ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ - Να ψηφίσω ή να μην ψηφίσω;

Στις κάλπες καλούνται από τις 6 έως τις 9 Ιουνίου 2024, οι ψηφοφόροι στις 27 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για δέκατη φορά στην ιστορία, για να εκλέξουν εκείνους που θα τους εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για πρώτη φορά όσοι ‘Έλληνες υπήκοοι ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, θα έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν από τις χώρες διαμονής τους. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ηλεκτρονική αίτηση εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους επιστολικής, που μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα από έναν προσωπικό υπολογιστή με την χρήση του username και του κωδικού εισόδου του taxisnet ή με στοιχεία ελληνικού Διαβατηρίου μόνο για κατοίκους εξωτερικού μέχρι τις 29 Απριλίου 2024. Οι έδρες της Ελλάδας στο Ευρωκοινοβούλιο παραμένουν στις 21. Για την ιστορία, στις ευρωεκλογές του 2019 πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 33.12% και οκτώ έδρες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 23.75% και έξι έδρες. Εκλογή αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξασφάλισαν επιπλέον το Κίνημα Αλλαγής, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Την εκλογή ευρωβουλευτή πέτυχε και η Ελληνική Λύση. Η συμμετοχή ανήλθε το 58.69% και το ποσοστό των λευκών - άκυρων στο 4.47%. Αναφορικά με την ψήφο των αποδήμων, εδώ εγείρονται διάφορα ουσιώδη ερωτήματα. Είναι καλή ιδέα να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού; Ενδεχομένως αδαής ερώτηση. Λογικά, εφόσον οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους αλλού και δεν τους επηρεάζει η διακυβέρνηση της Ελλάδας, γιατί να ψηφίσουν; Η γενική αντίληψη είναι ότι πολλοί Έλληνες του εξωτερικού προφανώς και επηρεάζονται από τις αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Έχουν περιουσίες, πληρώνουν φόρους, ΕΝΦΙΑ, κ.λπ. Μπορεί να έχουν περιουσία ή και οικογένεια στην Ελλάδα και συνεπώς άμεσα συμφέροντα. Θεωρούνται πολίτες της χώρας, οπότε έχουν ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους. Άλλωστε, ποτέ δεν τους αμφισβητήθηκε το δικαίωμα στην ψήφο. Σύμφωνα με μια διαφορετική άποψη, όταν κάποιος παίρνει την απόφαση να φύγει από την Ελλάδα και ζει μόνιμα στο εξωτερικό, άσχετα με το ποιοι τον ώθησαν να φύγει, εφόσον δεν σκοπεύει να επιστρέψει δεν θα έπρεπε καν να έχει δικαίωμα να ψηφίσει, διότι απλούστατα δεν τον επηρεάζουν οι αλλαγές ούτε στο ελάχιστο. Τα άτομα αυτά δεν ψηφίζουν απλά εκ του ασφαλούς, ψηφίζουν με δεδομένα που δεν γνωρίζουν καν. Δεν ζουν στην κοινωνία που έχει επηρεαστεί τα τελευταία χρόνια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, γνωρίζουν μόνο ότι βλέπουν και ακούν στην τηλεόραση, δεν περνούν την καθημερινότητά τους στην Ελλάδα για να μπορούν να κρίνουν εάν εκείνον που θα ψηφίσουν συνεχίζει να είναι καλή επιλογή. Ωστόσο, η απόφαση είναι καθαρά προσωπική. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, οι δύο στους τρείς ομογενείς (67%) απάντησαν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Το ποσοστό ξεπερνά το 90% όταν πρόκειται για τα παιδιά και ειδικότερα τα εγγόνια τους. Μία πραγματικότητα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγνοηθεί...

Πνέει τα λοίσθια ο πλανήτης μας;

Κάθε χρόνο στις 22 Απριλίου εορτάζεται η Διεθνής Ημέρα της Γης. Σε όλο τον πλανήτη πραγματοποιούνται εκδηλώσεις με στόχο την ευαισθητοποίηση για την προστασία του περιβάλλοντος. Η Ημέρα της Γης συντονίζεται παγκοσμίως από το Δίκτυο Earth Day Network και εορτάζεται σε περισσότερες από 190 χώρες. Η έμπνευση του θεσμού αποδίδεται στον ακτιβιστή Τζον ΜακΚόννελλ το 1969 σε ένα Συνέδριο της UNESCO στο Σαν Φρανσίσκο. Με τις Παγκόσμιες Ημέρες, όπως έχω ξαναγράψει, δεν τα πάω και πολύ καλά, επειδή οι περισσότερες από αυτές, παρότι καθιερώθηκαν ως αφορμές για την επισήμανση συγκεκριμένων συμβάντων ή θεμάτων, με σκοπό την προώθηση και την ευαισθητοποίηση των ζητημάτων ζωτικής σημασίας, τελικά οδηγηθήκαν στην πλήρη εμπορευματοποίηση. Κλασικά παραδείγματα οι Ημέρες της μητέρας, του πατέρα, της αγάπης, κ.α. ‘Όπως και να’ ναι, η συγκεκριμένη Ημέρα, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι Ημέρα σκέψης, προβληματισμού και παραγωγικού συλλογισμού για όλους τους ανθρώπους. Ο πλανήτης μας καταστρέφεται με τρομακτικούς ρυθμούς και είναι ελάχιστα τα μέρη στη Γη όπου ό άνθρωπος δεν έχει παρέμβει. Υπολογίζεται ότι το 95% της επιφάνειας του πλανήτη, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η Ανταρκτική, εμφανίζει έντονα σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας. Η αστική ανάπτυξη, τα έργα της μεγάλης κλίμακας και οι μεταλλευτικές εξορύξεις αλλοιώνουν ολόκληρα εδάφη, ενώ η αποψίλωση των δασών και η γεωργία αλλάζουν ολόκληρα οικοσυστήματα. Η ρύπανση που παράγεται από τον άνθρωπο μπορεί να βρεθεί σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Πρόσφατο ντοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει μερικούς από τους πιο δραματικούς τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος άλλαξε οριστικά την επιφάνεια του πλανήτη. Νέο καμπανάκι κινδύνου έκρουσε η επιστημονική κοινότητα για το μέλλον του πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, για την οποία ευθύνεται άμεσα ο άνθρωπος. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες ωθούν τη Γη πέρα από τα όρια των φυσικών της κύκλων. Μάλιστα, επιστήμονες αναφέρουν πως έχουμε μπει σε μια νέα γεωλογική εποχή, το λεγόμενο Ανθρωπόκαινο, μια περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι ασκούν ολοένα και πιο καθοριστική επίδραση στον πλανήτη. Οδεύει άραγε η Γη προς ένα σημείο χωρίς επιστροφή; Ορισμένοι εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι είναι δύσκολο να προβλέψουμε τις επιπτώσεις των αλλαγών. Γι’ αυτό ανησυχούν ότι μπορεί να πλησιάζουμε κάποια «οριακά σημεία», στα οποία ξαφνικές και απρόβλεπτες κλιματικές αλλαγές θα προκαλούσαν ολέθρια αποτελέσματα. Εν όψει παρόμοιων απειλών, έχουν κατά καιρούς προταθεί λύσεις για τη διάσωση του ανθρώπινου είδους. Ο δισεκατομμυριούχος ‘Ελον Μασκ, π.χ. υποστηρίζει ότι η αποίκιση του Άρη θα μας σώσει σε περίπτωση τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ωστόσο, ο πλανήτης μας στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξής του κατάφερε να ξεπεράσει τις αλλεπάλληλες καταστροφές τις οποίες υπέστη και βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να επουλώνει τα τραύματα του. Σε κάθε περίπτωση, η εξαφάνιση του ανθρώπου θα δώσει τη ευκαιρία στα εναπομείναντα όντα να ζήσουν εν πλήρει ασφάλεια, στον υπέροχο αυτό πλανήτη που αποκαλούμε Γη….

Woke κουλτούρα - Το κίνημα των "δικαιωματιστών"...

Η Woke κουλτούρα, όπως παλαιότερα η κουλτούρα του ροκ, της ποπ, των χίπις κλπ, σημαίνει διαφορετικές συμπεριφορές, νέες τάσεις και προϊόντα, και διαφημιστικές καμπάνιες, που σύμφωνα με τους εμπνευστές της πρέπει να ταιριάζουν στις «σύγχρονες» απόψεις . Κάθε καινούργια γενιά προβάλλει τις προτιμήσεις της, οι οποίες εξαρτώνται από το πώς βλέπει τον κόσμο και ποιες αλλαγές ζητάει. Η μεταπολεμική δεκαετία του1950 π.χ. θεωρείται συχνά ως χρυσή εποχή, μια εποχή ευτυχίας και ευημερίας. Είναι η δεκαετία μιας ανθρωπότητας που γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες της. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ελπίσει και η νέα ευμάρεια της ανοικοδόμησης και η κουλτούρα μιας νέας απελευθέρωσης σπέρνουν παντού την αισιοδοξία. Οι αξίες της οικογένειας καθόριζαν τον τρόπο της ζωής και τις σκέψεις των ανθρώπων. Η δεκαετία του1960 ήταν η δεκαετία των εξεγέρσεων και των πραξικοπημάτων. Ωστόσο, οι ανθρώπινες αξίες δεν αλλοιώθηκαν και η οικογένεια, παρά το ότι οι άνδρες εξακολουθούσαν να έχουν την απόλυτη κυριαρχία, δεν διαταράχτηκε. Την δεκαετία του1970 εμφανίζεται στις ΗΠΑ το κίνημα των χίπις, μια αντικουλτούρα που υποστήριζε πιο ελεύθερες απόψεις και την οποία χαρακτήριζε η αντικοινωνική συμπεριφορά. Ο προάγγελος, θα μπορούσαμε να πούμε, του σημερινού εξοστρακισμού. Η δεκαετία του1980 θεωρείται μία από τις παραγωγικότερες δεκαετίες, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και καταναλωτικά. Η ανθρωπότητα πέρασε σε μία καινούργια εποχή, πλαστής ωστόσο ευδαιμονίας, που η ανεμελιά και η καλοπέραση ήταν στο κέντρο της ζωής των ανθρώπων. Η δεκαετία του1990 χαρακτηρίστηκε από την καθιέρωση του πολιπολιτισμού, που συνεχίστηκε και τη δεκαετία του 2000. Με την πτώση του παγκόσμιου κομμουνισμού, υπήρξε μία μετατόπιση προς τα δεξιά, η οποία εδραίωσε την ποικιλομορφία των πολιτισμών και των ατόμων να συνυπάρχουν. Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από την μαζική μετατόπιση πληθυσμών. Η υπογεννητική Ευρώπη, εν όψει της έλλειψης εργατικών χεριών, απορροφά εκατομμύρια μετανάστες διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος διαμόρφωσης μιας «πανευρωπαϊκής» και απρόσωπης κουλτούρας που σιγά σιγά αρχίζει να ισοπεδώνει τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες κάθε ξεχωριστού λαού, με τις όποιες συνέπειες. Ουσιαστικές επιπτώσεις παρατηρούνται και στην ποιότητα ζωής των πολιτισμών, όπως η διαμόρφωση καταναλωτικών και εμπορικών προτύπων ζωής, καθώς και η αναβίωση μισαλλόδοξων θεωριών και πρακτικών, όπως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, ως αντίδραση στην επικείμενη αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας. Στις μέρες μας τείνει να επικρατήσει παγκοσμίως η κουλτούρα Woke, η οποία σημαδεύει το λεγόμενο κίνημα των «δικαιωματιστών» που, μεταξύ άλλων, λανσάρει προϊόντα «άκρως απαραίτητα» για τις δήθεν περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες: μουσουλμανικές μαντίλες, transexual κούκλες, προϊόντα ομορφιάς για άφυλους κ.λπ. Και οι κυρίαρχοι κολοσσοί και - υποχρεωτικά - ένθερμοι οπαδοί της Woke ατζέντας, Google, Facebook, Microsoft, Amazon, κ.α. ασχολούνται πλέον σοβαρά με την εθνοτική καταγωγή των καταναλωτών, τη σεξουαλικότητά και τα υποτιθέμενα ταξικά τους προνόμια, για να μην υποστούν τυχόν μποϊκοτάζ. Και η ζωή τραβάει την… κατηφόρα!

Η ήττα Ερντογάν και η επόμενη μέρα

Η οικονομία κατά κύριο λόγο ήταν το επίκεντρο των επιλογών που έκαναν οι Τούρκοι ψηφοφόροι στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Και είναι γνωστό πως η οικονομία δεν πηγαίνει καλά με αποτέλεσμα ο λαός, αγανακτισμένος από την ακρίβεια, να δώσει άμεση προτεραιότητα στο θέμα αυτό. Βεβαίως υπήρξαν και άλλοι λόγοι, όπως η αργή ταχύτητα της ανοικοδόμησης σε περιοχές που επλήγησαν από τον σεισμό, αλλά και τα φρέσκα πρόσωπα των υποψηφίων της αντιπολίτευσης, όπως ο πολλά υποσχόμενος Εκρέμ Ιμάμογλου με την επικοινωνιακή του δεινότητα και το χάρισμα του απέναντι στον γερασμένο Ερντογάν. Το κύμα της αμφισβήτησης των επιλογών του Τούρκου προέδρου, πέρα από την Κωνσταντινούπολη επεκτάθηκε σε όλη την Τουρκία, ειδικά στους νέους ψηφοφόρους. Ο Ερντογάν ωστόσο πολιτικά παραμένει αναμφισβήτητος και πολύ ισχυρός, θεσμικά τουλάχιστον, για τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη όμως η απολυταρχική διακυβέρνηση που είδαμε τα τελευταία χρόνια το πιθανότερο είναι να αρχίσει να ξεφτίζει. Στο κόμμα του υπάρχουν ήδη σκέψεις για την επόμενη μέρα, δηλαδή ποιος θα τον αντικαταστήσει και προφανώς θα υπάρξει μία μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, η οποία ενθαρρυμένη από τα αποτελέσματα θα σηκώνει πιο εύκολα κεφάλι στις επιλογές που μέχρι σήμερα δεν μπορούσε να το κάνει. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια θεωρείται βέβαιο πως ο Ερντογάν θα ετοιμάσει την διαδοχή του. Πάντως, μετά το μέγεθος της ήττας που υπέστη είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πως λογικά θα σκεφτεί για την επόμενη μέρα. Εκτιμώ ωστόσο ότι τα νέα για την Ελλάδα δεν είναι και τόσο ευχάριστα, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι η δύση αρχίζει να πιστεύει πως η Τουρκία αποφάσισε να επιστρέψει στην δυτική αγκαλιά, με όλα τα επακόλουθα. Αυτό για την πατρίδα μας είναι επικίνδυνο, με τη λογική ότι πριν από λίγο καιρό ο ίδιος ο Ερντογάν είπε ότι σε ένα δύο χρόνια έχουμε να λύσουμε τρία τέσσερα μεγάλα προβλήματα, εννοώντας προφανώς το Κουρδικό, το Αρμενικό, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και το Κυπριακό, τα οποία όπως τόνισε εμποδίζουν την ανάπτυξη της Τουρκίας ως μεγάλης δύναμης. Και ας μη ξεχνάμε, η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για λύσεις όπως τις βλέπουμε εμείς, αλλά για λύσεις οι οποίες είναι προσχώρηση στις απόψεις τις δικές της, όπως να αποδεχτούμε τη γαλάζια πατρίδα, τις γκρίζες ζώνες, τα δύο κράτη στην Μεγαλόνησο, κ.α. Ας μη ξεχνάμε ακόμη και την πάγια εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Ο Εκρέμ Ιμάμογλου μπορεί να φέρεται φιλικά προσκείμενος προς εμάς, όμως η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία ακόμη περισσότερο. Σήμερα είναι οπαδός της μεγάλης Τουρκίας και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Λαμβάνοντας όλα αυτά σοβαρά υπόψη μας, σε καμία περίπτωση δεν συγχωρούνται οι ψευδαισθήσεις. Η Τουρκία θεωρεί ότι είναι μία μεγάλη δύναμη και ότι η δύναμή της εκφράζεται με εδαφική επέκταση…