Πνέει τα λοίσθια ο πλανήτης μας;

Κάθε χρόνο στις 22 Απριλίου εορτάζεται η Διεθνής Ημέρα της Γης. Σε όλο τον πλανήτη πραγματοποιούνται εκδηλώσεις με στόχο την ευαισθητοποίηση για την προστασία του περιβάλλοντος. Η Ημέρα της Γης συντονίζεται παγκοσμίως από το Δίκτυο Earth Day Network και εορτάζεται σε περισσότερες από 190 χώρες. Η έμπνευση του θεσμού αποδίδεται στον ακτιβιστή Τζον ΜακΚόννελλ το 1969 σε ένα Συνέδριο της UNESCO στο Σαν Φρανσίσκο. Με τις Παγκόσμιες Ημέρες, όπως έχω ξαναγράψει, δεν τα πάω και πολύ καλά, επειδή οι περισσότερες από αυτές, παρότι καθιερώθηκαν ως αφορμές για την επισήμανση συγκεκριμένων συμβάντων ή θεμάτων, με σκοπό την προώθηση και την ευαισθητοποίηση των ζητημάτων ζωτικής σημασίας, τελικά οδηγηθήκαν στην πλήρη εμπορευματοποίηση. Κλασικά παραδείγματα οι Ημέρες της μητέρας, του πατέρα, της αγάπης, κ.α. ‘Όπως και να’ ναι, η συγκεκριμένη Ημέρα, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι Ημέρα σκέψης, προβληματισμού και παραγωγικού συλλογισμού για όλους τους ανθρώπους. Ο πλανήτης μας καταστρέφεται με τρομακτικούς ρυθμούς και είναι ελάχιστα τα μέρη στη Γη όπου ό άνθρωπος δεν έχει παρέμβει. Υπολογίζεται ότι το 95% της επιφάνειας του πλανήτη, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η Ανταρκτική, εμφανίζει έντονα σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας. Η αστική ανάπτυξη, τα έργα της μεγάλης κλίμακας και οι μεταλλευτικές εξορύξεις αλλοιώνουν ολόκληρα εδάφη, ενώ η αποψίλωση των δασών και η γεωργία αλλάζουν ολόκληρα οικοσυστήματα. Η ρύπανση που παράγεται από τον άνθρωπο μπορεί να βρεθεί σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Πρόσφατο ντοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει μερικούς από τους πιο δραματικούς τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος άλλαξε οριστικά την επιφάνεια του πλανήτη. Νέο καμπανάκι κινδύνου έκρουσε η επιστημονική κοινότητα για το μέλλον του πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, για την οποία ευθύνεται άμεσα ο άνθρωπος. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες ωθούν τη Γη πέρα από τα όρια των φυσικών της κύκλων. Μάλιστα, επιστήμονες αναφέρουν πως έχουμε μπει σε μια νέα γεωλογική εποχή, το λεγόμενο Ανθρωπόκαινο, μια περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι ασκούν ολοένα και πιο καθοριστική επίδραση στον πλανήτη. Οδεύει άραγε η Γη προς ένα σημείο χωρίς επιστροφή; Ορισμένοι εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι είναι δύσκολο να προβλέψουμε τις επιπτώσεις των αλλαγών. Γι’ αυτό ανησυχούν ότι μπορεί να πλησιάζουμε κάποια «οριακά σημεία», στα οποία ξαφνικές και απρόβλεπτες κλιματικές αλλαγές θα προκαλούσαν ολέθρια αποτελέσματα. Εν όψει παρόμοιων απειλών, έχουν κατά καιρούς προταθεί λύσεις για τη διάσωση του ανθρώπινου είδους. Ο δισεκατομμυριούχος ‘Ελον Μασκ, π.χ. υποστηρίζει ότι η αποίκιση του Άρη θα μας σώσει σε περίπτωση τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Ωστόσο, ο πλανήτης μας στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξής του κατάφερε να ξεπεράσει τις αλλεπάλληλες καταστροφές τις οποίες υπέστη και βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να επουλώνει τα τραύματα του. Σε κάθε περίπτωση, η εξαφάνιση του ανθρώπου θα δώσει τη ευκαιρία στα εναπομείναντα όντα να ζήσουν εν πλήρει ασφάλεια, στον υπέροχο αυτό πλανήτη που αποκαλούμε Γη….

Woke κουλτούρα - Το κίνημα των "δικαιωματιστών"...

Η Woke κουλτούρα, όπως παλαιότερα η κουλτούρα του ροκ, της ποπ, των χίπις κλπ, σημαίνει διαφορετικές συμπεριφορές, νέες τάσεις και προϊόντα, και διαφημιστικές καμπάνιες, που σύμφωνα με τους εμπνευστές της πρέπει να ταιριάζουν στις «σύγχρονες» απόψεις . Κάθε καινούργια γενιά προβάλλει τις προτιμήσεις της, οι οποίες εξαρτώνται από το πώς βλέπει τον κόσμο και ποιες αλλαγές ζητάει. Η μεταπολεμική δεκαετία του1950 π.χ. θεωρείται συχνά ως χρυσή εποχή, μια εποχή ευτυχίας και ευημερίας. Είναι η δεκαετία μιας ανθρωπότητας που γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες της. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ελπίσει και η νέα ευμάρεια της ανοικοδόμησης και η κουλτούρα μιας νέας απελευθέρωσης σπέρνουν παντού την αισιοδοξία. Οι αξίες της οικογένειας καθόριζαν τον τρόπο της ζωής και τις σκέψεις των ανθρώπων. Η δεκαετία του1960 ήταν η δεκαετία των εξεγέρσεων και των πραξικοπημάτων. Ωστόσο, οι ανθρώπινες αξίες δεν αλλοιώθηκαν και η οικογένεια, παρά το ότι οι άνδρες εξακολουθούσαν να έχουν την απόλυτη κυριαρχία, δεν διαταράχτηκε. Την δεκαετία του1970 εμφανίζεται στις ΗΠΑ το κίνημα των χίπις, μια αντικουλτούρα που υποστήριζε πιο ελεύθερες απόψεις και την οποία χαρακτήριζε η αντικοινωνική συμπεριφορά. Ο προάγγελος, θα μπορούσαμε να πούμε, του σημερινού εξοστρακισμού. Η δεκαετία του1980 θεωρείται μία από τις παραγωγικότερες δεκαετίες, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και καταναλωτικά. Η ανθρωπότητα πέρασε σε μία καινούργια εποχή, πλαστής ωστόσο ευδαιμονίας, που η ανεμελιά και η καλοπέραση ήταν στο κέντρο της ζωής των ανθρώπων. Η δεκαετία του1990 χαρακτηρίστηκε από την καθιέρωση του πολιπολιτισμού, που συνεχίστηκε και τη δεκαετία του 2000. Με την πτώση του παγκόσμιου κομμουνισμού, υπήρξε μία μετατόπιση προς τα δεξιά, η οποία εδραίωσε την ποικιλομορφία των πολιτισμών και των ατόμων να συνυπάρχουν. Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από την μαζική μετατόπιση πληθυσμών. Η υπογεννητική Ευρώπη, εν όψει της έλλειψης εργατικών χεριών, απορροφά εκατομμύρια μετανάστες διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος διαμόρφωσης μιας «πανευρωπαϊκής» και απρόσωπης κουλτούρας που σιγά σιγά αρχίζει να ισοπεδώνει τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες κάθε ξεχωριστού λαού, με τις όποιες συνέπειες. Ουσιαστικές επιπτώσεις παρατηρούνται και στην ποιότητα ζωής των πολιτισμών, όπως η διαμόρφωση καταναλωτικών και εμπορικών προτύπων ζωής, καθώς και η αναβίωση μισαλλόδοξων θεωριών και πρακτικών, όπως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, ως αντίδραση στην επικείμενη αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας. Στις μέρες μας τείνει να επικρατήσει παγκοσμίως η κουλτούρα Woke, η οποία σημαδεύει το λεγόμενο κίνημα των «δικαιωματιστών» που, μεταξύ άλλων, λανσάρει προϊόντα «άκρως απαραίτητα» για τις δήθεν περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες: μουσουλμανικές μαντίλες, transexual κούκλες, προϊόντα ομορφιάς για άφυλους κ.λπ. Και οι κυρίαρχοι κολοσσοί και - υποχρεωτικά - ένθερμοι οπαδοί της Woke ατζέντας, Google, Facebook, Microsoft, Amazon, κ.α. ασχολούνται πλέον σοβαρά με την εθνοτική καταγωγή των καταναλωτών, τη σεξουαλικότητά και τα υποτιθέμενα ταξικά τους προνόμια, για να μην υποστούν τυχόν μποϊκοτάζ. Και η ζωή τραβάει την… κατηφόρα!

Η ήττα Ερντογάν και η επόμενη μέρα

Η οικονομία κατά κύριο λόγο ήταν το επίκεντρο των επιλογών που έκαναν οι Τούρκοι ψηφοφόροι στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Και είναι γνωστό πως η οικονομία δεν πηγαίνει καλά με αποτέλεσμα ο λαός, αγανακτισμένος από την ακρίβεια, να δώσει άμεση προτεραιότητα στο θέμα αυτό. Βεβαίως υπήρξαν και άλλοι λόγοι, όπως η αργή ταχύτητα της ανοικοδόμησης σε περιοχές που επλήγησαν από τον σεισμό, αλλά και τα φρέσκα πρόσωπα των υποψηφίων της αντιπολίτευσης, όπως ο πολλά υποσχόμενος Εκρέμ Ιμάμογλου με την επικοινωνιακή του δεινότητα και το χάρισμα του απέναντι στον γερασμένο Ερντογάν. Το κύμα της αμφισβήτησης των επιλογών του Τούρκου προέδρου, πέρα από την Κωνσταντινούπολη επεκτάθηκε σε όλη την Τουρκία, ειδικά στους νέους ψηφοφόρους. Ο Ερντογάν ωστόσο πολιτικά παραμένει αναμφισβήτητος και πολύ ισχυρός, θεσμικά τουλάχιστον, για τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη όμως η απολυταρχική διακυβέρνηση που είδαμε τα τελευταία χρόνια το πιθανότερο είναι να αρχίσει να ξεφτίζει. Στο κόμμα του υπάρχουν ήδη σκέψεις για την επόμενη μέρα, δηλαδή ποιος θα τον αντικαταστήσει και προφανώς θα υπάρξει μία μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, η οποία ενθαρρυμένη από τα αποτελέσματα θα σηκώνει πιο εύκολα κεφάλι στις επιλογές που μέχρι σήμερα δεν μπορούσε να το κάνει. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια θεωρείται βέβαιο πως ο Ερντογάν θα ετοιμάσει την διαδοχή του. Πάντως, μετά το μέγεθος της ήττας που υπέστη είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πως λογικά θα σκεφτεί για την επόμενη μέρα. Εκτιμώ ωστόσο ότι τα νέα για την Ελλάδα δεν είναι και τόσο ευχάριστα, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι η δύση αρχίζει να πιστεύει πως η Τουρκία αποφάσισε να επιστρέψει στην δυτική αγκαλιά, με όλα τα επακόλουθα. Αυτό για την πατρίδα μας είναι επικίνδυνο, με τη λογική ότι πριν από λίγο καιρό ο ίδιος ο Ερντογάν είπε ότι σε ένα δύο χρόνια έχουμε να λύσουμε τρία τέσσερα μεγάλα προβλήματα, εννοώντας προφανώς το Κουρδικό, το Αρμενικό, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και το Κυπριακό, τα οποία όπως τόνισε εμποδίζουν την ανάπτυξη της Τουρκίας ως μεγάλης δύναμης. Και ας μη ξεχνάμε, η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για λύσεις όπως τις βλέπουμε εμείς, αλλά για λύσεις οι οποίες είναι προσχώρηση στις απόψεις τις δικές της, όπως να αποδεχτούμε τη γαλάζια πατρίδα, τις γκρίζες ζώνες, τα δύο κράτη στην Μεγαλόνησο, κ.α. Ας μη ξεχνάμε ακόμη και την πάγια εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Ο Εκρέμ Ιμάμογλου μπορεί να φέρεται φιλικά προσκείμενος προς εμάς, όμως η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία ακόμη περισσότερο. Σήμερα είναι οπαδός της μεγάλης Τουρκίας και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Λαμβάνοντας όλα αυτά σοβαρά υπόψη μας, σε καμία περίπτωση δεν συγχωρούνται οι ψευδαισθήσεις. Η Τουρκία θεωρεί ότι είναι μία μεγάλη δύναμη και ότι η δύναμή της εκφράζεται με εδαφική επέκταση…

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Η ανοιχτή πληγή του Ελληνισμού...

Πολλά έχουν λεχθεί, καταγραφεί και ειπωθεί για την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955, ημέρα που σημάδεψε και έκρινε την πορεία της Κύπρου. Μια πορεία που πρέπει να προσεγγίζεται με πολύ προβληματισμό. Την 1η Απριλίου 1955 οι ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις γνωστές «Συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος. Πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το 1960 και παρέμεινε στο αξίωμα αυτό μέχρι τον θάνατό του το 1977. Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950 με το δημοψήφισμα, όπου το 95% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) η οποία αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων. Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου, κ.ά.) ο στόχος της ένωσης δεν επιτεύχθηκε. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, το οποίο οργάνωσε η τότε στρατιωτική χούντα των Αθηνών, έδωσε στην Τουρκία το πρόσχημα που επιζητούσε από πολύ καιρό για να εισβάλλει στο νησί. Ως αποτέλεσμα, γύρω στο 36.2% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας κατελήφθη και βρίσκεται ακόμα υπό το στρατιωτικό έλεγχο της Τουρκίας. Γεγονός είναι ότι λόγω της στρατηγικής της θέσης και του φυσικού της πλούτου, η Κύπρος υπήρξε σ’ όλη τη διάρκεια της μακραίωνης και πολυτάραχης ιστορίας της στόχος κατακτητών. Φοίνικες, Ασσύριοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Άραβες, η Φράγκικη δυναστεία των Λουζινιανών, Ενετοί, Οθωμανοί Τούρκοι και Άγγλοι άφησαν τα ίχνη τους εκεί, καθιστώντας το νησί ένα μεγάλο υπαίθριο μουσείο. Μέχρι την προδοσία του 1974 η Ελλάδα θεωρείτο το εθνικό κέντρο και οι αποφάσεις, οι οποίες αφορούσαν το Κυπριακό και τα της Κύπρου, αποφασίζονταν από αυτήν και η Κύπρος ήταν υποχρεωμένη να υπακούσει στο εθνικό κέντρο. Αυτό επέφερε εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των δύο κυβερνήσεων με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 και την τουρκική εισβολή που επακολούθησε. Αργότερα, με την μεταπολίτευση το «δόγμα» άλλαξε και μετατράπηκε στο δεύτερο, «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται. Σημαντικές ελπίδες για το μέλλον της Κύπρου προσέφερε η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 με την κατοχύρωση της ασφάλειας, της ευημερίας και των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της. Πιστεύεται ευρέως ωστόσο πως μέχρι την επίλυση του το Κυπριακό θα εξακολουθήσει να αποτελεί μία οδυνηρή ανοικτή πληγή για ολόκληρο το ελληνικό έθνος…

Είμαστε πιο Έλληνες απο αυτούς στην Ελλάδα...

Σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξη που μου παρεχώρησε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου του κυβερνώντος κόμματος, είπε μεταξύ άλλων ότι εμείς εδώ είμαστε πιο Έλληνες από αυτούς στην Ελλάδα. Και βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που δεχόμαστε παρόμοιες φιλοφρονήσεις από Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι κατά καιρούς μας επισκέπτονται, καλεσμένοι συνήθως τοπικών οργανώσεων. Πέρα όμως από την όποια σκοπιμότητα, πίσω από αυτές τις δηλώσεις κρύβεται μια αλήθεια... Θα γιορτάσουμε και φέτος το ηρωικό 21 με τις καθιερωμένες εκδηλώσεις είτε παρελαύνοντας, είτε παρακολουθώντας την μεγαλοπρεπή παρέλαση. Για άλλη μία χρονιά θα θαυμάσουμε τα παιδιά μας που επάξια τιμούν την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Συγχαρητήρια στους γονείς και δασκάλους που μεταφέρουν σε αυτά τα βλαστάρια την αγάπη προς την πατρίδα, το μεγαλείο της φυλής και τον σεβασμό στους προγόνους μας. Εύγε! Θα γιορταστεί και στην γενέτειρα η Επέτειος και τα κανάλια θα «φροντίσουν» και πάλι να προβάλουν τις ιστορικές «γνώσεις» των νεοελλήνων. «Ξέρω τι γιορτάζουμε, το …Έπος του 40», είπε στην κάμερα με πατριωτικό ενθουσιασμό η Κατερίνα...«Μα έχει άτομο που δεν γνωρίζει τη σπουδαιότητα της ημέρας;» απάντησε νεαρός, φανερά ενοχλημένος από την ερώτηση.«Σαν σήμερα το 1821 είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς στους …Γερμανούς» Ενδιαφέρον συγκεντρώνουν και οι απαντήσεις που έδωσαν πολίτες που ρωτήθηκαν αν ξέρουν γιατί γίνεται η παρέλαση και γιατί πηγαίνουν να την παρακολουθήσουν. «Φυσικά και ξέρω τι είναι η Εθνική μας επέτειος. Επειδή τυγχάνει να είμαι εκπαιδευτικός τα δικά μου παιδιά ξέρουν, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δεν γνωρίζουν τι έγινε σήμερα. Δυστυχώς, πολλά παιδιά συμμετέχουν χωρίς να ξέρουν το γιατί». «Ίσως να μην τονίζεται πλέον η σημασία της γιορτής ούτε στα σχολεία όσο θα έπρεπε, ή πιθανόν να μη δίνουν τα παιδιά σημασία στις γιορτές για να μάθουν το πραγματικό νόημα της ημέρας», δήλωσε η Χριστίνα τραπεζική υπάλληλος.«Άλλες χρονιές είχε περισσότερο κόσμο που παρακολουθούσε την παρέλαση. Σιγά σιγά αρχίζει να ξεφτίζει ο όρος λόγω άγνοιας. Θεωρώ ότι όσο περνάνε τα χρόνια κανείς δεν θα γνωρίζει πλέον τι είναι η 25η Μαρτίου. Έχουμε ημερομηνία λήξης…» Αυτά βλέπουμε και ακούμε στην ελληνική τηλεόραση και απογοητευμένοι αναρωτιόμαστε. Αγωνιζόμαστε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τις αξίες και τα ιδανικά της φυλής, να βαστάξουμε την ελληνική λαλιά, τον πολιτισμό και την πατρίδα μας ψηλά. Δεν είναι στ’ αλήθεια τραγικό, δύο και πλέον αιώνες μετά την απελευθέρωση, να χαρίζουμε το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας; Να αποκαλούμε την Βόρεια Κύπρο τουρκικό κρατίδιο; Κάποιοι αγνώμονες πολιτικοί να διαπραγματεύονται τα εδάφη και τις θάλασσές μας που με τόσους αγώνες, θυσίες και αίμα επανακτήσαμε; Να «προσαρμόζουμε» τα ιστορικά μας βιβλία για να μη προκαλέσουμε τους απειλητικούς γείτονες; Και ακόμη να φοβόμαστε να οριοθετήσουμε τα σύνορά μας; Όντως, θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων ηρώων μας με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα...

EUROVISION - Μία κάκιστη επιλογή...

Από τις 7 έως τις 9 Μαΐου 2024, θα διεξαχθεί στο Μάλμε της Σουηδίας ο διαγωνισμός τραγουδιού Eurovision, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), όπου συμμετέχουν καλλιτέχνες που εκπροσωπούν ευρωπαϊκές κυρίως χώρες. Βασισμένη στο Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο της Ιταλίας, η Eurovision είναι ένα από τα πιο μακροχρόνια τηλεοπτικά προγράμματα στον κόσμο. Η Eurovision κατατάσσεται μεταξύ των πιο μη-αθλητικών εκδηλώσεων παγκοσμίως που παρακολουθούνται κάθε χρόνο από εκατομμύρια θεατές. Αρκετοί μάλιστα από τους καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο, έχουν συμμετάσχει σε παλαιότερους διαγωνισμούς, όπως η Σελίν Ντιόν, ο Χούλιο Ινγκέσιας, η Νάνα Μούσχουρη και η Ολίβια Νιούτον-Τζον. Ο διαγωνισμός ωστόσο δέχεται κριτική για τη μουσική και καλλιτεχνική του ποιότητα και για μια αντιληπτή πολιτική πτυχή της εκδήλωσης. Οι διαγωνιστικές συμμετοχές έχουν κατά καιρούς χλευασθεί για την κάλυψη διαφόρων εθνοτικών και διεθνών στυλ, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν εκφραστεί ανησυχίες σχετικά με τις πολιτικές φιλίες και τις αντιπαλότητες μεταξύ χωρών που ενδέχεται να επηρεάσουν τα αποτελέσματα. Κατόπιν σοβαρών επισημάνσεων, οι αμφιλεγόμενες στιγμές από προγενέστερους διαγωνισμούς, περιλαμβάνουν τις συμμετέχουσες χώρες που αποσύρονται σε καθυστερημένο στάδιο, λογοκρισία τμημάτων και πολιτικά γεγονότα που επηρεάζουν τη συμμετοχή. Στον διαγωνισμό, όπως έχει εξελιχθεί, συμμετέχουν συνήθως τραγούδια που εκπροσωπούν την ποπ μουσική, ενσωματωμένη με άλλα είδη όπως έθνικ, ροκ και ραπ. Ο διαγωνισμός επίσημα είναι μη κερδοσκοπικός και η χρηματοδότηση συνήθως επιτυγχάνεται μέσω σοβαρής συμμετοχής από κάθε συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό, συνεισφορές από τον κεντρικό οργανισμό και τη διοργανώτρια πόλη, καθώς και εμπορικά έσοδα από χορηγίες, πωλήσεις εισιτηρίων και τηλεοπτικές προσφορές. Η Ελλάδα, από το ντεμπούτο της το 1974, έχει συμμετάσχει στην Eurovision 45 φορές, χάνοντας μόνο έξι διαγωνισμούς. Το 2005 κέρδισε για πρώτη φορά με το τραγούδι των Χρήστου Δάντη - Ναταλίας Γερμανού «My Number One», με ερμηνεύτρια την ‘Ελενα Παραρίζου. Φέτος είναι μία συμβολική χρονιά για την Ελλάδα, καθώς είναι ο 50ος διαγωνισμός από την πρώτη φορά που συμμετείχε στην Eurovision το 1974. Το τραγούδι με το οποίο θα εκπροσωπηθεί η χώρα μας έχει τίτλο «ΖΑΡΙ» και το ερμηνεύει η Μαρίνα Σάττι. Η Μαρίνα Σάττι είναι μία ανερχόμενη και πολλά υποσχόμενη νέα φωνή στο ελληνικό τραγούδι. Είναι τραγουδίστρια, συνθέτης, οργανοπαίκτρια και ηθοποιός. Η ποικιλία της μουσικής της αντλεί έμπνευση από παραδοσιακές επιρροές και έχει εμφανιστεί δίπλα σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μάριος Φραγκούλης κ.α., ενώ παράλληλα έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε πολύ σημαντικούς χώρους πολιτισμού, όπως το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και αλλού. Την κάθε άλλο παρά θετική άποψή μου για τον διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision την έχω εκφράσει σε παλαιότερα άρθρα μου. Όσον αφορά το συγκεκριμένο τραγούδι, θεωρώ ότι ήταν μία κάκιστη επιλογή της - κατά τα άλλα - συμπαθέστατης και ταλαντούχας καλλιτέχνιδας…

Τοξικές συμπεριφορές

Το 2024 είναι η χρονιά με τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις στην ιστορία. Συγκεκριμένα, μέχρι το τέλος του έτους έχουν προγραμματίσει εκλογές 76 χώρες. Η πρώτη προεκλογική περίοδος, στις δημοκρατικές κυρίως χώρες, έχει αρχίσει και είναι ακριβώς όπως τις περιμέναμε. Επιθέσεις, αλληλοκατηγορίες, αμφισβητήσεις, με άνευ προηγουμένου τοξικές συμπεριφορές. Στην προσπάθειά μου να κατανοήσω τα αίτια που οδηγούν τους ανθρώπους σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, κατέφυγα σε κάποιες αξιόπιστες μελέτες. Είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας να ακούμε να μιλούν για τοξικές συμπεριφορές. Αυτές αφορούν και μπορεί να περιλαμβάνουν τούς αντιπάλους, ανταγωνιστές, συνάδελφους, φίλους, συγγενείς, ακόμα και μέλη της οικογένειας. Τι είναι όμως ένα τοξικό άτομο; Είναι εκείνο που θεωρεί πως τα πάντα γυρίζουν γύρω του και πως όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί του. Συνήθως, θέλει να επιβάλει την γνώμη του και να έχει την απόλυτη επιρροή στη ζωή κάποιου ή κάποιων. Τοξική σχέση, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι όταν η συμπεριφορά του τοξικού ατόμου είναι επιβλαβής, καταπιεστική και γενικά έχει αρνητικό αντίκτυπο με διάφορους τρόπους, στην ποιότητα της ζωής του ατόμου το οποίο αναγκάζεται να την υποστεί. Αυτές οι συμπεριφορές επηρεάζουν την ψυχολογία και τις αποφάσεις σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά στις καθημερινές ασχολίες του. Οι τοξικές σχέσεις ακόμη, είναι δυνατόν να επηρεάζουν σε βάθος την ζωή μας. Το τοξικό άτομο αδυνατεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την τροπή των συμβάντων στο στενό ή το γύρω περιβάλλον του. Έτσι η τοξικότητα συνεχίζει να υφίσταται και να χειροτερεύει. Σύμφωνα με έγκυρες μελέτες, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές, που αν και θεωρούνται υγιείς και φυσιολογικές είναι 100% τοξικές. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στην πορεία μας έχουμε συναντήσει τουλάχιστον ένα τοξικό άτομο. Ίσως πρόκειται για εκείνο τον χειριστικό συνάδελφο, τον απαισιόδοξο φίλο, τον επίμονο συνεργάτη, τον γνωστό που δε σέβεται τον χρόνο και τη θέση σου. Τοξικοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε αποσπούν από θετικές και παραγωγικές συνήθειες, εκπέμπουν αρνητική ενέργεια και αρνούνται να συμμετέχουν στις επιτυχίες σου. Και το ακόμα χειρότερο, η τοξικότητα είναι μεταδοτική. Συνήθως είναι προσκολλημένοι επάνω σου για χρόνια και το να φύγουν από τη ζωή σου δεν φαίνεται καθόλου εύκολο. Οι άνθρωποι που δρουν τοξικά δεν αναγνωρίζουν την έννοια των ορίων, απαιτούν να έχουν τον έλεγχο και συχνότατα σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Είναι ιδιαίτερα επικριτικοί, έχουν πάντα δίκιο, αποποιούνται των ευθυνών τους και συχνά κατηγορούν άλλους επιλέγοντας το ρόλο του θύματος. Τοξικοί είναι εκείνοι των οποίων η συμπεριφορά προσθέτει αρνητικότητα και αναστάτωση στη ζωή μας. Τοξικοί άνθρωποι δεν λείπουν (και) από την παροικία μας. Δύσπιστοι, καχύποπτοι και ανάλγητοι, με αμφιλεγόμενο παρελθόν, επιδιώκουν με κάθε τρόπο και μέσο να επιβάλλουν τις επιζήμιες αντιλήψεις τους. Είναι οι λεγόμενοι «πεφωτισμένοι σωτήρες» και «αυτόκλητοι συμβουλάτορες». Ας το λάβουν σοβαρά υπόψη, οι ηγήτορές μας...

Ντόναλντ Τραμπ - Το "αμερικανικό όνειρο" των Ρεπουμπλικάνων

Μπορούν να σταματήσουν τον Ντόναλντ Τραμπ; Μάλλον όχι, όπως φάνηκε από την επικράτηση του πρώην προέδρου σε ‘Αιοβα, Νιου Χάμσαϊρ, Νεβάδα, Νότια Καρολίνα και Μίσιγκαν, όπου έδειξε ότι είναι ο επικρατέστερος για να λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Σε πέντε από τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις που διεξήχθησαν σε εθνική κλίμακα, ο Τραμπ εμφανίζεται να έχει υπερσκελίσει τον νυν πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ως προς την πρόθεση ψήφου του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Παρά τις πολλές ανοικτές δίκες για εγκληματικές πράξεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπος, ο Τραμπ αναμφισβήτητα αποτελεί το μεγάλο φαβορί για να επιλεγεί από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα ως υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Τα ερωτήματα ωστόσο που εγείρουν τα δημοσιογραφικά δίκτυα είναι πιο επιτακτικά από ποτέ. Ποιανού συμφέροντα υπερέχουν, του κράτους ή του Τραμπ; Υπόκειται στους νόμους του κράτους ή όχι; Κατά κοινή παραδοχή, ο Τραμπ είναι ένας προικισμένος πολιτικός δημαγωγός που προκαλεί έντονα αισθήματα στον κόσμο. Τον Τραμπ ή τον αγαπάς ή τον αντιπαθείς. Ελάχιστοι πολιτικοί στην ιστορία των ΗΠΑ έχουν διχάσει τον αμερικανικό λαό όσο αυτός και είναι πλέον αποδεδειγμένο πως ένας οπαδός πολύ δύσκολα εγκαταλείπει την ομάδα του ή τον πολιτικό του. Έτσι, παρά τα συνεχή σκάνδαλα, όπως π.χ. η συντονισμένη προσπάθεια ανατροπής του εκλογικού αποτελέσματος το 2020, η χώρα είναι μοιρασμένη σχεδόν 50-50%. Και κατά έναν περίεργο λόγο, όσο περισσότερα σκάνδαλα και όσο πιο σοβαρές οι κατηγορίες που του αποδίδονται, τόσο αυξάνεται η δημοτικότητά του. Οι οπαδοί του αδιαφορούν παντελώς για τις κατηγορίες και τις ευθύνες που του αποδίδουν οι αντίπαλοί του, θεωρώντας τα ανύπαρκτα ή άνευ ιδιαίτερης σημασίας. Τα γεγονότα πάντως δείχνουν προς διαφορετική κατεύθυνση. Δείχνουν μια σειρά από πράξεις παράνομες, ανήθικες, ανάρμοστες προς την προεδρία της χώρας. Πράξεις, οι οποίες πάντως σε καμία περίπτωση δεν του στερούν το δικαίωμα της επανεκλογής στην προεδρία της χώρας. Από την άλλη, η δυσανασχέτηση των αμερικανών προς τον πρόεδρο Μπάιντεν και τους Δημοκρατικούς δεν είναι τυχαία. Η άνοδος της εγκληματικότητας που μαστίζει τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια ανησυχεί σοβαρά τους πολίτες, που ζητούν αυστηροποίηση των ποινών για τα σοβαρά εγκλήματα. Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών, κυρίως από το Μεξικό υπό την ανοχή της κυβέρνησης, παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, δημιουργώντας έκρηξη των φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων. Η νέα «πανδημία» της δυσφορίας του φύλου, πλήρως αποδεκτή από τους Δημοκρατικούς, έχει δημιουργήσει σοβαρά ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα στην κατ’ εξοχήν πουριτανή κοινωνία της γείτονος. Η ακρίβεια στα καταναλωτικά αγαθά στις ΗΠΑ πλήττει στην κυριολεξία τα νοικοκυριά και τους μικροεπιχειρηματίες. Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια. Οι ΗΠΑ ακόμη, από την άνοδο του Τζο Μπάιντεν στην εξουσία, εμπλέκονται από τον έναν καταστροφικό πόλεμο στον άλλον. Συμπερασματικά πιστεύω ότι η αλματώδης άνοδος της δημοτικότητας του Ντόναλντ Τραμπ, κάθε άλλο παρά εφήμερη είναι…

Γάμος ομοφυλόφιλων - Αμφιλογίες, προβληματισμοί και επιπτώσεις

Όταν ο γάμος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών έγινε νόμιμος στον Καναδά το 2005, ο Καναδάς κατέστη το πρώτο κράτος εκτός Ευρώπης που νομιμοποίησε επίσημα τον θεσμό στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα σε εθνικό επίπεδο. Η νέα αυτή πραγματικότητα, που αγγίζει όλες τις πτυχές της οικογενειακής ζωής, συνεχίζει να επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι εκλαμβάνουν σήμερα την καναδική οικογένεια. Επιτρέποντας τις ενώσεις προσώπων του ιδίου φύλου, η σύμβαση γέννησε νέες προσδοκίες και μία νέα μορφή οικογένειας στα μάτια του κοινού, ενώ ταυτόχρονα προβλημάτισε πλείστους καναδούς που πίστευαν στο κλασσικό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας. Η αλλαγή αυτή δημιούργησε αβεβαιότητα ως το πώς θα μοιάζει στο εξής η καναδική οικογένεια. Πρέπει δύο ομοφυλόφιλοι άντρες να υιοθετούν παιδιά; Πρέπει δύο λεσβίες να έχουν βιολογικά παιδιά; Πρέπει ένας ομοφυλόφιλος άνδρας και ο σύντροφος του να έχουν την ίδια προτεραιότητα στην διαδικασία υιοθεσίας ή η κυβέρνηση οφείλει να επικεντρωθεί στο να δώσει πρωτίστως παιδιά σε ετερόφυλα ζευγάρια, που υποστηρίζουν το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας; Τα ερωτήματα αυτά προέκυψαν από τη διαδικασία καθιέρωσης νόμιμων ενώσεων ατόμων του ιδίου φύλου. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της αμφισβήτησης είναι ακόμη άλυτο μέχρι σήμερα. Πολλά ζευγάρια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παραμένουν διστακτικά όσον αφορά την δημιουργία οικογένειας. Η υιοθεσία σε καμία περίπτωση δεν είναι μία εύκολη διαδικασία, τόσο για τα ετερόφυλα όσο και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Η τελευταία κατηγορία μάλιστα αντιμετωπίζει μεγαλύτερα εμπόδια στη διαδικασία της υιοθεσίας. Η πρώτη νόμιμη υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια στον Καναδά έγινε στην Βρετανική Κολομβία το 1996 και η τελευταία στο Νιούναβικ του Κεμπέκ το 2011. Έκτοτε, εξακολουθούν να υφίστανται πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στον Καναδά, στην προσπάθειά τους να υιοθετήσουν παιδιά και να δημιουργήσουν οικογένεια. Τα ζητήματα αυτά - μεταξύ άλλων - περιλαμβάνουν τις διακρίσεις, την έλλειψη κατανόησης του κοινού και τη νομική προσέγγιση. Όλα αυτά συμβάλλουν σε μία απροκάλυπτη ομοφυλοφοβία, η οποία είναι άκρως διαδεδομένη στην καναδική κοινωνία. Όταν ένα ομοφυλόφιλο άτομο υποβάλλει αίτηση για υιοθεσία, βάση της καναδικής νομοθεσίας είναι ουσιαστικά απαλλαγμένο από κάθε είδους απόρριψη και αποδοκιμασία. Ωστόσο, η νομιμότητα που εφαρμόστηκε για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, να θεωρούνται ίσα στα μάτια του καναδικού νόμου, δεν προστατεύει τους ΛΟΑΤΚΙ από διακρίσεις στην δημόσια ζωή, κάτι που καθιστά τη διεθνή υιοθεσία σχεδόν αδύνατη. Στον Καναδά, εξ άλλου, ο νόμος για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή (AHRC) επιτρέπει μόνο την «αλτρουιστική», όπως χαρακτηρίζεται, παρένθετη μητρότητα. Εξαίρεση αποτελεί το Κεμπέκ, όπου ειδικός νόμος καθιστά όλες τις συμβάσεις παρένθετης μητρότητας παράνομες. Αξίζει να σημειωθεί ότι τουλάχιστον 38 χώρες στον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη και την Αμερική, έχουν θεσπίσει νόμους που επιτρέπουν στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να παντρεύονται και να τεκνοθετούν. Στην Ελλάδα, η ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, έγινε πριν μερικές ημέρες με διευρυμένη πλειοψηφία.

Και ο Θεός έπλασε τους...Έλληνες

Το σημερινό άρθρο είναι εμπνευσμένο από την μυθολογία. Στην παγκόσμια μυθολογία λοιπόν, περιγράφεται γλαφυρά με ποιο τρόπο ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τις διάφορες φυλές της Γης. Τα υλικά, λέει, που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει τον Έλληνα ήταν διαφορετικά από αυτά που χρησιμοποίησε για τους ανθρώπους των άλλων χωρών και φυλών. Πάντως, αφού ο Θεός τελείωσε με τη δημιουργία του, έπεσε να ξεκουραστεί. Όταν ξύπνησε, οι άγγελοι έντρομοι του ανέφεραν ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη Γη. Ποιό ήταν το πρόβλημα; Ο Έλληνας είχε επιβληθεί σε όλους τους κατοίκους του κόσμου και τους είχε βάλει «τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι»! Τι θα γίνει τώρα Πανάγαθε; Έτσι θα τσακώνονται οι λαοί εκεί κάτω; Αφού ο Θεός διαπίστωσε ότι η κατάσταση απαιτούσε την επέμβασή του, σαν πάνσοφος που είναι, έδωσε ταχύτατα τη λύση και αποσύρθηκε πάλι να ξεκουραστεί. Όταν ξύπνησε, ήλθαν οι άγγελοι και με χαρά του ανέφεραν ότι στη Γη επικρατεί ειρήνη, είναι όλοι ευχαριστημένοι και ζουν με ομόνοια. Η λύση που έδωσε ο Παντοδύναμος ήταν εξαιρετικά απλή: Ο Θεός δημιούργησε άλλον ένα Έλληνα με τα ίδια υλικά που είχε φτιάξει τον πρώτο και φυσικά οι δύο Έλληνες άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη παρακολουθούσαν τον καυγά τους, διασκεδάζοντας και στοιχηματίζοντας. Σκέφτηκα λοιπόν, μήπως όλο αυτό το μυθολογικό σκηνικό είναι λίγο επίκαιρο; Μήπως περιγράφει το διαχρονικό πρόβλημά μας, τη διχόνοια, που κανείς δεν ξέρει τι συνέπειες μπορεί να έχει στις δύσκολες στιγμές που περνάμε; Άλλωστε, όσες φορές η Ελλάδα έζησε καταστροφές δεν είναι συνέπεια διχασμού; Γιατί άραγε δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μια φορά; Με την ιστορία η στήλη έχει ασχοληθεί επανειλημμένα. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 431 π.Χ διήρκεσε 27 χρόνια και η επίσημη συμφωνία ειρήνης υπεγράφη μόλις τον 20 αιώνα μ.Χ! Ονόματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου που προκαλούν σήμερα ρίγη με το μέγεθος και το ανάστημά τους, άλλοι εκτελέστηκαν και άλλοι εξορίστηκαν! Στη σύγχρονη ιστορία, οι συνεχείς φιλονικίες και αλληλοσπαραγμοί των Ελλήνων οδήγησαν στον Οθωμανικό ζυγό που κράτησε την Ελλάδα δέσμια για 400 χρόνια! Τσακώθηκαν οι Βασιλικοί με τους Βενιζελικούς και είχαμε τη Μικρασιατική Καταστροφή! Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε τον εμφύλιο! Σε καμία περίπτωση δεν διακατέχομαι από φανατισμό και εμπάθεια, ούτε για την πολιτική, ούτε για την θρησκεία, ούτε για οποιαδήποτε άλλα θέματα. Όμως, θα πρέπει κάποτε ως Έλληνες, να ενεργήσουμε συλλογικά και να δούμε τι είναι ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο. Τελευταία σκέφτομαι, μήπως πρέπει να προσευχηθούμε στον Πανάγαθο Θεό να πάρει πίσω τα υλικά που χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει τον Έλληνα; Φταίνε άραγε αυτά που μας κάνουν να «αλληλοφαγωνόμαστε»; Ποιος ξέρει, ίσως ο Θεός κάνει το θαύμα του και έχουμε επιτέλους μια ειρηνική και «αναίμακτη» Γενική Συνέλευση…

ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ - Η σημαντικότερη στον κόσμο

Στις 9 Φεβρουαρίου γιορτάζουμε τη «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας». Οι δυτικοί λαοί, στην πλειοψηφία τους, αναγνωρίζουν πλέον την χρησιμότητα και σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας, που παράγει αναμφίβολα επιστήμη και τεχνολογία. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους έλληνες τις διασποράς οι οποίοι λόγω του ραγδαίου αφομοιωτικού ρυθμού τείνουν να την περιθωριοποιήσουν. Ζωντανό παράδειγμα οι έλληνες της Αμερικής. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα απογραφής στις ΗΠΑ, οι ομιλούντες την ελληνική στο σπίτι είναι 325.747 άτομα, ενώ δήλωσαν ως ελληνικής καταγωγής 1.390.000. Σε σύγκριση με την προηγούμενη απογραφή, ο αριθμός των ομιλούντων την ελληνική στο σπίτι μειώθηκε αισθητά σε ποσοστό 21% και αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη μείωση σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια αρκετά ελληνικά ημερήσια σχολεία στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, όπου και ο μεγαλύτερος αριθμός ομογενών, έκλεισαν. Αλλά και σε άλλες δραστήριες πολιτείες σχολεία και νηπιαγωγεία σχεδόν εξαφανίστηκαν... Εν τω μεταξύ, τ’ αποτελέσματα της απογραφής του Καναδά δεν διαφέρουν κατά πολύ και φοβάμαι πως εάν δεν λάβουμε εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα το ίδιο, όπως φαίνεται, θα συμβεί και εδώ. Λέγεται ότι «πρέπει» να μιλάμε μόνο ελληνικά με τα παιδιά στο σπίτι. Συμφωνώ, όμως ο σημερινός τρόπος ζωής και οι διαμορφωθείσες ανάγκες σίγουρα δεν ευνοούν. Παλιότερα τα γλωσσικά καθήκοντα αναλάμβαναν η γιαγιά και ο παππούς, μετανάστες πρώτης γενιάς. Οι τωρινές γενιές των γιαγιάδων και παππούδων δεν μιλούν καν τα ελληνικά και σπάνια θ' ακούσετε γονείς που έτυχε να φοιτήσουν σε ελληνόφωνα σχολεία να μιλάνε στα παιδιά τους ελληνικά, έστω και σπασμένα. Πιστεύουμε ακόμη ότι πηγαίνοντας τα παιδιά στις εκκλησίες μας παραμένουν Έλληνες. Μα, στις περισσότερες εκκλησίες η λειτουργία γίνεται πλέον στην Αγγλική. Μπορεί μεν να γίνονται ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί στο θρήσκευμα, αλλά όχι Έλληνες, κατά μία έννοια. Το ίδιο συμβαίνει και στα ελληνικά μας σχολεία, των κοινοτήτων και των ενοριών, τα οποία θεωρούνται αμιγή ελληνικά. Ακόμη και σ' αυτά τα παιδιά μεταξύ τους προτιμούν να μιλάνε αγγλικά, παρουσία μάλιστα των δασκάλων και συχνά κατά την ώρα διδασκαλίας των ελληνικών... Παραδοσιακά ως λαός δημιουργούμε μύθους για να καλύπτουμε τις παραλείψεις μας. Και πάντα έχουμε έτοιμες δικαιολογίες, αρνούμενοι να δούμε την ωμή πραγματικότητα, να την εξετάσουμε και να βρούμε λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα. Η ελληνική γλώσσα αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτει σήμερα ο ελληνισμός και αδιαμφισβήτητα συνέβαλε στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου άλλων γλωσσών. Η δύναμη του Έλληνα είναι η γλώσσα του και ο κύριος ρόλος των ελληνικών οργανώσεων στο σοβαρό αυτό θέμα θα πρέπει να είναι ενεργός και ουσιαστικός. Παρά ταύτα, οι οργανισμοί μας που βασικά θα έπρεπε να παίξουν έναν ενεργότερο ρόλο στον συγκεκριμένο τομέα, όπως διαπιστώνουμε, έχουν «σοβαρότερα» προβλήματα να επιλύσουν. Και δεν χρειάζεται να σας τα ονομάσω. Τα διαβάζετε στις εφημερίδες και τ' ακούτε στα ραδιόφωνα...

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ - Θύματα των εκσυγχρονιστικών αντιλήψεων...

Αναβρασμός επικράτησε πρόσφατα ανάμεσα σε γονείς, δασκάλους και παιδιά μετά την ξαφνική απόφαση του υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας να καταργήσει την αργία των Τριών Ιεραρχών στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών. Όπως είναι ήδη γνωστό, η αργία των Τριών Ιεραρχών έχει καταργηθεί για τα σχολεία από το 2020. Το ΑΡΙΘΜ. 8778/Ν1/26-01-2024 διάταγμα υπεγράφη από την υφυπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Ζέττα Μ. Μακρή. Κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου, η Χριστιανική Εκκλησία τιμά από κοινού τους τρεις Μεγάλους Πατέρες και Οικουμενικούς Δασκάλους, τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Στην Ελλάδα τιμώνται ως προστάτες της εκπαίδευσης και των γραμμάτων. Για την ιστορία, η εορτή των Τριών Ιεραρχών εισήχθη στην Εκκλησία στα μέσα του 11ου αιώνα από τον λόγιο και Μητροπολίτη Ευχαΐτων Ιωάννη Μαυρόποδα επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ’. Σκοπός του Μαυρόποδα ήταν να παρουσιάσει τις τρεις εξέχουσες αυτές προσωπικότητες της Χριστιανοσύνης ως τους κατ’ εξοχήν υπέρμαχους του τριαδικού δόγματος και να δώσει τέλος στον φατριασμό που σοβούσε στο σώμα της Εκκλησίας για το ποιος από τους τρεις ιεράρχες είναι ο σπουδαιότερος. Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή εκείνη μεγάλος αριθμός ιερωμένων και πιστών είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες: τους Ιωαννίτες, τους Γρηγορίτες και τους Βασιλείτες. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η μνήμη των Τριών Ιεραρχών έρχεται να συμβολίσει μεταφορικά την Αγία Τριάδα και τον ρόλο των Τριών Πατέρων στη διαμόρφωση του τριαδικού δόγματος και να υποδηλώσει τα όρια προσέγγισης του ελληνικού φιλοσοφικού στοχασμού. Ουσιαστικά η εκκλησιαστική εορτή θεσπίστηκε με σκοπό την κατασίγαση της εγερθείσης διάστασης σχετικά με την αξιολογική ιεράρχησή τους και δεν ήταν παρά ένα απλό επεισόδιο της ιστορίας της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, καθώς ο καθορισμός περιελάμβανε Τρεις Πατέρες οι οποίοι ανήκαν στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η εορτή των Τριών Ιεραρχών, εκτός από τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα, έχει και εκπαιδευτικό. Θεωρείται ως η εορτή των ελληνικών γραμμάτων, καθόσον οι Τρεις Ιεράρχες συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της χριστιανικής διδασκαλίας, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων. Ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της εορτής των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε στις 9 Αυγούστου του 1841 από το ακαδημαϊκό συμβούλιο του Οθωνείου Πανεπιστημίου και γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 30 Ιανουαρίου του 1842. Και φθάνουμε στον 21ο αιώνα, τον αιώνα των «ανατροπών», με τις συστηματικές προσπάθειες κατάργησης των θρησκευτικών και εθνικών εορτών, τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων στο μάθημα των θρησκευτικών, την κατάργηση της προσευχής στα σχολεία και τον εκκλησιασμό των μαθητών, την αλλοίωση της ιστορίας, την μείωση των ωρών διδασκαλίας στα Αρχαία Ελληνικά, την εμμονή κατάργησης των παρελάσεων, κ.α. Ποικίλες αντιδράσεις και έντονο σχολιασμό προκάλεσαν πρόσφατα στην ελληνική κοινωνία, οι δηλώσεις της ιστορικού συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, περί κατάργησης των θρησκευτικών αργιών, λόγω του ότι αυτές «δεν έχουν αντίκτυπο μέσα στη μόρφωση των παιδιών». Αλήθεια, εσείς τι λέτε;

Επιστροφή του Τράμπ στον Λευκό Οίκο;

Ενδιαφέρον παρουσιάζει πρόσφατη πανκαναδική δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Angus Reid Institute, για την πιθανή επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ στον Λευκό Οίκο. Περίπου τα δύο τρίτα των Καναδών που ερωτήθηκαν στο πλαίσιο της εν λόγω έρευνας, είπαν πως η αμερικανική δημοκρατία δεν θα μπορέσει να επιβιώσει από άλλα τέσσερα χρόνια με τον Ντόναλντ Τραμπ και περίπου οι μισοί είπαν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται καθ' οδόν για να γίνουν ένα αυταρχικό κράτος. Το 64% εκείνων που απάντησαν στη δημοσκόπηση, η οποία διεξήχθη σε 1.510 Καναδούς, είπαν ότι συμφωνούν με τη δήλωση: «Η δημοκρατία των ΗΠΑ δεν μπορεί να επιβιώσει από άλλα τέσσερα χρόνια με τον Ντόναλντ Τραμπ». Μόλις το 28% διαφώνησε. Οι αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου αναμένεται ότι θα φέρουν αντιμέτωπους τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος θεωρείται το ξεκάθαρο φαβορί για να κερδίσει το προεδρικό χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Τα πρώτα βήματα για την επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ εν όψει των ομοσπονδιακών εκλογών του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ έγιναν στις Πολιτείες Αίοβα και Νιου Χάμπσαϊρ όπου ο πρώην πρόεδρος κατάφερε να επικρατήσει με ευκολία στις εσωκομματικές εκλογές για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων. Γεγονός το οποίο επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις ότι παρά τις δικαστικές του περιπέτειες, είναι όχι απλώς το φαβορί για το χρίσμα, αλλά ίσως και το φαβορί για την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο μετά από τέσσερα χρόνια. Τριπλάσιοι Καναδοί λένε πως μια νίκη του Μπάιντεν θα ήταν καλύτερη για την οικονομία του Καναδά (53%) απ' ό,τι μια νίκη του Τραμπ (18%), σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, την οποία είδε αποκλειστικά το Ρόιτερς. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τις 9 ως τις 11 Ιανουαρίου και έχει περιθώριο σφάλματος συν ή πλην 2 ποσοστιαίες μονάδες. Το 49% των ερωτηθέντων λένε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται καθ' οδόν για να γίνουν ένα αυταρχικό κράτος και 71% των Καναδών θεωρούν πως η ιδέα ότι το κράτος του νόμου ισχύει εξίσου για όλους εξασθενεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι διάφορες εκτιμήσεις αποδίδονται αφενός στη χαμηλή δημοτικότητα του Προέδρου Τζο Μπάιντεν και στον προβληματισμό που υπάρχει στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών για μια νέα υποψηφιότητά του και εάν θα μπορέσει τελικά να διεκδικήσει την επανεκλογή του και την παραμονή του στον Λευκό Οίκο σε ηλικία 82 ετών, με αδύναμη μνήμη και χαμηλή απόδοση. Τέσσερις εκκρεμείς νομικές υποθέσεις και 91 φερόμενα αδικήματα δεν φαίνεται να σταματούν τον Τράμπ, με τον ίδιο να δηλώνει ότι «θα πάρουμε πίσω τη χώρα μας, την Αμερική μας, τον Νοέμβριο». Πολιτικοί αναλυτές στις ΗΠΑ εκτιμούν ότι πλέον οι εκλογές εξελίσσονται σε ένα δημοψήφισμα για το πολιτικό και το δικαστικό σύστημα γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης θεωρεί ότι ο Τράμπ είναι ο καθαρός νικητής και ο νόμιμος πρόεδρος των προεδρικών εκλογών του 2020…

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών - Ένας θεσμός που χάνεται στα βάθη των αιώνων...

Πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία στην Ελλάδα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Κι ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταθέσει το σχετικό νομοσχέδιο, η ιδέα αρχίζει να κερδίζει έδαφος στην ελληνική κοινή γνώμη. Σύμφωνα με έρευνα της MRB, οι πολίτες τοποθετούνται θετικά σε 40.3% και αρνητικά σε 52,9%. Η τεκνοθεσία συγκεντρώνει ποσοστό διαφωνίας 68,7% με μόνο το 24% να συμφωνεί με την παραχώρηση του συγκεκριμένου δικαιώματος. Ο γάμος ομοφύλων ή γάμος ομοφυλόφιλων, θεωρείται ο γάμος δύο ατόμων του ίδιου φύλου που έχει επιβεβαιωθεί από αστική ή θρησκευτική τελετή. Ωστόσο, η επικείμενη αναγνώριση έχει προκαλέσει πολυποίκιλα πολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά ζητήματα. Οι πιο εξέχοντες υποστηρικτές του γάμου ομοφυλόφιλων είναι ορισμένες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, διάφορα επιστημονικά σωματεία, καθώς και αριστερά ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα, ενώ οι πιο εξέχοντες αντίπαλοι είναι οι παραδοσιακές και θρησκευτικές ομάδες. Η υποστήριξη του γάμου των ομοφυλόφιλων βασίζεται σε ισχυρισμούς που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και πως είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να παντρεύεται όποιον η όποια θέλει, όπως και το να δημιουργεί οικογένεια μη λογαριάζοντας τα φύλα. Αντιθέτως, βασίζονται και ισχυρισμοί πως η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί φυσιολογική έλξη και θεωρείται ανώμαλη, η αναγνώριση των ομοφυλοφιλικών συνδικάτων θα προωθήσει την ομοφυλοφιλία στην κοινωνία και ότι τα παιδιά είναι καλύτερα ψυχολογικά όταν μεγαλώνουν σε κανονικές οικογένειες. Στις μέρες μας, το δικαίωμα τέλεσης γάμων σε ομόφυλα ζευγάρια παραχωρήθηκε για πρώτη φορά στην Ολλανδία την 1η Απριλίου 2001. Ανατρέχοντας στην ιστορία, μία αναφορά στο γάμο ομοφυλόφιλων εμφανίζεται στη Σίφρα και γράφτηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Εκεί συνέβαιναν ορισμένες διφορούμενες «πράξεις» οι οποίες περιελάμβαναν γαμήλιες τελετές ομοφυλόφιλων. Η πρώτη ιστορική αναφορά για την εκτέλεση γάμων μεταξύ ομοφυλόφιλων παρουσιάστηκε κατά την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (2ος έως 3ος αιώνας). Ο αμφιλεγόμενος ιστορικός Τζον Μπόσγουελ αναφέρει πως ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος παντρεύτηκε τον Ιεροκλή, έναν σκλάβο από την Καρία. Ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που παντρεύτηκε άντρα ήταν ο Νέρωνας, ο οποίος φαίνεται να παντρεύτηκε δύο άνδρες σε διαφορετικές περιπτώσεις. Ο πρώτος γάμος του ήταν με τον Πυθαγόρα, με τον οποίο ο Νέρωνας πήρε το ρόλο της νύφης και αργότερα ως γαμπρός παντρεύτηκε τον νεαρό Σπόρο σε μια δημόσια γαμήλια τελετή. Το 342 μ.Χ., οι Χριστιανοί αυτοκράτορες Κωνστάντιος Β´ και Κώνστας εξέδωσαν νόμο στον Θεοδοσιανό Κώδικα που απαγόρευε τον γάμο ομοφυλόφιλων στη Ρώμη και διέταζε την εκτέλεση για εκείνους που ήταν οὑτωσί παντρεμένοι. Τέλος, ο Κινέζος συγγραφέας του17ου αιώνα Λι Γου, μαρτυρεί γάμους ομοφυλόφιλων στην Κίνα κατά την περίοδο του. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο γάμος θεωρείται ένα ιερό μυστήριο κατά το οποίο συνάπτεται φυσικός δεσμός μεταξύ ανδρός και γυναικός. Για την πολιτεία, ο γάμος προκύπτει από τις αρχές της ισότητας των πολιτών και του απόλυτου σεβασμού της διαφορετικότητας, ανεξαρτήτου φύλου. Δύο διαμετρικώς αντίθετες απόψεις…

Ας ευχηθούμε...

Πέρασαν ήδη οι πρώτες μέρες του 2024… Βλέπετε, όσο κι’ αν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ολοένα χάνουν το νόημά τους, οι μέρες αυτές δεν παύουν να έχουν μία ξεχωριστή σημασία. Τουλάχιστον είναι οι μέρες που δίνουν την ευκαιρία να ανταμώσουν οι αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι μεταξύ τους στο γιορτινό τραπέζι και να ανταλλάξουν μια ζεστή αγκαλιά κι’ ένα φιλί. Τελικά, τη χαρά νομίζω ότι τώρα πια θα πρέπει να μάθουμε να την αναζητάμε στα μικρά και απλά πράγματα της ζωής. Ας αναζητήσουμε το νόημα τούτου του εφήμερου ταξιδιού μας σ’ αυτό που λέγεται αγάπη και αλληλεγγύη των ανθρώπων. Τέρμα τα ψεύτικα και λαμπερά τραπεζώματα, τα ρεβεγιόν της χλιδής και η υποκρισία της «διασκέδασης», όπου στοιβάζονται οι άνθρωποι σαν τα πρόβατα στο μαντρί. Καιρός για ουσία, γιατί η δυστυχία παραμονεύει όσο κι’ αν ελπίζουμε ότι δεν θα μας αγγίξει και θα πάει στου διπλανού την πόρτα… Κάπου στο διαδίκτυο διάβασα το παρακάτω που με έκανε να σκεφτώ πόσοι ανάμεσά μας σήμερα δυστυχούν και πόσα παιδιά κλαίνε για τις αμαρτίες άλλων, ακόμη και των ίδιων των γονιών τους… Εκατομμύρια γράμματα έλαβαν και φέτος τα ταχυδρομεία με προορισμό τον Βόρειο Πόλο, την μαγευτική Ονειρούπολη με τα παιχνίδια, τα έλκηθρα και του ιπτάμενους ταράνδους. Όλα με παραλήπτη τον Άγιο Βασίλη και αποστολείς παιδιά όλου του κόσμου και κάθε ηλικίας. Ένα γράμμα που ξεχώρισε μεταξύ άλλων είναι το παρακάτω: «Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, σε θερμοπαρακαλώ κάνε ένα θαύμα… ο πατέρας μου με πέταξε σαν σκουπίδι… κάνε τον να δει το λάθος του και μαλάκωσε την καρδιά του που είναι σκληρή σαν πέτρα. Νοιώθω ορφανή, η μαμά μου έχει καρκίνο κι’ ο αδελφός μου λείπει μακριά. Ο πατέρας μου μας παράτησε και δεν νοιάζεται». Πόσα τέτοια παιδιά εγκαταλελειμμένα υπάρχουν που ο «Άγιος Βασίλης» δεν έφθασε ποτέ στο φτωχικό τους… Ας ανοίξουμε την καρδιά μας να δούμε το δάκρυ κάποιων δυστυχισμένων ανθρώπων, κάποιων παραπονεμένων παιδιών κι’ ας απλώσουμε τα χέρια μας να σφίξουμε τα δικά τους και να τους δώσουμε ένα μικρό στήριγμα να σταθούν όρθιοι… Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που ξοδεύεται χωρίς να κοστίζει. Η παροικία μας - ευτυχώς - διαθέτει αξιόλογες φιλανθρωπικές οργανώσεις που σκοπό έχουν να βοηθήσουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας, είτε έχει να κάνει με οικονομική, ιατρική ή ψυχολογική συμπαράσταση. Ο Φιλανθρωπικός Οργανισμός Ελληνίδων Κυριών, Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες της ΕΚΜΜ, ο Οργανισμός Τρίτης Ηλικίας «Φιλία», Το «Magic Mission» για τα παιδιά της Ελλάδας, η ΑΧΕΠΑ Μόντρεαλ, ο Εργατικός Σύλλογος, τα Τμήματα Φιλόπτωχων των Ιερών Ναών και Ενοριών, κ.α. Ας ευχηθούμε το 2024 να φέρει αγάπη περισσή στις καρδιές μας κι’ ας αλλάξουμε τον εαυτό μας για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Όπως είπε και ο Μαχάτμα Γκάντι: «Γίνε εσύ η αλλαγή που επιθυμείς…

Υπάρχει χρόνος;

Το παρών άρθρο περιέχει μέρη της ερευνητικής μελέτης του διακεκριμένου αστροφυσικού, Τάση Καποδίστρια. Το ερώτημα για το εάν πράγματι υπάρχει χρόνος έχει απασχολήσει πλήθος επιστημόνων και φιλοσόφων για αιώνες, χωρίς μάλιστα να φαίνεται πως ακόμα και σήμερα μπορεί να δοθεί μία και μοναδική «τελική» απάντηση. Αυτό που αξίζει όμως, είναι να δούμε τις διαφορετικές θεωρήσεις που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν την ερώτηση, στα πλαίσια της φιλοσοφίας της φυσικής. Στη φιλοσοφία της Φυσικής το ερώτημα αυτό, δηλαδή αν μία φυσική έννοια (όπως ο χρόνος, η δύναμη, η ενέργεια κλπ) ή ένα φυσικό αντικείμενο (όπως το σωματίδιο, το κύμα, το πεδίο κλπ) είναι αληθινό ή ανθρώπινης κατασκευής, αποτελεί ένα κομμάτι της διαμάχης του 19ου αιώνα, ανάμεσα σε δύο σχολές σκέψης: Του επιστημονικού ρεαλισμού και του αντιρεαλισμού. Ένας επιστημονικός ρεαλιστής με πολύ απλά λόγια αντιλαμβάνεται την επιστήμη ως μία διαρκή προσπάθεια προσέγγισης του πραγματικού κόσμου που υπάρχει ανεξάρτητα από την ανθρώπινη αντίληψη και συνεπώς οι επιστημονικές έννοιες είναι αληθινές με την έννοια ότι ανταποκρίνονται σε πραγματικές ιδιότητες του φυσικού κόσμου και μας βοηθούν να ανακαλύψουμε τις αιτιακές σχέσεις μεταξύ τους. Ένας αντι-ρεαλιστής από την άλλη, αμφισβητεί τον σκοπό, τις μεθόδους της επιστήμης αλλά και τη σχέση της με τον «πραγματικό» κόσμο. Ιστορικά μάλιστα πολλοί αντι-ρεαλιστές θεώρησαν πως ο σκοπός αυτός της επιστήμης είναι ακατόρθωτος και βάζει εμπόδια στην εξέλιξή της. Με βάση αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, ας δούμε τι συμβαίνει με την έννοια του χρόνου στη Φυσική. Η πρώτη εικόνα, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινή μας εμπειρία και την κλασική φυσική, όπου η πραγματικότητα απεικονίζεται από έναν τρισδιάστατο χώρο στον οποίο ο χρόνος κυλά γραμμικά, με συγκεκριμένη κατεύθυνση από το παρελθόν στο μέλλον. Ο χρόνος έτσι είναι αληθινός, δηλαδή άμεσα συνδεδεμένος με μια βασική ιδιότητα του φυσικού κόσμου. Η δεύτερη εικόνα για τον χρόνο, προέρχεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Einstein, όπου για πρώτη φορά αναπτύχθηκε η έννοια του χωροχρόνου, κατά την οποία ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση και υπάρχει ακριβώς όπως και ο χώρος. Κάθε γεγονός έχει τις δικές του συντεταγμένες στο χώρο και στο χρόνο, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ροή του χρόνου προς μία κατεύθυνση. Υπό αυτό το πρίσμα, ο χρόνος πια δε συνδέεται τις αλλαγές που παρατηρούμε στο φυσικό κόσμο, αλλά το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν σε αυτή τη δομή του χωροχρόνου, ενώ η ροή του χρόνου θεωρείται ως μία ανθρώπινη ψευδαίσθηση. Αξίζει να τονιστεί πως οι απόψεις γι’ αυτό το θέμα ανάμεσα στους φυσικούς διίστανται, καθώς έχουμε δύο «ασύμβατες» ερμηνείες για την έννοια του χρόνου. Ωστόσο, το συναρπαστικό της υπόθεσης είναι πως τόσο η πρώτη, όσο και η δεύτερη ερμηνεία του χρόνου χρησιμοποιούνται επιτυχημένα από διαφορετικές φυσικές θεωρίες, οι οποίες δίνουν μέχρι και σήμερα πολύ σημαντικά και ουσιαστικά εμπειρικά αποτελέσματα… Εύχομαι ολόψυχα ο Νέος Χρόνος - με όλες τις έννοιες - να φέρει αγάπη και ειρήνη σε εσάς και σε όλο τον κόσμο!

Το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων...

Άλλος ένας χρόνος κοντεύει να φύγει και να μας προσπεράσει... Ένας ακόμα κύκλος θα κλείσει...ένας κύκλος που περιέχει γεγονότα ευχάριστα, δυσάρεστα, σοβαρά, σημαντικά, ασήμαντα… Άλλος ένας χρόνος μας αποχαιρετά και για μία ακόμη φορά ακούμε τον εαυτό μας να λέει τα ίδια λόγια: «Σε λίγες μέρες είναι Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά ,πώς πέρασε έτσι πάλι ο καιρός;». H συνειδητοποίηση του ερχομού των εορτών προξενεί στον καθένα διαφορετικά συναισθήματα, λένε οι ειδικοί. Κάποιοι χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Γι' αυτούς οι γιορτές είναι χαρά και πανηγύρι και τίποτα δεν επηρεάζει τη γλύκα της προσμονής τους. Για κάποιους άλλους όμως τα συναισθήματά τους είναι ανάμεικτα: άγχος και μελαγχολία τούς κάνουν να θέλουν να αποφύγουν τον «πυρετό», τον «πονοκέφαλο» των εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, ονομαστικές εορτές, γενέθλια, βαφτίσια, γάμοι, κηδείες, εθνικές και προσωπικές επέτειοι, σηματοδοτούν την πορεία μας στο χρόνο, απαλύνουν τη σκληρότητα της καθημερινότητας και μας δίνουν ευκαιρίες να ζήσουμε κάτι διαφορετικό. Τη χαρά, αλλά και το βίωμα της ιδιαίτερης σημασίας και της διαφορετικότητας που τις χαρακτηρίζει. H διαφορετικότητα των εορτών δεν βρίσκεται βέβαια μόνο στο ότι τις μέρες αυτές πολλοί από μας δεν πηγαίνουμε στη δουλειά μας. Φανταστείτε τις αργίες του χρόνου σαν απλές ημέρες διακοπών όπως αυτές του καλοκαιριού, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο εορταστικό χαρακτήρα. Αυτό που κάνει κάποιες μέρες γιορτινές είναι η ύπαρξη τελετών και εθίμων, συνηθειών τοπικών, εθνικών, θρησκευτικών, οικογενειακών και προσωπικών. Είναι επίσης το γεγονός ότι είναι ενταγμένες στον κύκλο και στο ρυθμό της ζωής μας και εκφράζουν τις αλλαγές που συμβαίνουν σε αυτήν. Oι μεγάλες θρησκευτικές εορτές έχουν τις ρίζες τους στις πρωτόγονες κοινωνίες, αποτελούν συνδετικό κρίκο του ανθρώπου με τη φύση και ακολουθούν τον άνθρωπο στα χιλιάδες χρόνια της πορείας των διάφορων πολιτισμών του. Kάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις προσωπικές γιορτές του καθενός από μας: βαφτίσια, γενέθλια, αρραβώνες, γάμοι, εκφράζουν τη συνεχή ανανέωση της ζωής, την αλλαγή, τη μη στασιμότητα, οριοθετώντας το τέλος ορισμένων περιόδων της ζωής μας και την αρχή κάποιων άλλων. Oι γιορτές απαιτούν το μέρος που τους αναλογεί από τη ζωή μας. Τα φετινά Χριστούγεννα, εξαιτίας κυρίως της πληθωριστικής κρίσης και της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας, αναμένεται να είναι πιο φτωχικά από τα περυσινά για πολλούς. Αυτές τις μέρες δεν υπάρχουν μόνο χαμόγελα, μόνο χαρούμενες οικογένειες που μαζεύονται γύρω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μόνο παιδάκια που περιμένουν τα δώρα τους, όπως συχνά βλέπουμε στην τηλεόραση. Τα Χριστούγεννα υπάρχει και το άλλο πρόσωπο της πόλης, το πιο σκληρό. Και όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά 365 μέρες το χρόνο. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας και ας δώσουμε λίγη ανακούφιση και χαρά στους λιγότερο τυχερούς, ώστε να νιώσουμε το αληθινό νόημα της εορτής των Χριστουγέννων. Καλά Χριστούγεννα και η Νέα Χρονιά 2024 να είναι ευτυχισμένη και αισιόδοξη γεμάτη ελπίδα, υγεία, ειρήνη και δημιουργική διάθεση...

'Ερχεται το βιολογικό τέλος του Ελληνισμού;

Στα 10.432.481 ανέρχεται ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, μειωμένος δηλαδή κατά 3,5% από την απογραφή του 2011. Ο πληθυσμός της χώρας, τα τελευταία χρόνια μειώθηκε δραστικά, χωρίς να συνυπολογίζονται οι μεταναστευτικές εκροές των Ελλήνων. Με βάση τα σενάρια προβολής των Ηνωμένων Εθνών, ο πληθυσμός της Ελλάδας προβλέπεται πως θα μειωθεί περεταίρω τις επόμενες δεκαετίες, πιθανότατα κατά 1,3 εκατομμύρια, δηλαδή κατά 12% σε σχέση με σήμερα. Τα στατιστικά πλέον δείχνουν μια ολοένα αυξανόμενη υπογεννητικότητα η οποία στα χρόνια της κρίσης έχει επιδεινωθεί δραματικά. Ένας άλλος λόγος, σύμφωνα πάντοτε με την ΕΣΑ, είναι η αθρόα μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό. Ευρωπαϊκές μελέτες καταγράφουν ότι από το 2011 έως και σήμερα η Ελλάδα απώλεσε πάνω από 500.000 εξειδικευμένου επιπέδου Έλληνες παραγωγικής ηλικίας λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας. Βάση λοιπόν αυτών των στοιχείων το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας φαντάζει εξαιρετικά ζοφερό και πρόκειται για τη μεγαλύτερη κατάρρευση και εθνική τραγωδία του Ελληνισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τους ιστορικούς, ξεκίνησε με τη Μικρασιατική καταστροφή. Ακολούθησε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος με τεράστιες ανθρώπινες απώλειες. Τον 21ο αιώνα η χώρα βιώνει μία σκληρή οικονομική, απάνθρωπη πολιτική που επιβλήθηκε με αποτέλεσμα την αύξηση των θανάτων, των αυτοκτονιών, της μετανάστευσης νέων ανθρώπων στο εξωτερικό και τη μείωση των γεννήσεων κατά 25%. Τα στοιχεία αυτά είναι όντως ανατριχιαστικά. Που βαδίζει η Ελλάδα; Στην καταστροφή και την εξαφάνιση σε βάθος χρόνου; Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αναμφισβήτητα φέρουν τεράστια ευθύνη για τη διόγκωση του δημογραφικού προβλήματος. Καμία κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση και μετά δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά να πάρει δραστικά μέτρα ώστε να αυξηθεί η γεννητικότητα, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές χώρες. Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα, που εξακολουθεί να ταλανίζεται από την οικονομική κρίση, επικρατεί μία δραματική κατάσταση. Στην περίοδο 2009 - 2020, οι αλλοδαποί, ο πληθυσμός των οποίων κυμαίνεται από 810.000 έως 940.000, αποτελούν το 7,4% έως 8,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, είναι κατά μία δεκαετία νεότεροι από τους Έλληνες με τη μέση ηλικία τους να κυμαίνεται από 32 έως 34 έτη έναντι 43 έως 46 έτη των Ελλήνων, ενώ το ποσοστό των 65 ετών και άνω κυμαίνεται από 3% έως 5% στους αλλοδαπούς έναντι 20% με 24% στους Έλληνες. Υπολογίζεται ότι 500.000 μετανάστες εξακολουθούν να ζουν παράνομα στη χώρα. Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί δραματικά και ολόκληρες συνοικίες έχουν μετατραπεί σε γκέτο. Απογοητευτικές συνεπώς όλες οι προβλέψεις για τη δημογραφική εξέλιξη του ελληνικού πληθυσμού. Οι συνθήκες για δημιουργία οικογένειας κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι. Η ελληνική κοινωνία μετατρέπεται πλέον σε κοινωνία γερόντων ενώ προκαλεί προβληματισμό το γεγονός πως οι μετανάστες στην Ελλάδα γεννούν πολύ περισσότερα παιδιά από τους Έλληνες. Και τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Έρχεται το βιολογικό τέλος του Ελληνισμού;

Καταργούνται τα Χριστούγεννα;

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Καναδικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο Χριστιανισμός στην ουσία είναι μία μορφή διάκρισης. «Μόνο μέσω της καλύτερης κατανόησης του τρόπου με τον οποίο λαμβάνει χώρα η θρησκευτική μισαλλοδοξία στον Καναδά, με ειδική νομοθεσία, με αποτελεσματικές πολιτικές και με ανάλογα προγράμματα, μπορούν να εντοπιστούν τα αίτια και να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της μισαλλοδοξίας», αναφέρει η έκθεση, ισχυριζόμενη πως οι διακρίσεις κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων βασίζονται στην ιστορία της αποικιοκρατίας. «Η ίδια η άσκηση της επίσημης θρησκείας συνδέεται με τις διακρίσεις εις βάρος άλλων θρησκειών. Στην πραγματικότητα, ενώ η θρησκεία μπορεί να αποτελέσει αιτία για διακρίσεις, αυτή καθεαυτή δεν ορίζεται από τους κανόνες προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αποικιοκρατική αυτή νοοτροπία εκδηλώνεται με τις σημερινές συστημικές διακρίσεις. Σύμφωνα με την έκθεση, «Ο Χριστιανισμός στον Καναδά θεωρείται ο κύριος παράγοντας διάκρισης εναντίον άλλων θρησκειών. Επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στις Χριστιανικές γιορτές, που καταγράφονται άλλωστε στο ημερολόγιο των θεσμοθετημένων εορτών. Ένα προφανές παράδειγμα είναι οι νόμιμες αργίες που σχετίζονται με τον Χριστιανισμό, συμπεριλαμβανομένων των Χριστουγέννων και του Πάσχα, ως μόνες επίσημες αργίες που συνδέονται με τις θρησκευτικές ιερές ημέρες». Ο λόγος για τον οποίο η Επιτροπή ορίζει το κράτος μεροληπτικό είναι επειδή όσοι δεν είναι Χριστιανοί ευνόητα δεν τις γιορτάζουν, αντίθετα γιορτάζουν ημέρες που δεν αναφέρονται στο ημερολόγιο. «Ως αποτέλεσμα, οι μη Χριστιανοί μπορεί να χρειαστεί να ζητήσουν ειδικά καταλύματα για να τηρούν τις ιερές τους ημέρες, ως και άλλες επετείους του χρόνου, όπου η θρησκεία τους απαιτεί να απέχουν από την εργασία. Η ιστορία του Καναδά με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία είναι βαθειά ριζωμένη στην ταυτότητά μας ως αποικιακό κράτος εποίκων. Ένα βασικό παράδειγμα, του οποίου τα αποτελέσματα εξακολουθούμε να βλέπουμε και να βιώνουμε, είναι η συστηματική προσπάθεια απονομιμοποίησης και εξάλειψης της πνευματικότητας και του τρόπου ζωής των ιθαγενών μέσω της χρήσης οικότροφων σχολείων», καταλήγει η έκθεση. Η πολυσέλιδη έκθεση δημοσιεύεται καθ’ ην στιγμήν η κριτική για τα Χριστούγεννα εκδηλώνεται έντονα τα τελευταία χρόνια. Οι Χριστιανοί έχουν κατηγορηθεί από διάφορες εθνικές ομάδες ότι απολαμβάνουν ειδικά «Χριστιανικά προνόμια». Μέρος αυτών των προνομίων είναι ότι οι Χριστιανικές γιορτές έχουν κύρια θέση στα εορταστικά ημερολόγια. Παρόμοια έκθεση κατατέθηκε πέρυσι στη Γαλλία, όταν η Επίτροπος Ισότητας Έλενα Ντάλι ζήτησε να αντικατασταθεί η ευχή «καλά Χριστούγεννα» με το «καλές γιορτές», για να μην προσβάλλονται οι μη Χριστιανοί Ευρωπαίοι. Ο πρόεδρος Μακρόν πάντως είπε ευθαρσώς σε ομιλία του, «τι ανοησίες είναι αυτές». Αξίζει να αναφερθεί πως η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ, ομόφωνα ενέκρινε πρόταση με την οποία τα Χριστούγεννα προστατεύονται πλήρως ως επίσημη εορτή της επαρχίας, απορρίπτοντας ουσιαστικά την έκθεση της Καναδικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αναρωτιέμαι ως που θα φτάσει αυτή η περίφημη «κουλτούρα της ακύρωσης». Κάποιος επιτέλους θα πρέπει να εξηγήσει ότι ο σεβασμός των μειοψηφιών δεν σημαίνει κατάργηση της έκφρασης της πλειοψηφίας…

Περι απεργιών...

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις τον τελευταίο καιρό, διαδέχονται η μία την άλλη. Είναι γεγονός ότι οι απεργίες έχουν διαδραματίσει τον δικό τους ρόλο στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας. Πανίσχυρα σωματεία νευραλγικών βιομηχανικών κλάδων συνήθιζαν να γονατίζουν οικονομίες και να προκαλούν κοινωνική αναταραχή, στην προσπάθεια των εργατών να κατοχυρώσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η τακτική της απεργίας έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Περίπου 3500 χρόνια πριν, υπό την εξουσία του Φαραώ Ραμσή Γ' στην Αίγυπτο, οι εργάτες της βασιλικής νεκρόπολης οργάνωσαν την πρώτη εργατική εξέγερση στην αρχαιότητα. Η ιδέα βέβαια της γενικής απεργίας ως τρόπος συλλογικής διεκδίκησης πρωτοεμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία στις αρχές του 19ου αιώνα. Ας δούμε όμως μερικές από τις μεγαλύτερες γενικές απεργίες όπως καταγράφηκαν στην ιστορία. Η Βιομηχανική Επανάσταση έφερε ανάπτυξη και πρωτόγνωρο πλούτο στην άρχουσα τάξη της Βρετανίας, η οποία όχι μόνο δεν μοιράζονταν τον πλούτο όμως οι βιομήχανοι έκοψαν τους μισθούς δύο-τρείς φορές μεταξύ1840-1842, δημιουργώντας μία εκρηκτική κατάσταση. Περισσότεροι από 500.000 εργάτες αρνήθηκαν να πάνε για δουλειά αν δεν άλλαζαν τα μεροκάματα. Στις διαδηλώσεις δεν ήταν λίγοι αυτοί που έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες… Από τα μέσα του 19ου αιώνα η πολιτική κατάσταση στο Βέλγιο δεν απαθανάτιζε την λαϊκή βούληση, κι’ έτσι οι εργάτες κατέβηκαν σε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η γενική απεργία του1893 κατάφερε να εξασφαλίσει καθολικό δικαίωμα ψήφου, καθώς το πρωτόγνωρο πλήθος των 300.000 απεργών δεν άφηνε και πολλά περιθώρια διαπραγματεύσεων… Το Οκτωβριανό απεργιακό κίνημα του1905 στη Ρωσία κατέληξε στη γνωστή εξέγερση της ίδιας χρονιάς. Οι εργαζόμενοι ζητούσαν κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, με τους Μενσεβίκους να αποκτούν πλέον λόγο στα πολιτικά πράγματα. Ο τσάρος αναγκάστηκε τελικά να αποδεχθεί σωρεία δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων… Στις 4 Αυγούστου του1909 περισσότεροι από 300.000 εργάτες κατέβηκαν στους δρόμους της Στοκχόλμης για να διαμαρτυρηθούν για τη νέα περικοπή των αποδοχών τους. Οι βιομήχανοι απάντησαν στην απεργία απολύοντας περισσότερους από 20.000 εργάτες. Ένα τεράστιο κύμα μεταναστών θα ξεπηδούσε στον απόηχο της αποτυχημένης απεργίας… Οι εξευτελιστικοί για την Γερμανία όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών, έδωσαν το άλλοθι στον στρατό κι’ έτσι με επικεφαλής τον στρατηγό Luttwitz στις 13 Μαρτίου1920 κατέλαβε το Βερολίνο και εγκαθίδρυσε επαναστατική κυβέρνηση. Ο λαός αντέδρασε και οι εργάτες κατέβηκαν σε γενική απεργία, η οποία τελικά έσωσε την εύθραυστη Δημοκρατία της Βαϊμάρης… Η κλωστοϋφαντουργία της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ επλήγη ανεπανόρθωτα τον Σεπτέμβριο του1934, όταν περισσότεροι από 400.000 εργάτες του κλάδου αρνήθηκαν να δουλέψουν αν δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματά τους. Η έλλειψη υποστήριξης οδήγησαν τον απεργιακό κλοιό σε αποτυχία, με αποτέλεσμα το σωματείο των εργατών να καταποντιστεί… Ο κατάλογος όμως είναι ατελείωτος… Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας μοιραία θα οδηγήσει στην κατάργηση εκατομμυρίων θέσεων εργασίας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως τα εργατικά σωματεία θα αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις…

Buy Nothing Day

Είναι γεγονός πως οι μισές σχεδόν ημέρες του χρόνου έχουν καθιερωθεί ως παγκόσμιες, κατά τις οποίες οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θυμούνται και τιμούν ένα σημαντικό γεγονός ή ευαισθητοποιούνται για ζητήματα μείζονος σημασίας. Ωστόσο, η πληθώρα των παγκοσμίων ημερών, οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες στο ημερολογιακό έτος, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σχετικά με την αξία ή έστω τη χρησιμότητά τους. Πολλοί κρίνουν την ύπαρξη των παγκοσμίων ημερών αναγκαία, εφόσον αυτές αφορούν σε σοβαρά ζητήματα και στοχεύουν στην ενημέρωση του κοινού αλλά και στην προστασία των δικαιωμάτων τους. Γεγονός πάντως είναι ότι παρά τις αρχικές επιδιώξεις του ΟΗΕ, η ύπαρξη αρκετών τέτοιων ημερών δεν σχετίζεται καθόλου με τα παραπάνω, αλλά οφείλεται στην εξυπηρέτηση άλλων επιδιώξεων, οι οποίες συμβάλλουν στην αποτυχία τους. Μία τέτοια ημέρα είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Αγοραστικής Αποχής ή Buy Nothing Day, που γιορτάζεται την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών στη Βόρεια Αμερική και το τελευταίο Σάββατο του Νοεμβρίου στην Ευρώπη. Πρόκειται για μία ανεπίσημη, διεθνή πρόσκληση διαμαρτυρίας ενάντια στην κουλτούρα που επιβάλλει στο σύγχρονο άνθρωπο να ακολουθεί μία καταναλωτική μανία. Η πρωτότυπη αυτή γιορτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1992 στο Βανκούβερ του Καναδά, μετά από ιδέα του καλλιτέχνη Ted Dave και καθιερώθηκε από τους Adbusters του Kalle Lasn, ο οποίος παράτησε τη διαφημιστική εταιρία στην οποία δούλευε για να γίνει «κήρυκας» του αντικαταναλωτισμού. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις προσπάθειες των Adbusters να διαδώσουν το μήνυμά τους, στάθηκαν εμπόδιο όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά δίκτυα της Αμερικής που αρνήθηκαν να μεταδώσουν τις «αντι-διαφημιστικές» διαφημίσεις του περιοδικού. Μάλιστα, εκπρόσωπος του δικτύου CBS εξήγησε ότι «το διαφημιστικό είναι αντίθετο με την τρέχουσα οικονομική πολιτική των ΗΠΑ». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ο υπερκαταναλωτισμός είναι η «πηγή του κακού» πίσω από πολλά περιβαλλοντικά, οικονομικά και πολιτισμικά προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη. Γι’ αυτόν τον λόγο, κοινωνικοί ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο, με πρωτοστάτη το ριζοσπαστικό περιοδικό Adbusters, καλούν τους απανταχού καταναλωτές να απέχουν για έστω μια μέρα από τις αγορές. Η «Buy Nothing Day» γιορτάζεται πλέον σε πάνω από 65 χώρες το τελευταίο Σάββατο του Νοεμβρίου όπου παρατηρείται έξαρση του καταναλωτισμού. Οι «εορτασμοί» περιλαμβάνουν μια σειρά από ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες με στόχο τα εμπορικά κέντρα και τους «μόνιμους» εκεί καταναλωτές. Οι οργανώσεις Αγοραστικής Αποχής ενθαρρύνουν την ημέρα αυτή οι καταναλωτές να μην ξοδέψουν και το παραμικρό δολάριο/ευρώ, αλλά να ανταλλάσσουν μεταξύ τους προϊόντα ή βρουν δωρεάν προϊόντα. Στόχος, δεν είναι το κοινό ν’ αλλάξει τις καταναλωτικές του συνήθειες, αλλά να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ο αυτοσκοπός, όπως επίσης ότι δεν πρέπει να φτάσει στον υπερκαταναλωτισμό. Σύμφωνα πάντως με πρόσφατες σφυγμομετρήσεις οι καταναλωτές, λόγω της οικονομικής κρίσης, σκοπεύουν φέτος τις γιορτές να καταναλώσουν λιγότερα προϊόντα, γεγονός που δικαιώνει μερικώς τις επιδιώξεις των κοινωνικών ακτιβιστών. Προς το παρόν τουλάχιστον…

Φοιτητικές εξεγέρσεις

« Εδώ Πολυτεχνείο!». Ήταν η κραυγή έκκλησης από έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973, ύστερα από την κατάληψη του πανεπιστημιακού ιδρύματος από τους φοιτητές κατόπιν της άκαρπης αντιδικτατορικής απεργίας των. Η κυβέρνηση περικυκλώνει το Πολυτεχνείο με στρατιωτικά οχήματα και ανοίγει πυρ εναντίον των φοιτητών και του άοπλου πλήθους. Τραγικός απολογισμός της εξέγερσης, 24 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες και συλλήψεις. Η χούντα κατέρρευσε λίγους μήνες αργότερα. Με αφορμή την θλιβερή 50η επέτειο του Πολυτεχνείου, ας θυμηθούμε κάποιες άλλες φοιτητικές εξεγέρσεις που έμειναν στην ιστορία. Λίγοι γνωρίζουν ότι η Γιουγκοσλαβία γνώρισε επίσης τη δική της φοιτητική εξέγερση το 1968 όταν οι φοιτητές ζητούσαν έναν ριζικά διαφορετικό σοσιαλισμό. Ο πρόεδρος Τίτο υποχρεώθηκε να προβεί σε ορισμένες υποχωρήσεις, ανοίγοντας ένα χώρο για νέες κοινωνικές και καλλιτεχνικές πρακτικές για τον φεμινισμό, την οικολογία και τον εννοιολογισμό. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά το 1968. Ο πόλεμος του Βιετνάμ (1966-1969) θεωρείται ο πλέον καταστροφικός πόλεμος στη μεταπολεμική ιστορία των ΗΠΑ, αφήνοντας αγιάτρευτες πληγές για τον αμερικανικό λαό. Καθώς οι συγκρούσεις κλιμακώνονταν με όλο και περισσότερα νεαρά σε ηλικία άτομα να επιστρατεύονται, αντιπολεμικές εξεγέρσεις άρχισαν να εγείρονται σε ολόκληρη τη χώρα. Ο αντιπολεμικός αγώνας των φοιτητών υπήρξε καταλυτικός στην τελική απόφαση για απόσυρση των στρατευμάτων το 1973. Τον Μάη του 1968 οι Γάλλοι φοιτητές στην σημαντικότερη εξέγερση του 20ου αιώνα, ζήτησαν το ανέφικτο και το απέκτησαν. Ζήτησαν ελευθερία. Πυρήνας των διαμαρτυριών υπήρξε η αμφισβήτηση του κατεστημένου και της εξουσίας, η απομυθοποίηση του θεσμού της θρησκείας, η πάλη ενάντια του συντηρητισμού, καθώς και η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της σεξουαλικής ελευθερίας και του διεθνισμού. Το φθινόπωρο του 1968 και ενώ το Μεξικό ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες, 10.000 φοιτητές μαζεύονται στην πλατεία Plaza de las Tres Culturas για μία ειρηνική διαδήλωση, με πάγιες διεκδικήσεις την ανεξαρτησία των πανεπιστημίων και την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Ο στρατός επεμβαίνει με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 44 φοιτητές. Κατάληξη, η αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας. Το απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής, γνωστό ως Απαρτχάιντ, καταπίεζε με θεσμική βούλα τους μαύρους κατοίκους της χώρας, επιβάλλοντας νόμους διαχωρισμού των φυλών που υπονόμευαν την καθημερινότητα των γηγενών Αφρικανών. Με αφορμή την επιβολή της γλώσσας Afrikaans στα πανεπιστήμια, περίπου 20.000 φοιτητές εγκαινίασαν μια σειρά έντονων διαμαρτυριών. Τουλάχιστον 176 φοιτητές εκτελέστηκαν. Στις 27 Απριλίου 1994, διεξήχθησαν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές. Ο θάνατος του πρώην αρχηγού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, τροφοδότησε το 1989 φοιτητικές διαμαρτυρίες υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, με εικονική στιγμή την συλλογική κατάληψη στην πλατεία Tianammen. Επανδρωμένα τανκς εισέβαλαν στην πλατεία προκειμένου να διαλύσουν τη συγκέντρωση σκορπώντας πανικό και ρίχνοντας δακρυγόνα στους φοιτητές. Το συμβάν βρίσκει αρκετά κοινά σημεία με τις αφηγήσεις του δικού μας Πολυτεχνείου. Το Κινεζικό καθεστώς προέβη σε σημαντικές για την εποχή μεταρρυθμίσεις.

11η Νοεμβρίου - Ημέρα Ανακωχής

Το παρόν άρθρο περιέχει ιστορικά ντοκουμέντα από έγκυρες και αυθεντικές πηγές. Γιατί η Ημέρα των Βετεράνων γιορτάζεται στις 11Νοεμβρίου και πως συνδέονται ο στρατός και ο αριθμός 11; Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια τεράστια στρατιωτική σύγκρουση στην Ευρώπη μεταξύ 1914 και 1918. Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων ενάντια στη γερμανική και την αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Γνωστός για τη χρήση προηγμένης στρατιωτικής τεχνολογίας, όπως δεξαμενές και αέριο, ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα έναν άνευ προηγουμένου αριθμό νεκρών, που υπολογίζεται σε πάνω από 15 εκατομμύρια. Στις 11 Νοεμβρίου 1918, οι Σύμμαχοι και η Γερμανία υπέγραψαν την «Ανακωχή της Κομπιέν» για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στο Δυτικό Μέτωπο, μια περιοχή που περιλάμβανε το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες συνοριακές χώρες. Η υπογραφή έγινε σε μια σημαντική ώρα και ημερομηνία: την 11η ώρα της 11ης ημέρας του11ου μήνα. Γι' αυτό το νούμερο 11 θα ήταν σημαντικό μέρος του εορτασμού του τέλους του πολέμου. Αν και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε επίσημα στις 28 Ιουνίου 1919, η Ανακωχή σταμάτησε τις μάχες και ήταν το πρώτο επίσημο βήμα προς τον τερματισμό του πολέμου. Το 1919 ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον κήρυξε την 11η Νοεμβρίου ως Ημέρα Εκεχειρίας προς τιμήν της Ανακωχής, η οποία ήταν επίσης σύμφωνη με τις άλλες χώρες οι οποίες την αποδέχτηκαν. Η Ημέρα Ανακωχής αναγνωρίστηκε από το Κογκρέσο το 1926 και έγινε επίσημη αργία το 1938. Σε άλλα μέρη του κόσμου, η Ημέρα αυτή γιορτάζεται ακόμα και ως Ημέρα Μνήμης. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Πόλεμο της Κορέας, ο οποίος έφερε πολλούς νέους βετεράνους που δεν είχαν υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οργανώσεις υπηρεσίας βετεράνων άσκησαν πιέσεις για να αλλάξουν το όνομα σε Ημέρας Εκεχειρίας. Το 1954 το Κογκρέσο συμφώνησε και τροποποίησε το νόμο, για να ορίσει την αργία της Ημέρας των Βετεράνων. Στις 8 Οκτωβρίου 1954, με απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ η Ημέρα έγινε λιγότερο επικεντρωμένη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ειδικά και περισσότερο στους Αμερικανούς βετεράνους γενικά. Το 1968 έγιναν νέες αλλαγές. Η πρόταση για τις ομοιόμορφες επετείους κατέστη νόμος και μετέφερε την Ημέρα των Βετεράνων στην επόμενη Δευτέρα για να δώσει στους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους τρεις ημέρες άδεια. Η 25η Οκτωβρίου 1971 ήταν η πρώτη Ημέρα των Βετεράνων που γιορτάστηκε εκείνη την ημέρα, όμως πολλές πολιτείες αρνήθηκαν να τη γιορτάσουν ως την παραδοσιακή Ημέρα 11ης Νοεμβρίου. Το 1975, ο Πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ υπέγραψε νομοσχέδιο για την επιστροφή της Ημέρας των Βετεράνων στην αρχική της ημερομηνία. Το επίκεντρο ωστόσο της Ημέρας των Βετεράνων δεν είναι ο πόλεμος. Την Ημέρα αυτή δεν τιμάται κανένα πεδίο μάχης, νίκη ή ήττα. Είναι μια ημέρα μνήμης, όπου τιμώνται οι βετεράνοι για την υπηρεσία και τις θυσίες τους...

Κεμπέκ, στο προσκήνιο ξανά η απόσχιση...

Ξανά στο προσκήνιο η ανεξαρτησία του Κεμπέκ, μετά το σχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε ο αρχηγός του P.Q. Paul St-Pierre Plamonton, σύμφωνα με το οποίο ένα θεωρητικά ανεξάρτητο Κεμπέκ θα συγκαταλεγόταν μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου. O πρωθυπουργός Francois Legault παραδέχτηκε ότι η ανεξαρτησία της επαρχίας είναι βιώσιμη, επεσήμανε ωστόσο ότι για την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Κεμπεκιωτών το δημοψήφισμα για την αυτονομία δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα, τονίζοντας μάλιστα πως μία τέτοια απόφαση προϋποθέτει επίπονες θυσίες. Η απόσχιση του Κεμπέκ αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Ορισμένοι πιστεύουν ότι το Κεμπέκ πρέπει να χωρίσει από τον Καναδά, θεωρώντας ότι η επαρχία θα ευημερούσε ως χώρα. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι το Κεμπέκ πρέπει να παραμείνει και πως η απόσχισή του θα οδηγούσε στη διάλυση της συνομοσπονδίας αφού θα συρρικνωνόταν κατά 7.4 εκατομμύρια κατοίκους και το μέγεθος της χώρας θα μειωνόταν κατά 16%. Το Κεμπέκ πάντως έχει προοδεύσει εντός του Καναδά και όπως είναι διαπιστωμένο δεν χρειάζεται να αποχωρήσει για να ευημερήσει. Ο γλωσσικός νόμος 101 κατέστησε τη γαλλική ως την επίσημη γλώσσα στην επαρχία και παρά την αύξηση των αγγλόφωνων, το βιοτικό επίπεδο των γαλλόφωνων έχει αναβαθμιστεί σημαντικά. Τα τελευταία χρόνια οι γάλλοι επιχειρηματίες ανέπτυξαν μία τεράστια δυναμική, δημιουργώντας κορυφαίες εταιρείες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον Καναδά, στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Bombardier π.χ. με τα οχήματα παντός εδάφους, τα στρατιωτικά αεροσκάφη και τις αμαξοστοιχίες που κατασκευάζει, η Hydro Quebec με το ρεύμα που εξάγει, η φαρμακευτική Biotech, οι τεχνολογικές CGI, CAE κ.α. Εάν το Κεμπέκ κάποτε αποχωριζόταν, θα έπαυε να αποτελούσε μέρος της NAFTA και θα υποχρεωνόταν να πληρώνει βαρείς δασμούς στις εισαγωγές και εξαγωγές των προϊόντων του, αφού θα συναγωνίζεται τα φθηνότερα ξένα προϊόντα. Η αβεβαιότητα ωστόσο για το άμεσο μέλλον του, φρενάρει την απόλυτη πρόοδό του. Με την ανεκτικότητα της Οτάβας, το Κεμπέκ απέκτησε εκτεταμένες εξουσίες τις οποίες δεν απολαμβάνουν άλλες επαρχίες. Μεταξύ άλλων, έπαψε προ πολλού να εφαρμόζει την επίσημη διγλωσσία του κράτους, έχει τον πλήρη σχεδόν έλεγχο στο μεταναστευτικό, με βασικό κριτήριο εισόδου την γαλλική γλώσσα και απαγόρευσε στους δημοσίους υπαλλήλους να φέρουν θρησκευτικά σύμβολα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Εκτεταμένη έρευνα έδειξε ότι εκείνοι που τάσσονται υπέρ της παραμονής του Κεμπέκ στον Καναδά είναι κυρίως μεσήλικες, ενώ εκείνοι πού θέλουν ένα ανεξάρτητο Κεμπέκ είναι οι νεώτεροι σε ηλικία πολίτες. Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι γάλλοι ολοένα και αποκτούν λιγότερα παιδιά, σε αντίθεση με τους μετανάστες, που, ως επί τω πλείστον, είναι πολύτεκνοι (με μέσο όρο 3.1 παιδιά) κάτι που θα μπορούσε μελλοντικά να προκαλέσει μοιραία δημογραφική κατάρρευση του Κεμπέκ. Είναι γνωστό τέλος ότι οι μετανάστες στο Κεμπέκ κατά συντριπτική πλειοψηφία, τάσσονται υπέρ ενός ενωμένου Καναδά. Γεγονός το οποίο οι εκάστοτε κυβερνώντες θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη…

Φανατισμός, ένα διαχρονικό φαινόμενο

Το παρόν άρθρο περιέχει σκέψεις μελετητών της ιστορίας για το φαινόμενο του φανατισμού. Στην αρχαία Ρώμη, fanοtici (θρησκόληπτοι) καλούνταν οι προσερχόμενοι στο βωμό της θεάς του πολέμου Bellona και καταλαμβανόμενοι από ένθεη μανία, προέβαιναν σε διάφορες φρικαλεότητες μπροστά στους διερχόμενους θεατές, διαπερνώντας τα μέλη του σώματός τους με ξίφη ή αποσπώντας τεμάχια των σαρκών τους προς τιμή της θεάς, χωρίς ωστόσο να λείπουν και οι μεταξύ τους απατεώνες. Βαθμηδόν όμως η λέξη, αναφερόμενη σε θρησκευτικές στάσεις και πρακτικές, προσέλαβε τη σημασία της προς ικανοποίηση κατά των αλλόπιστων ή αντιπάλων υπέρμετρης εκδικητικότητας, ο δε θρησκευτικός αυτός φανατισμός έγινε αιτία πολλών κακουργημάτων (ανθρωποθυσίες, όργια βίας, καταδιώξεις, κ.α.) Πολλές φορές όμως ο θρησκευτικός φανατισμός είχε ως αιτία την ικανοποίηση και εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων και με επιτήδεια εκμετάλλευση της άγνοιας και αμάθειας του πλήθους υποκίνησε αυτό σε φρικτά εγκλήματα κατά των αντιπάλων. Βασικό στοιχείο υποκίνησης και υλοποίησης του φανατισμού ως ιδέας και στόχων, είναι η εκάστοτε εκδηλούμενη προπαγάνδα. Φανατισμός γενικά, είναι η τυφλή και αποκλειστική πίστη σε μια ιδέα και η προσπάθεια επιβολής των ιδεών ενός ατόμου ή μιας ιδεολογίας και στους άλλους. Ο φανατικός δεν ανέχεται αντίθετες απόψεις και είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του. Ο φανατισμός μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος στις πολιτικές, εθνικιστικές, θρησκευτικές ιδεολογίες, ή ακόμη και στην υποστήριξη αθλητικών ομάδων. Το σημαντικότερο όμως πεδίο όπου εκδηλώνεται, είναι οι θρησκευτικές ιδέες, όπως συμβαίνει σε χώρες κυρίως της Μέσης Ανατολής, Ινδίας, Βόρειας Ιρλανδίας κ.α. Θα πρέπει να διακριθεί ο θρησκευτικός φανατισμός από την αγωνιστικότητα για την αληθινή πίστη και να επισημανθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται οι θρησκευτικές ιδέες για να φανατιστούν τα πλήθη, με σκοπούς καθαρά πολιτικούς. Τα κυριότερα είδη του φανατισμού είναι: ο εθνικιστικός φανατισμός, ο πολιτικός, ο φυλετικός και ο θρησκευτικός. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ο θρησκευτικός φανατισμός εμφανίστηκε με αμείωτη ένταση σε αμέτρητες φάσεις της ιστορίας. Οι διωγμοί κατά των χριστιανών στην αρχαία Ρώμη αλλά και οι βίαιες συγκρούσεις στο εσωτερικό του Χριστιανισμού με τις αιρέσεις λίγο αργότερα, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στο Μεσαίωνα έχουμε τους διωγμούς βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά αιρετικών, τους διωγμούς του Ισλάμ κατά των χριστιανών της Μέσης Ανατολής και αργότερα των Βαλκανίων. Πριν από την πτώση του Βυζαντίου έχουμε τις Σταυροφορίες των Δυτικών χριστιανών κατά των ορθοδόξων χριστιανών και μουσουλμάνων με τις γνωστές επιδιώξεις της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, αλλά και τον αντισημιτισμό αργότερα που αναπτύχθηκε σε όλη τη Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Από τις χειρότερες ενδείξεις θρησκευτικού φανατισμού, με πολιτικά κυρίως αίτια, υπήρξαν οι θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών στην Ευρώπη από το 16ο έως το 18ο αιώνα. Θα κλείσω με ένα χαρακτηριστικό γνωμικό του Γερμανού φιλόσοφου Φρήντριχ Νίτσε. «Ο φανατισμός είναι η μόνη μορφή που μπορεί να διαπνέει τους μισαλλόδοξους και τους αδύναμους»…

Ακριβό μου πτυχίο...

Από το φθινόπωρο του 2024, οι ξένοι φοιτητές που έρχονται να σπουδάσουν σε αγγλόφωνα πανεπιστήμια του Κεμπέκ, θα καταβάλλουν τα διπλάσια σχεδόν δίδακτρα. Το ελάχιστο κόστος για τους σπουδαστές ορίζεται επί του παρόντος στα $ 8.992. Με την αύξηση, το ποσόν θα ανέλθει στα $ 17.000 περίπου, ανακοίνωσε η Υπουργός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης Pascale Dery. Τα επιπλέον έσοδα, τα οποία υπολογίζονται σε 110 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, θα χρησιμοποιηθούν εν μέρει για τη χρηματοδότηση των γαλλόφωνων πανεπιστημίων της επαρχίας. Παράλληλα, ο Υπουργός γαλλικής γλώσσας Jean-Francois Roberge είπε πως τα νέα μέτρα θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να συγκεντρώσει χρήματα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση, την προώθηση και την ενίσχυση της γαλλικής γλώσσας στο πανεπιστημιακό σύστημα. Τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια McGill και Concordia του Μόντρεαλ καθώς και το πανεπιστήμιο Bishop’s στο Lennoxville του Sherbrooke, έχουν υψηλότερο ποσοστό ξένων φοιτητών από τα αντίστοιχα γαλλόφωνα. Συγκεκριμένα, από τους 39.500 φοιτητές που φοιτούν στο McGill, το 50% προέρχεται από το Κεμπέκ, το 20% από άλλες επαρχίες και το 30% από το εξωτερικό. Από τους 46.000 φοιτητές του Concordia, το 69% προέρχεται από το Κεμπέκ, το 9% από άλλες επαρχίες και το 22% από το εξωτερικό. Από τους 2.650 φοιτητές του Bishop, το 55% προέρχεται από το Κεμπέκ, το 30% από άλλες επαρχίες και το 15% από το εξωτερικό. «Χάρι στο νέο αυτό μοντέλο τιμολόγησης, θα διαθέτουμε τα απαραίτητα μέσα ώστε να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά προγράμματα για την προώθηση της γαλλικής γλώσσας, να βελτιώσουμε το προφίλ του γαλλόφωνου πανεπιστημιακού δικτύου και να ενθαρρύνουμε τους μη γαλλόφωνους φοιτητές του Κεμπέκ να φοιτούν στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματά », τόνισε η Υπουργός Pascale Dery, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ανησυχία ότι οι χιλιάδες αγγλόφωνοι φοιτητές θα μπορούσαν εύκολα να «αγγλοποιήσουν» το Μόντρεαλ. Η αύξηση των διδάκτρων για τους ξένους φοιτητές πάντως θα επηρεάσει πρωτίστως τους καναδούς αγγλόφωνους φοιτητές που αποτελούν άλλωστε την πλειοψηφία των φοιτητών που σπουδάζουν εδώ. Η αύξηση θα ισχύει για όλους τους φοιτητές εκτός Κεμπέκ, ανεξάρτητα από το πανεπιστήμιο στο οποίο επιλέγουν να σπουδάσουν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι η άνοδος των διδάκτρων, θα επηρεάσει και τους γαλλόφωνους φοιτητές που έρχονται για σπουδές στα εδώ αγγλόφωνα πανεπιστήμια. Τα αγγλικά CEGEP έχουν ήδη αρχίσει να νοιώθουν το βάρος της μεταρρύθμισης της εκπαιδευτικής νομοθεσίας του Κεμπέκ. Σύμφωνα με την Pascale Dery, εκτός από τη διοχέτευση χρημάτων στα γαλλόφωνα πανεπιστήμια, το νέο μέτρο θα συμβάλλει επίσης στην προστασία της γαλλικής γλώσσας στην επαρχία. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 45.8 % της μετά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στον Καναδά επιχορηγείται από την Καναδική κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις πέρυσι ξεπέρασαν τα 41 δισεκατομμύρια δολάρια. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι μία ενδεχόμενη μείωση των φοιτητών λόγω της αλματώδους αύξησης των διδάκτρων, θα μπορούσε να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στα αγγλόφωνα εκπαιδευτήρια, αλλά και γενικότερα στην οικονομία του Κεμπέκ…

Κρίση του Οκτωβρίου, ανεξίτηλες μνήμες...

Θυμόμαστε αυτές τις μέρες την Κρίση του Οκτωβρίου 1970, που πυροδότησαν οι δύο απαγωγές κυβερνητικών αξιωματούχων στο Κεμπέκ. Υπεύθυνα για τις απαγωγές ήταν μέλη της οργάνωσης «Απελευθερωτικό Μέτωπο του Κεμπέκ», μία επαναστατική οργάνωση που προωθούσε ένα ανεξάρτητο Κεμπέκ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν σημειώθηκαν κυρίως στη Μητροπολιτική περιοχή του Μόντρεαλ. Ο Υπουργός Εργασίας Pierre Laporte βρέθηκε δολοφονημένος, ενώ ο Βρετανός Επίτροπος Εμπορίου James Cross απελευθερώθηκε ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τους απαγωγείς οι οποίοι προτίμησαν την εξορία στην Κούβα παρά να δικαστούν. Οι περιστάσεις τελικά οδήγησαν στην εφαρμογή του Νόμου περί Πολεμικών Μέτρων (War Measures Act) από τον Γενικό Κυβερνήτη Roland Michener, μετά από εντολή του πρωθυπουργού Pierre Trudeau και αίτημα του πρωθυπουργού του Κεμπέκ, Robert Bourassa και του Δημάρχου του Μόντρεαλ, Jean Drapeau. Η αστυνομία εξοπλίστηκε επίσης με εκτεταμένες εξουσίες και προχώρησε σε 3.000 έρευνες και 497 συλλήψεις. Σε μια δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι το 89% των αγγλόφωνων και το 86% των γαλλόφωνων Καναδών υποστήριξαν την εφαρμογή του νόμου. Ωστόσο, ο χειρισμός του περιστατικού από τις ομοσπονδιακές και επαρχιακές κυβερνήσεις εξακολουθεί και σήμερα να πυροδοτεί διαμάχη. Ήταν η μοναδική φορά που εφαρμόστηκε ο νόμος περί Πολεμικών Μέτρων σε καιρό ειρήνης στον Καναδά. Το 1988 ο νόμος περί Πολεμικών Μέτρων αντικαταστάθηκε από το Νόμο Έκτακτης Ανάγκης και το νόμο περί Ετοιμότητας για Έκτακτες Καταστάσεις. Τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1970 ενίσχυσαν την υποστήριξη κατά της χρήσης βίας στο πλαίσιο των προσπαθειών για ανεξαρτησία του Κεμπέκ και διοχέτευσαν το κίνημα αυτό προς τη χρήση πολιτικών μέσων για την επίτευξη μεγαλύτερης αυτονομίας της Επαρχίας. Λίγα χρόνια αργότερα το 1976, το αυτονομιστικό κόμμα Parti Quebecois με αρχηγό τον Rene Levesque, ανέλαβε την εξουσία, θέτοντας ως άμεσο στόχο του την απόσχιση της επαρχίας από την Καναδική Συνομοσπονδία. Σε δύο δημοψηφίσματα (1980 και 1995), οι κάτοικοι του Κεμπέκ απέρριψαν την απόσχιση, όμως το εθνικιστικό κίνημα των γαλλόφωνων παραμένει ισχυρό. Το Κεμπέκ είναι η μόνη καναδική επαρχία που δεν έχει υπογράψει την τελευταία τροποποίηση του καναδικού συντάγματος το 1982. Δύο προσπάθειες για την επανένταξη του Κεμπέκ στο καναδικό σύνταγμα, η συμφωνία της Meech Lake Accord το 1987 και η συμφωνία της Charlottetown Accord το 1992, κατέληξαν σε αποτυχία. Η πρώτη συμφωνία δεν εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο της Μανιτόμπα, ενώ η δεύτερη απορρίφθηκε σε πανκαναδικό δημοψήφισμα. Xωρίς επικύρωση από το Κεμπέκ, δημιουργήθηκε σε ομοσπονδιακό επίπεδο ένα ακόμα πολιτικό κόμμα υπέρ της ανεξαρτησίας, το Bloc Québécois. Σήμερα, στην Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ εκτός από το Parti Quebecois, που όπως διαπιστώνεται κερδίζει συνεχώς έδαφος, εκπροσωπείται και το σκληροπυρηνικό κόμμα Quebec Solidaire. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση Coalition Avenir Quebec, με πρωθυπουργό τον Francois Legault, πιέζει συνεχώς την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για περισσότερες εξουσίες. Πάνω από μισό αιώνα αργότερα, η ιδέα της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή…