1η Απριλίου 1955, των Ηρώων η αρχή!

Με την ευκαιρία της επετείου έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, θα αναφερθώ σήμερα στους Ήρωες της νεότερης ιστορίας της μαρτυρικής Κύπρου. Η Κύπρος μας την 1η Απριλίου γιορτάζει την 67η επέτειο από την έναρξη του αντιαποικιακού αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών. Η 1η Απριλίου 1955 ήταν η ημέρα που οι Βρετανοί κατακτητές της Μεγαλονήσου βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις αντάρτικες ομάδες που οργάνωσε ο Κύπριος συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας, γνωστότερος ως «Διγενής». Στις ηρωικές πράξεις της 1ης Απριλίου 1955 η ΕΟΚΑ έχασε το πρώτο της παλληκάρι, τον μαθητή Μόδεστο Παντελή από το Λιοπέτρι. Πέθανε από ηλεκτροπληξία στην προσπάθειά του ν’ αποκόψει ηλεκτροφόρα σύρματα για να επέλθει συσκότιση και να δράσουν πιο αποτελεσματικά οι ομάδες της ΕΟΚΑ στην Αμμόχωστο... Ο τομεάρχης Αμμοχώστου Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν επικεφαλής της ομάδας που έδρασε στην Δεκέλεια. Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία ανακάλυψαν το κρησφύγετο του, έριξαν βενζίνη και τον έκαψαν ζωντανό… Άλλος θαρραλέος αγωνιστής ήταν ο Κυριάκος Μάτσης. Για τη δράση του οι Βρετανικές δυνάμεις ανατίναξαν το κρησφύγετο του με αποτέλεσμα να βρει οικτρό θάνατο… Ο Μιχαλάκης Καραολής, ένας από τους πιο γνωστούς αγωνιστές του Απελευθερωτικού αγώνα, απαγχονίστηκε μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Δημητρίου στις 10 Μαΐου 1956… Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης δικάστηκε για κατοχή οπλοπολυβόλου. Στις 14 Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε από τους Άγγλους σε ηλικία μόλις 19 ετών... Ο Ανδρέας Παναγίδης απαγχονίστηκε από τις Αγγλικές δυνάμεις στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 μαζί με τους συναγωνιστές του, Μιχαήλ Κουτσόφτα και Στέλιο Μαυρομάτη… Ήταν οι σκληροί καιροί. Οι Έλληνες της Κύπρου ονειρεύονταν τη λευτεριά τους από τον Αγγλικό ζυγό και την ένωση με την Μάνα Ελλάδα που όμως δεν έμελε να πραγματοποιηθεί λόγω του γνωστού φαινομένου της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων από τα πανάρχαια χρόνια. Σήμερα, πάνω από έξι δεκαετίες από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, ένα μεγάλο τμήμα του εδάφους της Κύπρου βρίσκεται υπό Τουρκική κατοχή, ο θαλάσσιος χώρος της Κυπριακής Δημοκρατίας παραβιάζεται συνεχώς ενώ οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η Κύπρος είχε ακόμη την «ατυχία» να ανακαλυφθούν κοιτάσματα φυσικού αερίου στον βυθό της ΑΟΖ της, γεγονός που άνοιξε την όρεξη του επιθετικού γείτονα αλλά και των «συμμάχων» με απρόβλεπτες συνέπειες. Δυσκολεύομαι να βάλω τελεία στο παρών άρθρο λόγω των ραγδαίων εξελίξεων. Απαιτείται, στους δύσκολους αυτούς καιρούς να διατηρήσουμε υψηλό το Εθνικό μας φρόνημά. Η Κύπρος, η Ελλάδα, μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Γι αυτό και θα πρέπει πάνω από όλα να είμαστε ΕΝΩΜΕΝΟΙ. Αυτά που μας ενώνουν άλλωστε είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Ας το καταλάβουν επιτέλους οι εδώ «ταγοί» μας, οι πράξεις και η συμπεριφορά των οποίων το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να μας διχάζουν και να μας απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο από τα κοινά…

Το άδοξο τέλος των αγωνιστών του '21...

Κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου τιμούμε και γιορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Οθωμανού δυνάστη για την ελευθερία. Θυμόμαστε ακόμη τους ανθρώπους που μέσα σε μια νύχτα έγιναν ηγέτες της Επανάστασης του ’21, θυσιάζοντας τις περιουσίες και τη ζωή τους για την Ελευθερία της πατρίδας. Και μπορεί αυτοί να έδωσαν ότι είχαν για την Επανάσταση, όμως πολύ γρήγορα αγνοήθηκαν από την «Ελεύθερη» Ελλάδα και οι περισσότεροι είχαν άδοξο τέλος. Ο λόγος για τους ΗΡΩΕΣ μας. Επειδή η έρευνα είναι το μεράκι μου, θα ήθελα με την ευκαιρία της Επετείου να μοιραστώ μαζί σας κάποια αδιάψευστα στοιχεία που συνέλεξα για να διαπιστώσετε πόσο αχάριστος μπορεί να είναι ένας λαός στους ανθρώπους που έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους για τη Μεγάλη Ιδέα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε σε φυλάκιση και εν συνεχεία σε θάνατο που μετατράπηκε σε ισόβια, για τη στάση του εναντίον του βασιλέως. Πολύ αργότερα αφέθη ελεύθερος… Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης οδηγήθηκε σε δίκη, καταδικάσθηκε σε θάνατο που μετατράπηκε από τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πλήρη στρατιωτική καθαίρεση πριν επανέλθει στα αξιώματά του. Δολοφονήθηκε καθώς επέστρεφε στο ελληνικό στρατόπεδο μετά το τέλος της μάχης... Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε από πρωτοπαλίκαρα του Μαυροκορδάτου στις φυλακές της Ακρόπολης. Ο γενναίος πολεμιστής ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον εχθρό, φυλακίστηκε και τελικά δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο... Ο Αθανάσιος Διάκος μετά την άρνησή του να προσκυνήσει τους πασάδες κάηκε ζωντανός αφού πρώτα οι Τουρκαλβανοί τον σούβλισαν… Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης μετά την ήττα του στο Δραγατσάνι φυλακίστηκε και αργότερα απελευθερώθηκε. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του πέθανε στη Βιέννη μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας... Η Μαντώ Μαυρογένους απεβίωσε στην Πάρο από την πείνα και την εξαθλίωση και έχοντας δαπανήσει όλη της την περιουσία στον αγώνα… Η Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα δολοφονήθηκε μέσα στο ίδιο της το σπίτι στις Σπέτσες από Σπετσιώτες «πατριώτες» καθώς προσέβαλε την τιμή τους κι ενώ η Ελλάδα σπαράσσονταν από τον εμφύλιο. Η μεγάλη καπετάνισσα, έδωσε την περιουσία της για τον αγώνα και θρήνησε ένα γιο στην επανάσταση. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε καν τους δράστες... Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς, για τις υπηρεσίες του στον αγώνα συνελήφθη με την κατηγορία της συνωμοσίας, βασανίστηκε φριχτά έως ότου έχασε το φως του. Έτσι τυφλός, πεινασμένος, άστεγος και ξεχασμένος από όλους θα πεθάνει από το κρύο και την πείνα χωρίς να δεχθεί ποτέ να λάβει κανένα βοήθημα από το κράτος... Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης ήρθε σε αντίθεση με τους οπαδούς του Καποδίστρια και με τον Όθωνα. Καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του βασιλιά… Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, αφού πούλησε την τεράστια περιουσία του και διέθεσε όλα του τα χρήματα για την ανόρθωση του Έθνους δολοφονήθηκε από τον αδελφό και το γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καθώς «τόλμησε» να τα βάλει με τα μεγάλα τζάκια... Αμέτρητοι επώνυμοι και ανώνυμοι Ήρωες για την φιλοπατρία και αυτοθυσία τους εισέπραξαν αχαριστία, διωγμό, βασανιστήρια, ακόμη και τον θάνατο… Λένε πως η ιστορία διδάσκει όταν τη γνωρίζεις. Αν κρίνω από τον τρόπο σκέψης και διοίκησης της σύγχρονης πολιτικής και εκπαιδευτικής ηγεσίας, πολύ φοβάμαι πως η ιστορική της γνώση είναι δραματικά περιορισμένη, αν όχι ανύπαρκτη…

Ο μιμητισμός του νεοέλληνα...

Ε λοιπόν, το κακό έχει παραγίνει. Ανοίγεις την ελληνική τηλεόραση και αναρωτιέσαι σε ποια χώρα βρίσκομαι. Happy Day, Deal, Direct, Still Standing, ΤΙΚ Talk, The Bachelor, The 2night Show και δεν συμμαζεύεται... Το φαινόμενο της ξενομανίας και του μιμητισμού τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ευρείες διαστάσεις. Βέβαια, δεν πρόκειται για ένα νέο «φρούτο» αφού υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα. Διαβάζω πως είναι ένα πανάρχαιο ελάττωμα της φυλής μας που επισημάνθηκε και πολεμήθηκε από τους αρχαίους φιλοσόφους και σατιρικούς (Λυκούργο, Αισχύλο, Σοφοκλή, Θουκυδίδη, Πλούταρχο, Αριστοφάνη κ.α.) αλλά και στα κατοπινά χρόνια του βυζαντινού μας παρελθόντος. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε κάθε περίοδο παρακμής η ξενομανία μας εμφανίζει σημαντική έξαρση. Θα πει κανείς, κάθε πολιτισμός σήμερα δέχεται ξενικές επιδράσεις που είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας και της επικοινωνίας μεταξύ των λαών. Όμως, η ξενομανία σε μας που έχουμε μοναδική ιστορία και ανώτερο πολιτισμό είχε πάντοτε αρνητικές συνέπειες. Με την ξενομανία μας τελικά κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από τη γλώσσα και την παράδοσή μας και να χάσουμε την ιδιαιτερότητά μας. Μιμούμενοι τους δυτικούς, που υιοθετούν κατώτερα ήθη και στοιχεία από τα δικά μας, αντί να επιτυγχάνουμε θετική εξέλιξη και πρόοδο οπισθοδρομούμε πολιτιστικά και όχι μόνο. Δυστυχώς, οι νεοέλληνες αγνοούν τη μεγάλη αξία της πολιτιστικής τους κληρονομιάς με συνέπεια να νοιώθουν αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στον δυτικό πολιτισμό, παρότι τα στοιχεία του τελευταίου είναι βασισμένα στον ελληνικό… Το φαινόμενο ήταν ιδιαίτερα αισθητό στους εδώ προγενέστερους μετανάστες, οι οποίοι με το που πατούσαν το πόδι τους «ξεχνούσαν» τη γλώσσα τους και μιλούσαν μια ασυνάρτητη διάλεκτο, ένα κράμα ελληνο-αγγλικών λέξεων και φράσεων. Ακόμη και τα παιδιά τους ντρεπόντουσαν για την καταγωγή τους. Ευτυχώς σήμερα τα πράγματα, στον Καναδά τουλάχιστον, έχουν αλλάξει σημαντικά. Η μίμηση πάντως του καλύτερου με την έννοια της αναδημιουργίας και της προσαρμογής είναι θετική, δυστυχώς όμως δεν γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο από τον σύγχρονο Έλληνα. Ο Έλληνας δείχνει σαφέστατα την προτίμησή του στα ξένα προϊόντα, ακόμη και εν μέσω κρίσης, εισάγει και καταναλώνει τα πάντα αρκεί να προέρχονται από το εξωτερικό, ακούει ξένη μουσική, ελληνικά συγκροτήματα συνθέτουν και ερμηνεύουν σε ξένους ρυθμούς, τρώει στα φασφουτάδικα, χορεύει στις ντίσκο, περνάει τις ώρες του στις παμπ και δε διστάζει να υιοθετήσει τη συμπεριφορά και το λουκ των Αμερικανών… Χρησιμοποιεί ξένες λέξεις - με σπασμένη προφορά εννοείται - ενώ οι επιγραφές στα καταστήματα είναι σχεδόν πάντα γραμμένες σε κάποια ξένη γλώσσα. Νομίζω πως κάποτε θα πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα (παρόμοια ίσως με εκείνα του γλωσσικού νόμου 101 του Κεμπέκ) για να περιοριστεί, αν όχι να σταματήσει τελείως το ανησυχητικό αυτό φαινόμενο της ξενομανίας και για να προστατευτεί η Ελληνική γλώσσα και οι παραδόσεις μας. Περισσότερο όμως από κάθε τι άλλο ο Έλληνας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η συμπεριφορά της μίμησης είναι χαρακτηριστική στους πιθήκους…

Σύγχρονοι ψευδοπροφήτες

Ενδιαφέρον παρουσιάζει τον τελευταίο καιρό η ευκολία με την οποία ερμηνεύονται τα διάφορα συμβάντα και φυσικά φαινόμενα από τούς σύγχρονους αυτοαποκαλούμενους «προφήτες». Κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο φαινόμενο ή σημαντικό γεγονός, όπως συρράξεις, σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες, κ.α. ακούμε ότι το είχε προβλέψει ο τάδε χαρισματικός προφήτης. Η Εκκλησία του Χριστού διδάσκει ξεκάθαρα ότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον πλην του ιδίου του Θεού και ότι οι προφήτες αρχίζουν από τον Αβραάμ (Γεν.20,7) και φθάνουν έως τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μετά την έλευση του Χριστού στον κόσμο δεν υπάρχουν για την Εκκλησία ούτε προφήτες ούτε προφητείες αφού ο σκοπός τους προφανώς εκπληρώθηκε. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη (13:11-15) οποιοσδήποτε μετά τον Χριστό - κληρικός ή λαϊκός - ομιλεί «προφητεύοντας» μελλοντικά γεγονότα θεωρείται από την Εκκλησία ως ψευδοδιδάσκαλος και ψευδοπροφήτης. Πρωταγωνιστές στις σύγχρονες προφητείες, που καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, είναι κάποιοι καλόγεροι τους οποίους οι πιστοί προτιμούν από προσηλωμένους ασκητές να τους βλέπουν σαν σύγχρονους Νοστράδαμους για τις προφητικές τους ιδιότητες. Αφορμή για το παρών άρθρο στάθηκαν, εκτός των φυσικών καταστροφών, ορισμένα σημαντικά γεγονότα, όπως οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία, οι συνεχιζόμενες τουρκικές προκλήσεις, η προσφυγική κρίση κ.α., γεγονότα που όντως μας απασχολούν και τα φανταστικά σενάρια που φούντωσαν είναι βασισμένα σε αποσπασματικές φράσεις μοναστηριακών καλόγηρων. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όπως διαβάζω, πρώτος είχε κάνει αναφορές στους Ρώσους και Τούρκους, όμως εκείνη την περίοδο οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέονται. Ο Ελλαδικός χώρος βρισκόταν επί οθωμανικής κυριαρχίας, η θρησκεία και η γλώσσα ήταν το μόνο που κρατούσε όρθιο τον Ελληνισμό επί 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά απαιτούταν και ένα όραμα ελπίδας και ελευθερίας το οποίο θα ενδυνάμωνε τη εθνική συνείδηση και πίστη. Η Ρωσία βρισκόταν συχνά σε πολεμική διαμάχη με τους Οθωμανούς, ήταν ορθόδοξη χώρα και δεδομένων των συνθηκών ο Κοσμάς ο Αιτωλός οραματίστηκε τους Ρώσους ως σωτήρες της Ελλάδος και ικανούς να διαλύσουν την οθωμανική αυτοκρατορία. Μερίδα των ΜΜΕ παρουσιάζει τους γέροντες-μάντεις ως τούς προφήτες του μέλλοντος. «Το ξανθό γένος» θα μας σώσει, υποστηρίζουν, και θα μας δώσει και την Κωνσταντινούπολη πίσω... Η βαθιά πίστη μας ωθεί να παραδεχόμαστε ενδόμυχα πως μόνο ένα ορθόδοξο χριστιανικό κράτος όπως η Ρωσία, μπορεί να ενδιαφερθεί πραγματικά για την Ελλάδα. Ηχούν λοιπόν χαρμόσυνα στ’ αυτιά μας οι ρήσεις των σύγχρονων «προφητών». Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο κοντινό παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πως η ευρεία διάδοση των προφητειών συνδέεται με την άνοδο του Πούτιν και την αδιαλλαξία του Ερντογάν. Ωστόσο, η σημερινή Ρωσία του Πούτιν τα έχει βρει σε όλα με την Τουρκία και μας κουνάει αυστηρά το δάχτυλο για τη στάση μας στο Ουκρανικό ζήτημα. Που είναι λοιπόν το ξανθό γένος που θα πολεμήσει την Τουρκία και θα την κατακερματίσει, δίνοντάς ταυτόχρονα την Κωνσταντινούπολη των 15 εκατομμυρίων ψυχών στην Ελλάδα; Μέρος του λαού πάντως, ελπίζει να γενικευτεί ο πόλεμος με απώτερο σκοπό να μας δώσει ο Πούτιν την Πόλη… Και ελπίζει στις στερήσεις, τις κακουχίες, στους θανάτους αθώων και στο αιματοκύλισμα, μόνο και μόνο επειδή το είπαν κάποιοι θρησκευόμενοι μοναστηριακοί καλόγηροι. Έλεος…

Ευλογία ή κατάρα η μετανάστευση;

411.000 νέους μετανάστες αναμένεται να υποδεχτεί το 2022 ο Καναδάς. Σημαντικά αυξημένος αριθμός εν συγκρίσει με πέρσι, κυρίως λόγω της έλλειψης εργατικών χεριών. Προτεραιότητα τα τελευταία χρόνια δίνεται στους ασιάτες μετανάστες, ενώ ένα μικρότερο ποσοστό σε μετανάστες από χώρες της Αφρικής και της Ευρώπης. Οι έλληνες ανήκουν στην ομάδα των επαναπατριζόμενων οικονομικών μεταναστών, λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Είναι γεγονός ότι ο ελληνισμός του Καναδά έχει δραστηριοποιηθεί συστηματικά τον τελευταίο καιρό προκειμένου να βοηθήσει με κάθε τρόπο εκείνους που επιστρέφουν από την πατρίδα σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Επίσημα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των επαναπατριζόμενων που φεύγουν πίσω στις θετές τους πατρίδες δεν υπάρχουν επί του παρόντος. Ο αριθμός πάντως των αφικνούμενων στη φιλόξενή μας χώρα πρέπει να είναι αρκετά σημαντικός εάν λάβουμε υπόψη μας και τους απελπισμένους οι οποίοι δίχως δεύτερη σκέψη φθάνουν με φοιτητική ή τουριστική βίζα με την ελπίδα να μονιμοποιηθούν. Σε κάθε περίπτωση, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι σήμερα όπως ήταν τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες όταν ο έλληνας ξεκινούσε από τη γενέτειρα χωρίς εφόδια και γινότανε ανειδίκευτος εργάτης, έβγαζε τον επιούσιο και φύλαγε και δύο δεκάρες για να γυρίσει στην πατρίδα όπως ήταν το αρχικό όνειρο. Ένα όνειρο που για τους περισσότερους έμεινε απραγματοποίητο... Σήμερα δεν μπορεί κάποιος να έρθει στον Καναδά για να πλύνει πιάτα, για τον απλούστατο λόγο ότι τα πιάτα τα έχουν αναλάβει πλέον ανειδίκευτοι εργάτες άλλων μειονοτήτων και ακόμη γιατί οι έλληνες της δεύτερης και τρίτης γενιάς δεν ασχολούνται με «υποτιμητικά» επαγγέλματα. Όπως και να έχει πάντως, οι επίδοξοι μετανάστες θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι για να μεταναστεύσει κανείς σήμερα στον Καναδά και να έχει σοβαρές ελπίδες να εξασφαλίσει μία αποδοτική εργασία, πρέπει εκτός των άλλων νομικών, μεταναστευτικών κλπ. προϋποθέσεων, να είναι εξειδικευμένος σε συγκεκριμένα ζητούμενα επαγγέλματα, να έχει επαρκή γνώση της αγγλικής και της γαλλικής, εάν επιλέξει το Κεμπέκ. Σε αυτό το τελευταίο δυστυχώς υστερούν οι νεοέλληνες οι οποίοι τέλειωσαν ελληνικά πανεπιστήμια που τους έδωσαν μεν καλές γενικές γνώσεις, σπάνια όμως κατέχουν τις γλώσσες και την εξειδίκευση. Εν τω μεταξύ, πολλοί από αυτούς με ελλιπείς και σε κάποιες περιπτώσεις παραπλανητικές πληροφορίες για την χώρα υποδοχής , χωρίς σαφή γνώση της μεταναστευτικής της πολιτικής και χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα της κατάστασης του συστήματος και της τοπικής καθημερινότητας, θύματα συχνά «μεταναστευτικών» γραφείων, μπαίνουν σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο δεν γνωρίζουν πως να ξεφύγουν… Αυτό τους στερεί από τη δυνατότητα εξασφάλισης άμεσα κάποιας εργασίας, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε ομογενειακούς οργανισμούς προκειμένου να λάβουν κάποια βοήθεια, απασχόληση, στέγη και συχνά τα έξοδα επιστροφής στην πατρίδα όπως συμβαίνει συνήθως… Ευλογία ή κατάρα η μετανάστευση; Ένα σοβαρό ερώτημα που θα πρέπει να απασχολήσει όσους σκέπτονται να πάρουν τη μεγάλη απόφαση...

Μια παρεξηγημένη Ημέρα...

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθιερώθηκε για να θυμίζει στις γυναίκες του κόσμου ότι ύστερα από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες το γυναικείο φύλλο κατέκτησε ίσα δικαιώματα με τους άντρες, διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Σε ποιές όμως γυναίκες αναφερόμαστε; Σ' εκείνες που είχαν την τύχη και γεννηθούν στην πολιτισμένη δύση ή σ' αυτές που είχαν την ατυχία να δουν το φως του ήλιου σε κάποια μεσαιωνικού τύπου χώρα; Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι η ισότητα των δύο φύλλων είναι δυστυχώς ανύπαρκτη σε πολλές ακόμη χώρες όπου υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες που δεν έχουν καμία αξία, καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία. Ακόμη και σήμερα στον 21ο αιώνα της «εξέλιξης», υπάρχουν γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώτα ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμη ενηλικιωθούν. Κοπέλες που πωλούνται σαν αντικείμενα για «όλες» τις δουλειές... Η 8η Μαρτίου πρέπει να είναι Ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο και όχι Ημέρα γιορτής. Ημέρα «θλίψης» μάλλον, για τα εκατομμύρια κορίτσια θύματα σωματικής, σεξουαλικής ή συναισθηματικής βίας, κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, που συχνά δολοφονούνται από συγγενείς τους για λόγους τιμής... Σ' ολόκληρο τον πλανήτη, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζονται στο βωμό της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της ηδονής εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια. Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζονται μάχες που υποτίθεται ότι έχουν κερδηθεί, όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Πώς μπορούμε να μιλάμε για τιμή, ελευθερία, ισότητα, ιδανικά και πάνω απ’ όλα για ανθρώπινα δικαιώματα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο; Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας κινητοποιήθηκαν πριν 165 χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1857 στη Νέα Υόρκη, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Ήταν η έναρξη του εργατικού κινήματος. Δύο χρόνια αργότερα οργανώθηκε το πρώτο σωματείο γυναικών το οποίο συνέχισε τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Ωστόσο, η Ημέρα της Γυναίκας δεν καθιερώθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 50 χρόνια για να γιορταστεί για πρώτη φορά στις 8 Μαρτίου 1909 έπειτα από πρωτοβουλία τότε του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Δύο χρόνια αργότερα η γιορτή υιοθετήθηκε και από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Η καθιέρωση όμως ήρθε έπειτα από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1977 όταν η Ημέρα αυτή ορίστηκε επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στις μέρες μας όμως, η Ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό και κοινωνικό της μήνυμα. Αφενός εμπορευματοποιήθηκε και αφετέρου εκλήφθηκε ως ευκαιρία για να εκφράσουν οι άνδρες την αγάπη τους στις γυναίκες με λουλούδια και σοκολατάκια, όπως κατά την Ημέρα της Μητέρας και του Αγίου Βαλεντίνου... Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, εργαζόμενες και μη…