Ποντάροντας στο θρησκευτικό συναίσθημα...

Η εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος αποτελεί ένα πολυσύνθετο φαινόμενο με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες. Στο παρών άρθρο θα αναφερθώ εν ολίγοις στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος από τα δημόσια κυρίως πρόσωπα και τους αιρετούς άρχοντες. Οι τελευταίοι, έχοντας διαγνώσει ότι το θρησκευτικό κομμάτι της κοινωνίας έχει πολύ ενδιαφέρον από ψηφοθηρική άποψη, δεν παραλείπουν να υποκρίνονται τους ευλαβείς χριστιανούς κολακεύοντας τους ανύποπτους θρησκευόμενους προκειμένου να αποσπάσουν εύνοια και …ψήφους. Υπό το μανδύα του πατριωτισμού, διάφορα «πατριωτικά» σχήματα έκαναν την εμφάνισή τους στις εκλογές της 21ης Μαΐου και προς γενική κατάπληξη κατέγραψαν σημαντικά αυξημένα ποσοστά. Πρόκειται για νεότευκτα κόμματα που έκαναν τη μεγάλη έκπληξη και βρίσκονται οριακά εκτός Βουλής. Αυτοπροσδιορίζονται εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και απευθύνονται κυρίως σε ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, υποσχόμενα να διασώσουν την Ελλάδα από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Μιλούν για ξεπούλημα της Ελλάδας, για προδότες πολιτικούς, για μασόνους εβραίους, για κατάσκοπους μετανάστες, για κάθε είδους συνωμοσιολογίες… Στο καταστατικό τους γίνεται ελάχιστη αναφορά για οικονομική ανάκαμψη, για βελτίωση της δημόσιας υγείας ή προώθηση της εκπαίδευσης. Αντιθέτως, στο πρόγραμμα κυριαρχούν ο ρατσισμός και ο φανατισμός, εν ονόματι …Κυρίου! Μία υποκριτική πολιτική εκμετάλλευση των βαθύτερων φόβων και συναισθημάτων ενός εκλογικού κοινού που δεν βλέπει διέξοδο στις σύγχρονες προκλήσεις και αλλαγές. Ωστόσο, η προσπάθεια πολιτικοποίησης του Θεού ξεκινά από την απώτερη αρχαιότητα και συνεχίζεται στις μέρες μας. Τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, παραδείγματος χάριν, υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τις θρησκευτικές αξίες σηκώνοντας το λάβαρο του Χριστιανισμού ως μέρος της πολιτικής ταυτότητας, ενώ η πολιτική αυτών των κομμάτων συχνά δεν έχει να κάνει με την πίστη. Οι λαϊκιστές πολιτικοί σπάνια είναι εκφραστές της πίστης στην πράξη και σε πολλές περιπτώσεις δεν εφαρμόζουν τους συντηρητικούς κανόνες της εκκλησίας στη δική τους ζωή. Μάλιστα, οι πιο πολλοί δεν έχουν παραδοσιακή οικογένεια. Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφερόμουν στους αυτοδιορισμένους Ιεροκήρυκες της γείτονος που συγκινούν εκατομμύρια πλήθη αποσπώντας κραυγές έκστασης καθώς και εκατομμύρια δολάρια, χάρη στη μαγεία του εμπνευσμένου λόγου τους, όπου σκηνοθετείται η πάλη μεταξύ Σατανά και Αγίου Πνεύματος... Είναι οι «θεόπνευστοι» τηλευαγγελιστές των οποίων η σταυροφορία εκτείνεται πέραν των συνόρων και σίγουρα δεν μπορούν να αγνοηθούν. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις βαθιές τάσεις μερίδας της κοινωνίας, της οποίας ο σκοταδισμός προάγει τις χείριστες πρακτικές. Κοινωνιολόγοι ερευνητές ζήτησαν από ερωτηθέντες να φανταστούν τι θα σκεφτόταν ο Ιησούς για τα σύγχρονα ζητήματα. Οι Χριστιανοί Ρεπουμπλικάνοι φαντάζονταν έναν Ιησού που έτεινε να είναι κατά της αναδιανομής του πλούτου, των παράνομων μεταναστών, των αμβλώσεων και των γάμων ομοφύλων, ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες πίστευαν ότι θα είχε πολύ πιο φιλελεύθερες απόψεις, δίνοντας προτεραιότητα στη φιλανθρωπία προς τους μετανάστες παρά την αντίθεση στην ευθανασία… Θα συνιστούσα, οι απλοί ευλαβείς άνθρωποι, να προφυλάξουν τους εαυτούς τους από τους κάθε μορφής σαλτιμπάγκους. Ο Θεός άλλωστε εκπροσωπείται μόνο από την επίσημη Εκκλησία…

Εγκλήματα, εν ονόματι του Θεού...

Στη σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής επανάστασης που ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, στην εποχή της εξερεύνησης του διαστήματος, των μεγάλων επιτευγμάτων και ανακαλύψεων, οι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Μπορεί να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όμως οι αναχρονιστικές απόψεις και οι εξωπραγματικές πεποιθήσεις παραμένουν εξαπλωμένες ανά τον κόσμο. Σχετική έρευνα αποκαλύπτει ότι τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων πιστεύουν σήμερα σε υπερφυσικές ιδιότητες, προκαταλήψεις και μωρίες. Στην Ελλάδα το ποσοστό ξεπερνάει το 50%! Δεν είναι τυχαίο το ότι ορισμένοι ηγέτες παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως προφήτες και εντολοδόχοι του Θεού, επικαλούμενοι μάλιστα σύμβολα τύπου «εν τούτω νίκα» για πολεμικές επιδρομές, προσαρτήσεις ξένων εδαφών και γενοκτονίες… Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, π.χ. ισχυρίστηκε πως ο Θεός του είπε να εισβάλει στο Ιράκ και να επιτεθεί στον Οσάμα Μπιν Λάντεν, αναθέτοντάς του μάλιστα τη «θεϊκή» αποστολή να φέρει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, να εγγυηθεί την ασφάλεια του Ισραήλ και να δημιουργήσει ένα κράτος για τους Παλαιστινίους. H εισβολή στο Ιράκ ήταν ένας πόλεμος που φραστικά αποδόθηκε στη θρησκεία, τη θρησκευτική συνείδηση όμως ενός και μόνο ανδρός, του Τζορτζ Μπους... Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μόλις πρόσφατα σε προεκλογική του ομιλία είπε το εξής φαιδρό: «Η Κωνσταντινούπολη περιλαμβάνει όλη τη γεωγραφία της καρδιάς μας, εμείς παίρνουμε εντολές από το έθνος και τον Θεό…» Σύγχρονοι εξουσιαστές που επικαλούνται τον Θεό για να δικαιολογήσουν τις επεκτατικές τους βλέψεις, στρατοί που επικαλούμενοι τη βοήθεια του Θεού ξεκινούν εκστρατείες και εξαπολύουν επιδρομές... Γεγονός πάντως είναι ότι σχεδόν όλοι οι πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας, θρησκευτικοί και μη, κρύβουν πίσω τους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και εδαφικές διεκδικήσεις. Σύμφωνα με αναφορές ερευνητών του Τμήματος Ειρηνευτικών Μελετών του Πανεπιστημίου Μπράντφορντ, οι ένοπλες συγκρούσεις - όχι σπανίως - αφορούν τη θρησκεία. Συχνά γίνονται στο όνομα μιας ανώτερης δύναμης με τις ρίζες τους να εντοπίζονται σε παράγοντες όπως: οικονομία, πολιτική, φυσικές πηγές, εδαφικά δικαιώματα, εθνικότητα, ταυτότητα. Εάν επιχειρήσει κανείς να ξεχωρίσει τους αυθεντικά θρησκευτικούς πολέμους, αυτούς που συνδέονται κυρίως με θρησκευτικές πεποιθήσεις παρά με πολιτικούς σκοπούς, πρέπει να ανατρέξει αιώνες πίσω: Στην ισλαμική επέκταση τον 7ο αιώνα όταν ο πόλεμος αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα διάδοσης της νέας θρησκείας, στις Σταυροφορίες που ξεκίνησαν τον 11ο αιώνα και αποτέλεσαν μία από τις πλέον αιματηρές περιόδους στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Χριστιανισμού, στους πολέμους της περιόδου της μεταρρύθμισης που ξεκίνησαν τον 16ο αιώνα με την εξάπλωση της κυριαρχίας της Χριστιανικής Εκκλησίας στην Ευρώπη κ.α. Αν πάμε πολύ πίσω στην ιστορία, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι συνέδεαν τον πόλεμο με τη θρησκεία και για τον λόγο αυτό έφτιαξαν θεό του πολέμου. Ο Άρης, θεωρείτο θεός του πολέμου και ήταν ίσως ο πιο αντιδημοφιλής Ολύμπιος θεός λόγω της ιδιοσυγκρασίας, της επιθετικότητας και της ακόρεστης δίψας του για πόλεμο...

Το "Σπίτι των Αγγέλων" - Μια μεγάλη αγκαλιά...

Βάσει στοιχείων, δύο στα δέκα παιδιά στην Ελλάδα έχουν υποστεί φυσική κακοποίηση. Ωστόσο, λιγότερο από 10% των περιστατικών κακοποίησης αναφέρονται και καταγγέλλονται. Η παιδική κακοποίηση, ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε ολόκληρο τον κόσμο, εμφανίζει προοδευτική έξαρση τα τελευταία χρόνια και απασχολεί ολοένα και συχνότερα την κοινή γνώμη και την επιστημονική κοινότητα. Στην Ελλάδα υπάρχουν αναρίθμητες υπηρεσίες οι οποίες έχουν κάποιο μερίδιο συμμετοχής ή ευθύνης στην παιδική προστασία. Σύμφωνα με το μητρώο ανηλίκων του Εθνικού Κέντρου Αλληλεγγύης,1.500 σχεδόν παιδιά ζουν σήμερα σε 94 δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα. Το «Σπίτι των Αγγέλων», ιδρύθηκε στην Κρήτη πριν 20 περίπου χρόνια από την Μαίρη Παχιαδάκη, πρόεδρο του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και ασχολείται με την κακοποίηση παιδιών και γυναικών, που στις μέρες μας έχει καταστεί μείζον θέμα το οποίο δυστυχώς ελάχιστοι αγγίζουν. Πρόκειται για μια ζεστή αγκαλιά που κτίζεται σιγά-σιγά εδώ και καιρό, έτσι ώστε να φιλοξενούνται παιδιά που την έχουν ανάγκη, παιδιά κακοποιημένα από το οικογενειακό τους περιβάλλον που στερήθηκαν σχεδόν τα πάντα στη ζωή τους. Αλήθεια, τι χειρότερο για ένα παιδί, που από την πρώτη στιγμή που γεννιέται δεν έχει γονείς, δεν έχει οικογενειακό περιβάλλον, αγάπη, στοργή, προστασία. Ένα παιδί άλλοτε εγκαταλελειμμένο, άλλοτε έκθετο, μια ψυχή βαθιά τραυματισμένη... Το «Σπίτι των Αγγέλων» ανέλαβε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, που συν τοις άλλοις απαιτεί εθελοντικά χέρια και άμεση οικονομική ενίσχυση. Οι κοινωφελείς οργανισμοί για το παιδί υπολειτουργούν λόγω σοβαρής έλλειψης δωρητών μια και οι μέχρι πρότινος δωρητές σπανίζουν αφού παλεύουν οι ίδιοι να επιβιώσουν κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που δημιούργησε η κρίση στην πατρίδα. Η απανταχού ομογένεια πάντως συνεχίζει την συστηματική εκστρατεία με στόχο την ανακούφιση και ενίσχυση των ευπαθών ομάδων. Παρόμοιο έργο ανέλαβε εδώ και μερικά χρόνια η «Μαγική Αποστολή», με σκοπό την συμπαράσταση των Παιδικών Ιδρυμάτων της Ελλάδας. Με πρωτοβουλία της ακούραστης εμπνεύστριας κ. Βρισηίδας Μαύρου-Παιδούση και με δεκάδες φιλότιμους εθελοντές που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, συνεχίζεται η δική μας εκστρατεία για την ενίσχυση των ιδρυμάτων που ασχολούνται με τα παιδιά. Τα εν λόγω ιδρύματα φιλοξενούν ταλαιπωρημένα παιδιά προσφέροντας μεταξύ άλλων, συσσίτια, περίθαλψη και πάνω απ’ όλα φροντίδα, θαλπωρή και προστασία σε καθημερινή βάση. Καλούμαστε όλοι μας να τα ενισχύσουμε με κάποια τρόφιμα, είδη ρουχισμού, σχολικά είδη… Όσα μπορεί ο καθένας. Την Κυριακή 21 Μαΐου, 2023 η Επιτροπή Συμπαράστασης Παιδικών Ιδρυμάτων της Ελλάδας «Magic Mission» σας προσκαλεί σε γεύμα που γίνεται για την ενίσχυση του ξενώνα «Το σπίτι των Αγγέλων» στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο φιλοξενεί εγκαταλελειμμένα μωρά από 0-5 χρονών. Το γεύμα θα πραγματοποιηθεί στο Κοινοτικό Κέντρο «Αδριανός Μαρής», 5757 Wilderton Avenue από τις 4 έως τις 10μ.μ. και θα συνοδεύεται με εκλεκτή μουσική και χορό. Όλοι θα πρέπει να δώσουμε το παρών. Γιατί κανένα παιδί δεν πρέπει να υποφέρει…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ - Έσβυσε η μελωδική φωνή...

Δεν είναι λίγοι οι επώνυμοι Έλληνες από τον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής, της δημοσιογραφίας αλλά και του αθλητισμού που φεύγουν τελευταία από τη ζωή. Μερικές από τις απώλειες σοκάρουν, άλλες είναι αναμενόμενες λόγω προχωρημένης ηλικίας, ωστόσο όλες προκαλούν ανείπωτη θλίψη στους θαυμαστές αλλά και στο ευρύ κοινό. Ένας από αυτούς είναι και ο αγαπημένος τραγουδιστής του ελαφρού τραγουδιού Γιάννης Βογιατζής, που σημάδεψε με τη φωνή του τη «χρυσή εποχή» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Γιάννης Βογιατζής γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1934. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το τραγούδι από τις βραδιές ταλέντων του Ζόζεφ Κορίνθιου. Βραβεύτηκε δυο φορές με το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, το 1963 με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί» του Κώστα Κλάββα και το 1970 με το τραγούδι «Αδέρφια μου αλήτες πουλιά» του Τόλη Βοσκόπουλου. Η πολύχρονη καλλιτεχνική του καριέρα υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη και ήταν ένας από τους λίγους του ελαφρού μουσικού είδους που άντεξε στο χρόνο, δεδομένου ότι το ελαφρό τραγούδι εθεωρείτο αντιεμπορικό. Ο Γιάννης Βογιατζής συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς δημιουργούς του ελαφρού τραγουδιού και ερμήνευσε τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Γιώργου Μουζάκη, Λυκούργου Μαρκέα, Κώστα Καπνίση, Γιάννη Σπάρτακου κ.ά. Έκανε πολύ μεγάλες επιτυχίες με τραγούδια όπως «Ένας ουρανός μ' αστέρια», «Η πρώτη μας νύχτα», «Σου τό'πα μια», «Σ' αγαπώ σε όλες τις γλώσσες», «Θέλω κοντά σου να μείνω» κ.ά. Τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια ακούστηκαν σε ταινίες και μιούζικαλ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Έγινε είδωλο σε εποχή όπου η μουσική τέχνη για να την υπηρετήσεις και να διακριθείς απαιτούσε μεγάλο ταλέντο και ήθος. Τις δεκαετίες του 50 και 60 για να ξεχωρίσει κάποιος έπρεπε να έχει αναμφισβήτητο χάρισμα. Δεν υπήρχαν, όπως σήμερα, ηλεκτρονικά όργανα και ηχητικά εφέ να σου φτιάξουν τη φωνή. Και οι καλλιτέχνιδες τότε δεν είχαν ανάγκη να ντύνονται έξαλλα και προκλητικά για να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού. Τα μεταπολεμικά χρόνια η νυχτερινή ζωή στην Ελλάδα γνώρισε μεγάλες δόξες. Δυνατά ονόματα του λαϊκού τραγουδιού βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους. Τσιτσάνης, Μπέλλου, Χιώτης, Λίντα, Καζαντζίδης και Μαρινέλλα γέμιζαν τα μαγαζιά που εμφανίζονταν. Θρυλικά νυχτερινά καταστήματα που μεσουράνησαν έμειναν στην ιστορία για το νέο αυτό είδος διασκέδασης που προσέφεραν. Και οι θαμώνες πήγαιναν και άκουγαν αθόρυβα και ευλαβικά τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Και το ελαφρό όμως τραγούδι ανέδειξε σπουδαίους ερμηνευτές. Νάνα Μούσχουρη, Τώνης Μαρούδας, Τζένυ Βάνου, Νάντια Κωνσταντοπούλου και τόσους άλλους που τα τραγούδια τους έγραψαν ιστορία και ακούγονται μέχρι σήμερα. Σαν ραδιοφωνικός παραγωγός είχα τη τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, θεάτρου και κινηματογράφου. Γνωριμίες που εξελίχτηκαν σε μακροχρόνιες φιλίες. Γνώρισα και τον Γιάννη Βογιατζή, τον σεμνό αυτό ερμηνευτή με την λαμπερή καριέρα, το είδωλο μιας ευαίσθητης ξεχωριστής γενιάς…

Βρετανική Κοινοπολιτεία - Απο το λαμπρό παρελθόν στο θολό μέλλον

Έστω και καθυστερημένα, ο Κάρολος Φίλιππος Αρθούρος Γεώργιος, στέφθηκε ο νέος βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου και αρχηγός κράτους για 14 βασίλεια από τα συνολικά 56 κράτη που απαρτίζουν τη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Για την ιστορία, η Κοινοπολιτεία των Εθνών είναι μία ελεύθερη ένωση ανεξάρτητων κρατών, πρώην αποικίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Γαλλίας. Από αυτά, τα 15 έχουν ως αρχηγό κράτους τον βρετανό μονάρχη. Η Κοινοπολιτεία ιδρύθηκε μετά τη διάλυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με πρώτα μέλη τον Καναδά, την Κένυα και την Αυστραλία. Άλλες χώρες προτίμησαν να αποστασιοποιηθούν από το βρετανικό στέμμα, κάνοντας στροφή προς τη Δημοκρατία. Ο Καναδάς εισήλθε στην Κοινοπολιτεία το 1931μετά την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης της χώρας από την Βρετανία. Ο Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά είναι ο βασιλικός εκπρόσωπος του μονάρχη. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας το 2021 τη θέση ανέλαβε ιθαγενής. Αξίζει να σημειωθεί ότι εικοσιένα αφρικανικές χώρες ανήκουν στην Κοινοπολιτεία των Εθνών, καμία ωστόσο δεν έχει ως αρχηγό του κράτους της βρετανό μονάρχη. Τα νησιά της Καραϊβικής βρίσκονται σε ρήξη με το βρετανικό στέμμα, ενώ τα νησιά Μπαρμπάντος έχουν ήδη ανεξαρτητοποιηθεί με ενδεχόμενο να καταστούν πλήρως ανεξάρτητα. Πολλοί εκτιμούν ότι ο νέος βασιλιάς Κάρολος Γ’ θα έχει να αντιμετωπίσει μία μοναρχία με μειωμένη παγκόσμια εμβέλεια. Ένα σημαντικό τμήμα του καναδικού πληθυσμού έχει την ίδια αρνητική άποψη για τη μοναρχία. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Research Co.,σχεδόν οι μισοί Καναδοί θα προτιμούσαν να έχουν εκλεγμένο αρχηγό κράτους, ενώ μόνο ένας στους πέντε τάσσεται υπέρ της μοναρχίας. Στη διαδικτυακή πανκαναδική έρευνα ενός αντιπροσωπευτικού εθνικού δείγματος, μόνο το 21% των Καναδών λέει πως λαμβάνοντας υπόψη το Σύνταγμα του Καναδά θα προτιμούσε η χώρα να παραμείνει μοναρχία. Ποσοστό 49% των Καναδών προτιμούν ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με έναν εκλεγμένο ηγέτη. Το ποσοστό στο Κεμπέκ ανέρχεται στο 59%. Σύμφωνα με έρευνα της Μοναρχικής Ένωσης για το κόστος της μοναρχίας, το στέμμα στοιχίζει στον Καναδά πάνω από 58,7 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνεται το γραφείο του γενικού κυβερνήτη, τα έξοδα των υποδιοικητών, οι μετακινήσεις και η ασφάλειά τους. Περίπου το 89% της έκτασης του Καναδά, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι γη του στέμματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γη αυτή μπορεί να διεκδικηθεί. Μόλις το 11% είναι ιδιόκτητη. Μετά το θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ, η κυβέρνηση Τρουντό δέχεται πιέσεις, το θέμα της μοναρχίας να τεθεί σε δημοψήφισμα. Ωστόσο, η διακοπή των δεσμών με τη μοναρχία θα απαιτούσε την τροποποίηση του Συντάγματος, που θα χρειαζόταν την υποστήριξη τουλάχιστον επτά επαρχιακών νομοθετικών συνελεύσεων που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 50% του πληθυσμού, εκτός από το κοινοβούλιο. Γεγονός πάντως είναι ότι το επίμαχο θέμα του μέλλοντος της μοναρχίας έχει αποκτήσει αυξημένη προσοχή, όχι μόνο στον Καναδά αλλά σε ολόκληρη την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία…

Ψήφος αποδήμων - Μία αδιάφορη διαδικασία...

Εντύπωση μου έκανε αναφορά του Εκλογικού Σώματος, με την οποία οι απόδημοι Έλληνες που έχουν κάνει αίτηση για να ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές της 21ης Μαΐου, μόλις και μετά βίας ξεπερνούν τους 25.000. Από αυτές τις αιτήσεις, μόνο 17.370 έχουν γίνει δεκτές, οι 4.086 βρίσκονται υπό επεξεργασία και οι1.578 έχουν απορριφθεί. Οι αριθμοί αυτοί αντιπροσωπεύουν απόδημους από 69 χώρες σε πέντε ηπείρους. Η πλειοψηφία των αιτήσεων προέρχονται από χώρες της Ευρώπης. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφονται 1.723 αιτήσεις και από τον Καναδά μόλις 224. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, πάνω από 5.000.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής ζουν εκτός των ελληνικών συνόρων. Θα αναρωτηθεί κανείς, που είναι το μεγάλο ενδιαφέρον των ελλήνων του εξωτερικού να συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες, ένα «ενδιαφέρον» που προκάλεσε αναρίθμητες συζητήσεις και έντονες αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της Ελληνικής Βουλής. Προς τι οι πολυδάπανες διαφημιστικές καμπάνιες, τα υπερατλαντικά ταξίδια κομματικών στελεχών, τα τραπεζώματα και δεξίμια στους επίδοξους πολιτικάντηδες από «φίλους» τοπικών οργανώσεων που - ας μη γελιόμαστε - οι πλείστοι εξ’ αυτών προσβλέπουν στην ευμένεια των μελλοντικών «ενοίκων» της ταλαίπωρης Βουλής των Ελλήνων... Με το θέμα έχω ασχοληθεί κατά καιρούς σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου. Τελικά, η δική μας ψήφος σε τι θα ωφελήσει; Όπως έχω επισημάνει και άλλοτε, πόσο σωστό και δίκαιο είναι να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα η ψήφος ανθρώπων που ζουν σε άλλες χώρες, ουσιαστικά ξεκομμένων από τη ζωή μιας χώρας; Το εκλογικό αποτέλεσμα θα μπορούσε κάλλιστα να αλλοιωθεί από την ψήφο των ομογενών ελληνικής καταγωγής που ζουν μόνιμα εκτός Ελλάδος. Εξάλλου, οι περισσότεροι απόδημοι πέρα από κάποιες τακτές επισκέψεις στην Ελλάδα έχουν μία αρκετά περιορισμένη σχέση με την πατρίδα που εξαντλείται στην αγάπη και την υπερηφάνεια ενός ένδοξου παρελθόντος που, για να είμαστε ειλικρινείς, καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Όσοι από τους απόδημους διατηρούν ακόμη στενούς δεσμούς με την πατρίδα και έχουν οικονομικά και άλλα ενδιαφέροντα, μπορούν κάλλιστα, εφ’ όσον το επιθυμούν, να μεταβούν αυτοπροσώπως να ψηφίσουν. Ας ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά με τα «του οίκου μας», τη δεύτερή μας πατρίδα (για τους πλείστους από εμάς πρώτη) τον Καναδά, τη χώρα που ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε, καταβάλλουμε φόρους και έχουμε υποχρεώσεις αλλά και κεκτημένα δικαιώματα. Ένα από αυτά είναι να συμμετέχουμε στις εδώ εκλογές(ομοσπονδιακές, επαρχιακές και δημοτικές) κάτι που πολλοί από εμάς δυστυχώς δεν πράττουμε. Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, μας εκπροσώπευαν Έλληνες παντού, σε όλα τα κυβερνητικά επίπεδα. Λόγω της αμέλειας και της συστηματικής αδιαφορίας μας, πολλές από τις περιοχές αυτές, δεν εκπροσωπούνται πλέον από Έλληνες και είναι αυτός ένας από τους λόγους για τους οποίους προσοντούχοι νέοι και νέες αποφεύγουν πλέον να πολιτευτούν. Ένας άλλος σοβαρός λόγος, θα έλεγα, είναι η έλλειψη εξειδικευμένων οργανισμών, που να δύνανται να διεξάγουν σοβαρό πολιτικό λόμπυ…