Εμείς, εδώ στον Καναδά αντιμετωπίζουμε πολύ πιο συχνά το τεχνολογικό αυτό φαινόμενο που μοιραία έχει εμφανιστεί και στην Ελλάδα. Ο λόγος για τη μαγεία, τη λάμψη, το τεχνικό φώς από τις ταμπλέτες, τα κομπιούτερ και τα “έξυπνα’ κινητά που κυριολεκτικά έχουν κυριέψει τον κόσμο.
Εδώ τουλάχιστον, τον χειμώνα, οι νέοι μας έχουν την δικαιολογία ότι βαριούνται να ατενίζουν το συνεχές χιόνι ή να μένουν μέσα με τα υπερβολικά κρύα, με αποτέλεσμα να μπαίνουν όλο και περισσότερο στο μπλε της οθόνης της ταμπλέτας. Όμως στην Ελλάδα…
Ο βασικός λόγος που η δωδεκάχρονη κόρη ενός γείτονά μου στην Καλαμάτα που αναθεμάτιζε φέτος το καλοκαίρι τις διακοπές, είναι ότι στο εξοχικό δεν υπάρχει σταθερή σύνδεση με το Ιντερνέτ, οπότε ο μοναδικός λώρος με το προσωπικό της σύμπαν (κυρίως οι φίλοι στο Facebook ) είναι το κινητό τηλέφωνο, με το οποίο ζει, κοιμάται και αναπνέει. Είναι ακόμα αρκετά μικρή για να έχει τη δική της παρέα στο χωριό όπου παραθερίζει κάθε καλοκαίρι. Το καθημερινό της πρόγραμμα καθορίζεται από τις επιλογές των μεγάλων.
Η θάλασσα, το θερινό σινεμά και οι βόλτες της αρέσουν βέβαια, αλλά εν αντιθέσει με εμένα όταν ήμουν στην ηλικία της, δεν τα βρίσκει καθόλου συναρπαστικά. Είναι απλώς ευχάριστες διέξοδοι μέχρι να βυθιστεί και πάλι στην οθόνη.
Δεν είναι η μόνη. Στην παραλία παρατηρούσα μια παρέα παιδιών που πέρασαν ολόκληρη την ημέρα στη θάλασσα με τα tablets ανά χείρας, χωρίς να βρέξουν ούτε τους αστραγάλους τους...
Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά γυρίζει την πλάτη στο φυσικό περιβάλλον και στις προσλαμβάνουσες που αυτό δημιουργεί δεν είναι μόνον αποτέλεσμα της εξάρτησης από τα gadgets και την τεχνολογία. Γεγονός είναι ότι οι νεοέλληνες ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικά φυσιολάτρες, παρότι ζουν στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Ακόμη και σήμερα, εν καιρώ κρίσης, που η εύκολη λύση της ταβέρνας είναι μια δαπανηρή επιλογή, προτιμούν να κάθονται στον καναπέ ή να περιορίζουν την έξοδό στο κόστος ενός φρέντο, από το να πεζοπορούν ή να αθλούνται.
Θυμάμαι σε μια επίσκεψή μου στη Βαρκελώνη, εδώ και μερικά χρόνια, μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι οι Ισπανοί όλων των ηλικιών έκαναν τζόκινγκ, γέμιζαν γήπεδα του τένις και του μπάσκετ, σκαρφάλωναν στους γύρω λόφους και έκαναν θαλάσσια σπορ.
Μία λύση θα έλεγα, προτού οι μικρότεροι σε ηλικία Έλληνες απορροφηθούν εντελώς από τη δύνη της τεχνολογίας, θα ήταν τα προαιρετικά μαθήματα στα σχολεία ιστιοπλοΐας, ορειβασίας κλπ ούτως ώστε ένα μέρος των περιβαλλοντολογικών γνώσεων να διδάσκεται στα παιδιά, από τις πρώτες βοήθειες μέχρι την διαχείριση κρίσεων, τον τρόπο να διαβάζουν τη θάλασσα, τη στεριά και τον ουρανό.
Με τον τρόπο αυτό οι νεαροί μαθαίνουν να σέβονται την ιεραρχία, να έχουν πειθαρχία και προνοητικότητα, να αγαπάνε τη φύση, να είναι πρακτικοί και συνεργατικοί και να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις.
Η επαφή με τη φύση, είναι ο πλέον ιδανικός τρόπος να αφυπνίσουν τη δημιουργικότητά τους, να γεννήσουν νέες ιδέες και βεβαίως να ηρεμήσουν.
Μικροί και μεγάλοι πρέπει να απομακρυνθούμε λιγάκι από τα social media και τα κινητά μας. Να αφεθούμε όσο γίνεται, στο καθαρό αεράκι, στη βουνίσια ατμόσφαιρα, το κελάηδισμα των πουλιών.
Να επιστρέψουμε επί τέλους στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον μας…
No comments:
Post a Comment