ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Γιορτή ανιδιοτελούς προσφοράς...

Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που για άλλη μία φορά μας δίνεται η ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας προσφέροντας δώρα. Μόνο που η αγάπη δεν φαίνεται μόνο στα δώρα... Η αγάπη είναι αυτό το κάτι που μόνο να αισθανθείς μπορείς. Μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται, αποδεικνύεται με τα έργα και προορίζεται για ανταλλαγή μεταξύ ανθρώπων με στενούς δεσμούς. Δεσμούς αγάπης ή φιλίας. Υπάρχει όμως και μια άλλη αγάπη. Είναι η αγάπη που δεν θ’ έπρεπε να κοιμάται έντεκα μήνες το χρόνο και να ξυπνάει τον δωδέκατο. Όμως, συνήθως έτσι γίνεται. Βέβαια είναι εύκολο να λέμε ότι η αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τον άγνωστο, για τον λιγότερο προνομιούχο θα έπρεπε να λειτουργεί ως καθήκον κάθε μέρα της ζωής μας. Όλοι το ξέρουμε, λίγοι το πράττουμε. Πάντως έστω και τώρα, τον δωδέκατο μήνα του χρόνου, με αφορμή τη Γιορτή των Χριστουγέννων μπορούμε να κάνουμε πράξη την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας με κινήσεις απλές και μικρές που δεν κάνουν εμάς ανώτερους, ούτε θίγουν την αξιοπρέπεια αυτών για τους οποίους προορίζονται. Είναι οι πράξεις που γίνονται χωρίς άλλο κίνητρο από την προσφορά, από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, χωρίς ανιδιοτέλεια. Κάπου μέσα στη ντουλάπα υπάρχουν ρούχα που κάθονται και σκονίζονται. Καιρός να πιάσουν τόπο ζεσταίνοντας και αγκαλιάζοντας κάποιον που του λείπουν. Μέσα στο ψυγείο μας υπάρχει άφθονο φαγητό που μπορεί να επισκεφθεί ένα άλλο σπιτικό λιγότερο ζεστό και φιλόξενο, όπου όμως θα εκτιμηθεί δεόντως και θα καταναλωθεί με χαρά. Σκόρπια στο σπίτι υπάρχουν παιχνίδια που ίσως κακοπερνάνε στα χέρια παιδιών που τα έχουν βαρεθεί. Υπάρχουν άλλα παιδιά που δεν έχουν προλάβει να βαρεθούν κανένα παιχνίδι, επειδή δεν είχαν ποτέ κανένα... Αυτές τις μέρες θα πρέπει όλοι να αναλογιστούμε ουσιαστικές προσφορές στους γύρω μας. Σε ανθρώπους λιγότερο τυχερούς και να τους προσφέρουμε γενναιόδωρα αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη και μαζί βέβαια την άπλετη αγάπη και φιλανθρωπία μας που ετυμολογικά σημαίνει «αγάπη του ανθρώπου» με την έννοια της φροντίδας, για να θρέψει την ανάπτυξη και την ενίσχυση δεινοπαθούντων συνανθρώπων. Και βέβαια υπάρχουν πάμπολλοι Φιλανθρωπικοί Οργανισμοί στους οποίους μπορείτε να αποταθείτε, όπως ο Φιλανθρωπικός Οργανισμός Ελληνίδων Κυριών. Ας μη ξεχάσουμε τις άπορες οικογένειες, τους ανήμπορους, τα ορφανά. Ας μη ξεχάσουμε και τα δεινοπαθούντα παιδιά της Κιβωτού, του Χαμόγελου, της Αγκαλιάς, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, που αγκαλιάζει με στοργή και φροντίζει το Magic Mission. Δώστε απλόχερα την αγάπη σας αυτές τις μέρες, μην την τσιγκουνευτείτε, τόσο στον εαυτό σας όσο και στους άλλους. Αυτές είναι μέρες αγάπης, δείξτε την στους ανθρώπους που αγαπάτε, γιατί η αγάπη γαληνεύει την ψυχή και μας απελευθερώνει. Εύχομαι σύνεση, υγεία, χαρά δημιουργίας, ειρήνη και ευτυχία. Ας δώσουμε όλοι ιδέες και ευχές για να μπουν τα Χριστούγεννα στην θέση που τους αρμόζει. Στην καρδιά μας… ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

Ξένοι μετανάστες. Μια ανοιχτή πληγή για την Ελλάδα...

Η 18η Δεκεμβρίου ανακηρύχθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως «Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών», σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η εκστρατεία του ΟΗΕ για την προστασία του παγκόσμιου μετανάστη. Την ημερομηνία αυτή το 1990 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η «Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους». Υπολογίζεται ότι το 4,7% του παγκόσμιου πληθυσμού, γύρω στα 258 εκατομμύρια ψυχές, ζουν εκτός της πατρίδας τους. Σήμερα, όπως αναφέρει ο Οργανισμός, η παγκοσμιοποίηση μαζί με την πρόοδο στις επικοινωνίες και τις μεταφορές έχει αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν την επιθυμία και την ικανότητα να μετακινηθούν σε άλλα μέρη. Πολλές προηγμένες και δυναμικές οικονομίες, όπως η Καναδική, χρειάζονται την εργασία των μεταναστών για να καλύψουν θέσεις απασχόλησης που δεν αναλαμβάνουν οι ντόπιοι εργαζόμενοι. Η γήρανση του πληθυσμού αποτελεί μία ακόμη αιτία αυτής της αυξανόμενης ζήτησης, ενώ καθώς οι νεότερες γενιές μορφώνονται, λιγότερα άτομα στις τάξεις τους είναι ικανοποιημένα με χαμηλόμισθες και σωματικά απαιτητικές θέσεις εργασίας. Αυτά όσον αφορά την μετανάστευση στις ανεπτυγμένες χώρες. Στην Ελλάδα, η εισβολή χιλιάδων μεταναστών και κυρίως λαθρομεταναστών, σίγουρα δεν λύνει ούτε το δικό μας δημογραφικό πρόβλημα ούτε το δικό τους πρόβλημα που είναι κυρίως υπαρξιακό και οικονομικό. Αντίθετα, γίνονται χειρότερες οι συνθήκες και οι καταστάσεις και για τα δυο μέρη. Η μεγάλη τα τελευταία χρόνια αύξηση των μεταναστών με την ανεργία να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, είχε και έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς και εκθετικά η εγκληματικότητα και να μετατρέπονται διάφορες περιοχές, ειδικά στην Αθήνα, σε γκέτο ή σε περιοχές ελεγχόμενες από βίαιες και απάνθρωπες αλλοδαπές μαφίες, για τις οποίες οι ζωές των αλλόθρησκων γηγενών, δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Οι Έλληνες είναι φιλόξενος λαός που γνωρίζει στο πετσί του τι σημαίνει προσφυγιά. Όταν βρεθούν μπροστά σε ανθρώπους δεν διστάζουν να τους προσφέρουν ακόμα και από το υστέρημά τους. Όμως υπάρχουν και όρια. Δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει την εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και μάλιστα παράνομων, το 90% των οποίων θέλουν Ευρώπη γιατί στις χώρες τους είτε υπάρχει ανεργία, είτε τα μεροκάματα δεν τους φθάνουν... Αν πάρουμε για παράδειγμα τα νησιά μας στο Ανατολικό Αιγαίο όπου οι μετανάστες αριθμούν σε πληθυσμό αυτόν των ντόπιων Ελλήνων αναδεικνύει έντονα και άλλους πολύ πιο σοβαρούς κινδύνους. Ειδικά σε περίπτωση σύρραξης, οι Τούρκοι δεν θα χρειαστεί να μεταφέρουν στο μέτωπο μισθοφόρους-τζιχαντιστές, μιας και τους έχουν ήδη μεταφέρει με την ανοχή μας και με το πρόσχημα ενός καλύτερου μέλλοντος… Ως απεδείχθη στην πορεία, έβαλαν ως προτεραιότητα, τη δική τους επιβίωση χρησιμοποιώντας αθέμιτες πρακτικές συμβάλλοντας σημαντικά στην αύξηση της απειλής όχι μόνο για την εθνική μας ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα αλλά και το ίδιο το μέλλον του έθνους μας…

"Κρυφό σχολειό" Μύθος ή πραγματικότητα;

Με αφορμή την ραδιοφωνική τοποθέτηση του ελληνιστή καθηγητή του Université de Montréal Jacques Bouchard στο αμφιλεγόμενο θέμα των κρυφών σχολειών και τις έντονες αντιδράσεις ορισμένων συμπαροίκων, η σημερινή στήλη θα προσπαθήσει να θίξει το θέμα με όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά κριτήρια. Γεγονός είναι ότι η αμφισβήτηση των κρυφών σχολειών τα χρόνια της τουρκοκρατίας εξακολουθεί να απασχολεί πολλούς σύγχρονους ιστορικούς. «Ψάχνοντας» το θέμα μέσα από έγκυρα ιστορικά βιβλία και σοβαρές αναφορές σας μεταφέρω - περιληπτικά - και τις δύο απόψεις. Σύμφωνα με μία παραδοσιακή αντίληψη, οι ποικίλες εντάσεις, οι διακρίσεις και οι κατατρεγμοί που υφίσταντο οι υπόδουλοι έλληνες από τους Τούρκους, τους ανάγκαζαν συχνά να καταφεύγουν σε κρυφά σχολειά προκειμένου να διδαχθούν τα παιδιά τους γραφή, ανάγνωση, αριθμητική και στοιχεία της ελληνικής Ιστορίας. Η επίσημη πολιτική των σουλτάνων κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας επέτρεπε την ελεύθερη ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σχολείων κάθε βαθμίδας. Οι κατά τόπους πασάδες όμως, οι οποίοι διέθεταν μεγάλη αυτονομία στην άσκηση πολιτικής, ήταν συχνά απρόθυμοι να επιτρέψουν τη λειτουργία σχολείων σε μεγάλη κλίμακα. Επίσημη απαγόρευση δεν υπήρξε ποτέ, αλλά τα σχολικά κτίρια μπορούσαν να δημευτούν και οι μαθητές ως άτομα να υποβληθούν σε ανείπωτες ταλαιπωρίες, έτσι ώστε στο τέλος να μην αξίζει τον κόπο να διατηρούνται τα σχολεία ανοιχτά. Η προφορική παράδοση για τα κρυφά σχολειά αναφέρει πως λειτουργούσαν κυρίως σε εκκλησίες και μοναστήρια, με δασκάλους ιερείς, φιλάνθρωπους ή εκπαιδευτικούς χωρίς επαγγελματική κατάρτιση, χρησιμοποιώντας ως αναγνωστικό βοήθημα τα Ιερά βιβλία της εκκλησίας. Υπάρχουν μαρτυρίες για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Ρωμιοί κατά την εκπαίδευσή τους, οι οποίες ανάγονται στους μεταπελευθερωτικούς χρόνους. Επίσης, ως μαρτυρία για το κρυφό σχολειό θεωρείται και το παιδικό τραγούδι: «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σκολειό, να μαθαίνω γράμματα, γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα…» Την άποψη, εξ άλλου, υποστηρίζει ο σπουδαίος έλληνας ζωγράφος του 19ου αιώνα, Νικόλαος Γύζης, με τον επικό πίνακα «Κρυφό Σχολειό» το 1885. Γεγονός ωστόσο είναι πως η ύπαρξη κρυφών σχολειών έχει αμφισβητηθεί από αρκετούς σύγχρονους ιστορικούς, καθώς πολλές αναφορές γι 'αυτά προέρχονται από τα ελεύθερα χρόνια, από περιόδους όπου οι εθνικές κυβερνήσεις ήθελαν να τονώσουν το εθνικό αίσθημα. Κύριο επιχείρημα είναι η έλλειψη πηγών σύγχρονων με τα κρυφά σχολειά. Φαίνεται ότι η πρώτη αναφορά σε κρυφό σχολειό γίνεται το 1825, μετά την Επανάσταση του 1821. Επίσης ως επιχείρημα κατά της ύπαρξής τους προβάλλεται και η φιλελεύθερη πολιτική των σουλτάνων στην εκπαίδευση των Ρωμιών, αφού αφθονούν οι πηγές για τη λειτουργία ελληνικών σχολείων σε πολλές περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όσον αφορά το τραγουδάκι «Φεγγαράκι μου λαμπρό» και το συσχετισμό του με την ιδέα του κρυφού σχολειού, υποστηρίζεται ότι αποτελεί έναν «μικρό μύθο» που ήρθε να ενισχύσει ένα μεγάλο μύθο, «τα 400 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής» Τα συμπεράσματα δικά σας…

Δεκεμβριανά 1944

Κάθε μήνας έχει την δική του ιστορική επέτειο. Τα Δεκεμβριανά αναφέρονται σε μία σειρά ενόπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 - Ιανουάριο1945, ανάμεσα στις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τις Βρετανικές και κυβερνητικές δυνάμεις που ανήκαν σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία έως την φιλομοναρχική δεξιά. Η έναρξή τους στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, σηματοδοτείται από τους πυροβολισμούς των αστυνομικών δυνάμεων μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ, που είχε οργανωθεί ως απάντηση στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης εθνικής ενότητας για τον αφοπλισμό όλων των αντάρτικων ομάδων, με αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων διαδηλωτών. Τα επεισόδια κράτησαν 33 μέρες και τερματίστηκαν στις 5 Ιανουαρίου 1945. Οι μάχες του Δεκεμβρίου 1944 ήταν η μοναδική περίπτωση κατά την οποία σημειώθηκαν πολεμικές συγκρούσεις τέτοιας έντασης στην ελληνική πρωτεύουσα από δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατακτητές, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας. Τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν άμεσα ήταν το πολιτειακό ζήτημα, η παραπομπή σε δίκη και τιμωρία των δοσίλογων και η συγκρότηση του εθνικού στρατού και αστυνομίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο εξόριστος μονάρχης είχε πιεσθεί ώστε να δεσμευτεί να μην επιστρέψει στη χώρα πριν ο λαός αποφασίσει ρητά για τη μορφή του πολιτεύματος που επιθυμούσε. Έντονη ήταν η διαφωνία των κομμάτων στο ελληνικό κοινοβούλιο για την τελική μορφή του πολιτεύματος. Η κατάσταση οδηγήθηκε σε σύρραξη. Οι υπουργοί που ανήκαν στο ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου του 1944, ενώ το ΕΑΜ ζήτησε και έλαβε άδεια για συγκέντρωση διαμαρτυρίας την επόμενη ημέρα κηρύττοντας ταυτόχρονα γενική απεργία. Η κυβέρνηση απαγόρευσε το συλλαλητήριο, όμως τα μέλη του ΕΑΜ αψηφώντας την κυβερνητική απαγόρευση κατέκλυσαν ειρηνικά την πλατεία Συντάγματος. Η διαδήλωση που είχε μεγάλη συμμετοχή πνίγηκε στο αίμα όταν αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν προς το πλήθος. Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν 33 νεκροί και περισσότεροι από 140 τραυματίες. Το ίδιο εκείνο βράδυ (3 Δεκεμβρίου 1944) ο Γεώργιος Παπανδρέου, προσπαθώντας να βρει διέξοδο στην τεταμένη κατάσταση, κατέθεσε πρόταση περί σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον αρχηγό των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη με παραίτηση του ίδιου και όλων των υπουργών. Όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές αποδέχτηκαν την πρόταση. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν κατάφερε να επιβάλλει την τάξη και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και γενικεύτηκαν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 θεωρούνται από τους ιστορικούς ως η δεύτερη φάση του Ελληνικού Εμφυλίου και οδήγησαν στην Τρίτη φάση που τερματίστηκε το 1949 με την στρατιωτική ήττα του ΚΚΕ. Μελετώντας προσεκτικά την ιστορία, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι διδαχτήκαμε από την τραγωδία των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου Πολέμου. Κάποιοι μου δίνουν την αίσθηση ότι επιθυμούν την αναβίωση του διχασμού...