ΔΙΧΟΝΟΙΑ, Το διαχρονικό πάθος της φυλής μας...

Άλλη μία επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Η 29η Μαΐου 1453 σήμαινε και τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς. Άπειροι θρύλοι και παραδόσεις συνόδευσαν την πτώση της Βασιλεύουσας, ενώ αντικείμενο θρύλων και μύθων έγινε ο τελευταίος αυτοκράτοράς της ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος. Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, η Άλωση ήταν «θέλημα Θεού», αλλά σύμφωνα με τους ιστορικούς η πτώση της Κωνσταντινούπολης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που διήρκεσε για χίλια περίπου χρόνια, ήταν θέμα χρόνου καθώς τότε το Βυζάντιο βρισκόταν σε πλήρη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή και ήταν η σκιά της άλλοτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας. Ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής, έμπιστος σύμβουλος του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στο χρονικό της άλωσης αναφέρει λεπτομερέστατα πως ολόκληρο το Οθωμανικό στράτευμα μαζί με τον σουλτάνο έφτασαν σταδιακά έξω από τα τείχη της πόλης στις αρχές Απριλίου και αμέσως απέκλεισαν την πόλη από στεριά και θάλασσα. Στις 6 Απριλίου, ο τούρκος σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής κήρυξε και επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, αφού πρώτα πρότεινε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να εγκαταλείψει την Πόλη, υποσχόμενος ότι θα σεβαστεί τη ζωή των κατοίκων. Ο Παλαιολόγος αρνήθηκε με αποτέλεσμα να αρχίσει η πολιορκία. Η μάχη ήταν σφοδρή, με τον βυζαντινό στρατό να αμύνεται με επιτυχία για αρκετό καιρό εναντίον του τεράστιου όγκου του οθωμανικού στρατού. Στις 21 Μαΐου ο σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας την παράδοση της πόλης με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Επίσης, θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου. Εγγυόταν ακόμη για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε στην πόλη, πρόταση που ο Παλαιολόγος εκ νέου απέρριψε. Στις 29 Μαΐου έγινε η τελική επίθεση. Οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επί της ουσίας ήταν πλέον δικιά τους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παράλληλα βρήκε τον θάνατο πολεμώντας σαν απλός στρατιώτης. Δυστυχώς, παρά την επικείμενη καταστροφή, η διχόνοια δεν εγκατέλειψε τον τόπο. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές κάποιοι προτιμούσαν το τουρκικό φακιόλι αντί της λατινικής τιάρας. Η πόλη έπεσε, η διχόνοια έμεινε... Το 1821, οι έλληνες ξεσηκώθηκαν και πάλι. Νίκησαν, όμως ακολούθησαν οι εμφύλιοι και η ελευθερία που κερδήθηκε με αίμα χάθηκε... Το 1943, με τη χώρα να βρίσκεται υπό στυγνή ξενική κατοχή και πάλι οι έλληνες δεν ομονόησαν και πολέμησαν μεταξύ τους, σε έναν πόλεμο που διέλυσε τη χώρα... Σήμερα, εν μέσω του καταστροφικού πολέμου στην Ουκρανία, της οικονομικής κρίσης και της λανθασμένης διαχείρισης των εθνικών θεμάτων, η Ελλάδα για άλλη μία φορά φέρεται διχασμένη. Η πατρίδα αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση για το μέλλον της που θα καθορίσει την τύχη του ελληνισμού. Ας το καταλάβει η πολιτική ηγεσία, ας το καταλάβουν οι Έλληνες, αν θέλουν να έχουν μέλλον, στο εξαιρετικά πολύπλοκο σύγχρονο διεθνές σύστημα…

Ξενόφερτα πρότυπα...

Επίσημη ημέρα αργίας η Δευτέρα και μία από τις ελάχιστες στον Καναδά, αν βέβαια θελήσουμε να τις συγκρίνουμε με τις ελληνικές. Ο Αγγλικός Καναδάς γιορτάζει τα γενέθλια της βασίλισσας Victoria (24 Μάιου1819 - 22 Ιανουαρίου 1901) ενώ ο Γαλλικός Καναδάς τη μνήμη του εποίκου στρατιώτη Dollard des Ormeaux (23 Ιουλίου1635 - 21 Μάιου 1660). Δεν υπάρχουν σαφείς εξηγήσεις για τους λόγους που οφείλουμε να γιορτάζουμε τα δύο αυτά ιστορικά πρόσωπα. Ξεφυλλίζοντας την εγκυκλοπαίδεια βλέπουμε πως η Βικτώρια υπήρξε η μακροβιότερη βασίλισσα Ηνωμένου Βασιλείου Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτειρα των Ινδιών, (πάνω από έξι δεκαετίες) σε περίοδο μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων. Γενεαλογικά είχε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, γερμανική καταγωγή και ήταν η τελευταία εκπρόσωπος στο βρετανικό θρόνο του βασιλικού Οίκου Ανοβέρου. Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μια συνταγματική μορφή πολιτεύματος και η επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και εδαφών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού. Το 1858 παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Γ’ της Γερμανίας, απέκτησαν οκτώ παιδιά, ανάμεσά τους ο Γουλιέλμος Β’ της Γερμανίας και η Σοφία, μετέπειτα Βασίλισσα της Ελλάδας. Οι συνεχείς δημόσιες παρουσίες της και οι απανωτές επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του στέμματος αύξησαν το κύρος του μοναρχικού θεσμού στη χώρα. Ο ρόλος της στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα του19ου αιώνα αναμφισβήτητα υπήρξε καθοριστικός. Το 1864 η Βικτώρια παραχώρησε στη συρρικνωμένη τότε Ελλάδα τα Επτάνησα ως δώρο για την ανάδειξη στον ελληνικό θρόνο του ανιψιού της πρίγκιπα της Δανίας Γουλιέλμου Γεωργίου. Όμως, η παραδοσιακή πολιτική της βρετανικής αυτοκρατορίας για θαλάσσια κυριαρχία, οδήγησε στη στήριξη το 1878 της οθωμανικής αυτοκρατορίας έναντι της ρωσικής στο συνέδριο του Βερολίνου. Το αντάλλαγμα για τη διάσωση ουσιαστικά μετά την ήττα της στο ρώσο - τουρκικό πόλεμο της «μεγάλης ασθενούς των Βαλκανίων», όπως ονομαζόταν τότε η οθωμανική αυτοκρατορία, ήταν η παραχώρηση στη Μεγάλη Βρετανία της Κύπρου... Η Βικτώρια ταύτισε το όνομά της με μία ολόκληρη εποχή. Ο Dollard des Ormeaux γεννήθηκε στη Γαλλία και έδρασε στον Καναδά όταν η χώρα του εξόριζε στην απομακρυσμένη τότε αμερικανική ήπειρο τους βαρυποινίτες κατάδικους και τις ανεπιθύμητες εταίρες .Υπερασπιστής των «αδικημένων» γαλλόφωνων εποίκων της Νέας Γαλλίας έπεσε στη μεγάλη μάχη του Long Sault σε ηλικία 25 χρονών και ηρωποιήθηκε... Η 21η Μάιου (ημέρα του θανάτου του) θεωρείται στο Κεμπέκ «Εθνική Ημέρα των Πατριωτών». Έχοντας 155 μόλις χρόνια ζωής ο Καναδάς, και ντοκουμέντα χρειάζεται αλλά και ήρωες ώστε να γράψει τη δική του ιστορία. Και δεν χωρεί καμιά αμφιβολία πως στην αχανή τούτη χώρα υπήρξαν και υπάρχουν αμέτρητα πρότυπα ηρωισμού, θάρρους και πατριωτισμού. Τα ξενόφερτα πρότυπα δεν επιτυγχάνουν τίποτε άλλο από το να διαιωνίζουν ένα αναχρονιστικό και απόλυτα ξεπερασμένο αποικιακό καθεστώς...

Εθνική αναξιοπρέπεια...

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα ζει ένα πρωτοφανές ολοκαύτωμα των πάντων. Μια ιστορική ανθρωπιστική καταστροφή που δεν έχει κανένα προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία της. Χιλιάδες πολίτες αυτοκτόνησαν και οικογένειες διαλύθηκαν ένεκα οικονομικών προβλημάτων. Καθημερινό πλέον φαινόμενο αποτελούν οι γυναικοκτονίες, οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί, οι παρενοχλήσεις… Αμέτρητες επιχειρήσεις έκλεισαν ή πτώχευσαν, νέοι επιστήμονες αυτοεξορίστηκαν για να βρουν αλλού καλύτερη τύχη, η κοινωνία διχάστηκε σε εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ιδρύματα υπολειτουργούν, σπίτια δημοπρατήθηκαν, τα εθνικά θέματα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους και η χώρα έγινε το κλοτσοσκούφι των γειτόνων της που απρόκλητα πλέον διεκδικούν εδάφη, νησιά και τους φυσικούς της πόρους... Παράλληλα, συνεχίστηκε και κορυφώθηκε η ανεξέλεγκτη ροή των λαθρομεταναστών για να φορτωθούν στο ήδη λεηλατημένο δημόσιο σε βάρος όσων προσπαθούσαν ακόμα να ορθοποδήσουν. Είναι αδύνατον να περιγράψει κάνεις σε όλο της το μεγαλείο την θεομηνία που επέβαλε στην Ελλάδα το προδοτικό πολιτικό σύστημα, παραχώνοντας απλόχερα ιστορία, πολιτισμό, ελληνικές ονομασίες αιώνων, που κερδοσκόπησε ασυνείδητα εναντίον της εθνικής υπόστασης μαζί με τους επιχειρηματίες που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς, που υπέκυψε στους ευρωπαϊκούς εταίρους , το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να δανείζουν για να επωφελούνται κερδοσκοπικά με την ουσιαστική υποδούλωση της πατρίδας μας. Για όλα αυτά, το ερώτημα που μπαίνει αμείλικτο είναι το πώς θα κλείσουν όλες αυτές οι πληγές που αιμορραγούν ασταμάτητα, πως θα ορθοποδήσει ένας κόσμος απελπισμένος που φαντάζει χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον. Πως θα σωθεί μια χώρα που χτυπήθηκε τόσο έντονα από τους συμμάχους της... Οι υπεύθυνοι της μεγαλύτερης αυτής εθνικής συμφοράς κάποτε θα πρέπει να πληρώσουν. Είναι απαίτηση του ελληνικού λαού να επιστρέψουν εδώ και τώρα τα κλεμμένα, να κατάσχουν ότι έχουν και δεν έχουν, να μπει χέρι σε όλες τις λίστες (λαγκάρντ κ.α.) και για τους υψηλά ιστάμενους το τίμημα να είναι πιο βαρύ και πιο παραδειγματικό. Η δικαιοσύνη ας είναι επί τέλους αμείλικτη σε όσους χρεοκόπησαν τη χώρα και λεηλάτησαν τον λαό. Μόνο έτσι η ταλαίπωρη πατρίδα θα μπορέσει κάπως να ξαναβρεί τον ρυθμό της και να σταθεί ξανά στα πόδια της. Εν τω μεταξύ, εν μέσω όλων αυτών των κρίσεων, σοβαρές διαφαίνονται οι άμεσες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος (υψηλότερο της ευρωπαϊκής ένωσης) βρίσκεται γύρω στο 206% του ΑΕΠ, το σκληρό μνημόνιο με την Τρόικα, τα ευαίσθητα εθνικά θέματα (χάραξη ΑΟΖ, Θράκη, Αιγαίο, «Βόρεια» Μακεδονία, Κυπριακό και ορυκτός πλούτος) για τα οποία τα κόμματα ούτε καν ασχολούνται και ακόμα το πεσμένο ηθικό του απεγνωσμένου έλληνα που στη φάση αυτή δεν αρκεί η οποιαδήποτε υποσχόμενη ελπίδα για να του το αναπτερώσει... Το πιο επιεικώς ειρωνικό πάντως της όλης υπόθεσης είναι ν' ακούς τους τριακόσιους της βουλής (οι πλείστοι των οποίων είναι άμεσα υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια) να μιλούν για εθνική αξιοπρέπεια και για την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει...

Η μητέρα του κόσμου...

Η παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας ή όπως έχουμε συνηθίσει να τη λέμε «Γιορτή της Μητέρας», θεωρείται μία παγκόσμια γιορτή όπου τιμούμε τις μητέρες όλου του κόσμου. Είναι κινητή εορτή όπως και η εορτή του πατέρα. Φυσικά, τους γονείς μας πρέπει να τους τιμάμε κάθε μέρα του χρόνου, αλλά οι παγκόσμιες αυτές ημέρες μας δίνουν την ευκαιρία να τους πούμε και να τους δείξουμε για μία ακόμη φορά πόσο τους σεβόμαστε και τους αγαπάμε. Η Ημέρα της Μητέρας θεωρείται ένας καλός λόγος για εκδηλώσεις ειλικρίνειας για την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφουμε προς το πρόσωπο που μας έφερε στη ζωή. Η ιστορία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1850, όταν μια εθελοντική ομάδα γυναικών από τη δυτική Βιρτζίνια πρωτοστατούσε για την καλυτέρευση των συνθηκών υγιεινής, την προσπάθεια μείωσης της παιδικής θνησιμότητας και τον περιορισμό μόλυνσης του γάλακτος. Μέλημα των γυναικών ήταν παράλληλα η φροντίδα των τραυματισμένων στρατιωτών και από τα δύο μέτωπα του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον πόλεμο, η ακτιβίστρια Anna Jarvis με άλλες γυναίκες, οργάνωναν πικνίκ «Φιλίας» και πραγματοποιούσαν συμβολικές εκδηλώσεις με σκοπό την ενεργό πολιτική δράση του γυναικείου πληθυσμού για την προώθηση της ειρήνης και τη συμφιλίωση των δύο πλευρών. Με στόχο ακριβώς έναν ενεργό πολιτικό ρόλο από την πλευρά των γυναικών η Anna αγωνίστηκε για την καθιέρωση μιας Ημέρας αφιερωμένη στη Μητέρα, ορμώμενη από τους μακρόχρονους αγώνες της μητέρας της Ann Reeves Jarvis για ίσα δικαιώματα. Έτσι, οργάνωσε τον πρώτο εορτασμό της Ημέρα της Μητέρας το 1908. Στις 10 Μαΐου της ίδιας χρονιάς, είχαν προγραμματιστεί εκδηλώσεις στον τόπο όπου είχε γεννηθεί η Jarvis, στο Grafton της δυτικής Βιρτζίνια. Μέσω των προσπαθειών της Anna Jarvis, η Ημέρα της Μητέρας άρχισε να γιορτάζεται σε περισσότερες πόλεις μέχρι που ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Woodrow Wilson το 1914 καθιέρωσε ως επίσημη ημέρα την δεύτερη Κυριακή του Μάη. Όταν η επέτειος άρχισε να εμπορευματοποιείται, η μεγαλύτερη υποστηρίκτρια της ιδέας, Anna Jarvis εναντιώθηκε με όλα τα μέσα, καταλήγοντας να πεθάνει μόνη και χωρίς χρήματα σε ένα σανατόριο. Ωστόσο, η Γιορτή της Μητέρας, ημέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη μητέρα έχει αρχαιοελληνική προέλευση. Ήταν Γιορτή της Άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας. Με τα χρόνια και καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η Γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «Μητέρας Εκκλησίας» αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι, ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα τη Μητέρα και την Εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά και τα γλυκίσματα προσφέρονταν στη «Μητέρα Εκκλησία». Θρησκευτική ή κοσμική γιορτή, όπως και να έχει, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις μητέρες όλου του κόσμου…