Νιώθετε πραγματικοί πατριώτες;

Και ενώ εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις Καναδά και ΗΠΑ για τους δασμούς, ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει σταματήσει να ασκεί πίεση στον Καναδά, για να παραδώσει την ανεξαρτησία του και να γίνει η 51η πολιτεία. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Ipsos, τέσσερις στους δέκα καναδούς ηλικίας 18-34 ετών θα ψήφιζαν υπέρ της ένωσης, εφ’ όσον η μετατροπή των περιουσιακών τους στοιχείων σε αμερικανικά δολάρια θα ήταν εγγυημένη. Το 13% του συνόλου θα ψήφιζε υπέρ χωρίς προϋποθέσεις. Ποιοί όμως αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό που αντιτίθεται στην προσάρτηση του Καναδά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και γιατί; Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Ο Καναδάς είναι μία Συνομοσπονδία που αποτελείται από δέκα επαρχίες και τρείς περιφέρειες. Κάθε επαρχία έχει την κυβέρνησή της. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο υπάρχουν 343 βουλευτές με σύνολο ομοσπονδιακών υπαλλήλων, εντός Καναδά 367.772 και εκτός 10.887. Σε επαρχιακό επίπεδο, το Ontario απασχολεί 654.641 δημοσίους υπαλλήλους, τo Quebec 554.900, η British Columbia 229.289, η Alberta 264.718, η Nova Scotia 97.046, η Manitoba 160.000, το New Brunswick 48.562, η Saskatchewan 111.654, η Newfoundland 54.320, το Labrador 56.214, το Prince Edward Island 8.400, η Yukon 7.329, τα NW Territories 6.479 και το Nunavut 7.200. Συνολικά υπάρχουν 5.162 δήμοι, οι οποίοι εκτός από τις διοικήσεις μισθοδοτούν χιλιάδες εργατοϋπάλληλους. O Γενικός κυβερνήτης του Καναδά και οι δέκα υποδιοικητές, απασχολούν έναν σεβαστό αριθμό υπαλλήλων, συν των «βασιλικών» ιδρυμάτων, όπως η RBC (90.000), η RCMP (40.000) και η RSC (3.000). Ας μη ξεχνάμε τις Καναδικές Πρεσβείες και τα Προξενεία με το προσωπικό, σε πάνω από 170 χώρες. Αν ο Καναδάς ενσωματωνόταν στις ΗΠΑ, η καναδική ομοσπονδιακή διοίκηση θα έπαυε να υπάρχει με τη σημερινή της μορφή. Οι περισσότερες αρμοδιότητες (φορολογία, άμυνα, εξωτερική πολιτική, μετανάστευση) θα περνούσαν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτό θα σήμαινε σοβαρή συρρίκνωση ή αναδιάρθρωση θέσεων. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχαναν τη δουλειά τους, ελάχιστοι ίσως να απορροφούνταν σε αμερικανικούς θεσμούς. Τι θα γινόταν συνολικά; Μεγάλοι χαμένοι, οι ομοσπονδιακοί και επαρχιακοί εκπρόσωποι και κρατικοί λειτουργοί. To 2021 οι ορατές μειονότητες αποτελούσαν το 26.53% του γενικού πληθυσμού. Για τους περισσότερους, πρώτη επιλογή στην αποδημία ήταν οι ΗΠΑ, οι οποίες πάντως δεν δέχονται μετανάστες από το 1924. Η ολοκληρωτική ένταξη τους στην καναδική κοινωνία, παρά τα κρατικά κίνητρα, δεν έχει επιτευχθεί. Ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου, απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες (δεν αποτελούμε εξαίρεση) και προτιμά να επενδύει στις χώρες καταγωγής. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού βρέθηκε εδώ για λόγους επιβίωσης, όχι πατριωτικούς. Σε μια ένωση Καναδά-ΗΠΑ, το μεγαλύτερο «σοκ» θα ήταν στην ομοσπονδιακή καναδική διοίκηση και στους εκπροσώπους, ενώ τα επαρχιακά και τοπικά επίπεδα θα ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν στο μεγάλο αμερικανικό «χωνευτήρι». Τελικά, πόσοι καναδοί νιώθουν πραγματικοί πατριώτες; Τα συμπεράσματα δικά σας…

Τίτλοι τέλους στη σάτιρα;

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και εμβληματικά προγράμματα πολιτικής σάτιρας της αμερικανικής τηλεόρασης, το The Late Show, αποτελεί παρελθόν για το τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Ο Stephen Colbert, ο καυστικός οικοδεσπότης της εκπομπής τα τελευταία δέκα χρόνια, γνωστός για τη συστηματική και δηκτική κριτική του προς τον πρόεδρο Donald Trump, απομακρύνθηκε αιφνιδιαστικά από το πρόγραμμα του σταθμού. Η επίσημη εξήγηση; Καθαρά οικονομική απόφαση. Σύμφωνα με το CBS, η εκπομπή κόστιζε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο και εμφάνιζε ζημία περίπου 40 εκατομμυρίων. Παρότι είχε τηλεοπτικό κοινό, έβλεπε το 80% των θεατών της να μετακομίζει στο YouTube. Βέβαια, η ανακοίνωση ήρθε μόλις τρεις μέρες μετά από ένα επεισόδιο όπου ο Colbert χαρακτήρισε την εξωδικαστική συμφωνία των 16 εκατομμυρίων δολαρίων της Paramount με τον Donald Trump ως μια «χοντρή δωροδοκία». Η Paramount λέει ότι τα δύο γεγονότα δεν σχετίζονται. Η χρονική σύμπτωση της κριτικής στον Trump και της ανακοίνωσης της ακύρωσης άναψε φωτιές. Πολιτικοί όπως η Elizabeth Warren και ο Adam Schiff δήλωσαν ότι «ο κόσμος αξίζει να ξέρει» αν υπήρξε πολιτική παρέμβαση. Η Writers Guild of America ζήτησε μέχρι και έρευνα από την Εισαγγελία της Νέας Υόρκης. Δεν αποκλείεται ο Trump να ευθύνεται εν μέρει για την ακύρωση της εκπομπής, γεγονός πάντως είναι πως η σάτιρα στις ΗΠΑ - και όχι μόνο - βρίσκεται σήμερα σε μια πολύ περίεργη φάση: Από τη μια πλευρά, οι late night εκπομπές και οι κωμικοί θέλουν να είναι αιχμηροί, προκλητικοί και να σατιρίζουν τα πάντα, πολιτικούς, ιδεολογίες, θρησκείες, κοινωνικά στερεότυπα. Αυτό ήταν πάντα το καύσιμο της σάτιρας: να πατάει εκεί που πονάει. Από την άλλη, με την «έλευση» της woke κουλτούρας, πολλοί δημιουργοί αισθάνονται ότι περπατούν πάνω σε ναρκοπέδιο. Ένα λάθος αστείο μπορεί να παρεξηγηθεί, να θεωρηθεί «προσβλητικό» ή «τοξικό» και να οδηγήσει σε δημόσιο λιντσάρισμα… Αυτό φυσικά περιορίζει την ελευθερία έκφρασης, αφού ο κωμικός αντί να ασχοληθεί με την ουσία, σκέφτεται πρώτα «μήπως παρεξηγηθεί». Το αποτέλεσμα: Οι εκπομπές γίνονται πιο «στειρωμένες» και politically correct. Η αιχμηρή, αληθινά ανατρεπτική σάτιρα σιγά-σιγά εξαφανίζεται. Το κοινό που κάποτε έβρισκε καταφύγιο σε αυτά τα προγράμματα τα εγκαταλείπει, γιατί δεν γελάει με τη «λογοκρισία των δικαιωματιστών». Έτσι, η τηλεθέαση πέφτει και η σάτιρα που ήταν πάντα «φωνή ελευθερίας», καταντά πολλές φορές ένας προσεγμένος, αποστειρωμένος μονόλογος που προσπαθεί να μην ενοχλήσει κανέναν, με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Επόμενος στη λίστα φαίνεται να είναι ο Howard Stern. Σύμφωνα με φήμες η Sirius XM δεν είναι διατεθειμένη να ανανεώσει το συμβόλαιό του, καθώς αποκάλεσε τους ψηφοφόρους του Donald Trump ηλίθιους… Όπως εικάζεται, σειρά αναμένεται να έχουν οι κωμικοί Jimmy Kimmel, Jimmy Fallon και Jon Stewart. Ο Donald Trump τους χαρακτήρισε βαρετούς και καθόλου αστείους. Παρά την διαφορετική πολιτική αντίληψη μου με τον αμερικανό πρόεδρο, οφείλω να συμφωνήσω μαζί του…

Καλοκαίρι στην Ελλάδα: Οταν η ζωή πατάει "pause"

Στην Ελλάδα, ποτέ δεν βαριέσαι. Είναι σαν να έχεις συνδρομή διαρκείας σε ένα reality δράσης, μόνο που δεν παίζει στο Netflix, το ζεις live. Διεκδικήσεις, μεταναστευτικές ροές, σκάνδαλα που σπάνε ρεκόρ ευρηματικότητας, εμπρησμοί, κρίση, αβεβαιότητα… Οι συνάδελφοι με ρωτούν: «Τι γίνεται εκεί κάτω; ζείτε; υπάρχετε;», λες και είμαστε κάποια χαμένη αποστολή στον Άρη. Η αλήθεια; Ναι, υπάρχουμε, ζούμε και ευημερούμε… Άλλωστε, δεν είμαστε πλέον οι μόνοι που έχουμε τα θέματά μας. Κοιτάξτε γύρω: Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, κρίσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ε, κάπως ανακουφίζεσαι όταν τα βλέπεις, τουλάχιστον δεν είμαστε οι «μοναδικοί προβληματικοί». Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η Ελλάδα φέτος πάλι γέμισε τουρίστες. Εκατομμύρια! Ειλικρινά τους θαυμάζω. Αν ήμουν στη θέση τους, ίσως και να το σκεφτόμουν: μπλοκαρισμένα λιμάνια, καθυστερήσεις, συλλαλητήρια, τιμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πλήρωσες καφέ ή μετοχές στον καφέ... Κι όμως, αυτοί έρχονται. Και όταν τους ρωτάνε πώς περνάνε, λένε: «Ναι, είναι ακριβά, έχετε τα προβλήματά σας… αλλά όλα είναι υπέροχα». Διάβασα για τις δύο βρετανίδες τουρίστριες που πλήρωσαν 600 ευρώ για δύο καβουροπόδαρα στη Μύκονο. Ούτε γκρίνια, ούτε φωνές, ούτε κιχ, τσιμουδιά. Εμείς στη θέση τους θα προσφεύγαμε στο ανώτατο δικαστήριο... Ο Έλληνας ωστόσο, περνά το δικό του «ιδιαίτερο» καλοκαίρι. Κάποιοι πήραν άδεια κανονικά, άλλοι την ανέβαλαν «μέχρι να περάσει η κρίση», δηλαδή πιθανόν μέχρι να επιστρέψουν οι δεινόσαυροι… Υπάρχει και μια κατηγορία που συνεχίζει ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα: νησί, θάλασσα, ταβερνάκι… και ας πληρώνουν το μπαρμπούνι από χρυσάφι. Παρά τις διογκωμένες τιμές σε όλα, τα πλοία του Αυγούστου ήταν και φέτος φίσκα. Γιατί; Επειδή στην Ελλάδα έχουμε το γνωστό τρίπτυχο επιβίωσης: «Έχει ο Θεός», «Αύριο ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» και «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Η Ελλάδα είναι δεμένη με το καλοκαίρι όσο το σουβλάκι με το τζατζίκι. Ίσως γιατί όπου κι αν σταθείς βλέπεις θάλασσα, ίσως γιατί η ζέστη σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις τη δουλειά και να πιάσεις μια ξαπλώστρα. Ο κόσμος έχει κουραστεί από τις καταστροφολογίες της τηλεόρασης και των social και ο Αύγουστος είναι ο μήνας που το τηλεκοντρόλ βάζει «mute» στα δελτία. Κι έτσι, ο Έλληνας αφήνει το μυαλό του να ταξιδέψει: στο κύμα που σκάει στα πόδια του, στο αλμυρό αεράκι του μελτεμιού, στη χρυσή άμμο που καίει, στο φραπεδάκι με θέα το απέραντο γαλάζιο, στη βόλτα κάτω από τον Αυγουστιάτικο ουρανό, στο ολόγιομο φεγγάρι που φωτίζει σαν σκηνικό από ταινία... Κι όσο οι πολιτικοί προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με πάνελ και αναλύσεις, αυτός κοιτάει τη θάλασσα και σκέπτεται: «Άσ’ το για τον Σεπτέμβρη…». Ελλαδίτες και Ελλαδίτισες, αξιότιμοι 300 της Βουλής, αφήστε μας στην ησυχία μας που μας έχει αποβλακώσει η δορυφορική, να πάρουμε κι’ εμείς λίγη καλοκαιρινή ανάσα στο λειψό καναδέζικο καλοκαίρι…