Οι εκκλησίες ανήκουν στην Αρχιεπισκοπή

Με αφορμή το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Σωτηρίου «Οι εκκλησίες δεν πωλούνται», επανέρχομαι με κάποιες παλαιότερες σκέψεις μου με τις οποίες επεσήμανα το καθεστώς διοίκησης και διαχείρισης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Σήμερα θα επιχειρήσω να θίξω την πνευματική αλλά και οικονομική διαφοροποίηση στο πέρασμα του χρόνου. Από την ίδρυσή τους οι τοπικές κοινότητες έθεσαν ως πρωταρχικό στόχο την απόκτηση ακίνητης περιουσίας για να στεγάσουν τα κοινωφελή ιδρύματα και τις εκκλησίες , που διοικητικά τότε ανήκαν στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Η πρώτη ιδιοκτησία στο Μόντρεαλ υπήρξε η αγγλικανική εκκλησία επί της Sherbrooke, γνωστή αργότερα ως Αγία Τριάδα, στο υπόγειο της οποίας στεγάστηκαν τα γραφεία της κοινότητας, το πρώτο ελληνικό σχολείο και το προξενείο. Οι μεταναστευτικές δεκαετίες 50-70 δημιούργησαν νέες ανάγκες, με αποτέλεσμα να ανοικοδομηθούν νέοι ναοί, σχολεία και κοινοτικά κέντρα. ‘Εκτοτε, η κοινότητα είναι υπεύθυνη για τη συντήρηση και τον καλλωπισμό των κτηρίων, τη μισθοδοσία των υπαλλήλων, του εκπαιδευτικού προσωπικού και των ιερέων. Με την πάροδο του χρόνου και με τη σημαντική άνοδο στις τιμές των ακινήτων, ο οργανισμός βρέθηκε με μία σεβαστή περιουσία, που όμως δεν φρόντισε να την αξιοποιήσει. Οι εκκλησίες, εν τω μεταξύ, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και της κακοδιαχείρισης δεν αποφέρουν πλέον επαρκεί έσοδα ώστε να καλυφθούν οι πολλαπλές ανάγκες. Ταυτοχρόνως, η κοινότητα αντιμετωπίζει απρόβλεπτα έξοδα άμεσης συντήρησης των κτηρίων, σε μία περίοδο δραματικής μείωσης των εσόδων, κυρίως λόγω των κυβερνητικών περικοπών και της καθολικής αποχής των μελών. Η επίμονη προσπάθεια της διοίκησης να εκποιήσει το προνομιούχο οικόπεδο της Αγίας Τριάδος αντί πινακίου φακής για να καλύψει άμεσα χρέη, δεν βρήκε ανταπόκριση. Εν τω μεταξύ, εξ’ αιτίας των άστοχων χειρισμών, είναι αμφίβολο εάν η Στέγη Ηλικιωμένων περιέλθει τελικά στην κοινότητα. Η πυρκαγιά της ιστορικής «Παναγίτσας», που απέφερε τα περισσότερα έσοδα, ήταν άλλο ένα χτύπημα, ακόμη μεγαλύτερο όταν η αποκατάστασή της στοίχισε δύο επιπλέον εκατομμύρια, χωρίς να δοθούν πειστικές εξηγήσεις. Γεγονός είναι ότι οι κοινότητες Μόντρεαλ και Τορόντο επί μακρόν είχαν επαναπαυτεί και εξαρτώντο από τα έσοδα των εκκλησιών, χωρίς να φροντίσουν να αναζητήσουν άλλες πηγές εσόδων. Οι καιροί όμως αλλάζουν… Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι εκκλησίες των «αστικών» κοινοτήτων, όπως και όλες οι εκκλησίες, κτίστηκαν με τα χρήματα των πιστών, συνεπώς πνευματικά, διοικητικά και ιδιοκτησιακά ανήκουν στην Ιερά Αρχιεπισκοπή. Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η «εκ μέρους» των μελών επιστολή συμπαράστασης του προέδρου της ΕΚΜΜ Ανδρέα Κριλή προς την καταρρέουσα Ελληνική Κοινότητα Τορόντο, που δε δίστασε να σύρει στα δικαστήρια, με αβάσιμες κατηγορίες, την Ιερά Μητρόπολη και το Εθνικό Κογκρέσο του Καναδά. Θλίβεται κανείς όταν βλέπει πρωτοβάθμιους, υποτίθεται, οργανισμούς να βυθίζονται στο σκότος. Εν κατακλείδι, υπό τις επικρατούσες συνθήκες, η προτεινόμενη λύση του Αρχιεπισκόπου Σωτηρίου στην Κοινότητα του Τορόντο, είναι άκρως ρεαλιστική. Λύση που πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ…

Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές...

Επανέρχομαι στο θέμα της σεξουαλικής βίας, που δεν αφορά μόνο τον χώρο του θεάματος και του αθλητισμού αλλά ευρύτερα την κοινωνία, καθώς περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης υπάρχουν σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους. Το φαινόμενο σίγουρα είναι παγκόσμιο και τα κινήματα των σεξουαλικά παρενοχλημένων ατόμων, τα τελευταία χρόνια, μεγαλώνουν με ραγδαίο ρυθμό. Στην Ελλάδα, οι καταγγελίες αθλητών και καλλιτεχνών για σεξουαλική παρενόχληση έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, φέρνοντας για μία ακόμα φορά στην επιφάνεια τη σκληρή πλευρά της ζωής των λαμπερών προσώπων. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας καλύπτεται έντεχνα η θλίψη, η απελπισία, ο πόνος και η δυστυχία... Το καίριο ερώτημα που εγείρεται ωστόσο είναι γιατί τα άτομα που χαίρουν της ευρύτερης αποδοχής και εκτίμησης και που έχουν επιλύσει τα βασικά προβλήματα της καθημερινότητας όπως το οικονομικό, μπλέκονται στα δίχτυα ενός κόσμου βρώμικου και διεφθαρμένου; Η επιδίωξη της δόξας; Η μάταιη φιλοδοξία; Λέγεται ότι στην Ελλάδα οι μισοί Έλληνες θέλουν τα γίνουν ηθοποιοί και οι άλλοι μισοί τραγουδιστές. Και όσοι - ταλαντούχοι και ατάλαντοι - για διάφορους λόγους τα καταφέρουν, αφού εισέλθουν στον χώρο του θεάματος γρήγορα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να αντέξουν την απατηλή λάμψη του κόσμου στον οποίο κινούνται και που πάντως οι ίδιοι έχουν διαλέξει. Ο συμβιβασμός συνήθως είναι μονόδρομος... Η λάμψη είναι εφήμερη και αντλεί τη δύναμή της από ουτοπίες. Πικρή η διαπίστωση όταν τα φώτα της ράμπας κάποτε χαμηλώσουν και πέσει η αυλαία, η μοναξιά καθίσταται αφόρητη και η μελαγχολία επώδυνη. Το κοινό, που εύκολα επικροτεί και αποθεώνει, το ίδιο εύκολα γυρίζει τη πλάτη στα κατασκευασμένα εφήμερα είδωλα. Παραγωγοί, σκηνοθέτες, αφού αρπάξουν και γευτούν τη λεία τους δεν διστάζουν να περιθωριοποιήσουν τα απομεινάρια και να τα ρίξουν στην αφάνεια... Πρότεροι στενοί συνεργάτες και κολλητοί «συνάδελφοι» γυρίζουν την πλάτη, πόρτες κλείνουν διάπλατα και τα αδηφάγα κανάλια δεν χάνουν την ευκαιρία να προβάλλουν την κάθε μιζέρια, προς χάριν της τηλεθέασης… Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, αστέρια και αστεράκια που αφέθηκαν στις ανώμαλες ορέξεις του κάθε σκηνοθέτη για να εξασφαλίσουν ένα ρολάκο, εμφανίζονται σήμερα στις οθόνες των τηλεοράσεων ως θύματα, καταγγέλλοντας προ εικοσαετίας συμβάντα ως αίτια της «καταστροφής» των ονείρων τους… Τελευταία παρελαύνουν στα κανάλια «καυτές σεξοβόμβες» του παλιού κινηματογράφου προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η «λαμπρή» καριέρα οφείλεται αποκλειστικά στο «πηγαίο» ταλέντο τους! Σε πρόσφατες τηλεοπτικές συνεντεύξεις, τις οποίες έτυχε να παρακολουθήσω, τα πάλαι ποτέ σύμβολα του σεξ Ρίκα Διαλυνά, Ελένη Φιλίνη και Βάνα Μπάρμπα ισχυρίστηκαν ότι ουδέποτε παρενοχλήθηκαν σεξουαλικά και πως κατέκτησαν την κορυφή με την «υποκριτική» τους ικανότητα! Ο θαυμαστός κόσμος της showbiz, βλέπετε… Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές. Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι μόνοι υπαίτιοι των αποφάσεων και πράξεών μας είμαστε εμείς. Κάθε στιγμή έχουμε την επιλογή να επιλέξουμε ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε…

Πτώση μη αναστρέψιμη;

Η Διοίκηση της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο, απευθυνόμενη στα μέλη του οργανισμού επισημαίνει μέσω δραματικής ανακοίνωσης: «Η επιβίωση της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο κρέμεται από μία λεπτή κλωστή. Δυστυχώς, οι τρέχουσες συνθήκες είχαν καταστρεπτικές επιπτώσεις για την Κοινότητα. Τα συνολικά μας έσοδα μειώθηκαν κατά περισσότερο από 90%. Το τραπεζικό χρέος μας ανέρχεται στα $3.2 εκατομμύρια δολάρια με συνολικό χρέος $4.5 εκατομμύρια δολάρια και προβλέπεται να χάσουμε $2 εκατομμύρια δολάρια μέχρι το τέλος του 2021. Πρόκειται για μία ειδεχθή κατάσταση που δεν θα βελτιωθεί, στην πραγματικότητα θα χειροτερέψει δραματικά. Κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα: τα σχολεία, τα τμήματα χορών και θεάτρου, τη δυνατότητα να παρέχουμε κοινωνικές υπηρεσίες και πολλά άλλα. Δεδομένης της τρέχουσας οικονομικής δυσχέρειας και μετά από εκτεταμένη έρευνα και αξιολόγηση της κατάστασης, συνιστάται η πώληση ενός τουλάχιστον ακινήτου που θα είναι ένας από του Ιερούς Ναούς μας…» Σε καμία περίπτωση η συρρίκνωση ενός οργανισμού και μάλιστα πρωτοβάθμιου δεν αποτελεί μία θετική εξέλιξη. Στην προκειμένη όμως περίπτωση η πορεία της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο των 150.000 ομογενών τα τελευταία χρόνια αναμφισβητήτως υπήρξε δυσχερής και ακανθώδης, κυρίως λόγω των απαρχαιωμένων τοπικιστικών αντιλήψεων, που την οδήγησαν σε αναπόφευκτη αβεβαιότητα και μοιραίο μαρασμό. Σε αντίθεση με άλλες προοδευμένες κοινότητες του εξωτερικού, η ΕΚΤ δεν φρόντισε επαρκώς να αποκτήσει ημερήσιο ελληνικό σχολείο, απραξία που οδήγησε στον εγκλωβισμό των ελληνόπουλων στην αγγλοσαξονική γλώσσα και νοοτροπία. Η ανταγωνιστική εξ άλλου συμπεριφορά απέναντι σε αδελφούς οργανισμούς, ως και η αρνητική στάση που επέδειξε προς την αντιπολιτευόμενη παράταξη, απέκλισε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας . Πριν τρία χρόνια η Διοίκηση της ΕΚΤ, προφανώς για ευνόητους λόγους, συμπαρατάχτηκε με την απαράδεκτη ανθελληνική θέση των Κοινοτήτων Μόντρεαλ- Βανκούβερ και Ελληνικού Κογκρέσου Κεμπέκ, όταν το τελευταίο έσυρε το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο στα δικαστήρια, πράξη που είχε ως αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια και απομάκρυνση ενός ικανού αριθμού μελών. Την ίδια περίοδο καταθέτει μήνυση στο Ανώτατο Δικαστήριο του Οντάριο εις βάρος της τότε Μητρόπολης, του Μητροπολίτη Σωτηρίου, τεσσάρων ιερέων, μελών των οικογενειών των και ομάδας ατόμων κάνοντας λόγο για αδιαφάνεια, υπεξαίρεση χρημάτων, σπατάλη καθώς επίσης και για παιδεραστία και άλλα σεξουαλικά σκάνδαλα ιερέων. Οι κατηγορίες αποδείχθηκαν αβάσιμες και απορρίφθηκαν. Οι έντονες επίμονες αντιπαραθέσεις με τη Μητρόπολη, «κέντρισαν» το ενδιαφέρον των Καναδικών Μέσων Ενημέρωσης, με θλιβερό αποτέλεσμα να διασυρθεί το ελληνικό όνομα στην Καναδική κοινωνία με τα όποια επακόλουθα. Κατόπιν τούτου, το ηθικό και οικονομικό πλήγμα που υπέστη υπήρξε δυσβάσταχτο. Η ανέγερση του Κοινοτικού Κέντρου Τορόντο προ δεκαετίας, υπό την φροντίδα του τότε προέδρου Κώστα Μενεγάκη διεκόπη όταν ο τελευταίος μπήκε στον στίβο της πολιτικής. Η ακύρωση του φιλόδοξου έργου έγινε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος εκ μέρους του νέου συμβουλίου αλλά και των αναγκαίων κονδυλίων για να εκποιηθεί αδόξως αντί πινακίου φακής. Ακολούθησε η πώληση του κτηρίου Κοινωνικών Υπηρεσιών σε προνομιούχα τοποθεσία καθώς και άλλων αξιόλογων κτηρίων παρακειμένων του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας. Εκκρεμεί, εν τω μεταξύ, η μήνυση των Ιερέων για απλήρωτους μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων... Η Ελληνική Κοινότητα Τορόντο πληρώνει το τίμημα της αλαζονείας, της αδιαφάνειας και του απολυταρχισμού. Αβέβαιο πλέον τον μέλλον της, όπως αβέβαιο θεωρείται το μέλλον κάθε οργανισμού που επιλέγει να απομακρύνεται από τις αξίες των θεμελιωδών σκοπών και κανόνων, ενεργώντας και αποφασίζοντας αυταρχικά και μονομερώς. Ας γίνει παράδειγμα προς αποφυγή…

Η βία δεν έχει φύλο...

Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν πλέον οι καταγγελίες για σωματική, σεξουαλική και λεκτική κακοποίηση στο χώρο του αθλητισμού και του θεάματος στην Ελλάδα. Τον ασκό του Αιόλου άνοιξε η αποκάλυψη της χρυσής Ολυμπιονίκης Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική βία που υπέστη από τον προπονητή της Αριστείδη Αδαμόπουλο πριν 20 χρόνια. Δεν άργησαν να έρθουν στο φως της δημοσιότητας σκανδαλιστικές μαρτυρίες επώνυμων καλλιτεχνών, για τον ηθοποιό σκηνοθέτη Γιώργο Κιμούλη για εξευτελιστική μεταχείριση, τον σκηνοθέτη Κώστα Σπυρόπουλο για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά, τον παραγωγό Κώστα Ζάπα για σεξουαλική παρενόχληση και έπεται συνέχεια… Οι εν λόγω καταγγελίες φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα ένα θέμα που επί χρόνια απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου κυρίως πληθυσμού. Πρόσφατη έρευνα της ActionAid έδειξε ότι οι ελληνίδες σε ποσοστό 85% πέφτουν θύματα κακοποίησης, ενώ παγκοσμίως μία στις τρεις γυναίκες υποβάλλεται σε σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία. Στον Καναδά, μία στις τρείς γυναίκες βιώνουν κάποια μορφή βίας ή ανάρμοστης σεξουαλικής συμπεριφοράς. Το πρόβλημα ωστόσο δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο φύλο. Ευρήματα πανευρωπαϊκής έρευνας αποκαλύπτουν ότι τρείς στους δέκα έλληνες κακοποιούνται σωματικά από τη γυναίκα τους, ενώ επτά στους δέκα πέφτουν θύματα ψυχολογικής βίας. Συγκεκριμένα, η οργάνωση Domestic Violence in Europe διεξήγαγε έρευνα σε Ελλάδα, Βρετανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Σουηδία, Πορτογαλία, Γερμανία και Ισπανία και από αυτή προκύπτει πως πάνω από 7 στους 10 έλληνες έχουν πέσει θύματα κάποιας μορφής κακοποίησης. Στον Καναδά, το 35% των ανδρών δηλώνουν θύματα σεξουαλικής ή άλλου είδους επιθετικότητας. Η παρενόχληση των ανδρών στον εργασιακό χώρο άλλωστε είναι σύνηθες φαινόμενο. Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Canadian Press, ποσοστό 59% ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους δηλώνουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι τα πορίσματα των συγκεκριμένων ερευνών δεν διαφέρουν από φύλο σε φύλο. Στον δυτικό κόσμο μάλιστα το ποσοστό των παρενοχλημένων ανδρών και ομοφυλόφιλων είναι κατά τι υψηλότερο από εκείνο του λεγομένου ασθενούς φύλου. Ωστόσο, δυσκολεύονται να μιλήσουν για την εμπειρία τους από φόβο επικριτικότητας από τους άλλους, κυρίως τους άντρες, και ακόμη φοβούνται ότι δεν θα τους πιστέψουν, ότι θα τους στιγματίσουν ως ανώμαλους, ότι θα τους κατηγορήσουν ότι το προκάλεσαν επειδή ενδεχομένως είναι γκέι και ότι θα τους δουν ως αδύναμους. Ειδικά ένας ομοφυλόφιλος που κακοποιήθηκε σεξουαλικά ως παιδί μπορεί να βλέπει την κακοποίηση ως «τιμωρία» για τον ομόφυλο προσανατολισμό του, το χειρότερο μάλιστα να ταυτίζει τον ομόφυλο προσανατολισμό με το τραύμα όπως και τη σεξουαλικότητά του με τη βία, την απαξίωση. Δεν είναι τέλος λίγες οι γυναίκες που κακοποιούν σεξουαλικά νεαρά αγόρια, φαινόμενο ακόμη πιο αποσιωπημένο και παρεξηγημένο, αφού τότε το αγόρι θα θεωρηθεί «προνομιούχο» που το «μύησαν νωρίς στο σεξ». Όμως, η κακοποίηση παραμένει πάντα κακοποίηση και είναι ιδιαίτερα τραυματική για όλους. Στο πλευρό της Σοφίας Μπεκατώρου και εμείς λοιπόν. Της κάθε γυναίκας και του κάθε άνδρα. Καμία μόνη της, κανένας μόνος του…