Total Pageviews

Wednesday, June 27, 2018

Εσείς τι λέτε;


ΚΑΝΑΔΑΣ
Ένας ιδανικός τουριστικός προορισμός…

Ιούλιος μήνας και - ημερολογιακά τουλάχιστον - μπαίνουμε για τα καλά στο καλοκαίρι. Είναι ο μήνας που για πολλούς από εσάς αρχίζουν οι διακοπές. 
Οι περισσότεροι, υποθέτω, έχετε ήδη προγραμματίσει τις διακοπές σας.
Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ σίγουρα αποτελούν κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς, για όσους βέβαια αντέχουν το ακριβό συνάλλαγμα. 
Για όσους διαθέτουν μικρότερα βαλάντια, ο ιδανικός τουριστικός προορισμός είναι αναμφισβήτητα ο Καναδάς. 
Η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του πλανήτη, δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει εύρος επιλογών. Μπορεί ο Καναδάς να μη προσεγγίζει τα νούμερα των τουριστικών αφίξεων των γειτονικών μας ΗΠΑ, παρόλα αυτά υπόσχεται μια αξέχαστη ταξιδιωτική εμπειρία η οποία περιλαμβάνει αχανή τοπία, ανατολικές και δυτικές ακτές, μεγαλουπόλεις παντού αλλά και σπουδαίες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Η πιο κοντινή μας πόλη είναι η πρωτεύουσα Οτάβα. Οι κάτοικοι σου δίνουν την εντύπωση ότι η πόλη δεν είναι μόνο ένας θαυμάσιος τόπος αλλά και ένα εξαίρετο μέρος για μερικές ευχάριστες ημέρες. Έχει ήρεμες γειτονιές, ασφαλείς δρόμους, ζωντανό κέντρο, ξεχωριστά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και το πασίγνωστο ελληνικό πανηγύρι. Η Οτάβα προσφέρεται ακόμη για τους λάτρεις των μουσείων. Απέναντι βρίσκεται η Κεμπεκιώτικη πόλη Hull, η οποία πάντως είναι μέρος της περιοχής της πρωτεύουσας. 
Πιο νότια, η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Καναδά, το Τορόντο, χτισμένη στην βόρεια όχθη της λίμνης Οντάριο, ισορροπεί ανάμεσα στη δική της ταυτότητα και στον αμερικανικό τρόπο ζωής. Εάν την επισκεφτείτε μην παραλείψετε με τίποτα να πάτε τους καταρράκτες του Νιαγάρα. 
Εάν πάλι θέλετε να μείνετε εντός συνόρων, επισκεφτείτε την ιστορική πόλη του Κεμπέκ. Η παλαιά πόλη Vieux Quebec είναι η μόνη πόλη της Βορείου Αμερικής της οποίας τα τείχη διατηρούνται σε άριστη κατάσταση.
Η πόλη ισορροπεί πάνω στον βράχο Cap Diamant, δίπλα στο ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου προς τις εκβολές του, απέναντι από το γοητευτικό νησί d’ Orleans. Βρίσκεται σε στρατηγική θέση με πλήρη θέα της γύρω περιοχής.
Πανέμορφη, με έντονο τον Γαλλικό της χαρακτήρα, με ιστορία πάνω από 400 χρόνια και με καταπληκτική αρχιτεκτονική. Η Unesco το 1989 την ανακήρυξε “Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς”.
Τέλος, εάν δεν διαθέτετε χρόνο για πολυήμερες διακοπές, το δικό μας Μόντρεαλ με τα περίχωρά του, τα έχει όλα στον υπερθετικό. Ομολογουμένως, ζούμε σε μία καταπληκτική πόλη. Είναι ένα μίγμα Βορειοαμερικανικού δυναμισμού και εκλεπτυσμού του παλαιού κόσμου. Το κοσμοπολίτικο Μόντρεαλ, η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Καναδά μετά το Τορόντο και η μεγαλύτερη γαλλόφωνη πόλη του κόσμου μετά το Παρίσι, είναι μια πόλη, ένα νησί και που θα μπορούσε κανείς να πει ότι έρχεται δεύτερη μετά τη Νέα Υόρκη. Η Παλιά πόλη ξαφνιάζει τον επισκέπτη. Μοιάζει να είναι μια ξένη πόλη και γι αυτό πολλά έργα του Χόλυγουντ έχουν γυριστεί εδώ.
Το Μόντρεαλ δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου. 
Για τον υπόλοιπο Καναδά, θ’ ασχοληθώ λεπτομερέστερα κάποια άλλη φορά.
Ο Καναδάς μεθαύριο γιορτάζει τα 151 χρόνια από την ίδρυσή του.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην δεύτερή μας πατρίδα!

Wednesday, June 20, 2018

Εσείς τι λέτε;

 
Ιωάννης ο Βαπτιστής
Εθνικισμός, πατριωτισμός στο μπλέντερ ενός "Αγίου"  
Έφτασε και πάλι η Εθνική γιορτή της “αμφιλεγόμενης” Επαρχίας μας, την οποία επιλέξαμε ως δεύτερή πατρίδα. 
Ο χαρακτηρισμός βέβαια δεν είναι τυχαίος, αφού το Κεμπέκ, παρότι σήμερα    απολαμβάνει μία σχετική πολιτική ηρεμία, εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνεται στις αμφιλεγόμενες περιοχές του κόσμου όπως η Κριμαία, η Καταλονία, η Νότια Οσσετία, η Βόρεια Κύπρος, για να αναφέρω μόνο μερικές, με κοινό χαρακτηριστικό την αυτοδιάθεση.
Σε μια χώρα όπως ο Καναδάς, όπου τα περισσότερα προβλήματα, μπορούμε να πούμε, είναι κατά κάποιο τρόπο λιμένα, η γαλλόφωνη επαρχία μας ήρθε πριν από μισό αιώνα να ταράξει τα νερά του κατά τ’ άλλα εξαιρετικά οργανωμένου και δομημένου Καναδικού κράτους.
Στην άλλοτε Belle Province λοιπόν, με την αχανέστατη έκταση σιτοβολώνων, εύφορων πεδιάδων και πάγων, μια σημαντική μερίδα κατοίκων έφεραν στο προσκήνιο ένα σχέδιο απόσχισης και ανεξαρτητοποίησης.
Το Κεμπέκ, για να μη ξεχνάμε την ιστορία, αρχίζει να αποκτά γαλλική χροιά πριν 500 σχεδόν χρόνια, όταν ο Γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ μετά την άφιξή του στη Βόρεια Αμερική ξεκίνησε να δημιουργεί τις πρώτες γαλλικές αποικίες.
Το 1608 ο Γάλλος Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν ιδρύει την Πόλη του Κεμπέκ. Πριν την άφιξη των Αγγλοσαξόνων και των Γάλλων, η ευρύτερη περιοχή του Κεμπέκ κατοικούνταν από αυτόχθονες Αλγκόνκιν, Ινουίτ και Ιροκουά. Επειδή εκείνη την εποχή κανένας δεν μπορούσε να δαμάσει την επεκτατική πολιτική της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, γύρω στον 18ο αιώνα, οι Γαλλικές αποικίες πέφτουν στα χέρια των Βρετανών λίγο πριν ξεσπάσει η Αμερικανική Επανάσταση. Οι Βρετανοί από την Γηραιά Αλβιώνα με το φόβο μήπως οι Γάλλοι επαναστατήσουν με τους Αγγλοσάξονες αποίκους παραχώρησαν στους Κεμπεκουά αυτονομία.
Τους επέτρεψαν να χρησιμοποιούν το φεουδαρχικό σύστημα ως σύστημα διοργάνωσης και αυτοδιοίκησης, τον Γαλλικό Αστικό Κώδικα ως άσκηση του νόμου και του δικαίου, επίσημη γλώσσα την γαλλική και ως θρήσκευμα το χριστιανικό καθολικό δόγμα.
Το 1841, μετά τις εξεγέρσεις των αγγλόφωνων και των γαλλόφωνων κοινοτήτων, οι Βρετανοί ένωσαν τις κτήσεις τους με τις γαλλικές αποικίες και δημιούργησαν το “The Dominion of Canada”. Γεγονός είναι πως οι γαλλόφωνες κοινότητες ήταν πάντοτε παραγκωνισμένες και περιθωριοποιημένες από τους αγγλόφωνους κατοίκους του Καναδά με αποτέλεσμα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να έρθουν σε ρήξη οι γαλλόφωνοι με τους αγγλόφωνους λόγω της άρνησης των γαλλόφωνων να πάρουν μέρος στον πόλεμο.
Βέβαια, η Καναδική κυβέρνηση για να εξομαλύνει την κατάσταση στο εσωτερικό της ενδοχώρας καθιέρωσε την γαλλική γλώσσα ισότιμη της αγγλικής στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα νοσοκομεία, τις αυτοδιοικήσεις και τις πινακίδες κάνοντας έτσι ένα μεγάλο βήμα για την έννοια της κοινής Καναδικής συνείδησης.
To Κεμπέκ εξακολουθεί να έχει δικό του σύνταγμα, λόγω του ότι δεν έχει υπογράψει το Καναδικό και οι αποφάσεις για την εκπαίδευση, την ασφάλεια, την υγεία και την αυτοδιοίκηση παίρνονται από την Εθνοσυνέλευση.
Να υπενθυμίσουμε ότι οι κάτοικοι του Κεμπέκ έχουν απορρίψει δύο φορές την απόσχιση στα δύο δημοψηφίσματα τα οποία έλαβαν μέρος τα έτη 1980 και 1995.
Αυτά, εν συντομία, για την ιστορία της επαρχίας μας ή του Έθνους, κατ’ άλλους....
Μεθαύριο θα γιορτάσουμε την Εθνική γιορτή του Κεμπέκ που συμπίπτει με την γιορτή του προστάτη και πολιούχου Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.
Ας ευχηθούμε, Bonne Fête Québec!

Wednesday, June 13, 2018

Εσείς τι λέτε;


Ημέρα του Πατέρα
Αντιστροφή ρόλων ή εξέλιξη του ρόλου;

Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουν και πάλι την τιμητική τους.
Η Ημέρα του Πατέρα, όπως καθιερώθηκε, γιορτάζει την πατρότητα και την επιρροή των πατέρων στην κοινωνία. Οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του Καναδά, την γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, ενώ σε άλλες χώρες γιορτάζεται με διαφορετικές ημερομηνίες.
Ανατρέχοντας στην ιστορία μαθαίνουμε ότι η γιορτή καθιερώθηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα ως αντίποδας στην Ημέρα της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει και τους πατέρες ως γονείς. Πιστεύεται πως η Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον εμπνεύστηκε από την εκστρατεία της Άννα Τζάρβις να καθιερώσει την Ημέρα της Μητέρας.
Μετά την επιτυχία της γιορτής αυτής, η πρώτη “Ημέρα του Πατέρα” θεσπίστηκε στις 5 Ιουλίου 1908 στο Φέρμοντ της δυτικής Βιρτζίνια. Η Κλέιτον είχε πένθος για το χαμό του πατέρα της, ο οποίος έχασε τη ζωή του το Δεκέμβριο του1907 στο ατύχημα των ανθρακωρυχείων Μόνιγκα που σκότωσε 361 άνδρες, 250 από τους οποίους ήταν πατέρες, αφήνοντας πίσω του περίπου χίλια ορφανά παιδιά.
Η Κλέιτον τότε πρότεινε στον πάστορα Ρόμπερτ Τόμας Γουέμπ να οργανώσουν μία εκδήλωση για να τιμήσουν όλους εκείνους του πατέρες.
Το 1966, ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάγγελμα προς τιμήν του πατέρα, στο οποίο προσδιορίζεται η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, η Ημέρα έγινε πλέον εθνική εορτή όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε το σχετικό νόμο το 1972.
Αυτό, εν ολίγης το ιστορικό…
Σε όλους εμάς βέβαια τους “παλαιότερους” τέτοιου είδους γιορτές ήταν ανύπαρκτες.
Οι ρόλοι άλλωστε των γονιών μας ήταν δεδομένοι. Πριν μερικές δεκαετίες, εξ άλλου, ήταν πιο δεδομένες και ξεκάθαρες οι απαιτήσεις που υπήρχαν για τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια και για τα καθήκοντα τους δεν αμείβονταν με δώρα ή γεύματα... Σήμερα, κυρίως μετά την έξοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας ο ρόλος του πατέρα έχει διαφοροποιηθεί.
Πέρασαν οι εποχές που πατέρας σήμαινε κυρίως αυτός που έφερνε στο σπίτι τα αναγκαία για την επιβίωση της οικογένειας και όλα τα άλλα φορτώνονταν στους ώμους της μητέρας. Ο σημερινός πατέρας, παράλληλα με τη συζυγική σχέση, καλείται να καλύψει μια σειρά από ανάγκες του παιδιού. Ο τρόπος που οι πατεράδες ανατρέφουν τα παιδιά τους είναι ποιοτικά διαφορετικός από τον τρόπο που σχετίζονται οι μητέρες με τα παιδιά τους. Δύσκολος πάντως ο ρόλος του πατέρα στην τωρινή απαιτητική κοινωνία, αφού η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει εξελιχθεί σε μία πολύπλοκη υπόθεση.
Δεν θα επεκταθώ όμως περισσότερο πάνω σε ένα θέμα το οποίο δεν είναι της ειδικότητάς μου.
Καταλληλότερος πιστεύω στην ανάλυση των διάφορων κοινωνικών θεμάτων της εποχής και στις πρακτικές συμβουλές για τις οικογενειακές σχέσεις και την ανατροφή των παιδιών είναι ο συντάκτης των “Ελληνοκαναδικών Νέων”, Στήβ Θεοφάνου.
Τελειώνω με μία απλή ευχή.
Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες όλου του κόσμου!

Thursday, June 7, 2018

Εσείς τι λέτε;


Το Athens Pride δηλώνει… “παρούσα”
Τα χρώματα του ουράνιου τόξου φόρεσε πάλι η Αθήνα για το Athens Pride 2018, του οποίου η κεντρική εκδήλωση θα λάβει χώρα αυτό το Σάββατο 9 Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος.
Για όσους ίσως δεν γνωρίζουν, το Athens Pride είναι μία εθελοντική εταιρία, στόχος της οποίας είναι η οργάνωση του ετήσιου Φεστιβάλ και της Παρέλασης Υπερηφάνειας.    Επιπρόσθετα, πραγματοποιεί πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Σκοπός του Athens Pride, σύμφωνα με τους οργανωτές, είναι να παρέχει τη μέγιστη ορατότητα για την LGBTQI (lesbian, gay, bisexual, transgender, queer, questioning, intersex) κοινότητα της Ελλάδας και να ανοίγει τον δρόμο για την πλήρη ισότητα στην ελληνική κοινωνία.
Το κεντρικό θέμα του φετινού Athens Pride 2018 είναι η θηλυκότητα, εξ ου και το    σύνθημα “Δηλώνω Παρούσα”.
Κατά τη γνώμη μου, ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ορίζει την ιδιωτική του ζωή. Όμως, δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκφράζει δημόσια και με επαίσχυντο μάλιστα τρόπο τις προσωπικές και πιότερο σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Προς τι οι πανηγυρικές φιέστες και οι παρελάσεις των τερψίπρωκτων και τρανς λεσβιών που θυμίζουν οργιαστικό καρναβάλι του Ρίο;
Και γιατί, τέλος πάντων, πρέπει να ανεχόμαστε μοιρολατρικά τις αναίσχυντες συμπεριφορές και τις άνευ ορίων προσβολές της δημοσίας αιδούς; 
Αναρωτιέμαι ακόμη, γιατί οι κυβερνώντες την ταλαίπωρή αυτή πατρίδα - και την κάθε πατρίδα -  έγιναν ξαφνικά υπέρμαχοι και προστάτες των κίναιδων;
Οι ομοφυλόφιλοι, αυτή τη στιγμή, δεν υπερβαίνουν το 3% του συνολικού πληθυσμού.
Σ’ αυτό λοιπόν το ελάχιστο ποσοστό βλέπουμε να εστιάζουν όλο τους το ενδιαφέρον οι   κυβερνώντες  αντί να ενδιαφερθούν για την πλειοψηφία των Ελλήνων και ειδικότερα των νέων που ξενιτεύονται επειδή δεν βρίσκουν δουλειά, για τα παιδιά που πεινάνε, για τους ταλαίπωρους συνταξιούχους, για τους φτωχούς, τους ασθενείς, τους άστεγους…
Φαίνεται λοιπόν καθαρά πως οι τριακόσιοι της Βουλής δεν έχουν χρόνο ν’ ασχοληθούν με τα σοβαρά θέματα της καθημερινότητας μιας και είναι τρομερά απασχολημένοι με την ψήφιση νόμων για την αλλαγή φύλλων, για τους γάμους των ομοφυλόφιλων, την αναδοχή παίδων, κλπ.
Το θέμα πλέον άρχισε να κουράζει. Όποιος σήμερα έχει διαφορετική γνώμη για τον αφύσικο βίο, χαρακτηρίζεται ομοφοβικός και ρατσιστής, εν ονόματι της “εξέλιξης”. Δηλαδή, η “εξέλιξη” που μας σερβίρουν είναι η κάθε μορφής ψυχοσωματική ανωμαλία  την οποία πρέπει να αποδεχτούμε χωρίς αντίδραση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι νομιμοποιείται, μετά φανών και λαμπάδων, μία παρά φύση κατάσταση, η οποία όμως εξυπηρετεί στο έπακρον προοδευτικούς, πολιτικούς,   εμπόρους και πλείστους άλλους, για κερδοσκοπικούς και ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους.
Εμείς πάντως, που άλλωστε αποτελούμε την συντριπτική πλειοψηφία, όλοι εμείς που πιστεύουμε στην πατρίδα, την θρησκεία, στην παραδοσιακή οικογένεια, σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, απερίφραστα δηλώνουμε “Απόντες”…