Εσείς τι λέτε;

 

Προς τι η αντιπαλότητα;  

Τον Σάββα Καλεντερίδη οι περισσότεροι από εμάς τον γνωρίσαμε μέσα από την τηλεόραση, όπου συχνά θίγει πολιτικά ζητήματα στρατηγικής σημασίας. 
Έλληνας Αξιωματικός εν αποστρατεία, θεωρείται σήμερα ένας από τους πλέον καταξιωμένους γεωστρατηγικούς αναλυτές και συγγραφείς.
Σε πρόσφατη ανάρτησή του σε προσωπική ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης γράφει μεταξύ άλλων: «Η Συμφωνία των Πρεσπών διχάζει την ομογένεια… Αναταράξεις στην ελληνική ομογένεια της Αυστραλίας και των ΗΠΑ προκαλεί η Συμφωνία των Πρεσπών ενόψει των παρελάσεων για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Στη Νέα Υόρκη, ύστερα από έντονες φιλονικίες, αποφασίστηκε τελικά να μην σταλεί καμία πρόσκληση στα μέλη της Ελληνικής Βουλής.
Στη Μελβούρνη, με οριακή πλειοψηφία ελήφθη η απόφαση να σταλούν τελικά προσκλήσεις στους βουλευτές. Η συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας έγινε σε υψηλούς τόνους»
Σημειώνεται ότι τόσο στη Μελβούρνη όσο και στη Νέα Υόρκη οι φετινές παρελάσεις θα είναι αφιερωμένες στα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Η ανάρτηση του Σάββα Καλεντερίδη, που συνοδεύεται από καυστικά σχόλια, αντικατοπτρίζει απόλυτα το πνεύμα και την πεμπτουσία της ελληνικής νοοτροπίας.
Το χάος της φυλετικής μας ασυνεννοησίας άλλωστε δεν είναι ούτε τωρινό ούτε άγνωστο.
Εξαίρεση, θα έλεγα, στην αντιπαραθετική αυτή στάση των Οργανωτικών Επιτροπών, αποτελούν οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου οι οποίες με κοινή τους διακήρυξη κηρύττουν ανεπιθύμητους όσους υπερψήφισαν την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών.
Η Παμμακεδονική Ένωση Καναδά μάλιστα, σε ιδιαίτερα αυστηρό ύφος, προειδοποιεί  τους εκπροσώπους της Ελληνικής Βουλής και τους ομοϊδεάτες τους να μη τολμήσουν να συμμετάσχουν στις τοπικές εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου.
Απόφαση την οποία χαιρετίζει και επικροτεί το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο.
Η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ, εν τω μεταξύ, πρωτοβάθμιο μέλος του Εθνικού Κογκρέσου, αποφεύγει σθεναρά να συμπορευθεί, φοβούμενη προφανώς την οργή των εν Ελλάδι κυβερνώντων, μη τυχόν και ως αντίποινα απαιτήσουν την άμεση εξόφληση του χρέους της προς το ελληνικό δημόσιο…
Το Ελληνικό Κογκρέσο του Κεμπέκ επέλεξε την ασφαλή στάση σιωπής και σιγής…
Ας μη μας κάνει λοιπόν εντύπωση εάν στην εξέδρα των επισήμων δούμε ξαφνικά τον   υμνητή του «πατριώτη» Τσίπρα και της προδοτικής συμφωνίας, γυρολόγο Τέρενς Κουίκ ή κάποιον ομοϊδεάτη του να μας καμαρώνει αφ’ υψηλού…
Βλέπουμε λοιπόν πως αντί το Σκοπιανό και η επαίσχυντη Συμφωνία της λίμνης να μας δυναμώσει και να μας κάνει μια γροθιά, τουναντίον ενθαρρύνει τη διχόνοια και τον διχασμό.
Το είδαμε στο περσινό μποϋκοταρισμένο Συλλαλητήριο του Εθνικού Κογκρέσου για την Μακεδονία, το είδαμε στις ημέτερες αρνητικές αντιδράσεις σε κάθε προσπάθεια   αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων και το βλέπουμε καθημερινά στην πλήρη αντιπαλότητα που επικρατεί όποτε επιχειρείται η επίλυση ουσιωδών προβλημάτων που απασχολούν την ταλαίπωρη παροικία μας…
Και γεννάται το μεγάλο ερώτημα. Προς τι η άγρια αντιπαλότητα μεταξύ Ελλήνων και Ελλήνων;

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com

Εσείς τι λέτε;

Μια «Μητέρα» άνευ μείζονος σημασίας…
Σεβόμενος την παραμετροποίηση της σελιδοποίησης της εφημερίδας, σύμφωνα με την οποία η έκταση των δημοσιευθέντων κειμένων δεν πρέπει να ξεπερνά τις 450 λέξεις, ολοκληρώνω σήμερα, με «λακωνικότερο» τρόπο, τις σκέψεις μου για την πορεία και το μέλλον της πάλαι ποτέ μεγαλώνυμης.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφερθεί και σε ορισμένα ιστορικά γεγονότα.
Εν συντομία λοιπόν: οι πρώτοι Έλληνες που έφτασαν εδώ αναζητώντας μία καλύτερη τύχη, συσπειρώθηκαν σε έναν ενιαίο φορέα με σκοπό να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα. Έτσι, γεννήθηκε η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ.
Οι μετανάστες της εποχής, με στερήσεις, θυσίες και πολύ κόπο, δημιούργησαν τα πρώτα ελληνικά σχολεία και εκκλησίες.  
Με τα χρόνια, οι εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες που εξακολουθούσαν να επικρατούν στη γενέτειρα, υποχρέωσαν πολλούς Έλληνες να εγκαταλείψουν την πατρίδα με αποτέλεσμα να αυξηθούν δραματικά οι ανάγκες της προπολεμικής αλλά και μεταπολεμικής ομογένειας.
Την περίοδο εκείνη η Κοινότητα έπαιξε έναν σπουδαίο ηγετικό ρόλο, τον όποιο έμελλε να διατηρήσει πάνω από έναν αιώνα.
Έφτιαξε ημερήσια σχολεία, παιδικούς σταθμούς, κοινοτικά κέντρα, αύξησε τους Ναούς, αποκτώντας έτσι μία αξιόλογη ακίνητη περιουσία η οποία, σύμφωνα με τις σημερινές εκτιμήσεις, ξεπερνά τα εκατό εκατομμύρια δολάρια. Τεράστιο ομολογουμένως επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα αυτά φτιάχτηκαν από εθελοντές.
Παρά όμως την αναντίρρητη πρόοδό και την θεαματική εξέλιξή της, η Κοινότητα δεν μπόρεσε τελικά να αποφύγει την «κατάρα» της φυλής, με αποτέλεσμα η άλλοτε αξιοζήλευτη «Μητέρα» (όπως ορισμένοι θέλουν να την αποκαλούν) να μετατραπεί σε χώρο κομματικών και εκκλησιαστικών διενέξεων, ατομικών φιλοδοξιών και συμφερόντων. Η φθορά της ήταν πλέον αναπόφευκτη…
Οι έντονες και συνεχείς φιλονικίες και αντιπαραθέσεις, τα μικρο κοινοτικά, το κυνηγητό της εξουσίας και η ματαιοδοξία ορισμένων, μετέβαλαν σιγά-σιγά την Κοινότητα σε μια κουρασμένη «Μητέρα» δίχως όραμα, φαντασία και ουσιαστικό προγραμματισμό.
Μια  «Μητέρα» αχάριστη και παιδοφάγο, που στην πορεία αποθάρρυνε, κυνήγησε και ακόμη διέγραψε τα ίδια της τα παιδιά που την υπηρέτησαν!
Μια  «Μητέρα», σχεδόν απομονωμένη σήμερα, πληρώνει το βαρύ τίμημα των αδέξιων χειρισμών της, που την οδηγούν σταθερά σε κοινωνική αποστροφή και σε πλήρη οικονομική κατάρρευση...
Μια «Μητέρα», άνευ «Μείζονος» πλέον σημασίας, η οποία εξαιτίας των καπρίτσιών της, 
το μόνο που κατάφερε ήταν να απολέσει τον ηγετικό της ρόλο, που μοιραία ανέλαβαν αποκολλημένα τμήματά της όπως κογκρέσα, ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, κακοποιημένων γυναικών, τρίτης ηλικίας, υποτροφιών, ερανικών επιτροπών κλπ, τα οποία - κατά ειρωνικό τρόπο - διευθύνουν με επιτυχία τα «κυνηγημένα» τέκνα της!
Μια «Μητέρα» με αμφίβολη πλέον διαδοχή και αβέβαιο μέλλον...
Η Κοινότητα, κατά γενική ομολογία, υπάγεται αυτή τη στιγμή στην κατηγορία ενός μετρίου σωματείου, εκφραστή ελαχίστων μελών…
Με αυτά τα δεδομένα, η άμεση εκποίηση σοβαρού μέρους των περιουσιακών της στοιχείων, θεωρώ ότι είναι μία ρεαλιστική λύση στα μεγάλα αδιέξοδά της…

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com

Εσείς τι λέτε;

«Η ισχύς εν τη… διαιρέσει»
Οφείλω κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι το άρθρο μου «Διχόνοια, η διαχρονική πληγή του ελληνισμού» απευθύνετο κυρίως στη διχαστική νοοτροπία, η οποία ανέκαθεν επικρατεί στη γενέτειρα. Η εδώθε πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Ανατρέχοντας πίσω στο χρόνο, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νεοφερμένοι Έλληνες είχαν εμπλακεί στη διαμάχη μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών. Ήταν μία περίοδος φθοράς και αλληλοεξόντωσης. Την σκληρή εκείνη περίοδο της διχόνοιας και του οικονομικού μαρασμού εμφανίζονται στο Μόντρεαλ τα πρώτα ελληνικά ιδρύματα…
Η σχετικά ήρεμη μεταπολεμική περίοδος που ακολούθησε, οδήγησε σε μία πολύχρονη υποτονική αδράνεια…
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρείται το δεύτερο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τον Καναδά. Οι ταλαιπωρημένοι από τον εμφύλιο και οικονομικά εξαθλιωμένοι απόδημοι, πέρα από την εχθρότητα, τον ρατσισμό και την υποτίμηση των ντόπιων, αντιμετώπισαν το σνομπάρισμα και την αποστροφή των ελίτ της πρώτης γενιάς.  
Οι έντονες αντιθέσεις είναι ρεαλιστικά καταγεγραμμένες στα βιβλία «Μετανάστες στον άλλο κόσμο», του δημοσιογράφου Χρήστου Κολύβα, «To build the dream”, της συγγραφέως Σοφίας Φλώρακας - Πετσάλη και σε αναρίθμητα άρθρα και αφηγήσεις του δημοσιογράφου Στυλιανού Γκιούσμα.
Τη συγκεκριμένη εποχή των έντονων αυτών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων αναδύθηκαν οι πρώτοι έλληνες εκατομμυριούχοι… Τα ήρεμα χρόνια που ακολούθησαν δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν τα παραγωγικότερα...
Στο μεταναστευτικό κύμα των δεκαετιών 60 και 70, καταφθάνει η τελευταία «φουρνιά» των «αγρίων», που έρχονται να διώξουν τα «ήμερα»...
Ο νεαρός τότε συμβολαιογράφος, Δημήτριος Μανωλάκος, κατεβαίνει στο κοινοτικό ριγκ με πρωτοποριακές για την εποχή ιδέες και προοπτικές. Παρά τις εξαιρετικά καχύποπτες αντιδράσεις των αντιπάλων του, εξασφαλίζει μειονοτική άδεια λειτουργίας ελληνικού σχολείου, τονώσει θεαματικά τις υπηρεσίες του οργανισμού και σημειώνει το πρώτο μηδενικό έλλειμμα στην ιστορία του οργανισμού...
Τα γαλήνια κοινοτικά ύδατα ήρθε να ταράξει ο αμφιλεγόμενος Αδριανός Μαρής, οι φιλοδοξίες και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του οποίου δημιούργησαν ένα διαχρονικό πρόβλημα διένεξης με την ηγεσία της Εκκλησίας και μεταξύ των μελών του οργανισμού. Αποτέλεσμα της οξύτατης αυτής σύγκρουσης ήταν να αυγατίσει η κοινοτική περιουσία με την ανέγερση κοινοτικών κέντρων, σχολείων, ιδρυμάτων…
Το «κοινοτικό όνειρο» τελικά κατέρρευσε υπό το βάρος των αβάσταχτων χρεών…
Τα σκήπτρα, εν συνεχεία, παίρνουν οι «σωτήριες» διοικήσεις Γεωργουλή - Κατσαμπάνη για να «σπάσουν» όλα τα ρεκόρ συμμετοχής μελών ανεβάζοντας την κοινότητα στο ζενίθ του ενδιαφέροντος  αλλά και της γραφικότητας, καρπός της οποίας ήταν η απόκτηση ιδιόκτητου παιδικού σταθμού στο Λαβάλ...
Η θανάσιμα πληκτική περίοδος της «ελπιδοφόρας» θητείας, με ελλείμματα να αγγίζουν το «κόκκινο» και Κέντρα να θυμίζουν Σεληνιακό τοπίο, οδήγησε στη δημοπράτηση του προνομιούχου κτιρίου της Ομοσπονδίας αντί πινακίου φακής…
Στη σημερινή époque των ισχνών αγελάδων, ο εξελθών εκ ναφθαλίνης και πολλά υποσχόμενος, Νίκος Παγώνης, αντίθετος πάντοτε στο ρεύμα, με ευλαβική ακρίβεια εφαρμόζει μέτρα ιστορικού ρεκόρ δαπανών και εξόδων, που θα τα ζήλευε ακόμη και ο ίδιος ο Τρυντώ…
Και υπό τη σκιά της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης και μαζικής πτώχευσης, η Αγία Τριάδα καλείται να κάνει το …θαύμα της.
Στην τελική πλέον αυτή φάση, νομίζω πως ένας τριφασικός φαγωμός, θα μπορούσε μάλλον να αποδειχτεί σωτήριος…
Άλλωστε, είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι «Η ισχύς εν τη… διαιρέσει»

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com

Εσείς τι λέτε;

Πλουσιοπάροχα ανταλλάγματα…
Συχνά, όταν καταπιάνομαι με σοβαρά θέματα, όπως είναι τα Εθνικά, ελπίζω και εύχομαι να έχω πέσει έξω στη κρίση και τις εκτιμήσεις μου. Δυστυχώς, μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί.
Ο λόγος σήμερα για την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη  Τουρκία και τη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. 
Όπως αναμένετο, στις δηλώσεις των δύο αρχηγών ακούστηκαν χιλιοειπωμένες γενικολογίες, ευχολόγια και «συνεργασίες», με πρωτογενές αίτημα της ελληνικής πλευράς την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, έναντι (φυσικά) κάποιων πλουσιοπάροχων ανταλλαγμάτων που θα δούμε στην πορεία…
Το πλήρες αποτέλεσμα της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στην Τουρκία περιγράφουν λεπτομερέστατα τα «Ελληνοκαναδικά Νέα».
O Ταγίπ Ερντογάν μίλησε από θέση πλήρους ισχύος, έχοντας αντίκρυ του έναν υποταγμένο, γονυπετή, πρόθυμο σε όλα Τσίπρα, ο οποίος ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των ξένων αφεντικών του, μετά το αισχρό ξεπούλημα της Μακεδονίας, διαπραγματεύεται τώρα, έμμεσα πλην όμως σαφώς, Αιγαίο, Θράκη, Έβρο,   κοιτάσματα...
Πέρα όμως από την - κατά τα άλλα - «επιτυχημένη» αυτή συνάντηση, ο Τούρκος πρόεδρος με όσα πράττει, φαίνεται ότι σε κάποια στιγμή δεν θα διστάσει να τραβήξει το σχοινί. Αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων τα πράγματα, πίσω από τις χειραψίες και τα χαμόγελα, δεν παύουν να είναι σοβαρά. 
Και μέσα σ’ αυτή την σοβαρότητα υπάρχουν ακόμη «έλληνες» με πολιτικά αξιώματα που τολμούν να αμφισβητούν γενοκτονίες, ολοκαυτώματα, θηριωδίες και που ακόμη υμνούν βαρβάρους και σφαγείς με πρώτο και καλύτερο τον σφαγέα του ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ...
Η Τουρκία, αποδεδειγμένα πια από την ιστορία, καταλαβαίνει ένα και μόνο πράγμα, που δυστυχώς εμείς δεν θέλουμε να καταλάβουμε. Τη δύναμη. Τίποτε άλλο δεν την σταματά. Αν πιστέψει ότι ο αντίπαλος δεν θα αντισταθεί, τότε το πλήγμα της θα είναι συντριπτικό. Το ζήσαμε τελευταία στην Κύπρο…
Οι καρεκλολάτρεις ένοικοι του Μαξίμου, ασχέτως κόμματος, δεν έχουν αντιληφθεί πως απέναντί μας έχουμε έναν κακό γείτονα.
Η Ελλάδα, τις δύσκολες αυτές στιγμές των απειλών και διεκδικήσεων, ζει την απόλυτη παρακμή. Έχει καταστεί μια χώρα με πολιτικούς ανίκανους να αντιληφτούν τις ανάγκες και απαιτήσεις των καιρών. Με κυβερνώντες που λένε συνεχώς ψέματα και ξεπουλάνε μ’ ευκολία πατρίδα και ιστορία, αγνοώντας παντελώς την λαϊκή βούληση.
Με πολίτες ζαλισμένους από τους φόρους και τις περικοπές που γκρινιάζουν για τη μοίρα τους, που οι ίδιοι καθόρισαν...
Η Ελλάδα του σήμερα, είναι μία χώρα χωρίς ηγεσία και στόχους, χωρίς όραμα και προγραμματισμό, για το παρών και το μέλλον...
Και στο μυαλό μου έρχεται το νοηματικό σε στίχο τραγούδι του Σπήλιου Μαντή…
«Μια βάρκα μόνη, λιώνει στη στεριά, χωρίς τιμόνι και χωρίς κουπιά.
Τη δέρνει η αρμύρα, ο ήλιος κι’ η βροχή και μέσα στη σιωπή πεθαίνει μοναχή.
Και πέρα μακριά, το πέλαγο γελά, κι’ εμένα σιωπηλά το δάκρυ μου κυλά.…»

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com