Εσείς τι λέτε;

 Καναδάς
Μια ευτυχισμένη χώρα
Η Παγκόσμια Έκθεση Ευτυχίας του ΟΗΕ, δημοσίευσε πρόσφατα τις 10 πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο. Σύμφωνα με την 136 σελίδων έκθεση, η Φιλανδία κατέχει την 1η θέση, ο Καναδάς την 9η και η Ελλάδα την 82η…
Για άλλη μία φορά λοιπόν διαπιστώνουμε ότι η νέα μας πατρίδα τα πάει πολύ καλλίτερα από τη γενέτειρα αλλά και από πολλές άλλες ανεπτυγμένες - υποτίθεται - χώρες του πλανήτη.     
Ο Καναδάς, που σε λίγες μέρες σβήνει τα 152 κεράκια, αποτελείται από ένα κράμα φυλών. Η παρουσία των πρώτων Ελλήνων στην αχανή αυτή χώρα, ανάγεται στον 15ο αιώνα, προτού ακόμη συσταθεί σε κράτος.
Ως γνωστόν, η μαζική μετανάστευση Ελλήνων προς τον Καναδά άρχισε ουσιαστικά με το τέλος του 19ου αιώνα, έλαβε σημαντικές διαστάσεις μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η μετανάστευση Ελλήνων προς τον Καναδά άρχισε να φθίνει και από το τέλος της δεκαετίας του 1980 έχει ουσιαστικά εκλείψει.
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, στον Καναδά κατοικούν 215.000 άτομα ελληνικής καταγωγής.  Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά όλα τα άτομα των μεταγενέστερων γενεών ούτε τα άτομα ελληνικής καταγωγής που μετανάστευσαν   από χώρες εκτός Ελλάδας. Το 56% των Ελληνοκαναδών μιλάει ελληνικά και αυτό οφείλεται κυρίως στην ύπαρξη ελληνικών σχολείων.
Οι περισσότεροι ελληνόφωνοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιφέρεια του Τορόντο (65.000 άτομα), στο Μόντρεαλ (40.000 άτομα) και το Βανκούβερ (5.200 άτομα). Μικρότερες ελληνόφωνες παροικίες υπάρχουν στην Οττάβα (2.300 άτομα), το Κάλγκαρι (1.300 άτομα), το Έντμοντον (1.000 άτομα) και το Χάλιφαξ (1.000 άτομα).
Πρέπει όντως να χαιρόμαστε που ζούμε σε αυτήν την υπέροχη δημοκρατική χώρα, η οποία και μετανάστες δέχεται και ανοιχτή είναι σε όλες τις κουλτούρες, εγγυάται περίθαλψη ιατροφαρμακευτική και εφαρμόζει ένα σύστημα οικονομικό το οποίο σίγουρα δεν είναι τέλειο, όμως τουλάχιστον αντέχει στα διεθνή προβλήματα και στις διεθνείς κρίσεις.
Θα πρέπει ακόμα να χαιρόμαστε που στην δεύτερη - για τους περισσότερούς μας - πατρίδα απολαμβάνουμε ασφάλεια, τάξη, ευκαιρίες εργασίας, τεράστιες δυνατότητες στον επιχειρηματικό τομέα και σίγουρα ένα υποδειγματικό και ταυτόχρονα προσιτό εκπαιδευτικό σύστημα.
Χιλιάδες ελληνόπουλα της δεύτερης και τρίτης γενιάς κατέχουν σήμερα υψηλές θέσεις σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς. Η παροικία μας μπορεί να καυχιέται για τους αξιόλογους επιστήμονες, άξιους πολιτικούς και επιτυχημένους επιχειρηματίες της.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν θεωρείται πλέον ασυνήθιστη η τάση πολλών ελλαδιτών να επιδιώκουν να μεταναστεύσουν στον Καναδά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, μία σωστή εκπαίδευση και κατ επέκταση ένα λαμπρότερο μέλλον.
Και εάν θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί η μεταναστευτική πολιτική του Κεμπέκ, σίγουρα θα βλέπαμε ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα προς τον Καναδά παρόμοιο των δεκαετιών 50 και 60.
Με την ευκαιρία των γενεθλίων της Καναδικής Συνομοσπονδίας, ας ευχηθούμε στον Καναδά να τα χιλιάσει και του χρόνου… στην κορυφή!

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης

Εσείς τι λέτε;

Από πανηγύρια καλά πάμε…
Αφού μετονομάσαμε τη Μητρόπολη σε Αρχιεπισκοπή, αφού εκλέξαμε νέο Κοινοτικό Συμβούλιο, αφού τιμήσαμε άξιους και ευνοούμενους, καιρός να πάμε παρακάτω.
Στις φιέστες των "Νοτιοανατολικών" και "Βορειοδυτικών" προαστίων και πάσης της ενοριακής και μοναστηριακής επικράτειας, προς τέρψιν οφθαλμού και ουρανίσκου.
Να περάσουμε εμείς καλά κι’ αυτοί καλύτερα...
Τα πανηγύρια, μια και ο λόγος, κάποτε στα χωριά είχαν το πραγματικό τους νόημα. 
Ο κόσμος τα περίμενε πως και πως, να ξεκουραστεί, να καλοπεράσει, να διασκεδάσει. Η καθημερινή σκληρή δουλειά, το μεροκάματο, ο αγώνας επιβίωσης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το πανηγύρι του χωριού ήταν μία όαση μέσα στην ατέλειωτη έρημο του καθημερινού μόχθου και η συμμετοχή του κόσμου ήταν καθολική. Δεν έλειπε κανένας, ακόμα και άνθρωποι που όλο τον καιρό τους τον περνούσαν δουλεύοντας στην εξοχή. Βοσκοί, υλοτόμοι, ξωμάχοι κάθε λογής, τη μέρα του πανηγυριού κατέβαιναν στο χωριό, φόραγαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησιά ν' ανάψουν το κεράκι τους, να κάνουν το σταυρό τους και να λειτουργηθούν.
Οι γυναίκες βρίσκανε την ευκαιρία να στολιστούν, να φορέσουν τα γιορτινά τους, να επιδειχτούν και να καμαρώσουν. Οι άντρες που είχαν όλο το βάρος της συντήρησης της οικογένειας, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι και κανένας δεν τους παρεξηγούσε αν έπιναν κανένα ποτηράκι παραπάνω κι' έριχναν καμιά βόλτα στη μουσική. Τα παιδιά οργίαζαν στους δρόμους και στην πλατεία του χωριού και ήταν αδύνατον να βρεθεί άνθρωπος να τα συμμαζέψει. Πανηγύριζαν με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο, παίζοντας, καυγαδίζοντας, φιλιώνοντας...
Το πανηγύρι άρχιζε από την παραμονή της γιορτής. Οι δρόμοι του χωριού γέμιζαν από μικροπωλητές κάθε λογής που έστηναν τους πάγκους τους και πουλούσαν τις κάθε λογής πραμάτειές τους. Εικόνες αγίων, φυλακτά, οικιακά σκεύη, υφάσματα, στολίδια, αρώματα, παιχνίδια για τα παιδιά, ζωντανά και ότι άλλο μπορούσε να βάλει ο νους του ανθρώπου. Το κάθε καφενείο είχε τη μουσική του. Έπρεπε να καπαρώσεις τραπέζι από νωρίς, να πάρεις σειρά για το χορό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ...
 Η κάθε νοικοκυρά έπρεπε να κουβαλήσει ταψιά και δίσκους γεμάτους με ότι καλύτερο είχε φτιάξει. Αξέχαστα, ανεπανάληπτα, τα πανηγύρια εκείνου του παλιού καλού καιρού στα χωριά...
Τα παραδοσιακά πανηγύρια στο Μόντρεαλ, τα αναβίωσε ο αείμνηστος Δημήτρης Γαλάνης σε πάρκα, σε προαύλια εκκλησιών και σε κοινοτικούς χώρους. Τέλεια οργανωμένα και με απόλυτη επιτυχία. Πανηγύρια που μάζεψαν τη νεολαία και ήταν η αφορμή για... ζευγαρώματα.
Με το χρόνο, τα πανηγύρια άλλαξαν χαρακτήρα και πολλά πήραν τη μορφή Φεστιβάλ, συγκεντρώνοντας μάλιστα και πολλούς ξένους, με σκοπό την οικονομική ενίσχυση των οργανωτών.
Όπως και ν’ άχει, το Πανηγύρι ή Φεστιβάλ, μας δίνει την ευκαιρία τώρα το καλοκαίρι να συνευρεθούμε, να διασκεδάσουμε, να φάμε ελληνικά, να κουτσομπολέψουμε, να περάσουμε λίγες ευχάριστες ώρες και, γιατί όχι, να ενισχύσουμε τους οργανισμούς μας.
Ας μη παραπονιόμαστε λοιπόν. Από πανηγύρια - τουλάχιστον -  καλά πάμε…

Εσείς τι λέτε;

Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com

Εσείς τι λέτε;

Εκ μέσης καρδίας, ουχί υποκρισίας…
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια στους νεοεκλεγέντες Συμβούλους της ΕΚΜΜ.
Ωστόσο η χαμηλή προσέλευση των ψηφοφόρων ας προβληματίσει τη νέα Διοίκηση, πρωταρχικό μέλημα της οποίας - κατά τη γνώμη μου - θα πρέπει να είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των συμπαροίκων, καθώς αυτή αποτελεί το θεμέλιο οποιασδήποτε πράξης μας. Εύχομαι στους εκλεγέντες και επιλαχόντες, κάθε επιτυχία στο ομολογουμένως δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν.
Θέμα του παρόντος άρθρου είναι η επίκαιρη Γιορτή του Πατέρα και το νόημά της.
Αν και έχω ξαναασχοληθεί, προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις γιορτές και τις κάθε είδους επετείους. Αντίθετα, πιστεύω ότι μας δίνουν την ευκαιρία να τιμήσουμε αυτούς που αγαπάμε και ακόμη να περάσουμε μαζί τους ευχάριστες στιγμές.
Εκείνο το οποίο βρίσκω ελαφρώς ενοχλητικό είναι το καθεαυτό «πνεύμα» ορισμένων    «Ημερών», όπου κάποιοι - άσκοπα ή εσκεμμένα - καθιέρωσαν και όλοι εμείς αισθανόμαστε εξαναγκασμένοι να τηρούμε πιστά...
Ημέρα του πατέρα η αυριανή. Λες και δεν αγαπάμε τον πατέρα μας και περιμένουμε αυτή τη συγκεκριμένη Ημέρα να του το δείξουμε.  
Λες και δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου.
Έχουμε βέβαια και άλλες, ουκ ολίγες, «σπέσιαλ» Ημέρες, από τον καρκίνο μέχρι το Parkinson, το κάπνισμα, το σεξ, το περιβάλλον κλπ.
Τώρα θα πείτε, μήπως και έχω πρόβλημα με τη συγκεκριμένη Ημέρα αλλά όχι με τις Ημέρες του AIDS, του Gay Pride, κ.α. Η Ημέρα του AIDS πάντως δεν είναι γιορτή.
Η παρέλαση «Υπερηφάνειας» πάλι είναι μια διαφορετική υπόθεση γιατί (παρότι με βρίσκει κάθετα αντίθετο) πρόκειται για εκδήλωση ένωσης μιας κοινότητας προς υπενθύμιση συγκεκριμένων σκοπών και κόντρα - υποτίθεται - στο φόβο. Και η εργατική Πρωτομαγιά Ημέρα υπενθύμισης είναι, άσχετα αν οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν για να πιάσουνε το Μάη στην εξοχή και όχι για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους...
Σίγουρα, για πολλούς τέτοιες Ημέρες είναι πολύ σημαντικές γιατί έστω για μια φορά το χρόνο ο κόσμος υποθετικά αφυπνίζεται και όσοι έχουν χάσει ανθρώπους από τη ζωή, τιμάνε τη μνήμη τους κι’ εκφράζουν τον πόνο και την ελπίδα τους.
Βέβαια, ο κόσμος συνήθως αφυπνίζεται και ύστερα αδρανεί σαν να μη τρέχει τίποτα. Συχνά αναρωτιέμαι, μήπως το να δημιουργούμε ειδικές Ημέρες είναι το άλλοθι μας στην αδράνεια, την αδιαφορία και την άγνοια που μας χαρακτηρίζει τις επόμενες ημέρες του χρόνου;
Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτές τις ιδιαίτερες  Ημέρες μολονότι έχουν σκαρώσει τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνουμε...
Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μας και όλοι οι οικείοι μας χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια συμβολική Ημέρα. Χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα, τη μέριμνά μας, πολύ πιο πολύ από μια γραβάτα, ένα πουκάμισο, ένα γεύμα ίσως...
Οπωσδήποτε χρειάζονται και τη γιορτή, όμως γιορτή με αληθινό νόημα, γιορτή καθημερινή, γιορτή ολόκληρης ζωής...
Χρόνια Πολλά σε όλους τους πατέρες, εκ μέσης καρδίας, ουχί υποκρισίας…

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
mtellides@gmail.com

Εσείς τι λέτε;

Εκλογές ΕΚΜΜ 2019
Ουτοπικές υποσχέσεις και άτοπες δεσμεύσεις…
Κατ’ αρχήν, εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους τους υποψηφίους Κοινοτικούς Συμβούλους.
Η ικανοποιητική συμμετοχή υποψηφίων επιτρέπει τελικά, ύστερα από μια αμφιλεγόμενη επταετή περίοδο, την διεξαγωγή κανονικών εκλογών. Ας ελπίσουμε η προσέλευση των ψηφοφόρων να είναι εξίσου υψηλή, την δύσκολη αυτή περίοδο που διάγει η Κοινότητά μας.
Ωστόσο, στην μακρόχρονη πορεία της η Κοινότητα πέρασε από πολλά και ποικίλα στάδια μέχρι την ενοποίησή της με τις περιφέρειες, οπότε και κατέστη ένας διευρυμένος εύπορος Οργανισμός με σημαντικά περιουσιακά στοιχεία. Πάραυτα, εμφανίζει σήμερα υπερβολικά ελλείμματα και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο χρέος προς τις τράπεζες και το ελληνικό δημόσιο, σοβαρά εμπόδια για μελλοντικές αναχρηματοδοτήσεις και εκπληρώσεις ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Τα περιορισμένα έσοδά της προέρχονται κυρίως από κρατικές επιδοτήσεις, αμφίβολης χρονικής διάρκειας, και από τα πενιχρά ταμεία των ναών.
Σύμφωνα με τους άτακτους οικονομικούς απολογισμούς, η Μεγαλώνυμη βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή οικονομική θέση, με αποτέλεσμα η ηγεσία της απερχόμενης  διοίκησης να θεωρεί ως μοναδική διέξοδο από την κρίση την πώληση του προνομιούχου οικοπέδου της Αγίας Τριάδος, μάλιστα πολύ κάτω από την αγοραία αξία του...
Εξ άλλου, η ιδιαίτερα ασύμφορη οικονομική διευθέτηση με τη Μητρόπολη, απέβη εις βάρος ουσιωδών υπηρεσιών του Οργανισμού, όπως π.χ. η υπολειτουργία των σχολικών εγκαταστάσεων. Και αν προσθέσουμε μισθούς ιερέων, ιερατικού προσωπικού, αποκατάσταση κατεστραμμένων ναών - όχι ασυνήθιστο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια - τα έξοδα είναι αναλογικά τεράστια.
Οι προκλήσεις όμως δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα. Η κοινότητα πάσχει από χρόνια έλλειψη έμψυχου υλικού. Τα μέλη, για ευνόητους λόγους, απομακρύνθηκαν ενώ τα εναπομείναντα (τρίτης κυρίως ηλικίας) είναι ανεπαρκή για την ύπαρξη απαρτίας σε Συμβούλια και Γενικές Συνελεύσεις.
Επί πλέον, οι ακατανόητες ανταγωνιστικές συμπεριφορές προς το Εθνικό και προς άλλων παρεμφερών Οργανισμών, επηρεάζουν δυσμενώς κάθε ενδεχόμενο ομαλής συνεργασίας και ταυτόχρονα αποτρέπουν οποιαδήποτε κοινή ουσιαστική δράση.
Η νέα Διοίκηση που θα εκλεγεί μεθαύριο, θα κληθεί να λάβει δραστικές αποφάσεις και   εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να προβεί άμεσα σε περικοπές εξόδων με τη μείωση αρχικά του υπαλληλικού προσωπικού.
Τα προβληματικά κτίρια, κατά τη γνώμη μου, επιβάλλεται να ρευστοποιηθούν και οι ιδιόκτητες εκκλησίες, μ’ έναν δίκαιο διακανονισμό και με την τόσο αναγκαία τροποποίηση του αναχρονιστικού καταστατικού, να ενταχθούν στους κόλπους της Μητρόπολης.
Θα πρέπει κάποτε η «αστική» Κοινότητα, να απαλλαγεί από τον δογματικό της μανδύα και να αγκαλιάσει όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, προέλευσης και πολιτικών πεποιθήσεων.
Για να επιτευχθούν όμως όλα αυτά χρειάζεται αταλάντευτη βούληση, καθαρό όραμα, σκληρές αποφάσεις και πάνω από όλα ισχυρή ηγεσία.
Διαπιστώνουμε, χωρίς έκπληξη δυστυχώς, ότι οι προγραμματικές δηλώσεις των υποψηφίων στο σύνολό τους περιορίζονται σε ουτοπικές υποσχέσεις και άτοπες δεσμεύσεις. Παρήγορη ωστόσο η συμμετοχή αξιόλογων νέων ενθουσιωδών ανθρώπων.
Ας ελπίσουμε ότι τα υψηλά προσόντα, η επαγγελματική κατάρτιση και οι «φρέσκιες» ιδέες των επίδοξων Συμβούλων, θα συμβάλλουν θετικά ώστε η ΕΚΜΜ να οδηγηθεί επιτέλους στον σωστό δρόμο της προόδου και ανάπτυξης.
Κάτι που μόνο ο χρόνος θα δείξει…