Αφού μετονομάσαμε τη Μητρόπολη σε Αρχιεπισκοπή, αφού εκλέξαμε νέο Κοινοτικό Συμβούλιο, αφού τιμήσαμε άξιους και ευνοούμενους, καιρός να πάμε παρακάτω.
Στις φιέστες των "Νοτιοανατολικών" και "Βορειοδυτικών" προαστίων και πάσης της ενοριακής και μοναστηριακής επικράτειας, προς τέρψιν οφθαλμού και ουρανίσκου.
Να περάσουμε εμείς καλά κι’ αυτοί καλύτερα...
Τα πανηγύρια, μια και ο λόγος, κάποτε στα χωριά είχαν το πραγματικό τους νόημα.
Ο κόσμος τα περίμενε πως και πως, να ξεκουραστεί, να καλοπεράσει, να διασκεδάσει. Η καθημερινή σκληρή δουλειά, το μεροκάματο, ο αγώνας επιβίωσης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το πανηγύρι του χωριού ήταν μία όαση μέσα στην ατέλειωτη έρημο του καθημερινού μόχθου και η συμμετοχή του κόσμου ήταν καθολική. Δεν έλειπε κανένας, ακόμα και άνθρωποι που όλο τον καιρό τους τον περνούσαν δουλεύοντας στην εξοχή. Βοσκοί, υλοτόμοι, ξωμάχοι κάθε λογής, τη μέρα του πανηγυριού κατέβαιναν στο χωριό, φόραγαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησιά ν' ανάψουν το κεράκι τους, να κάνουν το σταυρό τους και να λειτουργηθούν.
Οι γυναίκες βρίσκανε την ευκαιρία να στολιστούν, να φορέσουν τα γιορτινά τους, να επιδειχτούν και να καμαρώσουν. Οι άντρες που είχαν όλο το βάρος της συντήρησης της οικογένειας, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι και κανένας δεν τους παρεξηγούσε αν έπιναν κανένα ποτηράκι παραπάνω κι' έριχναν καμιά βόλτα στη μουσική. Τα παιδιά οργίαζαν στους δρόμους και στην πλατεία του χωριού και ήταν αδύνατον να βρεθεί άνθρωπος να τα συμμαζέψει. Πανηγύριζαν με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο, παίζοντας, καυγαδίζοντας, φιλιώνοντας...
Το πανηγύρι άρχιζε από την παραμονή της γιορτής. Οι δρόμοι του χωριού γέμιζαν από μικροπωλητές κάθε λογής που έστηναν τους πάγκους τους και πουλούσαν τις κάθε λογής πραμάτειές τους. Εικόνες αγίων, φυλακτά, οικιακά σκεύη, υφάσματα, στολίδια, αρώματα, παιχνίδια για τα παιδιά, ζωντανά και ότι άλλο μπορούσε να βάλει ο νους του ανθρώπου. Το κάθε καφενείο είχε τη μουσική του. Έπρεπε να καπαρώσεις τραπέζι από νωρίς, να πάρεις σειρά για το χορό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ...
Η κάθε νοικοκυρά έπρεπε να κουβαλήσει ταψιά και δίσκους γεμάτους με ότι καλύτερο είχε φτιάξει. Αξέχαστα, ανεπανάληπτα, τα πανηγύρια εκείνου του παλιού καλού καιρού στα χωριά...
Τα παραδοσιακά πανηγύρια στο Μόντρεαλ, τα αναβίωσε ο αείμνηστος Δημήτρης Γαλάνης σε πάρκα, σε προαύλια εκκλησιών και σε κοινοτικούς χώρους. Τέλεια οργανωμένα και με απόλυτη επιτυχία. Πανηγύρια που μάζεψαν τη νεολαία και ήταν η αφορμή για... ζευγαρώματα.
Με το χρόνο, τα πανηγύρια άλλαξαν χαρακτήρα και πολλά πήραν τη μορφή Φεστιβάλ, συγκεντρώνοντας μάλιστα και πολλούς ξένους, με σκοπό την οικονομική ενίσχυση των οργανωτών.
Όπως και ν’ άχει, το Πανηγύρι ή Φεστιβάλ, μας δίνει την ευκαιρία τώρα το καλοκαίρι να συνευρεθούμε, να διασκεδάσουμε, να φάμε ελληνικά, να κουτσομπολέψουμε, να περάσουμε λίγες ευχάριστες ώρες και, γιατί όχι, να ενισχύσουμε τους οργανισμούς μας.
Ας μη παραπονιόμαστε λοιπόν. Από πανηγύρια - τουλάχιστον - καλά πάμε…
Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com
No comments:
Post a Comment