Εσείς τι λέτε;

Εκ μέσης καρδίας, ουχί υποκρισίας…
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια στους νεοεκλεγέντες Συμβούλους της ΕΚΜΜ.
Ωστόσο η χαμηλή προσέλευση των ψηφοφόρων ας προβληματίσει τη νέα Διοίκηση, πρωταρχικό μέλημα της οποίας - κατά τη γνώμη μου - θα πρέπει να είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των συμπαροίκων, καθώς αυτή αποτελεί το θεμέλιο οποιασδήποτε πράξης μας. Εύχομαι στους εκλεγέντες και επιλαχόντες, κάθε επιτυχία στο ομολογουμένως δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν.
Θέμα του παρόντος άρθρου είναι η επίκαιρη Γιορτή του Πατέρα και το νόημά της.
Αν και έχω ξαναασχοληθεί, προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις γιορτές και τις κάθε είδους επετείους. Αντίθετα, πιστεύω ότι μας δίνουν την ευκαιρία να τιμήσουμε αυτούς που αγαπάμε και ακόμη να περάσουμε μαζί τους ευχάριστες στιγμές.
Εκείνο το οποίο βρίσκω ελαφρώς ενοχλητικό είναι το καθεαυτό «πνεύμα» ορισμένων    «Ημερών», όπου κάποιοι - άσκοπα ή εσκεμμένα - καθιέρωσαν και όλοι εμείς αισθανόμαστε εξαναγκασμένοι να τηρούμε πιστά...
Ημέρα του πατέρα η αυριανή. Λες και δεν αγαπάμε τον πατέρα μας και περιμένουμε αυτή τη συγκεκριμένη Ημέρα να του το δείξουμε.  
Λες και δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου.
Έχουμε βέβαια και άλλες, ουκ ολίγες, «σπέσιαλ» Ημέρες, από τον καρκίνο μέχρι το Parkinson, το κάπνισμα, το σεξ, το περιβάλλον κλπ.
Τώρα θα πείτε, μήπως και έχω πρόβλημα με τη συγκεκριμένη Ημέρα αλλά όχι με τις Ημέρες του AIDS, του Gay Pride, κ.α. Η Ημέρα του AIDS πάντως δεν είναι γιορτή.
Η παρέλαση «Υπερηφάνειας» πάλι είναι μια διαφορετική υπόθεση γιατί (παρότι με βρίσκει κάθετα αντίθετο) πρόκειται για εκδήλωση ένωσης μιας κοινότητας προς υπενθύμιση συγκεκριμένων σκοπών και κόντρα - υποτίθεται - στο φόβο. Και η εργατική Πρωτομαγιά Ημέρα υπενθύμισης είναι, άσχετα αν οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν για να πιάσουνε το Μάη στην εξοχή και όχι για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους...
Σίγουρα, για πολλούς τέτοιες Ημέρες είναι πολύ σημαντικές γιατί έστω για μια φορά το χρόνο ο κόσμος υποθετικά αφυπνίζεται και όσοι έχουν χάσει ανθρώπους από τη ζωή, τιμάνε τη μνήμη τους κι’ εκφράζουν τον πόνο και την ελπίδα τους.
Βέβαια, ο κόσμος συνήθως αφυπνίζεται και ύστερα αδρανεί σαν να μη τρέχει τίποτα. Συχνά αναρωτιέμαι, μήπως το να δημιουργούμε ειδικές Ημέρες είναι το άλλοθι μας στην αδράνεια, την αδιαφορία και την άγνοια που μας χαρακτηρίζει τις επόμενες ημέρες του χρόνου;
Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτές τις ιδιαίτερες  Ημέρες μολονότι έχουν σκαρώσει τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνουμε...
Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μας και όλοι οι οικείοι μας χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια συμβολική Ημέρα. Χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα, τη μέριμνά μας, πολύ πιο πολύ από μια γραβάτα, ένα πουκάμισο, ένα γεύμα ίσως...
Οπωσδήποτε χρειάζονται και τη γιορτή, όμως γιορτή με αληθινό νόημα, γιορτή καθημερινή, γιορτή ολόκληρης ζωής...
Χρόνια Πολλά σε όλους τους πατέρες, εκ μέσης καρδίας, ουχί υποκρισίας…

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com