Εσείς τι λέτε;

Αλήθειες που πρέπει να λέγονται…
Με ρωτάνε, γιατί τόσο συχνά ασχολούμαι με την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ; Καθόλα εύλογη η απορία. Ο λόγος συγκεκριμένος και έχει να κάνει με τις υπηρεσίες που προσφέρει ο οργανισμός.
Τα σχολεία, οι εκκλησίες, τα κοινωνικά τμήματά είναι υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για έναν μεγάλο αριθμό συμπαροίκων.
Η ΕΚΜΜ, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, το οποίο μέσω των προγραμμάτων παροχής επιχορηγήσεων καλείται να εξυπηρετεί τα μέλη του, χωρίς διακρίσεις, υστεροβουλία και ανταλλάγματα. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο;
Τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της καθολικής απομάκρυνσης των μελών, η κοινότητα έχει μετατραπεί σ’ ένα ιδιωτικό κλαμπ κατευθυνόμενο από «εθελοντές» υπεροπτικής και αλαζονικής συχνά συμπεριφοράς, άμετρου αυταρχισμού, με όλες τις συνεπαγόμενες επιπτώσεις.
Έρμαιο των επιθυμιών της εκάστοτε διοίκησης, η κοινοτική περιουσία συρρικνώνεται, οι υπηρεσίες υπολειτουργούν, τα χρέη σκαρφαλώνουν στα ύψη…
Προσκολλημένη σε ένα υπεραιωνόβιο καταστατικό, αναζητά συνεχώς την ταυτότητά της. Τι άραγε εκπροσωπεί; Την εκκλησία μήπως; Υπάρχει Αρχιεπισκοπή και ο προκαθήμενος είναι το σημαντικότερο όργανο στην εκτέλεση αυτής της αποστολής.
Εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στοιχίζουν οι εκκλησίες σε συντήρηση και προσωπικό, με ένα ποίμνιο πού όλο και λιγοστεύει λόγω ηλικίας. Εκατομμύρια εξ άλλου ξοδεύονται ανεξέλεγκτα σε αποκαταστάσεις κατεστραμμένων ναών λατρείας. Πάνω από πέντε  εκατομμύρια υπολογίζεται το μέχρι στιγμής κόστος της «Παναγίτσας», χώρια τα μερεμέτια, χώρια η «λυπητερή» των τριακοσίων τόσων χιλιάδων της Ecodomus...
Και το κερασάκι στην τούρτα, οι υπερτιμημένες ανολοκλήρωτες εργασίες του Καθεδρικού, με τις επικίνδυνες σκαλωσιές και την πολύπαθη γέφυρα. Και έπεται συνέχεια…
Άκρως μυστικιστικός ο τρόπος διαχείρισης της περιβόητης Στέγης Ηλικιωμένων. Με ποιους όρους άραγε θα περιέλθει (εάν τελικά περιέλθει), στην κοινότητα τον Ιούλιο; Σιγή ιχθύος από το διοικητικό της συμβούλιο, τα μέλη του οποίου «συμπωματικά» υπηρετούν και το κοινοτικό…
Όσο για την ανεπούλωτη πληγή του χρέους των 4.5 εκατομμυρίων ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο, η εικασία σας είναι τόσο καλή όσο η δική μου…
Ο καρκίνος δεν πολεμιέται με ασπιρίνη. Τα μηδαμινά έσοδα των ερανικών «εκστρατειών» με ανούσιες γεύσεις και στημένα τηλεθεάματα, δεν επαρκούν ούτε κατά διάνοια να καλύψουν τα εξωφρενικά έξοδα παραγωγής.
Και αναρωτιέται κανείς, ποιοι τελικά επωφελούνται από τον έρανο; Σίγουρα, όχι τα σχολεία. Τα καθόλου ευκαταφρόνητα δίδακτρα και οι κρατικές επιδοτήσεις καλύπτουν και με το παραπάνω τις σχολικές ανάγκες.  
Η συντήρηση των σχολικών κτιρίων, που είναι και το ζητούμενο, είναι καθαρή ευθύνη του ιδιοκτήτη (κοινότητα), όταν μάλιστα τα σχολεία καταβάλουν ανελλιπώς το υπερτιμημένο ενοίκιό τους. Είναι άραγε έντιμο να κινητοποιούμε μια ολόκληρη παροικία να καλύψει το όργιο της παραπλάνησης και κακοδιαχείρισης;
Ξέφραγο αμπέλι έχουν καταντήσει οι ερανικές επιτροπές, που τελευταία έχουν αβγατίσει, με τον προεδρεύοντα - καθ’ όλα ευσυνείδητο - ΣταύροΤσινάλη να εξανίσταται από την αχαρακτήριστη απαξιωτική, δυσφημιστική και προκλητική συμπεριφορά ορισμένων θρασύδειλων μελών προς τους πρωτεργάτες του εράνου.
Αλήθειες που πρέπει να λέγονται με το όνομά τους.
 Όμως, θα επανέλθουμε…

Εσείς τι λέτε;

Εκκλησία και γλώσσα…
Ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μας γνωστοποίησε την εκλογή τριών βοηθών Επισκόπων στην Αρχιεπισκοπή Καναδά, δύο εκ των οποίων προέρχονται από το Κεμπέκ. Πρόκειται για τους Αρχιμανδρίτες Νεκτάριο Μοστράτο, της εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού και Δημήτριο Αντωνόπουλο του Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου. Η στήλη τους εύχεται άξιοι και πάντα άξιοι.
Το ερώτημα που γεννάται τώρα είναι ποιοι θα είναι οι αντικαταστάτες και ποια γλώσσα θα χρησιμοποιούν, δεδομένου ότι οι ιερείς της Θεολογικής Ακαδημίας Τορόντο, από την οποία προφανώς θα κληθούν, είναι ελληνοκαναδοί δεύτερης και τρίτης γενιάς.
 Όπως έχουμε επισημάνει και άλλοτε, ένα βασικό δικαίωμα το οποίο εδώ και χρόνια διεκδικούν οι νεώτεροι πιστοί είναι η γλώσσα που θα πρέπει να χρησιμοποιούν οι ιερείς στις λειτουργίες και τα μυστήρια.
Ολοένα και περισσότεροι εκκλησιαζόμενοι συνηγορούν για τη μεγαλύτερη χρήση της αγγλικής γλώσσας στις ελληνορθόδοξες εκκλησίες, ώστε να συμμετέχουν πληρέστερα στις λατρευτικές λειτουργίες μια και δεν έχουν την απαιτούμενη ευχέρεια στην ελληνική γλώσσα.
Σ΄ αυτούς ανήκουν όσοι έχουν ασπασθεί την ορθοδοξία καθώς και οι απόγονοι των ελλήνων που αποφάσισαν να εγκατασταθούν στον Καναδά.
Το θέμα αυτό έχει δημιουργήσει ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις από τις παλιότερες κυρίως γενιές μεταναστών για να μην χάσουν, όπως πιστεύουν, την γλώσσα και την ταυτότητά τους. Είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η ελληνική ήταν η μόνη γλώσσα των εκκλησιών και κοινοτήτων όταν δημιουργήθηκαν και θα πρέπει να μείνουν τα πράγματα όπως είναι.
Αισθάνονται εξ άλλου ότι έφεραν μέρος της πατρικής τους χώρας μαζί τους.
Αυτές οι γενιές θέλουν να διατηρήσουν τη γλώσσα των εκκλησιαστικών λειτουργιών στα ελληνικά, για να την κατανοούν και για να κρατήσουν τον δεσμό τους με την κουλτούρα τους.
Οι νεότερες γενιές που έχουν γεννηθεί εδώ όμως βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Μιλούν κυρίως αγγλικά αλλά εξακολουθούν να θεωρούν τον εαυτό τους έλληνες. Ένα μεγάλο ποσοστό έχουν παντρευτεί μη έλληνες και θέλουν οι σύζυγοι και τα παιδιά τους να είναι ευπρόσδεκτοι στην εκκλησία και τις κοινότητες.
Συνεπώς, εάν δεν χρησιμοποιηθεί περισσότερο η Αγγλική ή Γαλλική γλώσσα στις λειτουργίες και τα μυστήρια, υπάρχει η πιθανότητα να απομακρυνθούν βαθμιαία και τότε ποιοι θα γεμίσουν τις εκκλησίες όταν οι παλαιότεροι φύγουν από τη ζωή;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι ενορίες και οι κοινότητες ιδρύθηκαν από έλληνες και θα συνεχίσουν να είναι ελληνικές ακόμη κι αν μιλιέται συχνά η Αγγλική, με την οποία, όπως είναι φυσιολογικό, συνεννοούνται σήμερα οι νέοι που αναλαμβάνουν τα ηνία.
Η εκκλησία υπάρχει για να πηγαίνει ο κόσμος να προσεύχεται, να λατρεύει και να γεμίζει με ειρήνη και ηρεμία. Και η γλώσσα, η κάθε γλώσσα, θεωρώ ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποτελεί αιτία διαίρεσης.
Εάν η γλώσσα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, γίνει η αιτία της απομάκρυνσης των πιστών από τις εκκλησίες, η ευθύνη θα είναι όλη δική μας...

Εσείς τι λέτε;

Παράδειγμα προς μίμησιν…
Οι ηγεμονικές, εξουσιαστικές και εριστικές τάσεις που προβάλλει η τωρινή διοίκηση της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ απέναντι σε ορισμένους φορείς, άρχισαν να προκαλούν την έντονη δυσανασχέτηση των μελών και της ευρύτερης παροικίας.
Καταξιωμένα ιστορικά Ιδρύματα βρέθηκαν αίφνης στο στόχαστρο ανεξέλεγκτων συμβούλων καθεστωτικής αντίληψης, με αποτέλεσμα ο πάλαι συνεργατικός και ενωτικός ρόλος της κοινότητας να βρίσκεται πλέον υπό αμφισβήτηση.
Πρόσφατο παράδειγμα η απαξιωτική συμπεριφορά έναντι του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Σωκράτης, ο άξονας του οποίου περιστρέφεται στη διατήρηση, ανάπτυξη και διαιώνιση του ελληνικού πολιτισμού και κληρονομιάς, με την οικονομική ενίσχυση που παρέχει στην ελληνόφωνη εκπαίδευση.
Αναμφισβήτητα, τέτοιου είδους αχαρακτήριστες συμπεριφορές μόνο αρνητικό αντίκτυπο μπορούν να έχουν στην ήδη πάσχουσα κοινότητά μας.
Όπως και άλλοτε έχω επισημάνει, οι οργανισμοί μας είναι η καρδιά και η ψυχή της ζηλευτής αυτής παροικίας. Δίχως την πολύτιμη και ανεκτίμητη προσφορά τους η Κοινότητα, κατά πάσα πιθανότητα, θα ήταν εκτός χάρτη.
Και αποτελούν μια συνέχεια που ξεκίνησε από την εποχή της πρώτης μετανάστευσης. Αυτό που συνεχίζει ως τις ημέρες μας, είναι ότι έχουμε μείνει προσηλωμένοι στις παραδόσεις μας και ο κάθε Έλληνας που πηγαίνει στο Σύλλογό του πηγαίνει γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Υπάρχει μάλιστα επιτακτική ανάγκη οι οργανισμοί μας να συνυπάρχουν ειρηνικά και να συνεργάζονται από κοινού και σε μεγάλα θέματα να εκφράζονται στο βαθμό που είναι αυτό εφικτό. Συνύπαρξη την οποία επιμένουν να αγνοούν πεισματικά οι διοικούντες την ΕΚΜΜ.
Αναμφίβολα, η αφομοίωση έχει παίξει αρνητικό ρόλο στη λειτουργία και ύπαρξη   ορισμένων οργανισμών, κάποιοι από τους οποίους μοιραία συρρικνώθηκαν ή έπαψαν να υπάρχουν.
Τον τελευταίο καιρό, με ευχάριστη έκπληξη βλέπουμε μια έντονη κινητικότητα στους εθιμοτυπικούς μας οργανισμούς. Οι συχνές επισκέψεις στη γενέτειρα, η εύκολη πρόσβαση στην πολιτιστική πληροφορία και πάνω απ’ όλα το γενετικό DNA, έφεραν πιο κοντά τους νέους μας στις ρίζες τους.
Οι νέοι και νέες μας αισθάνονται πλέον ιδιαίτερα υπερήφανοι για τον τόπο και την καταγωγή των γονέων τους και νοιώθουν την ανάγκη να διατηρήσουν τον πλούτο των συνηθειών και παραδόσεων μέσα από τον εθιμοτυπικό Σύλλογο.
Σωματεία ξεχασμένα και εγκαταλελειμμένα, ξαφνικά ζωντανεύουν και αποκτούν νέο νόημα και σκοπό ύπαρξης. Ζωντανό παράδειγμα ο Ελληνοκαναδικός Σύνδεσμος Κωνσταντινοπολιτών. Θύματα του ξεριζωμού, οι κατατρεγμένοι Πολίτες της εποχής, ένιωσαν την ανάγκη της δημιουργίας εστίας συνάντησης, ανταλλαγής σκέψεων, διατήρησης και συνέχισης των ηθών και εθίμων τους.
Σήμερα, τη σκυτάλη πήραν ικανά και αξιόλογα στελέχη δεύτερης και τρίτης γενιάς και συνεχίζουν επάξια τη μακρά ιστορία του.
Εφέτος, σβήνει τα 55 κεράκια του με μια σειρά αξιόλογων εκδηλώσεων. Ευχόμαστε ειλικρινά καλή συνέχεια, πολλές επιτυχίες και πάνω απ’ όλα μακροζωία.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να εξάρω την ευγένεια και το ήθος που διακρίνει τους αδελφούς Πολίτες, αρετές ευστόχως αποτυπωμένες σε ευχαριστήρια επιστολή που μου εστάλη πρόσφατα από τον πρόεδρο του Συνδέσμου, Κώστα Φωκαέφς.
Παράδειγμα προς μίμησιν…

Εσείς τι λέτε;

Η αξία της Ελληνικής γλώσσας…
Την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου γιορτάζεται η «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας».
Οι δυτικοί λαοί, στην πλειοψηφία τους, αναγνωρίζουν πλέον την χρησιμότητα και σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας, που παράγει αναμφίβολα επιστήμη και τεχνολογία.
Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους έλληνες τις διασποράς οι οποίοι, λόγω του     ραγδαίου αφομοιωτικού ρυθμού, τείνουν να την περιθωριοποιήσουν. Ζωντανό παράδειγμα οι έλληνες της Αμερικής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τελευταίας απογραφής των ΗΠΑ, οι ομιλούντες την ελληνική στο σπίτι είναι 325.747 άτομα, ενώ δήλωσαν ως ελληνικής καταγωγής 1.390.000. Σε σύγκριση με την προηγούμενη απογραφή, ο αριθμός των ομιλούντων την ελληνική στο σπίτι μειώθηκε αισθητά σε ποσοστό 21% και αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη μείωση σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα.
Δεν είναι τυχαίο που την τελευταία πενταετία τέσσερα ελληνικά ημερήσια σχολεία στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, όπου και ο μεγαλύτερος αριθμός ομογενών, έκλεισαν. Αλλά και σε άλλες δραστήριες πολιτείες, σχολεία και νηπιαγωγεία σχεδόν εξαφανίστηκαν...
Εν τω μεταξύ, τα αποτελέσματα της απογραφής του Καναδά δεν διαφέρουν κατά πολύ και πολύ φοβάμαι πως εάν δεν λάβουμε εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα το ίδιο μάλλον θα συμβεί και εδώ.
Λέγεται ότι «πρέπει» να μιλάμε μόνο ελληνικά με τα παιδιά στο σπίτι. Συμφωνώ, όμως ο σημερινός τρόπος ζωής και οι διαμορφωθείσες ανάγκες σίγουρα δεν ευνοούν. Παλιότερα τα γλωσσικά καθήκοντα αναλάμβαναν η γιαγιά και ο παππούς, μετανάστες πρώτης γενιάς. Οι τωρινές γενιές των γιαγιάδων και παππούδων δεν μιλούν καν τα ελληνικά και σπάνια θ' ακούσετε γονείς που έτυχε να φοιτήσουν σε ελληνόφωνα σχολεία, να μιλάνε στα παιδιά τους ελληνικά, έστω και σπασμένα.
Πιστεύουμε ακόμη ότι πηγαίνοντας τα παιδιά στις εκκλησίες μας παραμένουν Έλληνες. Μα, στις περισσότερες εκκλησίες η λειτουργία γίνεται πλέον στην Αγγλική. Μπορεί μεν να γίνονται ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί στο θρήσκευμα, αλλά όχι Έλληνες, κατά μία έννοια.
Το ίδιο συμβαίνει και στα σχολεία μας τα οποία αν και γαλλόφωνα, για ευνόητους λόγους, τα ονομάζουμε ελληνικά. Ακόμη και σ' αυτά, τα παιδιά μεταξύ τους μιλάνε αγγλικά, παρουσία μάλιστα των δασκάλων και συχνά κατά την ώρα διδασκαλίας των ελληνικών...
Παραδοσιακά ως λαός δημιουργούμε μύθους για να καλύπτουμε τις παραλείψεις μας. Και πάντα έχουμε έτοιμες δικαιολογίες αρνούμενοι να δούμε την ωμη πραγματικότητα,    να την εξετάσουμε και να βρούμε λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα.
Η ελληνική γλώσσα αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτει σήμερα ο ελληνισμός και αδιαμφισβήτητα συνέβαλε στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου άλλων γλωσσών.
Η δύναμη του Έλληνα είναι η γλώσσα του και ο ρόλος των ελληνικών οργανώσεων στο σοβαρό αυτό θέμα θα πρέπει να είναι ενεργός και ουσιαστικός.
Παρά ταύτα, οι «μεγάλοι» οργανισμοί μας, που βασικά θα έπρεπε να παίξουν έναν ενεργότερο ρόλο στον συγκεκριμένο τομέα, όπως διαπιστώνουμε έχουν «σοβαρότερα»  προβλήματα να επιλύσουν.
Και δεν χρειάζεται να σας τα ονομάσω. Τα διαβάζετε στις εφημερίδες και τ' ακούτε στα ραδιόφωνα...