Εσείς τι λέτε;

Εικονικές εκδηλώσεις
Η νέα αληθής ψευδαίσθηση…

Τα Κοινωνικά δίκτυα, που μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας, δεν είναι τίποτε άλλο από ηλεκτρονικές εφαρμογές, τις οποίες εμείς επιλέγουμε πως και σε ποιο βαθμό να τις χρησιμοποιήσουμε, υπέρ ή κατά.
Ωστόσο, η υπερβολική χρήση, ο λεγόμενος εθισμός, δημιουργεί το εύλογο ερώτημα. Που θέλουμε να ζούμε, μέσα στις οθόνες σε έναν ψεύτικο κόσμο και μια εικονική πραγματικότητα ή εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο με όποιες δυσκολίες και εμπόδια;
Θα συνεχίσουμε να χάνουμε την αληθινή ζωή, να θυσιάζουμε τις ομορφότερές μας στιγμές και να ξεπουλάμε τον εαυτό μας για εφήμερες, εξωπραγματικές και φανταστικές ικανοποιήσεις ή θα την απολαύσουμε στον μέγιστο βαθμό, γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη; Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας…
Η παγκόσμια πανδημία COVID-19 μας έφερε τους τελευταίους μήνες πολύ πιο κοντά στο ιντερνέτ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξαρτώμεθα σχεδόν πλήρως από αυτά.
Γεγονός είναι ότι οι εξειδικευμένες υπηρεσίες στο διαδίκτυο, προσφέρουν άπειρες ευκαιρίες, για επαγγελματική ανάπτυξη, σεμινάρια και ροή βίντεο για εκπαίδευση    χωρίς να χρειάζεται να αφήσουμε ποτέ την άνεση του σπιτιού μας…
Εντούτοις, στην προσωπική ζωή και στην κοινωνική μας πραγματικότητα, οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες, οι συναντήσεις με φίλους, οι συναθροίσεις κάθε είδους, από ζωντανές έγιναν πλέον εικονικές, με ουσιαστικό ρυθμιστή και απόλυτο κυρίαρχο το ποντίκι του υπολογιστή μας…
Το φετινό καλοκαίρι, λόγω των περιοριστικών μέτρων και την τήρηση των αποστάσεων, θεωρείται μία δύσκολη εποχή για τους διοργανωτές εκδηλώσεων. Ο Κορονοϊός  οδήγησε σε εκτεταμένες ακυρώσεις και ανάγκασε τους ανθρώπους στη βιομηχανία του θεάματος να βρουν γρήγορα ένα σχέδιο Β. Την «ασημένια» επένδυση...
Οι προγραμματιστές εκδηλώσεων έχουν χρησιμοποιήσει τη δημιουργικότητά και την προοπτική τους μετακινώντας τις εκδηλώσεις στο διαδίκτυο… Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, σημαίνει μεγαλύτερη προσβασιμότητα και περισσότερες ευκαιρίες να παρακολουθήσει κανείς μερικές από τις διαθέσιμες εκδηλώσεις και συμβάντα στον κόσμο μέσα από την οθόνη του υπολογιστή.
Όπως και άλλα πράγματα σήμερα, η κατάσταση πολλών εκδηλώσεων είναι λίγο αβέβαιη και μπορεί να αλλάξει. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, οι προγραμματιστές βάσεων δεδομένων για να διευκολύνουν τους ενδιαφερόμενους που διοργανώνουν εκδηλώσεις να ταξινομήσουν το ημερολόγιό τους, έχουν δημιουργήσει μια λίστα με μερικές από τις πλέον προσφιλείς εικονικές και υβριδικές εκδηλώσεις.
Αυτή την Κυριακή, π.χ. στο Τορόντο πραγματοποιείται η πρώτη στην ιστορία της εικονική παρέλαση υπερηφάνειας, για τους ομοειδείς και συμπαθούντες.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο γιορτάζουμε φέτος τις εθνικές Ημέρες του Κεμπέκ και του Καναδά και ορισμένα από τα καθιερωμένα πανηγύρια.
Συνδέοντας τα πανηγύρια με τις θρησκευτικές τελετές πολλοί πιστοί, όπως φαίνεται, το έχουν πάρει κατάκαρδα που δεν μπορούν να πάνε ομαδικά στις εκκλησίες. Οπότε, ήταν θέμα χρόνου να υπάρξει μία ιστοσελίδα, το keraki.gr στη προκειμένη περίπτωση, όπου με ένα κλικ ανάβεις το ψηφιακό κεράκι σου και ότι έχεις ευχαρίστηση…
Το ελληνικό δαιμόνιο πάντα δίνει λύσεις, με το αζημίωτο εννοείται!

Εσείς τι λέτε;

Πατέρας
Συμπρωταγωνιστής ή θεατής;

Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουν και πάλι την τιμητική τους.
Η Ημέρα του Πατέρα, όπως καθιερώθηκε, γιορτάζει την πατρότητα και την επιρροή των πατέρων στην κοινωνία. Οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του Καναδά, την γιορτάζουν την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, ενώ σε άλλες χώρες γιορτάζεται με διαφορετικές ημερομηνίες.
Ανατρέχοντας στην ιστορία μαθαίνουμε ότι η γιορτή καθιερώθηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα ως αντίποδας στην Ημέρα της Μητέρας προκειμένου να τιμήσει και τους πατέρες ως γονείς. Πιστεύεται πως η Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον εμπνεύστηκε από την εκστρατεία της Άννα Τζάρβις να καθιερώσει την Ημέρα της Μητέρας.
Η πρώτη «Ημέρα του Πατέρα» θεσπίστηκε στις 5 Ιουλίου 1908 στο Φέρμοντ της δυτικής Βιρτζίνια. Η Κλέιτον είχε πένθος για το χαμό του πατέρα της ο οποίος έχασε τη ζωή του το Δεκέμβριο του1907 στο ατύχημα των ανθρακωρυχείων Μόνιγκα που σκότωσε 361 άνδρες, 250 από τους οποίους ήταν πατέρες, αφήνοντας πίσω του περίπου χίλια ορφανά παιδιά.
Η Κλέιτον τότε πρότεινε στον πάστορα Ρόμπερτ Τόμας Γουέμπ να οργανώσουν μία εκδήλωση για να τιμήσουν όλους εκείνους του πατέρες.
Το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάγγελμα προς τιμήν του πατέρα στο οποίο προσδιορίζεται η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, η Ημέρα έγινε πλέον εθνική εορτή όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε τον σχετικό νόμο το 1972.
Αυτό, εν ολίγης το ιστορικό…
Σε όλους εμάς βέβαια τους μπέιμπι μπούμερς τέτοιου είδους γιορτές ήταν ανύπαρκτες.  Οι ρόλοι άλλωστε των γονιών μας ήταν δεδομένοι. Πριν μερικές δεκαετίες, εξ άλλου, ήταν πιο δεδομένες και ξεκάθαρες οι απαιτήσεις που υπήρχαν για τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια και για τα καθήκοντα τους δεν αμείβονταν με δώρα ή γεύματα... Σήμερα, κυρίως μετά την έξοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας ο ρόλος του πατέρα έχει διαφοροποιηθεί.
Πέρασαν οι εποχές που πατέρας σήμαινε κυρίως αυτός που έφερνε στο σπίτι τα αναγκαία για την επιβίωση της οικογένειας και όλα τα άλλα φορτώνονταν στους ώμους της μητέρας. Ο σύγχρονος πατέρας, παράλληλα με τη συζυγική σχέση, καλείται να καλύψει μια σειρά από ανάγκες του παιδιού.
Ωστόσο, ο τρόπος που οι πατεράδες ανατρέφουν τα παιδιά τους είναι ποιοτικά διαφορετικός από τον τρόπο που σχετίζονται οι μητέρες με τα παιδιά τους. Δύσκολος πάντως ο ρόλος του πατέρα στην τωρινή απαιτητική κοινωνία, αφού η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει εξελιχθεί σε μία πολύπλοκη υπόθεση.
Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφερόμουν στην εσκεμμένη προώθηση τού αφύσικου ρόλου των ομοφυλόφιλων πατεράδων, με τις αναπόφευκτες αρνητικές συνέπειες στην ψυχική ανάπτυξη των υιοθετημένων παιδιών.
Δεν θα επεκταθώ όμως περεταίρω πάνω σε ένα θέμα το οποίο δεν είναι της ειδικότητάς μου.
Τελειώνω με μία απλή ευχή.
Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες όλου του κόσμου!

Εσείς τι λέτε;

Ρατσισμός κατά των Ελλήνων
Νωπές οι μνήμες…
60 χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που η αστυνομία της Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ της Νότιας Αφρικής με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι.
Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Το γεγονός αυτό καθιέρωσε την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού το 1966, σε ανάμνηση του τραγικού συμβάντος που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Έξι δεκαετίες αργότερα το φαινόμενο του ρατσισμού είναι εντονότερο από ποτέ με τους ανθρώπους να εξακολουθούν να θεωρούν πως η φυλή τους είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες.
Όταν αναφερόμαστε στον φυλετικό ρατσισμό η σκέψη μας συνήθως πηγαίνει στις διακρίσεις των λευκών κατά των μαύρων. Ωστόσο, ελάχιστοι γνωρίζουν
τις δυσκολίες, τις κακουχίες και τον κοινωνικό ρατσισμό που αντιμετώπισαν οι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ και τον Καναδά κατά τη διάρκεια της μαζικής μετανάστευσης την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Σε πολλές περιοχές επιβάλλονταν οι «κανόνες» που εφάρμοζαν οι αρχές για τους «αλλοεθνείς», αφού διαχώριζαν τους δημόσιους χώρους σε σημεία στα οποία επιτρεπόταν να πάνε οι «καθαρόαιμοι» και σε πιο περιορισμένα σημεία οι «μη λευκοί», όπως αποκαλούσαν τους Έλληνες αλλά και άλλους μετανάστες.
Η έννοια «λευκός» δεν αναφερόταν απαραίτητα σε χρώμα δέρματος, αλλά στην κοινωνική τάξη που ανήκαν τα συγκεκριμένα άτομα. Ρατσιστές απέναντι στους Έλληνες ήταν ακόμα και οι Ιρλανδοί, που αποτελούσαν το πρώτο κύμα μεταναστών   και αρχικά έχαιραν της ίδιας αντιμετώπισης, αλλά πλέον είχαν αφομοιωθεί από την αμερικανική κοινωνία.
Από την πλευρά τους οι Έλληνες αρνούνταν να μάθουν αγγλικά και να ενταχθούν στο αγγλοσαξονικό περιβάλλον. Τα φθηνά εργατικά χέρια που πρόσφεραν τους εξασφάλιζαν δουλειά ακόμα και στη Μεγάλη Ύφεση του 1929. Το αποτέλεσμα ήταν οι ντόπιοι να κατηγορούν τους Έλληνες ότι τους έπαιρναν τις δουλειές, αν και στην πραγματικότητα επρόκειτο για δουλειές που οι ίδιοι αρνούνταν να κάνουν γιατί τις θεωρούσαν υποδεέστερες και ευτελείς.
Στον Έλληνα μετανάστη απέδιδαν τότε οι τοπικές εφημερίδες όλα τα στερεότυπα ότι οι Έλληνες είναι «βρώμικοι», «υπάνθρωποι», «απολίτιστοι», «άγριοι» και επιρρεπείς στο έγκλημα. Στην ιστορία έχει μείνει το πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών στην πόλη Σάουθ Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα στις 21 Φεβρουαρίου 1909 με τις βίαιες ανθελληνικές ταραχές. Ας μη ξεχάσουμε και το ρατσιστικό πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών τον Αύγουστο του 1918 στο Τορόντο, όπου επί τέσσερις ημέρες 10.000 Καναδοί βετεράνοι πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών εξαπέλυσαν ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό σε βάρος των Ελλήνων με αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων μεταναστών καθώς και υλικές ζημιές πάνω από 1.000.000 δολάρια.
Με τα ως άνω αποτρόπαια γεγονότα έχουν ήδη ασχοληθεί τα «Ελληνοκαναδικά Νέα» σε παλαιότερες εκδόσεις .Τα σχετικά άρθρα υπάρχουν στο ηλεκτρονικό αρχείο της εφημερίδας…

Το όραμά μου για την ΕΚΜΜ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ
Επίτιμος πρόεδρος 

Σε αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόσφατα ο επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ, κ. Δημήτριος Μανωλάκος, εξέφρασε τις έντονες ανησυχίες του για την πορεία και το μέλλον του οργανισμού.
M.T: Κύριε Μανωλάκο, στη μακρόχρονη εθελοντική σας δράση έχετε υπηρετήσει την ομογένεια του Καναδά σε διάφορα αξιώματα. Υπήρξατε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ, αντιδήμαρχος της πόλης του Μόντρεαλ, πρόεδρος του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου και αυτή τη στιγμή κατέχετε τη θέση του επίτιμου προέδρου της ΕΚΜΜ. Με το έμπειρο μάτι σας, πως βλέπετε την πορεία και το μέλλον του οργανισμού;
Δ.Μ: Εντύπωση μου έκανε πρόσφατη ανάρτηση στο facebook όπου ο πρόεδρος της κοινότητας έκανε περίπατο στο κοινοτικό κέντρο με ακολουθία κάμερας, λες και είναι μεγάλη φυσιογνωμία, και εξηγούσε τις υπηρεσίες που προσφέρει η κοινότητα. Κολακευόμαστε για τα κατορθώματα μας, ενώ δεν ήμαστε σε θέση να δώσουμε σωστές απαντήσεις σε βασικά οικονομικά ερωτήματα.
Μ.Τ: Εννοείτε το πολυσυζητημένο αμφισβητούμενο κόστος της Κοίμησης της Θεοτόκου; 
Δ.Μ: Εκείνοι που επιδιώκουν και κατέχουν τις διοικητικές θέσεις πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Και μία από τις ευθύνες το διοικητικού συμβουλίου είναι να δίνει στην παροικία απολογισμό αλλά και απαντήσεις. Γιατί δεν απαντάνε; Η σιωπή προδίδει ενοχή. Ας σεβαστούν τουλάχιστον την ευθύνη του επιστήμονα. Τι εννοεί ο ορκωτός λογιστής; Εννοεί ότι έχει εξετάσει όλα τα νούμερα και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Παναγίτσα έχει κοστίσει πάνω από πέντε εκατομμύρια δολάρια. Άκουσα ότι το οριστικό ποσό περιλαμβάνει τον εσωτερικό καλλωπισμό, όπως οι πολυέλαιοι, ο εξοπλισμός, κλπ.
Από όπου και αν προέρχεται το χρέος, η διοίκηση είχε την υποχρέωση να το εξετάσει. Εφόσον δεν ενέκρινε τα επιπλέον έξοδα θα έπρεπε να τα απορρίψει. Ο καλλωπισμός θα μπορούσε να γίνει από δωρεές ατόμων και όχι να ξοδεύουν τα έτοιμα.
Μ.Τ: Ωστόσο, το πόρισμα και τα ευρήματα των ορκωτών λογιστών έχουν ψηφιστεί σε γενικές συνελεύσεις.
Δ.Μ: Δυστυχώς, με τον τρόπο που τα ψήφισε η Γενική Συνέλευση, με τον ίδιο τρόπο διοικείται η κοινότητα σήμερα. Η διοίκηση δεν σέβεται κανέναν όρο του καταστατικού, γι’ αυτό και δεν μπορεί να μαζέψει χρήματα. Σήμερα ποιος δίνει λεφτά στην κοινότητα, όταν ξέρει ότι έχουν ξοδευτεί ανεύθυνα τόσα μεγάλα ποσά; Ο κόσμος έχει χάσει πλέον κάθε εμπιστοσύνη.
Μ.Τ: Τι προτείνετε;
Δ.Μ: Η συμβουλή μου είναι ή να μαζευτεί η διοίκηση ή να σχηματιστεί μία διοίκηση κοινοτικής σωτηρίας, ένα task force, από νέους επιστήμονες και επιχειρηματίες με ζήλο και σεβασμό που θα λάβουν δραστήρια μέτρα για τη σωστή διακυβέρνηση του οργανισμού, χωρίς τη συμμετοχή των παλιών πολιτικάντηδων, εννοείται. Άτομα που σπέρνουν τη διχόνοια θα πρέπει να απομακρυνθούν.
Ας συμμορφωθούμε επί τέλους διότι χάσαμε όλα τα μέλη. Τα περισσότερα μέλη της κοινότητας είναι οι γονείς και αυτοί θεωρούνται αναγκαστικά μέλη. Δυστυχώς όμως δεν παρακολουθούν τις εργασίες της κοινότητας, ενώ ως άξιοι γονείς θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν τη δύναμή τους και να αναλάβουν ορισμένες διοικητικές ευθύνες.
Μ.Τ: Τα σχολεία πάντως χρειάζονται και την οικονομική ενίσχυσή μας.
Δ.Μ: Την τελευταία ερανική προσπάθεια την έκανε ο γιατρός Γιώργος Τσούκας και μάζεψε περίπου $350.000. Τα χρήματα αυτά βρίσκονται σε ειδικό λογαριασμό για να μη τα σπαταλήσουν. Εάν δεν υπήρχε ειδικός λογαριασμός πολλοί, όπως και εγώ, δεν θα προσέφεραν. Εγώ έκανα την προσφορά μου όμως δεν θα έδινα πεντάρα εάν δεν ήξερα ότι θα πήγαιναν σε ένα ασφαλή λογαριασμό. Ας μη ξεχνάμε, τα ίδια άτομα, η ίδια κλίκα που διοικεί το τοπικό Κογκρέσο διοικεί σήμερα και την κοινότητα. Μη μας κάνουν καμία έκπληξη και βάλουν χέρι σε αυτά τα λεφτά, αλλοίμονο μας...
Μ.Τ: Συχνά μιλάτε για αναδιοργάνωση των ελληνικών μας σχολείων.
Δ.Μ: Εγώ, όπως γνωρίζετε, είμαι υπέρ του να δημιουργηθεί έναν οργανισμός που να διοικεί τα σχολεία μας. Έχω καταθέσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και το υποσχέθηκα στην κυβέρνηση του Κεμπέκ όταν έδωσαν την επιχορήγηση που μας επέτρεψε να έχουμε σχολεία ποιότητας. Όμως δεν το συνέχισαν οι επόμενες διοικήσεις. Πάντως, ποτέ δεν είναι αργά.
Μ.Τ: Τι έχετε να πείτε για την επικρατούσα νοοτροπία, τα ίδια άτομα να υπηρετούν ταυτόχρονα διαφορετικούς οργανισμούς;
Δ.Μ: Απ’ ότι φαίνεται, οι καρέκλες της εξουσίας έχουν κόλλα. Όποιος παίρνει κάποια θέση θέλει να συνεχίσει. Κάποτε είχα περάσει ένα νόμο κανείς να μην έχει δικαίωμα να γίνεται πρόεδρος πάνω από δύο διετίες. Αυτό το άλλαξαν και είδαμε πόσα χρόνια έμειναν πρόεδροι ο Αδριανός Μαρής και ο Νίκος Παγώνης με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθούν οι νέοι και να μη συμμετέχουν.
Μ.Τ: Κύριε Μανωλάκο σας ευχαριστούμε για τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια…
Δ.Μ: Και εγώ σας ευχαριστώ. Να είστε καλά

Έσω έτοιμος κ. Παυλίδη...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
85 Χρόνια ανελλιπή προσφορά στον προσκοπισμό

Ο Ελληνικός Προσκοπισμός γιορτάζει φέτος τα 110 του χρόνια.
Στο Μόντρεαλ του Καναδά, η πρώτη Ενωμοτία Ελλήνων Προσκόπων ιδρύεται το 1925 από τους πρωτοπόρους Προσκόπους Διονύση Κοτσονά και Περικλή Παπαδιαμάντη.
Τρείς δεκαετίες αργότερα, τα ηνία αναλαμβάνει ο κ. Μενέλαος Παυλίδης, ο οποίος αναμφιβόλως συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του Προσκοπισμού στον Καναδά και θεωρείται σήμερα ένας από τους μακροβιότερους Έλληνες Προσκόπους εθελοντές.
Ο κ. Μενέλαος Παυλίδης έδωσε την υπόσχεση του ως Λυκόπουλο στις 2 Ιουνίου,1935 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Αφού πέρασε όλους τους βαθμούς της ιεραρχίας, ορκίστηκε Πρόσκοπος το 1937 και το 1941 διορίζεται Υπαρχηγός των Λυκόπουλων της 1ης Αγέλης Καίρου.
Το 1943 μέχρι το 1946 κατετάγη στον Αγγλικό στρατό με βάση την Αλεξάνδρεια όπου συνέχισε την Προσκοπική του υπηρεσία στην 4η Αγέλη Λυκόπουλων Ιβραημίας ως Υπαρχηγός. Επιστρέφει στο Κάιρο και προάγεται στον βαθμό του Αρχηγού Λυκόπουλων.
Το 1947 μεταφέρεται στην Τοπική Εφορεία της Ισμαηλίας ως Υπαρχηγός, Αρχηγός, Αρχηγός Συστήματος και Βοηθός Τοπικού Εφόρου, υπεύθυνος των Λυκόπουλων.
Το 1953 μεταναστεύει στον Καναδά και διορίζεται Υπαρχηγός Λυκόπουλων στο Σύστημα του Rosemount και σύντομα προάγεται Αρχηγός Λυκόπουλων.
Το 1955 ο αείμνηστος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Μόντρεαλ, Φρίξος Παπαχρηστίδης του ανέθεσε την όλη διοργάνωση της υποδοχής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας για το Διεθνές Jamboree στον Niagara on the Lake του Οντάριο.
Λίγο αργότερα υπηρετεί στο Jamboree ως αρχηγός υπηρεσίας και διερμηνέας
στην υποκατασκήνωση του Κεμπέκ.
Η Προσκοπική του δράση στο Μόντρεαλ ουσιαστικά αρχίζει το 1958 όταν αναλαμβάνει   Υπαρχηγός και κατόπιν Αρχηγός της Ελληνικής Ομάδας Προσκόπων της Αγίας Τριάδος. Σύντομα ιδρύει και επιβλέπει Ελληνικές Ομάδες στον Άγιο Γεώργιο, στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στους Αρχαγγέλους, στη Νότια Ακτή και στο Λαβάλ, ενώ βοηθά στην ίδρυση Ελληνικών Ομάδων στο Τορόντο.
Διορίζεται από την Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ ως υπεύθυνος όλων των Ελληνικών Προσκοπικών Ομάδων και κατέχει τη θέση βοηθού τοπικού Εφόρου της τοπικής Εφορείας Northern.
Το 1962 με 62 Οδηγούς και Προσκόπους και με τη συμμετοχή Προσκοπικής φιλαρμονικής ορχήστρας οργανώνει την πρώτη Εθνική παρέλαση στο Μόντρεαλ.
To 1963 με οκτώ Προσκόπους και οκτώ Οδηγούς της Αγίας Τριάδος μεταβαίνουν στην Αθήνα για το Διεθνές Jamboree.
Το 1977 στο Διεθνές Προσκοπικό Συνέδριο του Μόντρεαλ, υπήρξε μέλος της επιτροπής υποδοχής και καθοδήγησης των αντιπροσώπων και βοηθός στα κεντρικά γραφεία.
Το 1993 λαμβάνει μέρος στο Πανκαναδικό Jamboree στην Αλμπέρτα ως υπηρεσιακός Αρχηγός στην υποκατασκήνωση Hochelaga.
Το 1995 διορίζεται βοηθός περιφερειακού Εφόρου στην περιφέρεια Wawanka του Ville Saint Laurent-Carterville.
To 2002 συμμετέχει ως μέλος της Καναδικής αντιπροσωπείας στο Διεθνές Προσκοπικό Συνέδριο της Θεσσαλονίκης. 
Σήμερα, ο κ. Μενέλαος Παυλίδης φέρει τον τίτλο του Εφόρου Προσκόπων.
Κατέχει θέση στο Επαρχιακό Συμβούλιο του Κεμπέκ, είναι μέλος της Διοίκησης της Περιφέρειας Laval-Laurentides και στις Προσκοπικές Ομάδες Παυλίδη της ΕΚΜΜ μέλος της Επιτροπής Δημοσίων Σχέσεων και ταμίας. Είναι ακόμη ο ιδρυτής, επίτιμος πρόεδρος και αρχηγός της Ομάδας Παλαιών Προσκόπων «Σωκράτης» από το 1996.
Η εθελοντική του εργασία στον Προσκοπισμό είναι αξιέπαινη. Για τη μακρόχρονη υπηρεσία του τιμήθηκε από το Καναδικό Προσκοπικό Σώμα με τα μετάλλια Long Service Medal, Good Service Medal, Medal of Merit, Medal of Silver Acorn, το μετάλλιο Bar Silver Acorn και αργότερα το μετάλλιο των 100 χρόνων Προσκοπισμού.
Από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων έλαβε το Μετάλλιο Ευδόκιμου Υπηρεσίας, Προσκοπικής Αξίας καθώς και το ανώτατο Μετάλλιο του Αργυρού Φοίνικα (1996).
Το 2002 του απενεμήθη το Μετάλλιο της Βασίλισσας Ελισάβετ Golden Jubilee medal των 50 χρόνων Βασιλείας.
Την ίδια χρονιά έλαβε και το Βραβείο Αναγνώρισης (Recognition Award) από την Οργάνωση Canadian Fellowship of Baden Powell Guilds.
Το 2010 από το Σώμα Προσκόπων Κύπρου έλαβε το Μετάλλιο του Χάλκινου Αγρινίου  και από την Επαρχιακή κυβέρνηση του Κεμπέκ και τους βουλευτές Guy Ouellette και Γεράσιμο Σκλαβούνο το ανώτατο μετάλλιο της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ.
To 2012 έλαβε το Μετάλλιο της Βασίλισσας Ελισάβετ Diamond Jubilee Medal των 60 χρόνων Βασιλείας και το μετάλλιο εθελοντισμού από τον Γενικό Κυβερνήτη του Καναδά.
Το 2017 η Α.Χ.Ε.Π.Α Καναδά του απέμεινε τιμητική πλακέτα για τα 82 χρόνια Προσκοπικής του υπηρεσίας ενώ παράλληλα η Βουλευτής της περιοχής
D’ Ahunstic Cartieville, Melanie Joly του απένειμε το Έμβλημα των 150 χρόνων του Καναδά.
Έχει λάβει πολλά συγχαρητήρια διπλώματα από πρωθυπουργούς, υπουργούς και ομοσπονδιακούς βουλευτές, της κυβέρνησης του Κεμπέκ, του Δήμου Μόντρεαλ και πρόσφατα από τον Γενικό Κυβερνήτη στο Κεμπέκ, για την εθελοντική του υπηρεσία.
Στις 2 Ιουνίου 2020, ο κ. Μενέλαος Παυλίδης συμπλήρωσε 85 χρόνια από τότε που έδωσε την υπόσχεσή του να τηρεί τον Νόμο του Προσκόπου. Μια υπόσχεση που τηρεί αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
«’Εσω ‘Ετοιμος, κ. Παυλίδη...

Εσείς τι λέτε;

Υγειονομική βόμβα οι τουρίστες;
Εντύπωση μου έκανε πρόσφατο δημοσίευμα της Γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt, υπό τον τίτλο «Ελλάδα, εστία κινδύνου ο τουρισμός».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο Γκερντ Χέλερ, οι υπεύθυνοι για τον τουρισμό είναι  αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα. Μπορεί ο κίνδυνος μόλυνσης για τους τουρίστες στην Ελλάδα να είναι μηδαμινός. Τι θα γίνει όμως εάν φέρουν οι τουρίστες μαζικά τον ιό στη χώρα; 
Διαβάζοντας το δημοσίευμα της Handelsblatt η σκέψη μου πήγε στο άρθρο του συνάδελφου Γιώργου Γκιούσμα «Ετοιμαστείτε για ανθελληνική προπαγάνδα» (Ελευθεροστομίες 29/5/2020) που αναφέρεται στον επικείμενο απόλυτο έλεγχο του Καναδικού τύπου από τον σκοπιανό Jordan Bitove με την αγορά 70 Καναδικών εφημερίδων και πολλαπλών ειδησεογραφικών ιστοσελίδων και της ενδεχόμενης προπαγάνδας κατά της Ελλάδας. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό ανθελληνικά δημοσιεύματα να αρχίσουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ανεξάρτητα το τι μέλλει γενέσθαι, η λογική στην Ελλάδα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» ομολογώ πως άρχισε να με προβληματίζει. Κι’ αυτό διότι στην προκειμένη περίπτωση, πέρα από τις όποιες ενδεχόμενες δυσφημιστικές εκστρατείες έχουμε να κάνουμε με μία επικίνδυνη υγειονομική πραγματικότητα. Τον κορωνοϊό...
Μόλις την περασμένη εβδομάδα  η Ελλάδα ανακοίνωσε τις 29 χώρες οι οποίες από τις 15 Ιουνίου ανοίγουν τα σύνορα για τους τουρίστες με αεροπορικές πτήσεις προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί για το ενδεχόμενο όλο αυτό το εγχείρημα να μετατραπεί σε νέα έξαρση.
Οι προβληματισμοί δεν είναι μόνο ελληνικοί. Ακόμα και τα φιλικά προσκείμενα διεθνή μέσα ενημέρωσης επισημαίνουν συνεχώς τον κίνδυνο η Ελλάδα να μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα λόγω της αθρόας προσέλευσης τουριστών. 
Τι θα γίνει εάν φέρουν οι τουρίστες μαζικά τον ιό στην Ελλάδα; Μέχρι σήμερα οι ταξιδιώτες που φτάνουν στην Αθήνα από το εξωτερικό πρέπει να υποβάλλονται σε τεστ και να μπαίνουν σε 14ήμερη καραντίνα. Από τα μέσα Ιουνίου όμως η Ελλάδα προτίθεται να καταργήσει τα συστηματικά τεστ κορονοϊού τα οποία θα γίνονται μόνο δειγματοληπτικά. Όπως είπε ο Μητσοτάκης: «Πολίτες από χώρες με παρόμοια επιδημιολογικά δεδομένα με την Ελλάδα θα επιτρέπεται να εισέρχονται… ». Και εδώ κάπου αρχίζουν οι ανησυχίες.
Η λίστα με τις 29 χώρες, διαμορφώθηκε υποτίθεται ύστερα από μελέτη του επιδημιολογικού προφίλ των χωρών προέλευσης των τουριστών και αφού ελήφθησαν υπόψη οι ανακοινώσεις του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ασφάλειας Αεροπορίας καθώς και η σχετική εισήγηση της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων.
Στους επισκέπτες από τις εν λόγω χώρες θα πραγματοποιείται δειγματοληπτικός έλεγχος. Για όλες τις άλλες χώρες εξακολουθούν να ισχύουν οι υπάρχοντες κανόνες.
Στην λίστα των 29 χωρών δεν συμπεριλαμβάνονται ο Καναδάς και οι ΗΠΑ.
Σε πρόσφατη έρευνα της Deloitte για τον αντίκτυπο του κορονοϊού στον ελληνικό Τουρισμό και τη Φιλοξενία φαίνεται ξεκάθαρα ότι όλα τα σχετικά σενάρια είναι απαισιόδοξα εκ των πραγμάτων. Και το μέγα ερώτημα που θέτουν πολλοί Έλληνες είναι το ακόλουθο: «Κρατηθήκαμε 3 μήνες κλεισμένοι, για να κολλήσουμε από τους τουρίστες;».