Υπάρχει χρόνος;

Το ερώτημα για το εάν πράγματι υπάρχει χρόνος έχει απασχολήσει πλήθος επιστημόνων και φιλοσόφων για αιώνες, χωρίς μάλιστα να φαίνεται πως ακόμα και σήμερα μπορεί να δοθεί μία και μοναδική «τελική» απάντηση. Αυτό που αξίζει όμως, είναι να δούμε τις διαφορετικές θεωρήσεις που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν την ερώτηση, στα πλαίσια της φιλοσοφίας της φυσικής. Στη φιλοσοφία της Φυσικής το ερώτημα αυτό, δηλαδή αν μία φυσική έννοια ή ένα φυσικό αντικείμενο είναι αληθινό ή ανθρώπινης κατασκευής, αποτελεί ένα κομμάτι της διαμάχης του 19ου αιώνα, ανάμεσα σε δύο σχολές σκέψης: Του επιστημονικού ρεαλισμού και του αντιρεαλισμού. Ένας επιστημονικός ρεαλιστής αντιλαμβάνεται την επιστήμη ως μία διαρκή προσπάθεια προσέγγισης του πραγματικού κόσμου που υπάρχει, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη αντίληψη και συνεπώς οι επιστημονικές έννοιες είναι αληθινές με την έννοια ότι ανταποκρίνονται σε πραγματικές ιδιότητες του φυσικού κόσμου και μας βοηθούν να ανακαλύψουμε τις αιτιακές σχέσεις μεταξύ τους. Ένας αντι-ρεαλιστής από την άλλη, αμφισβητεί τον σκοπό, τις μεθόδους της επιστήμης αλλά και τη σχέση της με τον «πραγματικό» κόσμο. Ιστορικά μάλιστα πολλοί αντι-ρεαλιστές θεώρησαν πως ο σκοπός αυτός της επιστήμης είναι ακατόρθωτος και βάζει εμπόδια στην εξέλιξή της. Με βάση αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, ας δούμε τι συμβαίνει με την έννοια του χρόνου στη Φυσική. Η πρώτη εικόνα, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινή μας εμπειρία και την κλασική φυσική, όπου η πραγματικότητα απεικονίζεται από έναν τρισδιάστατο χώρο στον οποίο ο χρόνος κυλά γραμμικά, με συγκεκριμένη κατεύθυνση από το παρελθόν στο μέλλον. Ο χρόνος έτσι είναι αληθινός, δηλαδή άμεσα συνδεδεμένος με μια βασική ιδιότητα του φυσικού κόσμου. Η δεύτερη εικόνα για τον χρόνο, προέρχεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Einstein, όπου για πρώτη φορά αναπτύχθηκε η έννοια του χωροχρόνου, κατά την οποία ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση και υπάρχει ακριβώς όπως και ο χώρος. Κάθε γεγονός έχει τις δικές του συντεταγμένες στο χώρο και στο χρόνο, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ροή του χρόνου προς μία κατεύθυνση. Υπό αυτό το πρίσμα, ο χρόνος πια δε συνδέεται τις αλλαγές που παρατηρούμε στο φυσικό κόσμο, αλλά το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν σε αυτή τη δομή του χωροχρόνου, ενώ η ροή του χρόνου θεωρείται ως μία ανθρώπινη ψευδαίσθηση. Αξίζει να τονιστεί πως οι απόψεις γι’ αυτό το θέμα ανάμεσα στους φυσικούς διίστανται, καθώς έχουμε δύο «ασύμβατες» ερμηνείες για την έννοια του χρόνου. Ωστόσο, το συναρπαστικό της υπόθεσης είναι πως τόσο η πρώτη, όσο και η δεύτερη ερμηνεία του χρόνου χρησιμοποιούνται επιτυχημένα από διαφορετικές φυσικές θεωρίες, οι οποίες δίνουν μέχρι και σήμερα πολύ σημαντικά και ουσιαστικά εμπειρικά αποτελέσματα… Εύχομαι ολόψυχα ο Νέος Χρόνος, με όλες τις έννοιες, να φέρει αγάπη και ειρήνη σε εσάς και σε όλο τον κόσμο! Το παρών άρθρο περιέχει μέρη της ερευνητικής μελέτης του διακεκριμένου αστροφυσικού,Τάση Καποδίστρια.

Χριστούγεννα - Γιορτή αγάπης και προσφοράς

Χριστούγεννα. Γιορτή αγάπης, προσφοράς, αλληλεγγύης... Το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο γενναιόδωρος Αϊ Βασίλης με τα δώρα, η ατμόσφαιρα της χαράς, της πίστης και της ελπίδας, η αίσθηση της συγχώρησης και της επανένωσης των οικογενειών, που δυστυχώς φέτος λόγω της κρίσης θα περιοριστεί, τα συναισθήματα και οι παραδόσεις που θα μας βάλλουν στο πνεύμα των Αγίων Ημερών... Χριστούγεννα. Περίοδος χαράς και ξεγνοιασιάς για κάποιους. Για άλλους όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι γιορτές, δυστυχώς, σε πολλούς αντί χαρά δημιουργούν θλίψη, άγχος και σύγχυση. Συχνά φέρνουν μοναξιά, κουβαλούν συναισθήματα εγκατάλειψης και οργής. Τα Χριστούγεννα δεν είναι ευτυχισμένα για όλους... Η πλασματική ευημερία, ο καταναλωτισμός, η ανταγωνιστικότητα, απομάκρυναν το αληθινό πνεύμα των εορτών. Οι άνθρωποι στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζουν σήμερα εντάσεις στην οικογενειακή και επαγγελματική τους καθημερινότητα. Η κατάθλιψη των εορτών είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Κι ύστερα, οι μοναχικοί ηλικιωμένοι άνθρωποι. Οι μεγάλοι ξεχασμένοι, αφού οι γιορτές είναι γενικότερα περίοδος κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πιο «τυχεροί» θα δεχθούν ίσως κάποια επίσκεψη κοντινού συγγενή στον οίκο ευγηρίας ή στο κρεβάτι του πόνου με μόνη παρηγοριά κι' ελπίδα το χαζοκούτι της μοναξιάς που τούτες τις μέρες μετά μανίας προβάλλει εικόνες με πλούσια τραπέζια, ευτυχισμένα παιδάκια, ενήλικες που ανταλλάσουν αγκαλιές και δώρα με άπειρες ευχές. Σπίτια γεμάτα λάμψη, σε μια ζωή γεμάτη ανθρώπους σε μια βραδιά που μόνο η αγάπη φαίνεται να χωρά. Φυσικά, όσο τ' όνειρο κρατήσει, μέχρι το τηλεχειριστήριο να το σβήσει... Υπάρχουν κι’ εκείνοι που ζουν μόνιμα στην ανέχεια και τη δυστυχία. Άνθρωποι δέσμιοι των δυσμενών περιστάσεων που τους μάρανε η απογοήτευση του ανέλπιδου, ατέλειωτου και σκληρού δρόμου που έλαχε να διαβούν. Γέροι που πασχίζουν να τα φέρουν βόλτα με την πενιχρή σύνταξή, διαλυμένα σπίτια που συγκλονίζουν γονείς και παιδιά, μοναχικές μητέρες που παλεύουν να θρέψουν μικρά παιδιά, απροστάτευτα και εγκαταλελειμμένα μωρά που χρειάζονται άμεση φροντίδα και στοργή... Ευτυχώς όμως που σε αυτόν τον άκαρδο πλανήτη ζει ακόμη λίγη ανθρωπιά. Η παροικία μας κατάφερε να δημιουργήσει ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και φιλανθρωπικούς οργανισμούς με φιλότιμους εθελοντές οι οποίοι έθεσαν ως στόχο της ζωής τους την συμπαράσταση και ανακούφιση των συνανθρώπων τους. Όμως κι’ εσείς, που συμμερίζεστε και κατανοείτε τις ανάγκες των πλησίον σας που βιώνουν δυσκολίες, μπορείτε να συνδράμετε κατά κάποιο τρόπο, αν όχι οικονομικά έστω εθελοντικά. Πλαισιώστε, όσο γίνεται, τις συλλογικές αυτές προσπάθειες δίνοντας ανακούφιση και παρηγοριά στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Η ψυχική και συναισθηματική αμοιβή που θα νοιώσετε θα είναι απεριόριστη. Οι γιορτινές μέρες που έρχονται, είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να προσφέρετε απλόχερα χαμόγελα μέσα από δώρα στους αγαπημένους σας, αλλά και σε όλους εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη να νιώσουν γύρω τους αγάπη. Και στους λιγότερο τυχερούς χαρίστε ένα δώρο αγάπης, δίνοντας ένα κουτί με βασικά είδη διατροφής και ρουχισμού. Χαρούμενα και Ειρηνικά Χριστούγεννα…

Πρόεδρος της Δημοκρατίας - Ένας παρωχημένος θεσμός;

Στην Ελλάδα έχει ανοίξει η συζήτηση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και διάφορα ονόματα κυκλοφορούν, άλλοτε με ευθύνη αξιωματούχων του συστήματος εξουσίας και άλλοτε με διαρροές από πρόσωπα που ισχυρίζονται ότι βρίσκονται κοντά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Σύμφωνα με το άρθρο (30 παρ. 1) του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος, εκλέγεται από τη Βουλή και έχει το δικαίωμα της επανεκλογής μία μόνο φορά. Η θητεία του Προέδρου είναι πενταετής και τα προσόντα που πρέπει να συγκεντρώνει είναι τέσσερα: Η Ελληνική ιθαγένεια, η Ελληνική καταγωγή, η συμπλήρωση του τεσσαρακοστού έτους της ηλικίας και η νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν. Από τις 13 Μαρτίου 2020 Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ανωτάτη Δικαστικός και πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Για την ιστορία, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το Σύνταγμα του 1924. Μετά το Δημοψήφισμα που διενεργήθηκε και με το οποίο ανακηρύχθηκε η αβασίλευτη Δημοκρατία, ο μέχρι τότε Αντιβασιλέας Παύλος Κουντουριώτης έγινε προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τον Μάρτιο του 1926, μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, το αξίωμα ανέλαβε ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, ύστερα από την ανατροπή του τελευταίου, επανήλθε στον προεδρικό θώκο. Με το Σύνταγμα του 1927, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας περιοριζόταν στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας. Το 1929 εξελέγη για δεύτερη φορά Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Παύλος Κουντουριώτης, ο οποίος όμως παραιτήθηκε την ίδια χρονιά και τον διαδέχθηκε ως προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, ο οποίος τελικά επιλέχθηκε από τη Γερουσία και τη Βουλή ως καταλληλότερος για το αξίωμα του Προέδρου. Επανεξελέγη το 1934 και παρέμεινε μέχρι το 1935, οπότε και λόγω της πολιτειακής μεταβολής, καταργήθηκε ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ως θεσμός επανήλθε επί του δικτατορικού καθεστώτος των Συνταγματαρχών με το δεύτερο «Σύνταγμα» του 1973, το οποίο έδινε υπερεξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συγκεντρώνοντας πια όλη την δύναμη στο πρόσωπό του. Με το Σύνταγμα του 1975 ρυθμίστηκε εκ νέου ο ακριβής του ρόλος, αλλά οι αρμοδιότητές του περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986. Σήμερα ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι συμβολικός και εθιμοτυπικός. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο (η) Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος και δεν εμπλέκεται στη διαμόρφωση και υλοποίηση της κρατικής πολιτικής, η οποία ανατίθεται στην αναδεικνυόμενη από τη Βουλή και ελεγχόμενη από αυτή υπεύθυνη Κυβέρνηση. Ο ΠτΔ οφείλει, κατά την έκδοση πράξεων για τις οποίες απαιτείται σύμπραξη του, να απέχει από τον έλεγχο του περιεχομένου και της ουσιαστικής νομιμότητας των κυβερνητικών αποφάσεων. Παρότι ο ρόλος του Προέδρου είναι καθαρά συμβολικός, ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων θεωρεί ότι ο θεσμός είναι παρωχημένος και πρέπει να καταργηθεί...

Ελληνικά σχολεία - Δείξτε έμπρακτα τη στήριξή σας...

Έχει γίνει πλέον συνείδηση σε όλους πως για να συνεχίσουν να υπάρχουν τα ελληνικά σχολεία χρειάζονται την στήριξή μας. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή δείχνει καθαρά τις επίπονες προσπάθειες των πρωτοπόρων, εκείνων που έβαλαν τα θεμέλια και ύψωσαν το εκπαιδευτικό οικοδόμημα τούτης της παροικίας. Ένα οικοδόμημα που με πάση θυσία πρέπει να διατηρήσουμε. Το 1909 άρχισε να λειτουργεί στο Μόντρεαλ το πρώτο ελληνικό σχολείο «Πλάτων» που το 1910 οργανώθηκε σε κανονικό ημερήσιο σχολείο, το πρώτο στο είδος του στην Βόρεια Αμερική. Το 1925 μια ομάδα εθελοντών της Ελληνικής Κοινότητας αγόρασε την εκκλησία της Αγίας Τριάδος και ίδρυσε δεύτερο σχολείο, το «Αγγλο-Ελληνικό Σωκράτης», το οποίο ακολούθησε το πρόγραμμα διδασκαλίας του Προτεσταντικού Σχολικού Συστήματος και η ελληνική γλώσσα και κουλτούρα διδάσκονταν επιπλέον των αγγλικών και γαλλικών μαθημάτων. Όμως, η οικονομική κρίση της εποχής ανάγκασε τους έλληνες να συσπειρωθούν σε μία εκκλησία, την Αγία Τριάδα και να ενώσουν το σχολείο «Πλάτων» με το σχολείο «Σωκράτης» το 1931. Παρά τα οικονομικά προβλήματα, τα μέλη της Κοινότητας κατάφεραν να κρατήσουν το σχολείο και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960 νέοι μετανάστες έφθαναν κατά χιλιάδες και συνέχεια αυξανόταν ο αριθμός των μαθητών. Το 1970 άλλαξε το όνομα σε «Δημοτικό Σχολείο Σωκράτης» και το 1972 η Κοινότητα υιοθέτησε το γαλλικό σύστημα εκπαίδευσης, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα κρατικών επιχορηγήσεων. Το 1978 υπογράφτηκε συμφωνία με το Καθολικό Σύστημα CECM, εξασφαλίζοντας καλύτερα εκπαιδευτικά εφόδια, ενώ η οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης του Κεμπέκ βοήθησε το σχολείο να αναπτυχθεί και να επεκταθεί. Λίγα χρόνια αργότερα άρχισε να λειτουργεί και το ημερήσιο σχολείο «Δημοσθένης» στο Λαβάλ. Χιλιάδες ελληνόπουλα απεφοίτησαν από τα ελληνικά μας σχολεία και τα περισσότερα διέπρεψαν σε όλους τους τομείς της Καναδικής κοινωνίας και όχι μόνο. Τα σχολεία μας σήμερα θεωρούνται «μοντέλο» και παράδειγμα προς μίμηση. Η σωστή όμως λειτουργία, ανάπτυξη και μακροζωία τους, κυρίως μετά τις κυβερνητικές περικοπές, εξαρτάται από μας και μόνο. Η Ερανική Επιτροπή των σχολείων «Σωκράτης - Δημοσθένης», «Αριστοτέλης», «Πλάτων - Όμηρος» και «Άγιος Νικόλαος», που εν τω μεταξύ πλαισιώθηκε με αξιόλογα στελέχη της νέας γενιάς, ζητά για άλλη μία φορά από την παροικία να δείξει και έμπρακτα την υποστήριξή της ώστε να συνεχιστεί η ανοδική πορεία και η περαιτέρω ανάπτυξη των ελληνικών μας σχολείων. H ερανική εκστρατεία «Radio Marathon 2024», με επίτιμο πρόεδρο τον δικηγόρο Βασίλη Αγγελόπουλο, πραγματοποιείται το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, 2024 με οκτάωρο Ραδιοέρανο, ο οποίος θα φιλοξενηθεί από τους τρείς τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, CFMB 1280 AM, Radio Centreville 102.3 FM και CJLV AM 1570. Συμμετέχουν επίσης οι ελληνικές τοπικές εφημερίδες και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Στόχος για το 2024 είναι η συγκέντρωση $ 500.000 δολαρίων. Ας προσπαθήσουμε να τον επιτύχουμε, η καλύτερα... να τον ξεπεράσουμε. Γιατί τα παιδιά είναι η προτεραιότητα μας...