Σεβόμενος την παραμετροποίηση της σελιδοποίησης της εφημερίδας, σύμφωνα με την οποία η έκταση των δημοσιευθέντων κειμένων δεν πρέπει να ξεπερνά τις 450 λέξεις, ολοκληρώνω σήμερα, με «λακωνικότερο» τρόπο, τις σκέψεις μου για την πορεία και το μέλλον της πάλαι ποτέ μεγαλώνυμης.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί και σε ορισμένα ιστορικά γεγονότα.
Εν συντομία λοιπόν: οι πρώτοι Έλληνες που έφτασαν εδώ αναζητώντας μία καλύτερη τύχη, συσπειρώθηκαν σε έναν ενιαίο φορέα με σκοπό να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα. Έτσι, γεννήθηκε η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ.
Οι μετανάστες της εποχής, με στερήσεις, θυσίες και πολύ κόπο, δημιούργησαν τα πρώτα ελληνικά σχολεία και εκκλησίες.
Με τα χρόνια, οι εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες που εξακολουθούσαν να επικρατούν στη γενέτειρα, υποχρέωσαν πολλούς Έλληνες να εγκαταλείψουν την πατρίδα με αποτέλεσμα να αυξηθούν δραματικά οι ανάγκες της προπολεμικής αλλά και μεταπολεμικής ομογένειας.
Την περίοδο εκείνη η Κοινότητα έπαιξε έναν σπουδαίο ηγετικό ρόλο, τον όποιο έμελλε να διατηρήσει πάνω από έναν αιώνα.
Έφτιαξε ημερήσια σχολεία, παιδικούς σταθμούς, κοινοτικά κέντρα, αύξησε τους Ναούς, αποκτώντας έτσι μία αξιόλογη ακίνητη περιουσία η οποία, σύμφωνα με τις σημερινές εκτιμήσεις, ξεπερνά τα εκατό εκατομμύρια δολάρια. Τεράστιο ομολογουμένως επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα αυτά φτιάχτηκαν από εθελοντές.
Παρά όμως την αναντίρρητη πρόοδό και την θεαματική εξέλιξή της, η Κοινότητα δεν μπόρεσε τελικά να αποφύγει την «κατάρα» της φυλής, με αποτέλεσμα η άλλοτε αξιοζήλευτη «Μητέρα» (όπως ορισμένοι θέλουν να την αποκαλούν) να μετατραπεί σε χώρο κομματικών και εκκλησιαστικών διενέξεων, ατομικών φιλοδοξιών και συμφερόντων. Η φθορά της ήταν πλέον αναπόφευκτη…
Οι έντονες και συνεχείς φιλονικίες και αντιπαραθέσεις, τα μικρο κοινοτικά, το κυνηγητό της εξουσίας και η ματαιοδοξία ορισμένων, μετέβαλαν σιγά-σιγά την Κοινότητα σε μια κουρασμένη «Μητέρα» δίχως όραμα, φαντασία και ουσιαστικό προγραμματισμό.
Μια «Μητέρα» αχάριστη και παιδοφάγο, που στην πορεία αποθάρρυνε, κυνήγησε και ακόμη διέγραψε τα ίδια της τα παιδιά που την υπηρέτησαν!
Μια «Μητέρα», σχεδόν απομονωμένη σήμερα, πληρώνει το βαρύ τίμημα των αδέξιων χειρισμών της, που την οδηγούν σταθερά σε κοινωνική αποστροφή και σε πλήρη οικονομική κατάρρευση...
Μια «Μητέρα», άνευ «Μείζονος» πλέον σημασίας, η οποία εξαιτίας των καπρίτσιών της,
το μόνο που κατάφερε ήταν να απολέσει τον ηγετικό της ρόλο, που μοιραία ανέλαβαν αποκολλημένα τμήματά της όπως κογκρέσα, ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, κακοποιημένων γυναικών, τρίτης ηλικίας, υποτροφιών, ερανικών επιτροπών κλπ, τα οποία - κατά ειρωνικό τρόπο - διευθύνουν με επιτυχία τα «κυνηγημένα» τέκνα της!
Μια «Μητέρα» με αμφίβολη πλέον διαδοχή και αβέβαιο μέλλον...
Η Κοινότητα, κατά γενική ομολογία, υπάγεται αυτή τη στιγμή στην κατηγορία ενός μετρίου σωματείου, εκφραστή ελαχίστων μελών…
Με αυτά τα δεδομένα, η άμεση εκποίηση σοβαρού μέρους των περιουσιακών της στοιχείων, θεωρώ ότι είναι μία ρεαλιστική λύση στα μεγάλα αδιέξοδά της…
Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com
No comments:
Post a Comment