Στηρίζουμε τα σχολεία μας...

Έχει γίνει πλέον συνείδηση σε όλους πως για να συνεχίσουν να υπάρχουν τα ελληνικά σχολεία χρειάζονται την υποστήριξη μας. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή δείχνει καθαρά τις επίπονες προσπάθειες των πρωτοπόρων, εκείνων που έβαλαν τα θεμέλια και ύψωσαν το εκπαιδευτικό οικοδόμημα τούτης της παροικίας. Ένα οικοδόμημα που με πάση θυσία πρέπει να διατηρήσουμε. Το 1909 άρχισε να λειτουργεί στο Μόντρεαλ το πρώτο ελληνικό σχολείο «Πλάτων» που το 1910 οργανώθηκε σε κανονικό ημερήσιο σχολείο, το πρώτο στο είδος του στην Βόρεια Αμερική. Το 1925 μια ομάδα εθελοντών της ΕΚΜ αγόρασε την εκκλησία της Αγίας Τριάδος και ίδρυσε δεύτερο σχολείο, το «Αγγλο-Ελληνικό Σωκράτης», το οποίο ακολούθησε το πρόγραμμα διδασκαλίας του Προτεσταντικού Σχολικού Συστήματος και η ελληνική γλώσσα και κουλτούρα διδάσκονταν επιπλέον των αγγλικών και γαλλικών μαθημάτων. Όμως, η οικονομική κρίση της εποχής ανάγκασε τους έλληνες να συσπειρωθούν σε μία εκκλησία, την Αγία Τριάδα και να ενώσουν το σχολείο «Πλάτων» με το σχολείο «Σωκράτης» το 1931. Παρά τα οικονομικά προβλήματα, τα μέλη της Κοινότητας κατάφεραν να κρατήσουν το σχολείο και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960 νέοι μετανάστες έφθαναν κατά χιλιάδες και συνέχεια αυξανόταν ο αριθμός των μαθητών. Το 1970 άλλαξε το όνομα σε «Δημοτικό Σχολείο Σωκράτης» και το 1972 η Κοινότητα υιοθέτησε το γαλλικό σύστημα εκπαίδευσης, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα κρατικών επιχορηγήσεων. Το 1978 υπογράφτηκε συμφωνία με το Καθολικό Σύστημα CECM, εξασφαλίζοντας καλύτερα εκπαιδευτικά εφόδια, ενώ η οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης του Κεμπέκ βοήθησε το σχολείο να αναπτυχθεί και να επεκταθεί. Λίγα χρόνια αργότερα άρχισε να λειτουργεί και το ημερήσιο σχολείο «Δημοσθένης» στο Λαβάλ. Χιλιάδες ελληνόπουλα απεφοίτησαν από τα ελληνικά μας σχολεία και τα περισσότερα διέπρεψαν σε όλους τους τομείς της Καναδικής κοινωνίας και όχι μόνο. Τα σχολεία μας σήμερα θεωρούνται «μοντέλο» και παράδειγμα προς μίμηση. Η σωστή όμως λειτουργία, ανάπτυξη και μακροζωία τους - κυρίως μετά τις κυβερνητικές περικοπές - εξαρτάται από μας και μόνο. Η Επιτροπή Εράνου «Μεταμόρφωση 200», των Σχολείων «Σωκράτης», «Δημοσθένης», «Αριστοτέλης», «Πλάτων-Όμηρος» και «Άγιος Νικόλαος», που εν τω μεταξύ πλαισιώθηκε με αξιόλογα στελέχη της νέας γενιάς, ζητά για άλλη μία φορά από την παροικία να δείξει και έμπρακτα την αγάπη και υποστήριξή της ώστε να συνεχιστεί η ανοδική πορεία και περαιτέρω ανάπτυξη των ελληνικών μας σχολείων. Η έναρξη της ερανικής εκστρατείας «Στηρίζω τα σχολεία μας», με επίτιμο πρόεδρο τον συμπάροικο Ιωάννη Μούκα, γίνεται το ερχόμενο Σάββατο 29 Μαΐου, 2021με οκτάωρο Ραδιοέρανο, ο οποίος θα φιλοξενηθεί από τους τρείς τοπικούς ελληνικούς ραδιοσταθμούς. Τον CFMB 1280 AM, το Radio Centreville 102.3 FM και τους Ακρίτες Μόντρεαλ 1610 AM. Συμμετέχουν δυναμικά οι τοπικές εφημερίδες «Ελληνοκαναδικό Βήμα» «Ελληνοκαναδικά Νέα», και «Χρονικά». Στόχος για το 2021 είναι η συγκέντρωση $600.000. Ας προσπαθήσουμε να τον επιτύχουμε, η καλύτερα... να τον ξεπεράσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε

Τιμή και δόξα στους ήρωες της Μάχης της Κρήτης

Ο Μάιος είναι ο μήνας των συγκλονιστικών γεγονότων. Η Αιματηρή Πρωτομαγιά, η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, η Άλωση της Πόλης και βέβαια η Μάχη της Κρήτης… Η Μάχη της Κρήτης, το πιο πρόσφατο ιστορικό γεγονός, ξεκίνησε στις 20 Μαΐου1941. Πρόκειται για μία μάχη ενός υπερήφανου λαού απέναντι σε έναν αδίστακτο κατακτητή, που εξαπέλυσε την εκδικητική του μανία με θηριωδίες που ακόμα και σήμερα περιμένουν τη Θεία Δίκη. Η Μάχη της Κρήτης, που δεν τελείωσε με την κατάκτηση του νησιού από τους Γερμανούς αλλά συνεχίστηκε σε πόλεις και χωριά, σε βουνά και θάλασσες, από τους αντάρτες που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να πολεμούν τους ναζί. Μια εποποιία, στην οποία υποκλίθηκε και συνεχίζει να υποκλίνεται ολόκληρος ο κόσμος, καταγράφηκε με το ανεξίτηλο αιματοβαμμένο μελάνι. Ένα γεγονός κομβικής σημασίας για την εξέλιξη και έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς κατέδειξε τον ηρωισμό των Κρητικών, που χωρίς κανένα ουσιαστικό αμυντικό μέσο κατάφεραν να αναμετρηθούν με την ισχυρότερη πολεμική μηχανή της εποχής, εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας, να κατατροπώσουν τη στρατιωτική ελίτ των αλεξιπτωτιστών και σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς να αναγκάσουν τον Χίτλερ να αλλάξει τα σχέδιά του απέναντι στον βασικό στόχο του, που ήταν η Ρωσία. Η Μάχη της Κρήτης δεν ήταν ένα απλό περιστατικό στην ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά εκείνο που κατέδειξε τη δύναμη της κρητικής ψυχής, το μεγαλείο της και έδωσε ορισμό στην αντίσταση με βαρύ τίμημα για ολόκληρο το νησί. Η Μάχη της Κρήτης συγκλόνισε, συγκίνησε, αναθάρρησε τον κόσμο που μάχονταν τις δυνάμεις του Άξονα και έκανε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής να υμνήσουν την αντίσταση των Κρητικών και τη σημασία εκείνης της γιγαντομαχίας. Σήμερα, ογδόντα χρόνια από την έναρξη της Μάχης της Κρήτης και το μήνυμα παραμένει: Δεν ξεχνάμε! Δεν τους ξεχνάμε! Δεν ξεχνάμε το αποτρόπαιο πρόσωπο του ολοκληρωτισμού, όποια μορφή κι αν παίρνει ιστορικά. Δεν το ξεχνάμε γιατί προκαλεί πόνο και δυστυχία. Πόλεμο και καταστροφή. Δεν ξεχνάμε εκείνους που στάθηκαν με θάρρος απέναντι σε αυτό το πρόσωπο. Που αντιστάθηκαν με αυταπάρνηση για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι και να δημιουργούμε εν ειρήνη. Δεν ξεχνάμε τους παππούδες - κάποιοι βρίσκονται ακόμη στη ζωή - που ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά. Που αντιστάθηκαν στη ναζιστική πολεμική μηχανή και ανέτρεψαν τα επεκτατικά σχέδια του Χίτλερ. Αν και έχουν περάσει οκτώ δεκαετίες, η διεξαγωγή και η έκβασή της εξακολουθούν να διδάσκουν τους ιστορικούς και στρατιωτικούς μελετητές. Ο αγώνας στη Μάχη της Κρήτης κράτησε 10 ημέρες. Οι γερμανικές δυνάμεις επικράτησαν παρά τη γενναιότητα με την οποία πολέμησαν οι ελληνικές δυνάμεις του νησιού και την με κάθε μέσο αντίσταση του ηρωικού Κρητικού λαού, του οποίου το θάρρος, η τόλμη, η γενναιότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας υπήρξαν ανυπέρβλητα. Τιμή και δόξα στους ήρωες της Μάχης της Κρήτης…

Μιά επιβεβλημένη αναγνώριση...

Πολλές γενοκτονίες γνώρισε ο εικοστός αιώνας και η Μικρασιατική γη τις χειρότερες από αυτές. Ας θυμηθούμε τούτες τις μέρες την ιστορική πλέον τοποθέτηση του σφαγέα Μπεχαεντίν Σακίρ το 1915: «Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία…» Η αρχή έγινε με τους Αρμένιους. Η συστηματική προσπάθεια της εξόντωσής τους έχει μείνει στην ιστορία ως η πρώτη προσπάθεια αναζήτησης μιας τεχνικής της γενοκτονίας, το μόνο αξιοσημείωτο εξαγώγιμο προϊόν του Κεμαλισμού. Την εφάρμοσαν οι Γερμανοί επί των Εβραίων, την εφάρμοσαν οι Κεμαλιστές στον Πόντο, στην Μικτά Ασία, στην Πόλη, στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν... Μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού από την Βουλή των Ελλήνων, η ανάγκη για τη διεθνή αναγνώρισή της είναι πλέον επιτακτική και αποτελεί ουσιαστικά μια προοδευτική πολιτική πράξη που αποσκοπεί στη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρει ενεργά στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι αν είχαμε εγκαίρως διεκδικήσει πολιτικά την καταδίκη της Γενοκτονίας, όπως σωστά έπραξαν οι Εβραίοι, είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, τις απελάσεις του 1964, την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974... Δεν θα είχαμε τις συνεχιζόμενες απαράδεκτες προκλήσεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη... Θα πρέπει επιτέλους να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο προώθησης της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού και θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες που γίνονται προς αυτό το σκοπό. Ειδικότερα τώρα που το θέμα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ότι οι σφαγές του 1915 των Αρμενίων από το οθωμανικό καθεστώς συνιστούν Γενοκτονία. Με πρωτοβουλία του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου, ως γνωστόν, 13 πόλεις μέχρι στιγμής προέβησαν στην αναγνώριση, μεταξύ των οποίων οι μεγαλουπόλεις Τορόντο, Οττάβα, Βανκούβερ, Μόντρεαλ, Λαβάλ, κ.α., ενώ συνεχίζονται οι προσπάθειες προς την Καναδική Γερουσία μέσω του ελληνικής καταγωγής γερουσιαστή Λεωνίδα Χουσάκου. Ο Σύλλογος Ποντίων Μόντρεαλ «Ο Εύξεινος Πόντος», όπως κάθε χρόνο, θα τιμήσει την επέτειο της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης με την κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, ενώ η Αδελφότητα Ποντίων Τορόντο «Παναγία Σουμελά», στο Μνημείο των πεσόντων. Σχεδόν σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι διώκονται, αποβάλλονται ή σκοτώνονται λόγω της φυλής, της θρησκείας, του φύλου ή της πολιτικής τους ένταξης. Παρά τη ρητορική η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια της ή δεν πράττει τίποτα. Με τη διεθνή αναγνώριση μπορούμε να μην επιτρέψουμε άλλες γενοκτονίες, άλλες κτηνωδίες...

Ημέρα ευγνωμοσύνης και τιμής

Γιορτή της Μητέρας. Μέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη μητέρα, με αρχαιοελληνική προέλευση… Ήταν Γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας. Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη που γινόταν κάθε Μάρτιο. Στη συνέχεια φτάνουμε στην Αγγλία του 15ου - 16ου αιώνα μ.Χ., όπου γιορταζόταν η «Mothering Sunday», δηλαδή η «Κυριακή της Μητέρας» την 4η Κυριακή της Σαρακοστής και ήταν αφιερωμένη στις μητέρες. Εκείνη τη ημέρα όλοι οι υπηρέτες έπαιρναν από το αφεντικό τους μία μέρα άδεια για να επισκεφτούν τα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα τους μαζί με τις μητέρες τους. Με τα χρόνια και καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η Γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «Μητέρας Εκκλησίας» αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα τη μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά και τα γλυκίσματα προσφέρονταν στη «Μητέρα Εκκλησία». Στις ΗΠΑ, στις αρχές του 20ου αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβιτς από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει την μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864. Έτσι, ξεκίνησε το 1907 εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή που να τιμά τη μητέρα. Οι αγώνες της Άννας Τζάρβιτς δικαιώθηκαν το 1914 όταν το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την Επίσημη Εθνική Γιορτή της Μητέρας. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και η Γιορτή, όπως και πολλές άλλες, έγινε «θύμα» των εμπόρων που σύντομα ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σύντομα η Γιορτή της Μητέρας να καταστεί η εμπορικότερη για λουλούδια και φυτά. Πλέον στο 1920 η Jarvis από υπέρμαχος της Γιορτής άρχισε έναν έντονο αγώνα για να ακυρώσει την Ημέρα της Μητέρας και παρότρυνε τους πολίτες να μην αγοράζουν λουλούδια και άλλα δώρα τη συγκεκριμένη ημέρα. Η Ana Jarvis πέρασε τις τελευταίες ημέρες της σε ένα σανατόριο βουτηγμένη στα χρέη. Πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1948 χωρίς να μάθει ποτέ πως ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων για την παραμονή της στο ίδρυμα εξοφλήθηκε από μία ομάδα ανθοπωλών... Σύμφωνα με την Εθνική Ομοσπονδία Εμπορίου των ΗΠΑ, υπολογίζεται ότι φέτος θα ξοδευτούν σε λουλούδια και δώρα για τη Γιορτή, περίπου 24 δις δολάρια! Οι καναδοί αναμένεται να ξοδέψουν γύρω στα 2 δισεκατομμύρια! Θεωρείται η τρίτη πιο καταναλωτική Ημέρα, μετά τα Χριστούγεννα και τη Γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις Μητέρες όλου του κόσμου...