Total Pageviews

Wednesday, October 30, 2019

Εσείς τι λέτε;


Τι είναι αυτό που μας… «ενώνει»
Έρευνα που διεξήγαγε πρόσφατα η εταιρεία δημοσκοπήσεων καπα Research σε πέντε ηπείρους, έρχεται να αναδείξει το προφίλ της σημερινής ελληνικής Διασποράς.
Λόγω του περιορισμένου χώρου της στήλης θα αρκεστώ στη δημοσίευση των κύριων σημείων της έρευνας, τα θεμελιώδη ζητήματα της οποίας ήταν: Ποιοι είναι οι Έλληνες της Διασποράς; Τι είναι αυτό που τους ενώνει; Ποιες είναι οι λέξεις που καθορίζουν τον Ελληνισμό σήμερα;
Οι λέξεις που έρχονται πρώτες στο μυαλό των αποδήμων είναι: «πατρίδα», «διακοπές», «ήλιος». Σε ότι αφορά στην αρχαιοελληνική μυθολογία, η σκέψη πηγαίνει αυθόρμητα στον Δία. Για την αρχαία Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία κατονομάζει τον Μέγα Αλέξανδρο, ενώ για τη σύγχρονη Ελλάδα κυριαρχεί ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος.  
Περνώντας όμως στα πιο άμεσα και ίσως πιο ουσιώδη, οι Έλληνες της Διασποράς, σε τεράστιο ποσοστό, δηλώνουν υπερήφανοι για το ότι είναι Έλληνες. Σε άλλο μεγάλο ποσοστό αυτοπροσδιορίζονται πρώτα ως Έλληνες και κατόπιν ως πολίτες της χώρας όπου διαμένουν. Και στο ερώτημα «ποιο είναι το αίσθημα που ξυπνά μέσα σου ο όρος  Έλληνας ;» το μεγαλύτερο ποσοστό απαντά «υπερηφάνεια».
Περιληπτικά, οι Απόδημοι θεωρούν ότι η εθνική υπερηφάνειά τους δικαιολογείται από το γεγονός ότι στην Ελλάδα ανακαλύφθηκε και καθιερώθηκε η δημοκρατία. Η Ελλάδα υπερέχει έναντι οποιασδήποτε «θετής» πατρίδας ως προς την πολιτιστική κληρονομιά και την ιστορία, αλλά και σε κλίμα-περιβάλλον. Οι απόδημοι, στο σύνολό τους σχεδόν,    ισχυρίζονται ότι οι ελληνικές τους ρίζες έχουν επιδράσει θετικά στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία αλλά και στην κοινωνική τους ζωή. Οπότε, ακούγεται σαν κάτι εντελώς εύλογο και φυσιολογικό το ότι οι ομογενείς μιλούν ελληνικά κάθε μέρα ή πολύ συχνά, ασχέτως εάν ένα σημαντικό ποσοστό εξ αυτών δεν έχει ελληνική υπηκοότητα.
Σε σχέση με την ελληνική κρίση, η οποία για πολλούς αποτέλεσε και τον καταλύτη ώστε να πάρουν την απόφαση να μεταναστεύσουν, δηλώνουν ότι νιώθουν ψυχικά κοντά στην Ελλάδα σε ένα συντριπτικό ποσοστό 80%. Ταυτόχρονα όμως, σε ποσοστό 65% νιώθουν απογοήτευση και ανησυχία για την τρέχουσα κατάσταση στην πατρίδα.
Το 24% των ερωτηθέντων ενισχύουν οικονομικά την οικογένειά τους στην γενέτειρα.
Σε ερώτηση τέλος, πως αντιμετωπίζουν τους ομοεθνείς τους, η συντριπτική πλειοψηφία μίλησαν για συνεργασία, αλληλεγγύη και ενότητα. 
Την Κυριακή παρευρέθηκα στο τιμητικό γεύμα για την Εθνική μας Επέτειο, όπου μεταξύ άλλων συμμετείχαν και κυβερνητικοί εκπρόσωποι μη ελληνικής καταγωγής. Στην εκδήλωση, όπως συνηθίζεται, εκφωνήθηκαν ονόματα επώνυμων, με ιδιαίτερη έμφαση στην ιδιότητα και στο έργο που επιτελούν.
Πικρή γεύση μου άφησε η αδιανόητη επιμονή των κοινοταρχών να αγνοούν πεισματικά θεσμικούς φορείς, και δη πρωτοβάθμιους, όπως το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο και τον παριστάμενο πρόεδρό του δόκτορα Θεόδωρο Χαλάτση.
Εύγε μας λοιπόν. Τα καταφέραμε και πάλι μια χαρά να δείξουμε στους υψηλά ιστάμενους επισήμους «σύμπνοια » και «ομόνοια », στοιχεία που υποτίθεται ότι μας χαρακτηρίζουν ως φυλή.
Υποθέτω ότι η καπα Research παρέλειψε - ή ενδεχομένως απέφυγε - να συμπεριλάβει στην έρευνά της την - κατά τα άλλα - «ενωτική» μας Κοινότητα…

Friday, October 25, 2019

Εσείς τι λέτε;



«Πού πάν' εκείνα τα παιδιά...»
Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας με τα ανάκατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα, πριν 80 τόσα χρόνια. Είναι ο μήνας που για μια ακόμη πολλοστή φορά, από την αρχαιότητα και εντεύθεν, μας ανέδειξε ήρωες, υπέρ-πατριώτες, όταν άδικοι εισβολείς διεκδικούσαν την εδαφική μας ακεραιότητα και τη στέρηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας μας.
28η Οκτωβρίου 1940. Ημερομηνία Ιστορική! Ημερομηνία που ο ελληνικός λαός είπε το   ηρωικό «ΟΧΙ» που παραμένει και θα παραμείνει ορόσημο στην ελληνική ιστορία.
«ΟΧΙ», είπαν μια χούφτα Έλληνες, δια στόματος του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, με όπλα την παλικαριά, τον ηρωισμό και το σθένος σε μια πανστρατιά σύγχρονα εξοπλισμένη και δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα και την ψυχή τους υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά της πατρίδας τους. 
Όλοι στον αγώνα. Μαχόμενος και άμαχος πληθυσμός. Οι γυναίκες της Πίνδου κουβαλώντας στη ράχη τους πυρομαχικά και οι αστές πλέκοντας με το φως του λυχναριού κάλτσες και φανέλες για τους μαχόμενους, που εκτός από τον εχθρό είχαν να αντιμετωπίσουν τον απειλητικό χειμώνα στα δύσβατα και απόκρημνα βουνά της Αλβανίας.
Κι όμως, όλα τα αψηφούσαν και κέρδιζαν τις μάχες. Τα τραγούδια της αθάνατης τραγουδίστριας της Νίκης Σοφίας Βέμπο και του ανεπανάληπτου τροβαδούρου Νίκου Γούναρη, τους εμψύχωναν. Εκείνες τις στιγμές μόνο την Ελλάδα είχαν στο νου και στην καρδιά τους.
Το έπος του ’40 έμεινε ιστορικό. Ήταν όμως και η αρχή για μια πολύχρονη περιπέτεια για την πατρίδα με τη Γερμανική επέμβαση σ’ αυτό τον άδικο πόλεμο ο οποίος μας επέφερε μεγάλες καταστροφές.
Δεν υπάρχει ελληνικό χωριό και πόλη από τον Έβρο ως την Κρήτη που να μην θρηνεί και να μην τελεί κάθε χρόνο επιμνημόσυνες δεήσεις για τους πεσόντες. Παντού στημένα μνημεία, τύμβοι για την τιμή αθώων ηρώων.
Δίδαγμα που εξάγεται απ’ όλη αυτή την Ιστορία «Ποτέ πια πόλεμος ..»
Όταν γιορτάζουμε την επέτειο του1940 γιορτάζουμε και τιμούμε τα γεγονότα αλλά και τα διδάγματά της. Τιμούμε τον ηρωισμό των αγωνιστών και τη θυσία τους, καθώς και τις αξίες και τα ιδανικά που τους ενέπνευσαν να αφιερώσουν στον αγώνα το υπέρτατο αγαθό, τη ζωή τους...
Παρά ταύτα, οι αεικίνητοι σημερινοί «ηγέτες» μας, για λόγους κατανοητούς ή και ακατανόητους, βάλθηκαν να περιθωριοποιήσουν τους αγωνιστές της ελευθερίας, την ένδοξη ιστορία μας και θρησκεία «προσαρμόζοντας» σχολικά βιβλία, μετονομάζοντας δρόμους και καταργώντας παρελάσεις, χαρακτηρίζοντας τες ως γελοίες και αναχρονιστικές...
Ζούμε, δυστυχώς, σε πονηρούς και δύσκολους καιρούς. Οι γείτονές μας καιροφυλακτούν και απειλούν με τρόπο ολοένα και πιο προκλητικό, διεκδικώντας εδάφη και χωρικά ύδατα, ενώ οι υποτιθέμενοι «σύμμαχοί» και «εταίροι» μας (στη μοιρασιά εννοείται) παραμένουν απλοί θεατές...
Και στην κρίσιμη αυτή καμπή της ιστορίας μας, ακολουθώντας την γνώριμη πλέον αμήχανη πολιτική κατευνασμού, παραχωρούμε απλόχερα ιστορία, γλώσσα και πολιτισμό… Αλήθεια,
Πού παν' εκείνα τα παιδιά
της θύελλας και του βοριά
που πέθαιναν για λευτεριά
πού πάνε…

Wednesday, October 16, 2019

Εσείς τι λέτε;


Ψήφος
Το ισχυρότερο «όπλο» του πολίτη…

Θα υπάρξει άραγε ενδιαφέρον στις επικείμενες ομοσπονδιακές εκλογές ή το εκλογικό σώμα για άλλη μία φορά θα αντιμετωπίσει με αδιαφορία το γεγονός;
Υπενθυμίζω ότι η αποχή των ψηφοφόρων στις εκλογές του 2015 άγγιξε περίπου το 35%...
Για ποιους λόγους όμως συμβαίνει αυτό και ποιος ευθύνεται για την ολοένα και μεγαλύτερη αποχή από τις κάλπες;
Εύλογες ερωτήσεις με εύκολες και ίσως οδυνηρές απαντήσεις για μία υποχρέωση, ένα προνόμιο που επιμένουμε να αγνοούμε.
Οι εκλογές είναι ένας θεσμός που δίνει στους πολίτες το δημοκρατικό δικαίωμα να επιλέγουν τους βουλευτές και το κόμμα που τους εκφράζει.
Οι πολίτες έχουν ένα ισχυρό όπλο: Την ψήφο τους. Ας την χρησιμοποιήσουν.
Η αδράνεια σημαίνει ανοχή και ανοχή σημαίνει αποδοχή και μαζί συνενοχή.
Η αδιαφορία, σε τελευταία ανάλυση, θεωρείται επικίνδυνη αφού τελικά την πληρώνουν όλοι...
Παρ’ όλο που οι τωρινές εκλογές περιέχουν συστατικά που υποκινούν το ενδιαφέρον των πολιτών (σκάνδαλα, απολύσεις, παραιτήσεις, αλληλοκατηγορίες) πολύ φοβάμαι πως θ’ ακουστούν και πάλι οι κλασικές δικαιολογίες των απεχόντων:
«Μας κούρασαν, απέχω, δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω, δεν πρόκειται να παίξω το παιχνίδι τους...»
«Τους πολίτες τους θυμούνται μόνο στις εκλογές, ενώ θα έπρεπε οι πολίτες να ερωτώνται και να αποφασίζουν σε θέματα που τους αφορούν...»
«Όλο αυτό το γεγονός με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Δεν θυμάμαι να έχει αλλάξει κάτι έως σήμερα. Λένε τα ίδια και τα ίδια, τάζουν στον κόσμο λαγούς με πετραχήλια και στο τέλος ανακαλούν τις υποσχέσεις τους… αρνούμαι να ψηφίσω..»
Ακούγοντας τις απόψεις που εκφράζονται, συνειδητοποιεί κανείς ότι σχεδόν όλοι έχουν κάποιο δίκιο σ’ ένα βαθμό.
Αυτό όμως που τελικά συμβαίνει είναι πως η αδιαφορία και το γενικόλογο «όλοι ίδιοι είναι», βγάζει μονίμως φταίχτες για όλα τα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι από όσους ψηφίζουν, οι περισσότεροι το κάνουν με γρήγορα και πρόχειρα κριτήρια, όπως π.χ. οικειότητα, κομματική επιταγή ή κατόπιν οικογενειακού συμβουλίου…
Ποιος αλήθεια προσέχει προγράμματα και εξαγγελίες; Ποιος ελέγχει την αξιοπιστία των προσώπων; Δυστυχώς, ελάχιστοι.
Για να αξιολογήσουμε, να κρίνουμε κάποιους υποψήφιους και να πάρουμε την τελική μας απόφαση θα πρέπει να αναρωτηθούμε:
Είναι ανιδιοτελείς, έντιμοι, ηθικοί, ικανοί και πετυχημένοι στην όποια δραστηριότητά τους;
Έχουν επιλύσει όλα τους τα επαγγελματικά προβλήματα ή βασίζονται μόνο στην πολιτική για την επιβίωσή τους;
Είναι καινοτόμοι και διαθέτουν το απαραίτητο πάθος και τον ενθουσιασμό, ώστε να κάνουν πράξη αυτά που υπόσχονται;
Αν είναι ήδη βουλευτές, ποιες ήταν οι προτάσεις τους στη Βουλή, πώς ψήφισαν σε νομοσχέδια που αφορούν την οικονομία, την απασχόληση, την υγεία, την παιδεία, τα συνταξιοδοτικά και γενικότερα τη ζωή των πολιτών;
Ας μη ξεχνάμε πως οι ομοσπονδιακές εκλογές είναι πολύ σημαντικές, αφού το αποτέλεσμά τους επηρεάζει άμεσα την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής και φυσικά τη ...τσέπη μας!
Ας το λάβουμε σοβαρά υπ όψιν

Thursday, October 10, 2019

Εσείς τι λέτε;


Εύκαμπτες πολιτικές ιδεολογίες…
Δεν έχουν όρια οι αλλεπάλληλες «μεταπηδήσεις» των αξιότιμων ταγών της εξουσίας, οίτινες εν ονόματι της πολυπόθητης καθέδρας, ευκόλως αναθεωρούν πιστεύω και  πολιτικές ιδεολογίες…
Δεν είναι διόλου ασυνήθες το φαινόμενο οι εντολοδόχοι της λαϊκής ετυμηγορίας να διαμορφώνουν την πολιτική τους άποψη στους κόλπους του αντιπολιτευόμενου στρατοπέδου... Κάπως έτσι πορεύονται οι πλείστοι των εξουσιαστών, ορισμένοι εκ των οποίων, υπό τοιαύτη τακτική, έμελλε να γράψουν τη δική τους ιστορία...
Ο Pierre Elliott Trudeau, ταγμένος σοσιαλδημοκράτης, κατέστη τελικά ο δημοφιλέστερος  Φιλελεύθερος πρωθυπουργός του Καναδά... Ο Stephen Harper  ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με την οργάνωση Νεολαίας του Φιλελεύθερου κόμματος, μετεπήδησε στον συνασπισμό Canadian Alliance για να καταλήξει αρχηγός του  Συντηρητικού κόμματος και εν συνεχεία πρωθυπουργός... Ο Thomas Mulcair πριν μεταπηδήσει στο Νεοδημοκρατικό κόμμα χρημάτισε Υπουργός Περιβάλλοντος στην επαρχιακή Φιλελεύθερη κυβέρνηση Jean Charest...Ο Jack Layton, πρώην αρχηγός του NDP, είχε ηγηθεί της Νεολαίας του Φιλελεύθερου κόμματος... Η πρώην Συντηρητική πρωθυπουργός Kim Campbell, υπηρέτησε επί μακρόν το κόμμα των Social Credit…
O Ralph Klein, Συντηρητικός πρωθυπουργός της Alberta, άρχισε την πολιτική του καριέρα με το Φιλελεύθερο κόμμα... Ο Bob Rae, πρώην Νεοδημοκράτης πρωθυπουργός του Ontario, βρήκε καταφύγιο στους Φιλελεύθερους…
Ο Rene Levesque, τέως πρωθυπουργός του Κεμπέκ, αρχικά πολιτεύτηκε με το Φιλελεύθερο κόμμα, μετεπήδησε  στο Mouvement Souveraineté - Association για να ιδρύσει αργότερα το αυτονομιστικό Parti Quebecois...«Εύκαμπτη» ιδεολογία είχε και ο Lucien Bouchard, «βαπτισμένος» Συντηρητικός, ο οποίος αφού ίδρυσε το αποσχιστικό Bloc Quebecois, κατέληξε πρωθυπουργός στο «σίγουρο» τότε Parti Quebecois...
Ο Jean Charest υπηρέτησε τον Συντηρητικό χώρο ως αρχηγός και εν συνεχεία χρίστηκε πρωθυπουργός του Κεμπέκ με το Φιλελεύθερο κόμμα...
O Gilles Duceppe, δις αρχηγός του Bloc Quebecois, υπήρξε βασικό στέλεχος του Μαρξιστικού Λενινιστικού κόμματος και κατόπιν υποψήφιος αρχηγός του Parti Quebecois...Ο αρχηγός του Action Democratique Mario Dumond, είχε ηγηθεί της οργάνωσης Νεολαίας του Φιλελεύθερου κόμματος...
Όμως, δεν πάνε πίσω οι σημερινοί κομματικοί αρχηγοί που διεκδικούν την ψήφο μας στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Ο Andrew Scheer συμμετείχε στο κόμμα των Canadian Alliance μέχρι τη συγχώνευση του με το Συντηρητικό ... Ο Maxime Bernier, πρώην Υπουργός, των Tories, ίδρυσε το People’s Party του οποίου και ηγείται... Η Elisabeth May, αρχηγός των «Πρασίνων», υπήρξε υποψήφια με το οικολογικό Small Party... Ο Yves-Francois Blanchet, πρώην Υπουργός του Parti Quebecois μετεπήδησε στο Ομοσπονδιακό Bloc Quebecois...
Ο Justin Trudeau τέλος, αν και παρέμεινε Φιλελεύθερος, στην αρχή της πολιτικής του καριέρας ταυτίστηκε απόλυτα με τις θέσεις των αποσχιστικών κομμάτων δηλώνοντας  ότι η ανεξαρτησία του Κεμπέκ θα μπορούσε να θεωρηθεί αποδεχτεί…
Έδρανα έχουν κατά καιρούς αλλάξει και πάμπολλοι άλλοι επώνυμοι βουλευτές και βουλευτίνες...
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι αι πάλαι ποτέ ιδεολογικές δεσμεύσεις έχουν πλέον καταστεί εντελώς ανύπαρκτες. Η δίψα για εξουσία, η αναζήτηση πρόσκαιρων ευκαιριών και ο σκοπός που «αγιάζει» τα μέσα (και τα κόμματα) θεωρούνται συνήθη πλέον φαινόμενα στον σημερινό σκληρό και λίαν ανταγωνιστικό πολιτικό χώρο...

Wednesday, October 2, 2019

Εσείς τι λέτε;


Προσφυγικό - Μεταναστευτικό
Η μεγάλη πληγή του ανθρώπου…

Σκηνικό έκτακτης ανάγκης διαμορφώνεται γύρω από το προσφυγικό - μεταναστευτικό, το οποίο πυροδοτείται τόσο από τις ροές ανθρώπων προς την Ελλάδα από την Τουρκία όσο και από τα βίαια επεισόδια που ξέσπασαν πρόσφατα στη Μόρια της Λέσβου.
Το πρόβλημα παίρνει τρομακτικές διατάσεις καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που διαφεύγουν από τον πόλεμο, τις διώξεις και τις συγκρούσεις ξεπέρασε τα 70 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Επέλεξα σήμερα να δημοσιεύσω τα χαρακτηριστικά στοιχεία που έδωσε πρόσφατα η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ και που καταδεικνύουν ότι μέσα στον 21ο αιώνα σχεδόν 70,8 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν εκτοπιστεί με τη βία. Συγκριτικά, αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των ξεριζωμένων είναι διπλάσιος σε σχέση με 20 χρόνια πριν και κατά 2,3 εκατομμύρια μεγαλύτερος σε σχέση με πέρυσι, ενώ αντιστοιχεί σε πληθυσμό μεγαλύτερο της Ταϋλάνδης.
Αυτοί οι αριθμοί, σύμφωνα με την έκθεση, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την μακροπρόθεσμη αυξητική τάση του αριθμού των ανθρώπων που χρειάζονται προστασία εξαιτίας του πολέμου, των συγκρούσεων και των διώξεων. Ενώ η γλώσσα που χρησιμοποιείται για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι συχνά διχαστική, παρατηρείται επίσης ένα μεγάλο κύμα γενναιοδωρίας και αλληλεγγύης, ιδίως από τις κοινότητες που υποδέχονται ήδη μεγάλους αριθμούς προσφύγων όπως η Ελλάδα. Βλέπουμε επίσης να αναλαμβάνουν μεγαλύτερη δράση νέοι φορείς, όπως φορείς ανάπτυξης, ιδιωτικές επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Ανάμεσα στα 70,8 εκατομμύρια βρίσκονται τρεις βασικές ομάδες. Η πρώτη είναι οι πρόσφυγες, δηλαδή άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω του πολέμου, των διώξεων ή των συγκρούσεων. Το 2018, ο αριθμός των προσφύγων έφτασε τα 25,9 εκατομμύρια παγκοσμίως, δηλαδή 500.000 περισσότεροι από το 2017.
Η δεύτερη ομάδα είναι οι αιτούντες άσυλο - άνθρωποι που βρίσκονται εκτός της χώρας καταγωγής τους και λαμβάνουν διεθνή προστασία, αλλά περιμένουν να βγει η απόφαση του αιτήματος ασύλου τους. Στο τέλος του 2018, υπήρχαν 3,5 εκατομμύρια αιτούντες άσυλο παγκοσμίως.
Η τρίτη και μεγαλύτερη ομάδα, που ανέρχεται στα 41,3 εκατομμύρια, είναι άνθρωποι που έχουν εκτοπιστεί σε άλλες περιοχές εντός της χώρας καταγωγής τους, μια κατηγορία που είναι γνωστή ως «εσωτερικά εκτοπισμένοι».
Η συνολική αύξηση των εκτοπισμένων συνεχίζει να ξεπερνάει σε ρυθμό την εύρεση λύσεων για τους ανθρώπους αυτούς. Η καλύτερη λύση για οποιονδήποτε πρόσφυγα είναι να μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του οικειοθελώς, σε συνθήκες ασφάλειας και αξιοπρέπειας.
Άλλες λύσεις, τις οποίες προτείνει ο ΟΗΕ, περιλαμβάνουν την ένταξη στην κοινότητα υποδοχής ή την επανεγκατάσταση σε μια τρίτη χώρα. Ωστόσο, μόνο 92.400 πρόσφυγες επανεγκαταστάθηκαν σε τρίτες χώρες που αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 7% όσων περιμένουν για επανεγκατάσταση. Περίπου 593.800 πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ 62.600 πολιτογραφήθηκαν.
Το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Αθήνα, εκτιμά ότι περί τους 76.000 πρόσφυγες και μετανάστες εισήλθαν και παραμένουν στην Ελλάδα από το 2015 μέχρι τον Μάρτιο του 2019.
Ας ευχηθούμε για καλύτερες μέρες σ’ αυτόν τον κόσμο…