Ολυμπιακοί Αγώνες 2024 - Η απόλυτη διακωμώδηση

Έληξαν «αισίως» οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού 2024, με την ομολογουμένως χείριστη τελετή στην ιστορία τους. Άφθονο μελάνι καταναλώθηκε για τις αμέτρητες γκάφες με τα ονόματα των χωρών, το στήσιμο της Ολυμπιακής σημαίας και τους παράξενους συμβολισμούς. Βούιξε κυριολεκτικά ο τόπος από την αισχρή θεματολογία και την απόλυτη ασέβεια απέναντι στους Χριστιανούς, με την διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου. Η οργανωτική επιτροπή κατάφερε τελικά να αμαυρώσει τους Αγώνες, ισοπεδώνοντας τα αρχαία ιδεώδη, σε μια εκστρατεία προπαγάνδας της LGBT+ κοινότητας, με πρωταγωνιστές«drag queens και transgenders». Μέχρι τώρα, σε όλες τις χώρες που φιλοξένησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι διοργανωτές είχαν σε περίοπτη θέση τους μεγαλύτερους αθλητές τους. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, το 2004 τη φλόγα μετέφεραν οι Ολυμπιονίκες Βούλα Πατουλίδου, Παναγιώτης Γιαννάκης και Νίκη Μπακογιάννη. Το 2012 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ένας από τους πρώτους που κράτησαν τη φλόγα ήταν ο διάσημος ποδοσφαιριστής Ντέιβιντ Μπέκαμ. Στο Παρίσι, η θεαματική αλλοίωση των Αγώνων επετεύχθη πλήρως με την υπερπροβολή ατόμων από μία και μόνο συγκεκριμένη ομάδα, δίνοντας την εντύπωση μιας δημαγωγικής και στοχευμένης επανεκκίνησης των κοινωνιών μας, στα πλαίσια της προαγωγής της επιβαλλόμενης διαφορετικότητας. Η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, έμοιαζε περισσότερο με ένα ραντεβού ατόμων μίας και μοναδικής κοινότητας, που επιχειρεί να περάσει το μήνυμά της με τον πλέον πάντως αποκρουστικό τρόπο. Θεωρώ πως είναι υπέρτατη ασέβεια και ντροπή για το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός, που κύριο προορισμό έχει να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και να κατευνάσει τα πνεύματα, να αμαυρώνεται από τις υπερβολές του λεγόμενου προοδευτισμού. Η επιτροπή «εξύμνησε» τις αξίες του αθλητισμού χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα πειθούς για την ανάδειξη της Woke κουλτούρας. Οι οργανωτές πρόβαλαν τελικά μία εικόνα άκρως σοκαριστική και προσβλητική για τους Χριστιανούς, που άφωνοι παρακολούθησαν την δήθεν αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Έντονες και πολυποίκιλες αντιδράσεις προκάλεσε η επαίσχυντη αυτή ενέργεια που έθεσε στο στόχαστρο την θρησκευτική πίστη των ανθρώπων. Με ανακοινώσεις τους η Γαλλική Καθολική Εκκλησία και το Βατικανό, αναφέρουν ότι η συγκεκριμένη σκηνή χλευάζει τον Χριστιανισμό, ενώ συγχρόνως μειώνει τις υπόλοιπες καλές στιγμές της διoργάνωσης. Παράλληλα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με ανακοίνωση του τονίζει ότι η τελετή έναρξης είχε προσβλητικές παραστάσεις για τον Χριστιανισμό και το Ιερό Ευαγγέλιο. Εν τω μεταξύ, εκπρόσωποι διαφόρων άλλων θρησκειών εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους, κάνοντας λόγο για προσβολή της πίστης των Χριστιανών. Σκεφτείτε μόνο τι θα συνέβαινε εάν διακωμωδούσαν άλλες θρησκείες… Ο ολοκληρωτικός πόλεμος κατά της Χριστιανοσύνης και των παραδοσιακών αξιών δεν έχει πλέον όρια. Και αναρωτιέται κανείς, τι σχέση μπορεί να έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2024 με το Αθάνατο Πνεύμα των Αρχαίων, το οποίο περιείχε το θρησκευτικό στοιχείο, το κάλλος, την ευγένεια, τη λιτότητα, την αγνότητα, την εκεχειρία, την αγωνιστικότητα και γενικά το πνευματικό ήθος και την ιερότητα για την ανθρώπινη ζωή…

Ολυμπιακοί Αγώνες - Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2024, γνωστοί ως Αγώνες της 33ης Ολυμπιάδας και ως Παρίσι 2024, ξεκίνησαν στις 26 Ιουλίου και θα διαρκέσουν έως τις 11 Αυγούστου στο Παρίσι και σε 16 πόλεις στη Μητροπολιτική Γαλλία και στη γαλλική αποικία της Ταϊτής. Σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, το πρόγραμμα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων αποτελείται από 32 αθλήματα και 329 αγωνίσματα, από τα οποία τα 28 είναι υποχρεωτικά, ενώ θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως Ολυμπιακό άθλημα το Breakdance. Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από 101 αθλητές και αθλήτριες (42 γυναίκες, 59 άνδρες) και ο Καναδάς από 338. Ο συνολικός αριθμός αθλητών παγκοσμίως ανέρχεται στους 10.500. Για την ιστορία, ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν στην Ολυμπία το 776 π.Χ. Πρώτος Ολυμπιονίκης αναφέρεται ο Ηλείος Κόροιβος. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένας λαμπρός θεσμός με φήμη, άρτια οργάνωση, υψηλό επίπεδο άμιλλας αθλητών, διέθετε το μεγαλύτερο κύρος έναντι των άλλων Πανελληνίων Αγώνων και δικαιολογημένα προσέλκυε πλήθος επισκεπτών, πνευματικών ανθρώπων, καλλιτεχνών, εμπόρων και όλα αυτά προσέδιδαν αίγλη και λαμπρότητα στο θεσμό. Οι αγώνες γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια. Κατά τους ιστορικούς όμως χρόνους, η διοργάνωσή τους θα οδηγήσει τις πόλεις-κράτη σε συγκρούσεις, γι’ αυτό μία ιδιαζόντως πολιτιστική και πολιτική ενέργεια η Ολυμπιακή Εκεχειρία, θα γίνει ο ρυθμιστής των σχέσεων ανάμεσα στις πόλεις-κράτη, αφού κατά τη διάρκειά της αναστέλλονται οι εχθροπραξίες μεταξύ των εμπολέμων. Η Εκεχειρία ήταν ιερή και απαραβίαστη. Τυχόν παραβίαση της σήμαινε πολύ αυστηρά πρόστιμα αλλά προπαντός πλήρη απαξίωση της πόλης που την παραβίαζε. Οι Ολυμπιονίκες απολάμβαναν καθολικό σεβασμό, αναγνώριση και στεφανώνονταν με ένα κότινο ελιάς. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν Αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Οι γυναίκες στους Αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής ούτε παρακολούθησης. Η μοναδική γυναίκα που τόλμησε να παραβιάσει τον νόμο και να παρακολουθήσει τους Αγώνες ήταν η Ροδίτισσα Καλλιπάτειρα, κόρη του Ολυμπιονίκη της πυγμαχίας Διαγόρα του Ροδίου. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του Θεού Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα στεκόταν στην Ολυμπία. Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν τη σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινες επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή και το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε τη διεξαγωγή τους. Οι προσπάθειες για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στη σύγχρονη εποχή κορυφώθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα με την αποφασιστική συμβολή του Γάλλου βαρόνου Πιέρ ντε Κουμπερντέν και του Έλληνα Δημητρίου Βικέλα. Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες τελέσθηκαν με μεγάλη λαμπρότητα το 1896 στην Αθήνα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελείται από πέντε κύκλους με διαφορετικό χρώμα που συνδέονται μεταξύ τους και συμβολίζουν την ένωση των πέντε ηπείρων.

'Αχ καλοκαιράκι...με τα πανηγύρια σου!

Πανηγύρια, φεστιβάλ, φιέστες και πάσης φύσεως ενοριακές και μοναστηριακές γιορτές… Σουβλάκια, ζύθος, θέαμα, χορός, για να περάσουμε εμείς καλά κι ’οι οργανισμοί μας καλύτερα... Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τα πανηγύρια στα χωριά που κάποτε είχαν το πραγματικό τους νόημα. Ο κόσμος τα περίμενε πως και πως για να ξεκουραστεί, να καλοπεράσει, να διασκεδάσει, να ξεδώσει. Η καθημερινή σκληρή δουλειά, το μεροκάματο της ανέχειας, ο αγώνας επιβίωσης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το πανηγύρι του χωριού ήταν μία όαση μέσα στην ατέλειωτη έρημο του καθημερινού μόχθου και η συμμετοχή του κόσμου ήταν καθολική. Δεν έλειπε κανένας, νέοι, γέροι, παιδιά, ακόμα και άνθρωποι που όλο τον καιρό τους τον περνούσαν δουλεύοντας στις καλλιέργειες. Όπως τα διηγούνται εκείνοι που τα έζησαν, τη μέρα του πανηγυριού βοσκοί, υλοτόμοι, πραγματευτές κάθε λογής, κατέβαιναν στο χωριό, φόραγαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησιά ν' ανάψουν το κεράκι τους, να κάνουν το σταυρό τους και να λειτουργηθούν. Οι γυναίκες βρίσκανε την ευκαιρία να στολιστούν, να φορέσουν τα γιορτινά τους, να επιδειχτούν και να καμαρώσουν. Οι άντρες, που είχαν όλο το βάρος της συντήρησης της οικογένειας, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι και κανένας δεν τους παρεξηγούσε αν έπιναν κανένα ποτήρι παραπάνω κι' έριχναν καμιά βόλτα στη μουσική. Τα παιδιά οργίαζαν στους δρόμους και στην πλατεία του χωριού και ήταν αδύνατον να βρεθεί άνθρωπος να τα συμμαζέψει. Πανηγύριζαν με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο, παίζοντας, καυγαδίζοντας, μονιάζοντας... Το πανηγύρι άρχιζε από την παραμονή της γιορτής. Οι δρόμοι του χωριού γέμιζαν από μικροπωλητές που έστηναν τους πάγκους τους και πουλούσαν τις κάθε λογής πραμάτειές τους. Εικόνες, στολίδια, υφάσματα, οικιακά σκεύη, παιχνίδια, ζωντανά και ότι άλλο μπορούσε να βάλει ο νους του ανθρώπου. Το κάθε καφενείο είχε τη μουσική του. Έπρεπε να καπαρώσεις τραπέζι από νωρίς, να πάρεις σειρά για το χορό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις... Η κάθε νοικοκυρά έπρεπε να κουβαλήσει ταψιά και δίσκους γεμάτους με ότι καλύτερο είχε φτιάξει. Αξέχαστα, ανεπανάληπτα, τα πανηγύρια εκείνου του, όχι και τόσο παλιού καιρού στα χωριά του τόπου μας. Μια ιστορία και ένας κόσμος που δεν υπάρχει πια, παρά μόνο ως ανάμνηση, σε όσους έτυχε να τα ζήσουν και ακόμα θυμούνται… Τα παραδοσιακά πανηγύρια στο Μόντρεαλ τα αναβίωσε ο αείμνηστος Δημήτρης Γαλάνης σε πάρκα, προαύλια εκκλησιών, σε συλλογικούς και κοινοτικούς χώρους. Τέλεια οργανωμένα και με απόλυτη επιτυχία. Πανηγύρια που μάζεψαν τη νεολαία και συχνά ήταν η αφορμή για... ζευγαρώματα. Με το χρόνο, τα πανηγύρια άλλαξαν χαρακτήρα και πολλά πήραν τη μορφή Φεστιβάλ με σκοπό την οικονομική ενίσχυση των οργανωτών. Όπως και να ‘χει , το Πανηγύρι ή Φεστιβάλ, μας δίνει την ευκαιρία να σμίξουμε, να διασκεδάσουμε, να φάμε ελληνικά, να περάσουμε λίγες ευχάριστες ώρες και - γιατί όχι - να ενισχύσουμε τους οργανισμούς μας. Καλή διασκέδαση!

Κύπρος η πολύπαθη - Μια ιστορική αναδρομή

Αυτές τις μέρες η σκέψη όλων μας βρίσκεται στην Κύπρο. Το πολύπαθο νησί της Αφροδίτης με την πλούσια ιστορία, τα λαμπρά επιτεύγματα και την μακραίωνη πολιτιστική κληρονομιά. Δυστυχώς, από τον Ιούλιο του 1974 ένα μεγάλο μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού βρίσκεται κάτω από την τουρκική κατοχή. Αυτή η κληρονομιά υποβάλλεται συνεχώς σε σοβαρές καταστροφές και οι τουρκικές δυνάμεις του Αττίλα επιδιώκουν συστηματικά τη δημογραφική και πολιτιστική αλλοίωση της κατακτημένης Κύπρου. Η γεωγραφική θέση της Κύπρου καθόρισε από τα πανάρχαια χρόνια την πολύ ταραγμένη ιστορική της μοίρα. Πριν από 3.500 χρόνια, τους πρώτους κατοίκους διαδέχθηκαν οι Μυκηναίοι Αχαιοί εδραιώνοντας τον πολιτισμό τους και εισάγοντας στο νησί μόνιμα πλέον τις ελληνικές ρίζες. Από τότε πέρασαν πολλοί άλλοι λαοί, ανάμεσά τους οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Σταυροφόροι, οι Ενετοί, οι Τούρκοι και οι Βρετανοί, που άφησαν πίσω τους σημάδια της διέλευσής τους. Κατά τη μεγάλη και νικηφόρα εκστρατεία του το 333 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος κατακτά την Περσία και εντάσσει την Κύπρο στην Μακεδονική αυτοκρατορία. Με τη διαίρεση της αυτοκρατορίας του, η Κύπρος περιλαμβάνεται στα όρια του ελληνιστικού βασιλείου των Πτολεμαίων της Αιγύπτου και κατ’ επέκταση στον ελληνικό Αλεξανδρινό κόσμο. Στην Ρωμαϊκή εποχή, μετά την ήττα του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας το 31 π.Χ., η Κύπρος γίνεται οριστικά τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στη Βυζαντινή περίοδο, με το χωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ανατολικό και δυτικό κράτος, η Κύπρος γίνεται τμήμα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους. Λίγους αιώνες αργότερα, το 647, οι Άραβες κάνουν την πρώτη τους καταστρεπτική επιδρομή εναντίον της Κύπρου. Άραβες και πειρατές ταλανίζουν το νησί για τρείς αιώνες, μέχρι που ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς ελευθερώνει το νησί το 965. Το 1191 ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, καταλαμβάνει την Κύπρο και λίγο αργότερα πωλεί το νησί στους Ναίτες για 100.000 δηνάρια, οι οποίοι τον επόμενο χρόνο πωλούν την Κύπρο στον έκτοπο βασιλιά των Ιεροσολύμων Γουίδωνα Λουζινιανό. Επίσημη Εκκλησία αναγνωρίζεται η Καθολική, η οποία διώκει και καταπιέζει την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου. Η δυναστεία των Λουζινιανών τελειώνει όταν η βασίλισσα Αικατερίνη Κορνάρο, παραχωρεί την Κύπρο στην Ενετική Δημοκρατία το 1489. Το 1570 τουρκικές δυνάμεις επιτίθενται εναντίον της Κύπρου και την καταλαμβάνουν. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, οι Κύπριοι πέρασαν κάθε είδους δοκιμασίες. Το 1878 η Μεγάλη Βρετανία, ύστερα από ειδική συμφωνία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της Κύπρου. Το 1955 ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, οδηγεί στην ανεξαρτησία και τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις 15 Ιουλίου του 1974, εκδηλώνεται πραξικόπημα της στρατιωτικής χούντας των Αθηνών και στις 20 Ιουλίου, η Τουρκία προφασιζόμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων, εισβάλλει βίαια στο νησί και καταλαμβάνει το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. 50 χρόνια πέρασαν και το Κυπριακό ζήτημα δυστυχώς παραμένει άλυτο...