήματα. Συνεπώς, "αν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μας σε ελληνικές τράπεζες;" κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα φέρει το αύριο. Υπάρχουν όμως κάποιες αποφάσεις της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας που ενισχύουν την εκτίμηση ότι το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας δεν κινδυνεύει- τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Κατ’ αρχήν, υπάρχει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Οικονομικής Στήριξης που δημιουργήθηκε για να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα χωρών-μελών της ευρωζώνης, που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Οι ραγδαίες εξ άλλου εξελίξεις στο χώρο της Ευρώπης, υποχρέωσαν την πολιτική ηγεσία να λάβει πρόσθετα μέτρα για την προστασία της Ένωσης και του ευρώ, εγκρίνοντας αύξηση των εγγυήσεων που προσφέρει το EFSF (European Financial Stability Facility) σε πιστωτές απειλούμενων τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών. Εάν λάβουμε υπόψη μας την πολιτική βούληση να κρατηθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη και τις κατηγορηματικές δηλώσεις κορυφαίων ηγετικών στελεχών ότι καμία χώρα-μέλος δεν πρόκειται να εκδιωχθεί από την Ευρώπη και το ευρώ, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, όσο η Ελλάδα παραμένει στην Ευρώπη δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις μας σε ελληνικές τράπεζες.Τέλος, η πρόθεση εξαιρετικά μεγάλου ποσοστού δανειστών της Ελλάδας να ανταλλάξουν τα ομόλογα που λήγουν το 2020 με ομόλογα μακροπρόθεσμης ρευστοποίησης, ενδεχομένως με χαμηλότερο τόκο, προσλαμβάνεται ως "ενισχυτική" της προσπάθειας της Ευρώπης "να σώσει" την Ελλάδα. Η διαχείριση χρημάτων, αξιών και ακίνητης περιουσίας είναι προσωπική υπόθεση κάθε ανθρώπου και σύνθεση διαφόρων παραγόντων (γνώσεις, πρόθεση ρίσκου, απληστία, κ.ά.) Δεν υπάρχουν απόλυτες συνταγές ή συμβουλές. Εν προκειμένω, οι ομογενείς με καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες αποφασίζουν οι ίδιοι, αν θα αποσύρουν τα χρήματά τους ή όχι. Επειδή δε ο πανικός είναι κακός σύμβουλος, οι ενδιαφερόμενοι ας εκτιμήσουν ψύχραιμα και αντικειμενικά την κατάσταση και τις προοπτικές του τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας, πριν προβούν σε κινήσεις πανικού κι' απελπισίας...

Εσείς τι λέτε;                                                                                                                  Μιχάλης Τελλίδης

Sunday, February 22, 2015

Εσείς τι λέτε;


Επευφημίες ή γιουχαΐσματα;

Είναι σχεδόν αδύνατον ένα άρθρο μη ημερήσιου εντύπου να καταγράψει τις απρόβλεπτες και ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις όταν μάλιστα υπάρχει το περιορισμένο χρονικό όριο παράδοσής του.
Ευτυχώς ή δυστυχώς πάντως η ιστορία επαναλαμβάνεται με αποτέλεσμα το όποιο     άρθρο να είναι σχεδόν "μέσα" στα γεγονότα και τις προβλέψεις...
Κατά τη χρεοκοπία της Ελλάδας τον 19ο αιώνα, οι ξένοι ομολογιούχοι ύστερα από την επιβολή δραστικών περιοριστικών μέτρων ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί τους όρους των πιστωτών και καθιερώθηκε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που επέβαλε την εξόφληση των ξένων δανειστών με νέους έμμεσους φόρους.
Κάποιοι έχουν την αίσθηση ότι τα ίδια συμβαίνουν σήμερα και είναι πρόθυμοι να πουν το μεγάλο "όχι" καθώς πλήττεται η ανεξαρτησία της χώρας και δεν δέχονται να υποστούν εκβιασμό. Βέβαια τα πράγματα τώρα είναι κάπως διαφορετικά. Οι "κακοί" ξένοι δεν χρειάζεται να διατυπώσουν ανοιχτά "πιεστικές προτάσεις". Αντίθετα, εμφανίζονται "φιλικοί", λιγομίλητοι και σκεπτικοί και τελικά αποχωρούν, σίγουροι ότι η έλλειψη ρευστότητας θα αναγκάσει την όποια ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί τα μέτρα πολιτικής που θέλουν. Αφήνουν τον χρόνο και την απειρία να κάνουν το θαύμα τους. Δεν χρειάζονται πλέον περιοριστικά μέτρα και αποκλεισμοί. Αρκεί μια διοικητική απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οποία η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών περιορίζεται και γίνεται ακριβότερη…
Πριν από το Μνημόνιο το σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας ήταν τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και γι’ αυτό η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία. Η ευχέρεια αυτή δεν υπάρχει, καθώς η χώρα έχει αποκλειστεί από τις αγορές και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες τράπεζες. Με τους περιορισμούς που τέθηκαν από την ΕΚΤ αποκλείστηκαν ουσιαστικά και οι ελληνικές τράπεζες από την ευχέρεια να δανείζουν το Δημόσιο. Κι αυτό συμβαίνει ενώ οι νέοι υπουργοί έσπευσαν να εξαγγείλουν μέτρα που απαιτούν νέες δαπάνες ενώ ταυτόχρονα κατάργησαν επιλογές όπως οι ιδιωτικοποιήσεις που θα έφερναν έσοδα στο Δημόσιο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δέχεται ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου ως ενέχυρο προκειμένου να χρηματοδοτεί ελληνικές τράπεζες, αφήνει όμως ανοιχτό το παράθυρο παροχής ρευστότητας μέσα από την Τράπεζα της Ελλάδος που διαχειρίζεται τον ELA. (Emergency Liquidity Assistance) 
Η διαφορά είναι ότι ούτε αυτή η χρηματοδότηση είναι απεριόριστη και κυρίως έχει υψηλότερο επιτόκιο από τα δάνεια της ΕΚΤ. Με την Επείγουσα Παροχή Ρευστότητας οι τράπεζες μπορούν να καλύψουν το κενό από ενδεχόμενη μείωση καταθέσεων αλλά δεν μπορούν να διοχετεύουν κεφάλαια στο Δημόσιο καθώς δεν μπορούν να αγοράσουν περισσότερα έντοκα γραμμάτια.
Το ελληνικό Δημόσιο βαδίζει σε δρόμο στον οποίο οι δαπάνες είναι ανάλογες των εσόδων και επειδή περιορίζονται και τα έσοδα, μειωμένες θα είναι και οι δαπάνες.
Το πρόβλημα είναι ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία κι ούτε καθιστά βιώσιμο το χρέος. Γι’ αυτό τα κείμενα της ερμηνείας της όποιας συμφωνίας, εάν και όταν επέλθει, θα πρέπει να μελετώνται σοβαρά πριν από τις οποιεσδήποτε επευφημίες ή γιουχαΐσματα...

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
michael.tellides@cfmbradio.com

Wednesday, February 11, 2015

Εσείς τι λέτε;


Ευθανασία: Δικαίωμα ή έγκλημα;

Μια ιστορική και άκρως σημαντική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά, δίνει το δικαίωμα σε εκείνους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες να τερματίσουν, εάν   το επιθυμούν, τη ζωή τους με την βοήθεια του θεράποντος ιατρού. Βέβαια και άλλες χώρες έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα στην ευθανασία όπως είναι το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Ελβετία καθώς και οι πολιτείες Oregon και Washington των ΗΠΑ. Το ερώτημα όμως που τίθεται εδώ είναι το εξής: Είναι θεμιτό και ηθικό να τελειώνει η ζωή ενός ανθρώπου απλώς με το πάτημα ενός κουμπιού; Ένα διαχρονικό θέμα που έχει έντονα απασχολήσει με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό τα κράτη και τις κοινωνίες των ανθρώπων είναι η ευθανασία. Τα βασανιστικά ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά, καθώς το ζήτημα αυτό ενέχει σημαντικές ηθικές, νομικές και πνευματικές πλευρές. Ποιος έχει το δικαίωμα να βλάψει ή να καταστρέψει την ανθρώπινη ζωή; Πόσο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπονομευτεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη που χαρακτηρίζει τη σχέση γιατρού - ασθενή; Πόσο αγνά και ειλικρινή είναι τα κίνητρα των συγγενών του ασθενή που ζητούν την ευθανασία του; Πρόκειται για εξαιρετικά κρίσιμα ερωτήματα που ζητούν την απάντησή τους προτού προβεί κανείς σε μη αναστρέψιμες πράξεις, όπως αυτή της νομιμοποίησης του υποβοηθούμενου θανάτου. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη μιας τέτοιας πράξης; Κι αν έχει γίνει λάθος διάγνωση της ασθένειας και ενδεχομένως δεν είναι ανίατη; Το αποτέλεσμα θα ήταν να χαθεί μία ζωή δίχως λόγο...  Ή ακόμη κι αν ο ασθενής ζητήσει ευθανασία και στη συνέχεια αλλάξει γνώμη; Η λιποψυχία μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο όταν βρίσκεται αντιμέτωπος ακόμη και με το παραμικρό πρόβλημα, πόσο μάλλον όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα πραγματικά δύσκολο θέμα που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως μία ασθένεια. Αν διαθέτει λίγες ψυχικές δυνάμεις, λογικό είναι να θεωρήσει πως η ευθανασία είναι λύση όταν μάλιστα την ενθαρρύνουν συνάνθρωποι, είτε αυτοί είναι γιατροί, είτε κοντινά πρόσωπα. Η εκκλησία θεωρεί ότι η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με την βιολογική ύπαρξη του ανθρώπου, ούτε ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής που δεν ανήκει στον άνθρωπο άλλα στον Θεό, γι' αυτό και δεν μπορεί να παρεμβαίνει κανείς σε κάτι που δεν το προσδιόρισε. Μια κοινωνία πάντως που νομιμοποιεί την ευθανασία μαθαίνει στους πολίτες της πως η λύση σε ένα αδιέξοδο είναι η δραπέτευση, η διαφυγή, τη στιγμή που θα έπρεπε να τους παροτρύνει να είναι μαχητικοί και να παλεύουν για ότι αξίζει. Απόλυτες απαντήσεις σε ένα τόσο περίπλοκο θέμα όπως η ευθανασία δεν μπορούν εύκολα να δοθούν. Παρόλα αυτά, ας μη ξεχνάμε πως πρόκειται για μία πράξη που, τουλάχιστον έως σήμερα δεν έχει γυρισμό...                                                                                                                
Εσείς τι λέτε;                                                                                                                   Μιχάλης Τελλίδης                                                                           michael.tellides@cfmbradio.com

Thursday, February 5, 2015

Εσείς τι λέτε;


Χωρισμός Εκκλησίας και Κοινότητας
Πόσο εφικτός είναι;


Άγνωστες είναι ακόμα οι προθέσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης για τον τρόπο χειρισμού του χρέους της ΕΚΜΜ προς το ελληνικό δημόσιο. Ο νέος κύκλος των επικείμενων επαφών του προέδρου της κοινότητας με κυβερνητικούς αξιωματούχους πάντως θα μας δώσει μία σαφέστερη εικόνα για το που βρίσκεται το όλο θέμα.
Πέρα όμως από τις οποιεσδήποτε οικονομικές υποχρεώσεις μας απέναντι στο ελληνικό δημόσιο και τον τρόπο διευθέτησής, εκείνο που θεωρείται σχεδόν βέβαιο είναι ότι οι ριζικές μεταρρυθμίσεις στο πολιτειακό θέμα που προτίθεται να εφαρμόσει το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναμφισβήτητα θα επιφέρουν σημαντικές αλλαγές, εντός και εκτός Ελλάδας, αλλαγές που θα μπορούσαν να λύσουν ή να περιπλέξουν μερικά από τα χρονοβόρα προβλήματα που επί δεκαετίες απασχολούν έντονα την ταλαίπωρη παροικία μας... Ας δούμε όμως τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις εκκλησίας - κράτους και πιο συγκεκριμένα τις απόψεις του Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη, οι οποίες έχουν κατά καιρούς ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Σε πρόσφατο άρθρο του στην "Αυγή" ο Τάσος Κουράκης προτείνει, πέρα από τον χωρισμό εκκλησίας - πολιτείας, την αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών με θρησκειολογία, την κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής στα σχολεία καθώς και την απαγόρευση ανάρτησης θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια κτίρια. Ειδικότερα στο άρθρο του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Η εγκύκλια εκπαίδευση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, πρέπει ν’ απεμπλακεί από τον στόχο της μετάδοσης των γνήσιων στοιχείων της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης ενώ το μάθημα των θρησκευτικών με τον σημερινό του ομολογιακό προσανατολισμό πρέπει ν’ αντικατασταθεί από μάθημα θρησκειολογίας. Επιπλέον, αποτελεί αναγκαιότητα η απαλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εκκλησίας, ιδιαίτερα δε από κατηχητικές παραεκπαιδευτικές δραστηριότητες που καθιστούν τα σχολεία παραρτήματα ενοριών και υπονομεύουν τη συνύπαρξη παιδιών με διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις". Ο κ. Κουράκης προτείνει ακόμη την κατάργηση της μισθοδοσίας των ιερέων από το κράτος και την επιβολή φόρου υπέρ της εκκλησίας που θα επιβάλλεται μόνο στους πολίτες που οικειοθελώς θα δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Στην συνέχεια, κάνοντας αναδρομή σε ευνοϊκά φορολογικά προνόμια που διατηρεί η εκκλησία με αποφάσεις προγενέστερων κυβερνήσεων, επισημαίνει ότι "το ερώτημα είναι πόσα έσοδα χάνονται από το Δημόσιο από τη διατήρηση αυτών των σκανδαλωδών και καταφανώς άδικων προνομίων". Βασική πρόταση του Υπουργού είναι οι εκκλησίες και οι ενορίες να μετατραπούν σε πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. "Είναι προφανές ότι αυτό προκύπτει με τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Εάν αυτό είναι δύσκολο να γίνει, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε την επιβολή ειδικού φόρου σε όσους πολίτες δηλώνουν στη φορολογική τους δήλωση ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, φόρος που θα αποδίδεται στην εκκλησία", σημειώνει χαρακτηριστικά ο κ. Κουράκης. Εάν τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρήσει στην τροποποίηση του σχετικού άρθρου του Συντάγματος, ο νέος νόμος θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για την πλήρη ή μερική απεξάρτηση εκκλησίας - κοινοτήτων στον Καναδά και αλλού με όσα και ότι     συνεπάγονται οι κατά νόμο έννοιες αυτές (κατάργηση "λογίας" προς τη Μητρόπολη, διακοπή μισθοδοσίας ιερέων, ρευστοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας κλπ...) Το βασικό ερώτημα εδώ είναι ποιές θα είναι οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις   ενός πιθανού "διαζυγίου" Εκκλησίας - Κοινότητας (όσο εφικτό και εάν είναι) και ακόμη ποιοί θα τολμήσουν να κινήσουν τις διαδικασίες μιας τέτοιας ληξιαρχικής πράξης σε μια βαθιά θρησκευόμενη ομογένεια... 

Εσείς τι λέτε;                                                                                                                Μιχάλης Τελλίδης                                                                          michael.tellides@cfmbradio.com