Νιώθετε πραγματικοί πατριώτες;

Και ενώ εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις Καναδά και ΗΠΑ για τους δασμούς, ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει σταματήσει να ασκεί πίεση στον Καναδά, για να παραδώσει την ανεξαρτησία του και να γίνει η 51η πολιτεία. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Ipsos, τέσσερις στους δέκα καναδούς ηλικίας 18-34 ετών θα ψήφιζαν υπέρ της ένωσης, εφ’ όσον η μετατροπή των περιουσιακών τους στοιχείων σε αμερικανικά δολάρια θα ήταν εγγυημένη. Το 13% του συνόλου θα ψήφιζε υπέρ χωρίς προϋποθέσεις. Ποιοί όμως αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό που αντιτίθεται στην προσάρτηση του Καναδά στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και γιατί; Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Ο Καναδάς είναι μία Συνομοσπονδία που αποτελείται από δέκα επαρχίες και τρείς περιφέρειες. Κάθε επαρχία έχει την κυβέρνησή της. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο υπάρχουν 343 βουλευτές με σύνολο ομοσπονδιακών υπαλλήλων, εντός Καναδά 367.772 και εκτός 10.887. Σε επαρχιακό επίπεδο, το Ontario απασχολεί 654.641 δημοσίους υπαλλήλους, τo Quebec 554.900, η British Columbia 229.289, η Alberta 264.718, η Nova Scotia 97.046, η Manitoba 160.000, το New Brunswick 48.562, η Saskatchewan 111.654, η Newfoundland 54.320, το Labrador 56.214, το Prince Edward Island 8.400, η Yukon 7.329, τα NW Territories 6.479 και το Nunavut 7.200. Συνολικά υπάρχουν 5.162 δήμοι, οι οποίοι εκτός από τις διοικήσεις μισθοδοτούν χιλιάδες εργατοϋπάλληλους. O Γενικός κυβερνήτης του Καναδά και οι δέκα υποδιοικητές, απασχολούν έναν σεβαστό αριθμό υπαλλήλων, συν των «βασιλικών» ιδρυμάτων, όπως η RBC (90.000), η RCMP (40.000) και η RSC (3.000). Ας μη ξεχνάμε τις Καναδικές Πρεσβείες και τα Προξενεία με το προσωπικό, σε πάνω από 170 χώρες. Αν ο Καναδάς ενσωματωνόταν στις ΗΠΑ, η καναδική ομοσπονδιακή διοίκηση θα έπαυε να υπάρχει με τη σημερινή της μορφή. Οι περισσότερες αρμοδιότητες (φορολογία, άμυνα, εξωτερική πολιτική, μετανάστευση) θα περνούσαν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτό θα σήμαινε σοβαρή συρρίκνωση ή αναδιάρθρωση θέσεων. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχαναν τη δουλειά τους, ελάχιστοι ίσως να απορροφούνταν σε αμερικανικούς θεσμούς. Τι θα γινόταν συνολικά; Μεγάλοι χαμένοι, οι ομοσπονδιακοί και επαρχιακοί εκπρόσωποι και κρατικοί λειτουργοί. To 2021 οι ορατές μειονότητες αποτελούσαν το 26.53% του γενικού πληθυσμού. Για τους περισσότερους, πρώτη επιλογή στην αποδημία ήταν οι ΗΠΑ, οι οποίες πάντως δεν δέχονται μετανάστες από το 1924. Η ολοκληρωτική ένταξη τους στην καναδική κοινωνία, παρά τα κρατικά κίνητρα, δεν έχει επιτευχθεί. Ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου, απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες (δεν αποτελούμε εξαίρεση) και προτιμά να επενδύει στις χώρες καταγωγής. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού βρέθηκε εδώ για λόγους επιβίωσης, όχι πατριωτικούς. Σε μια ένωση Καναδά-ΗΠΑ, το μεγαλύτερο «σοκ» θα ήταν στην ομοσπονδιακή καναδική διοίκηση και στους εκπροσώπους, ενώ τα επαρχιακά και τοπικά επίπεδα θα ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν στο μεγάλο αμερικανικό «χωνευτήρι». Τελικά, πόσοι καναδοί νιώθουν πραγματικοί πατριώτες; Τα συμπεράσματα δικά σας…

Τίτλοι τέλους στη σάτιρα;

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και εμβληματικά προγράμματα πολιτικής σάτιρας της αμερικανικής τηλεόρασης, το The Late Show, αποτελεί παρελθόν για το τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Ο Stephen Colbert, ο καυστικός οικοδεσπότης της εκπομπής τα τελευταία δέκα χρόνια, γνωστός για τη συστηματική και δηκτική κριτική του προς τον πρόεδρο Donald Trump, απομακρύνθηκε αιφνιδιαστικά από το πρόγραμμα του σταθμού. Η επίσημη εξήγηση; Καθαρά οικονομική απόφαση. Σύμφωνα με το CBS, η εκπομπή κόστιζε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο και εμφάνιζε ζημία περίπου 40 εκατομμυρίων. Παρότι είχε τηλεοπτικό κοινό, έβλεπε το 80% των θεατών της να μετακομίζει στο YouTube. Βέβαια, η ανακοίνωση ήρθε μόλις τρεις μέρες μετά από ένα επεισόδιο όπου ο Colbert χαρακτήρισε την εξωδικαστική συμφωνία των 16 εκατομμυρίων δολαρίων της Paramount με τον Donald Trump ως μια «χοντρή δωροδοκία». Η Paramount λέει ότι τα δύο γεγονότα δεν σχετίζονται. Η χρονική σύμπτωση της κριτικής στον Trump και της ανακοίνωσης της ακύρωσης άναψε φωτιές. Πολιτικοί όπως η Elizabeth Warren και ο Adam Schiff δήλωσαν ότι «ο κόσμος αξίζει να ξέρει» αν υπήρξε πολιτική παρέμβαση. Η Writers Guild of America ζήτησε μέχρι και έρευνα από την Εισαγγελία της Νέας Υόρκης. Δεν αποκλείεται ο Trump να ευθύνεται εν μέρει για την ακύρωση της εκπομπής, γεγονός πάντως είναι πως η σάτιρα στις ΗΠΑ - και όχι μόνο - βρίσκεται σήμερα σε μια πολύ περίεργη φάση: Από τη μια πλευρά, οι late night εκπομπές και οι κωμικοί θέλουν να είναι αιχμηροί, προκλητικοί και να σατιρίζουν τα πάντα, πολιτικούς, ιδεολογίες, θρησκείες, κοινωνικά στερεότυπα. Αυτό ήταν πάντα το καύσιμο της σάτιρας: να πατάει εκεί που πονάει. Από την άλλη, με την «έλευση» της woke κουλτούρας, πολλοί δημιουργοί αισθάνονται ότι περπατούν πάνω σε ναρκοπέδιο. Ένα λάθος αστείο μπορεί να παρεξηγηθεί, να θεωρηθεί «προσβλητικό» ή «τοξικό» και να οδηγήσει σε δημόσιο λιντσάρισμα… Αυτό φυσικά περιορίζει την ελευθερία έκφρασης, αφού ο κωμικός αντί να ασχοληθεί με την ουσία, σκέφτεται πρώτα «μήπως παρεξηγηθεί». Το αποτέλεσμα: Οι εκπομπές γίνονται πιο «στειρωμένες» και politically correct. Η αιχμηρή, αληθινά ανατρεπτική σάτιρα σιγά-σιγά εξαφανίζεται. Το κοινό που κάποτε έβρισκε καταφύγιο σε αυτά τα προγράμματα τα εγκαταλείπει, γιατί δεν γελάει με τη «λογοκρισία των δικαιωματιστών». Έτσι, η τηλεθέαση πέφτει και η σάτιρα που ήταν πάντα «φωνή ελευθερίας», καταντά πολλές φορές ένας προσεγμένος, αποστειρωμένος μονόλογος που προσπαθεί να μην ενοχλήσει κανέναν, με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Επόμενος στη λίστα φαίνεται να είναι ο Howard Stern. Σύμφωνα με φήμες η Sirius XM δεν είναι διατεθειμένη να ανανεώσει το συμβόλαιό του, καθώς αποκάλεσε τους ψηφοφόρους του Donald Trump ηλίθιους… Όπως εικάζεται, σειρά αναμένεται να έχουν οι κωμικοί Jimmy Kimmel, Jimmy Fallon και Jon Stewart. Ο Donald Trump τους χαρακτήρισε βαρετούς και καθόλου αστείους. Παρά την διαφορετική πολιτική αντίληψη μου με τον αμερικανό πρόεδρο, οφείλω να συμφωνήσω μαζί του…

Καλοκαίρι στην Ελλάδα: Οταν η ζωή πατάει "pause"

Στην Ελλάδα, ποτέ δεν βαριέσαι. Είναι σαν να έχεις συνδρομή διαρκείας σε ένα reality δράσης, μόνο που δεν παίζει στο Netflix, το ζεις live. Διεκδικήσεις, μεταναστευτικές ροές, σκάνδαλα που σπάνε ρεκόρ ευρηματικότητας, εμπρησμοί, κρίση, αβεβαιότητα… Οι συνάδελφοι με ρωτούν: «Τι γίνεται εκεί κάτω; ζείτε; υπάρχετε;», λες και είμαστε κάποια χαμένη αποστολή στον Άρη. Η αλήθεια; Ναι, υπάρχουμε, ζούμε και ευημερούμε… Άλλωστε, δεν είμαστε πλέον οι μόνοι που έχουμε τα θέματά μας. Κοιτάξτε γύρω: Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, κρίσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ε, κάπως ανακουφίζεσαι όταν τα βλέπεις, τουλάχιστον δεν είμαστε οι «μοναδικοί προβληματικοί». Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η Ελλάδα φέτος πάλι γέμισε τουρίστες. Εκατομμύρια! Ειλικρινά τους θαυμάζω. Αν ήμουν στη θέση τους, ίσως και να το σκεφτόμουν: μπλοκαρισμένα λιμάνια, καθυστερήσεις, συλλαλητήρια, τιμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πλήρωσες καφέ ή μετοχές στον καφέ... Κι όμως, αυτοί έρχονται. Και όταν τους ρωτάνε πώς περνάνε, λένε: «Ναι, είναι ακριβά, έχετε τα προβλήματά σας… αλλά όλα είναι υπέροχα». Διάβασα για τις δύο βρετανίδες τουρίστριες που πλήρωσαν 600 ευρώ για δύο καβουροπόδαρα στη Μύκονο. Ούτε γκρίνια, ούτε φωνές, ούτε κιχ, τσιμουδιά. Εμείς στη θέση τους θα προσφεύγαμε στο ανώτατο δικαστήριο... Ο Έλληνας ωστόσο, περνά το δικό του «ιδιαίτερο» καλοκαίρι. Κάποιοι πήραν άδεια κανονικά, άλλοι την ανέβαλαν «μέχρι να περάσει η κρίση», δηλαδή πιθανόν μέχρι να επιστρέψουν οι δεινόσαυροι… Υπάρχει και μια κατηγορία που συνεχίζει ατάραχη, σαν να μην τρέχει τίποτα: νησί, θάλασσα, ταβερνάκι… και ας πληρώνουν το μπαρμπούνι από χρυσάφι. Παρά τις διογκωμένες τιμές σε όλα, τα πλοία του Αυγούστου ήταν και φέτος φίσκα. Γιατί; Επειδή στην Ελλάδα έχουμε το γνωστό τρίπτυχο επιβίωσης: «Έχει ο Θεός», «Αύριο ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» και «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Η Ελλάδα είναι δεμένη με το καλοκαίρι όσο το σουβλάκι με το τζατζίκι. Ίσως γιατί όπου κι αν σταθείς βλέπεις θάλασσα, ίσως γιατί η ζέστη σε κάνει να θέλεις να ξεχάσεις τη δουλειά και να πιάσεις μια ξαπλώστρα. Ο κόσμος έχει κουραστεί από τις καταστροφολογίες της τηλεόρασης και των social και ο Αύγουστος είναι ο μήνας που το τηλεκοντρόλ βάζει «mute» στα δελτία. Κι έτσι, ο Έλληνας αφήνει το μυαλό του να ταξιδέψει: στο κύμα που σκάει στα πόδια του, στο αλμυρό αεράκι του μελτεμιού, στη χρυσή άμμο που καίει, στο φραπεδάκι με θέα το απέραντο γαλάζιο, στη βόλτα κάτω από τον Αυγουστιάτικο ουρανό, στο ολόγιομο φεγγάρι που φωτίζει σαν σκηνικό από ταινία... Κι όσο οι πολιτικοί προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με πάνελ και αναλύσεις, αυτός κοιτάει τη θάλασσα και σκέπτεται: «Άσ’ το για τον Σεπτέμβρη…». Ελλαδίτες και Ελλαδίτισες, αξιότιμοι 300 της Βουλής, αφήστε μας στην ησυχία μας που μας έχει αποβλακώσει η δορυφορική, να πάρουμε κι’ εμείς λίγη καλοκαιρινή ανάσα στο λειψό καναδέζικο καλοκαίρι…

Το "φακελάκι" ζει και βασιλεύει...

Η είδηση ήρθε δια στόματος του Έλληνα Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη. Ασθενής κατήγγειλε χειρούργο ότι του ζήτησε 100 ευρώ για να τον χειρουργήσει. Βέβαια, η είδηση αυτή δεν εξέπληξε σχεδόν κανέναν. Το «φακελάκι» στην Ελλάδα, παρά τα αυστηρά μέτρα της κυβέρνησης, ζει και βασιλεύει... Τι είναι όμως το «φακελάκι», για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν; Φακελάκι αποκαλείται η παράνομη αμοιβή, το φαινόμενο της ενεργητικής ή παθητικής δωροδοκίας υπαλλήλων, δημοσίων ή ιδιωτικών και άλλων εργαζομένων, όπως ιατρών, εφοριακών, εργαζομένων σε πολεοδομίες, πολιτικών, δημοσιογράφων κ.α. Το φακελάκι είναι ένα φαινόμενο διαφθοράς που δεν εντοπίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παρά τις συλλήψεις που γίνονται κατά καιρούς, οι δράστες συνήθως δεν εντοπίζονται. Σκάνδαλα χρηματισμού πολιτικών εξ’ άλλου, έχουν δημοσιευθεί τα τελευταία χρόνια, εκτός από την Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους τομείς της παραοικονομίας, είναι δύσκολο να υπολογιστεί το συνολικό κόστος της πρακτικής. Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί από έρευνες εκτιμήσεις για δισεκατομμύρια ευρώ. Το κόστος ανά περίπτωση εκτιμάται ότι κυμαίνεται από 500 έως 5.000 - 6.000 ευρώ. Εκτός από την επιβάρυνση των πολιτών και τις απώλειες εσόδων του κράτους λόγω φοροδιαφυγής, το φακελάκι βλάπτει και τη φήμη του ιατρικού κυρίως συστήματος της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ακόμη, συμβάλλει και στην κακή θέση που έχει η χώρα στη διαφθορά, κάνοντάς την πρώτη στα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πέμπτη συνολικά. Παράλληλα, αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους χαμηλής κατάταξης της χώρας στις υπηρεσίες υγείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η δωροδοκία αποτελεί κολάσιμη πράξη για τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα, είτε είναι ενεργητική είτε παθητική. Συγκεκριμένα, το άρθρο 235 γράφει: «Τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους ο υπάλληλος ή επαγγελματίας ή δέχεται ή προσφέρεται να δεχθεί δώρα ή άλλα ανταλλάγματα, που δεν δικαιούται, ή την υπόσχεση τέτοιων δώρων ή ανταλλαγμάτων, για ενέργεια ή παράλειψή του, μελλοντική ή ήδη τελειωμένη, η οποία είναι αντίθετη στα καθήκοντά του, ή ανάγεται στην υπηρεσία του». Το άρθρο 236 γράφει: «Με την ίδια ποινή του άρθρου 235 τιμωρείται όποιος δίνει, προσφέρει ή υπόσχεται τέτοια δώρα ή ανταλλάγματα. Η πράξη μένει ατιμώρητη αν αυτός με δική του θέληση και πριν εξετασθεί οπωσδήποτε για την πράξη του, αναγγείλει στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών ή σε οποιοδήποτε ανακριτικό υπάλληλο ή άλλη αρμόδια αρχή, εγχειρίζοντας έγγραφη αναφορά ή προφορικά, οπότε συντάσσεται σχετική έκθεση. Στην περίπτωση αυτή το δώρο ή το αντάλλαγμα που τυχόν κατασχέθηκε ή έχει παραδοθεί στον ανακριτή, αποδίδεται σ’ αυτόν που το έδωσε και δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση αυτή η διάταξη του άρθρου 238». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έχουν συλληφθεί μέχρι σήμερα τα τελευταία χρόνια, πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και καταδικαστεί σε φυλάκιση, συνήθως ενός έως τεσσάρων ετών. Ωστόσο, υπήρχαν και αρκετές περιπτώσεις αθώωσης στο Εφετείο και επιστροφής στην υπηρεσία. Αυτά, προς γνώση και συμμόρφωση…

Πολιτική σάτιρα: Αντιδράσεις και ερωτήματα

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και εμβληματικά προγράμματα πολιτικής σάτιρας της αμερικανικής τηλεόρασης, το The Late Show, αποτελεί παρελθόν για το τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Ο Στίβεν Κολμπέρ, ο καυστικός οικοδεσπότης της εκπομπής τα τελευταία δέκα χρόνια, γνωστός για τη συστηματική και δηκτική κριτική του προς τον Ντόναλντ Τραμπ, απομακρύνθηκε αιφνιδιαστικά από το πρόγραμμα του σταθμού. Η απόφαση της ακύρωσης έρχεται σε μια ιδιαίτερα τεταμένη περίοδο, καθώς μόλις λίγες ημέρες πριν την επίσημη ανακοίνωση, ο Κολμπέρ είχε σχολιάσει με έντονο ύφος την εξωδικαστική συμφωνία ύψους 16 εκατομμυρίων δολαρίων που επετεύχθη μεταξύ του Τραμπ και της Paramount, μητρικής εταιρείας του CBS, μετά από μήνυση του πρώτου κατά της εκπομπής 60 Minutes. Ο παρουσιαστής χαρακτήρισε την πληρωμή «μια μεγάλη χοντρή δωροδοκία», πυροδοτώντας έτσι έντονες αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον δημόσιο διάλογο. Παρά τις εικασίες που συνδέουν την ακύρωση με την κριτική στάση του Κολμπέρ, η διοίκηση του CBS αρνείται οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Σε κοινή ανακοίνωσή τους, τα υψηλόβαθμα στελέχη του δικτύου, διευκρίνισαν ότι πρόκειται για «καθαρά οικονομική απόφαση», υπογραμμίζοντας πως «δεν σχετίζεται με την απόδοση της εκπομπής, το περιεχόμενο ή άλλα ζητήματα που αφορούν την Paramount». Ωστόσο, η χρονική σύμπτωση της ακύρωσης με την επικριτική στάση του παρουσιαστή και τη σχέση της μητρικής εταιρείας με τον Ντόναλντ Τραμπ έχει εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την ανεξαρτησία των μέσων και την ελευθερία της σάτιρας σε ένα πολιτικοποιημένο τηλεοπτικό τοπίο. Γεγονός πάντως είναι πως τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την εκλογή Τραμπ, πολλοί καλλιτέχνες τάχθηκαν ανοιχτά εναντίον του και γενικότερα ενάντια στον δεξιό λαϊκισμό, την ξενοφοβία και τις επιθέσεις κατά των ΜΜΕ. Αυτό ενίσχυσε τη δημόσια σύνδεσή τους με την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος. Η τέχνη συχνά λειτουργεί ως αντίλογος στην εξουσία, στον συντηρητισμό και στις ανισότητες. Οι καλλιτέχνες, μέσω του έργου τους, έχουν ιστορικά ασχοληθεί με την αμφισβήτηση της κατεστημένης τάξης, την υπεράσπιση των αδυνάτων και τη διεκδίκηση αλλαγών, αξίες που ευθυγραμμίζονται με τις αριστερές ιδέες. Το Λος Άντζελες, όπου εδρεύει η κινηματογραφική βιομηχανία και η Καλιφόρνια γενικότερα, είναι παραδοσιακά πιο προοδευτικές πολιτείες στις ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι ζητήματα όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, η κλιματική αλλαγή και η κοινωνική δικαιοσύνη, βρίσκονται στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου, στοιχεία που συνδέονται άμεσα με την αριστερή πολιτική σκέψη. Καθώς οι σταρ του Χόλυγουντ έχουν ευρεία απήχηση, κάποιοι αισθάνονται ηθική υποχρέωση να χρησιμοποιήσουν τη φήμη τους για να προωθήσουν κοινωνικά ζητήματα. Ο «αριστερός» λόγος θεωρείται συχνά πιο ανθρωπιστικός ή ιδεαλιστικός, και συνεπώς ελκυστικός για δημόσιες τοποθετήσεις. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες αριστεροί, απλώς η πιο έντονη δημόσια παρουσία των προοδευτικών φωνών δημιουργεί την αίσθηση πολιτικής ομοιομορφίας. Υπάρχουν και συντηρητικοί ή «φιλελεύθεροι μεν, δεξιοί δε» καλλιτέχνες, αν και συχνά λιγότερο εκδηλωτικοί.

Καναδάς σε κλoιό καύσωνα: Η χώρα του χιονιού λιώνει...

Το φετινό καλοκαίρι ο πλανήτης βιώνει έναν από τους πιο σφοδρούς και παρατεταμένους καύσωνες των τελευταίων δεκαετιών. Από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική έως την Ασία και την Αφρική, οι θερμοκρασίες ξεπερνούν κατά πολύ τα κανονικά για την εποχή επίπεδα, καταρρίπτοντας ρεκόρ και δοκιμάζοντας τα όρια των ανθρώπων, των οικοσυστημάτων και των υποδομών. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και χρόνια. Ο φετινός καύσωνας δεν είναι τυχαίος ούτε μεμονωμένος. Είναι συνέπεια της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη, που οφείλεται κυρίως στην αλόγιστη καύση ορυκτών καυσίμων, την αποψίλωση των δασών και την ανεξέλεγκτη εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου. Οι συνέπειες του καύσωνα είναι ήδη δραματικές. Σε πολλές χώρες καταγράφονται εκατοντάδες θάνατοι λόγω θερμοπληξίας, ενώ τα νοσοκομεία ασφυκτιούν από περιστατικά αφυδάτωσης και αναπνευστικών προβλημάτων. Οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά και οι εργαζόμενοι σε εξωτερικούς χώρους αποτελούν τις πιο ευάλωτες ομάδες. Επιπλέον, ο καύσωνας έχει σοβαρό αντίκτυπο στις υποδομές: πυρκαγιές κατακαίνε δάση και κατοικημένες περιοχές, το ηλεκτρικό δίκτυο βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, λόγω της αυξημένης ζήτησης για ψύξη, ενώ σε αρκετές περιοχές σημειώνονται διακοπές υδροδότησης και προβλήματα στην αγροτική παραγωγή. Παραδοσιακά, ο Καναδάς θεωρείται μια χώρα με σχετικά ήπια και δροσερά καλοκαίρια, ιδιαίτερα στις βόρειες περιοχές. Όμως, τα τελευταία χρόνια, και φέτος περισσότερο από ποτέ, η χώρα έρχεται αντιμέτωπη με ακραίες θερμοκρασίες που πλήττουν τόσο τις αστικές όσο και τις αγροτικές περιοχές. Το 2025 ο Καναδάς κατέγραψε σε αρκετές περιοχές θερμοκρασίες πάνω από 35°C, ακόμη και στα βόρεια της Βρετανικής Κολομβίας και της Αλμπέρτα, τιμές εξαιρετικά σπάνιες για τις περιοχές αυτές. Η θερμοκρασία-ρεκόρ προκαλεί ανησυχία στους επιστήμονες, καθώς συνδυάζεται με χαμηλή υγρασία και ξηρασία. Οι παρατεταμένοι καύσωνες οδηγούν σε εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές. Το 2023 ο Καναδάς είχε τη χειρότερη χρονιά καταγεγραμμένων πυρκαγιών και φέτος η κατάσταση δείχνει να επαναλαμβάνεται. Οι πυρκαγιές επιδεινώνουν την ποιότητα του αέρα όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, με καπνό να φτάνει μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Οι καύσωνες επηρεάζουν ιδιαίτερα τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού: ηλικιωμένους, άτομα με χρόνια νοσήματα και τους άστεγους. Παράλληλα, πολλές κατοικίες στον Καναδά δεν διαθέτουν κλιματιστικά, καθώς η χώρα δεν είχε συνηθίσει τέτοιες θερμοκρασίες, κάτι που τώρα αλλάζει με ανησυχητική ταχύτητα. Η αγροτική παραγωγή πλήττεται από την ξηρασία και τις ακραίες συνθήκες, με καλλιέργειες όπως σιτηρά και φρούτα να καταστρέφονται πρόωρα. Παράλληλα, η αυξημένη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας για ψύξη οδηγεί σε υψηλά φορτία στο δίκτυο, με κίνδυνο διακοπών. Εάν δεν αναλάβουμε άμεσα δράση, τα φαινόμενα αυτά δεν θα είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Η επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί ότι χωρίς άμεση μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και επιτάχυνση της πράσινης μετάβασης, οι καύσωνες θα γίνουν συχνότεροι, μακρύτεροι και φονικότεροι. Γεγονός που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη…

Πανηγύρια - Σβήνουν οι ψησταριές, χάνεται η παράδοση;

Η Ελλάδα στέκεται στο κατώφλι μιας εποχής όπου τα πανηγύρια, όπως τα γνωρίζαμε, ίσως να αποτελούν πλέον παρελθόν, καθώς η κυβέρνηση βάζει τέλος στα παραδοσιακά εδέσματα όπως γουρουνοπούλες και σουβλάκια, που θα τα προσφέρουν μόνο με κέτερινγκ και καντίνες. Ένα πραγματικό πλήγμα στις παραδόσεις και τα έθιμα της πατρίδας επιφέρει η ελληνική κυβέρνηση, όπως αποτυπώνεται σε έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Εμπορίου κ. Σωτήρη Αναγνωστόπουλου, που απαγορεύει την παραδοσιακή ψησταριά με γουρουνοπούλες, σουβλάκια και άλλα κρεατικά στα διάφορα πανηγύρια. Η νέα νομοθεσία, που τίθεται σε εφαρμογή φέτος το καλοκαίρι του 2025, καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας του υπαίθριου εμπορίου, των παζαριών και των εμποροπανηγύρεων. Στο άρθρο 40 αναφέρεται ότι την ευθύνη λειτουργίας αναλαμβάνουν οι Δήμοι ή οι εκκλησιαστικοί φορείς και περιλαμβάνει ρυθμιστικούς κανόνες, τόσο της γραφειοκρατίας όσο και της παρασκευής και πώλησης ετοίμου φαγητού και ποτών. Συγκεκριμένα, επιβάλλει στους διοργανωτές να συνεργάζονται αποκλειστικά με επαγγελματίες του κλάδου και πιστοποιημένες εταιρίες κέτερινγκ και καντίνες του στάσιμου ή πλανόδιου εμπορίου, απειλώντας με αυστηρές κυρώσεις όσους δεν συμμορφωθούν. Το έγγραφο, πού θα διαβιβαστεί σε όλες τις αστυνομικές διευθύνσεις της χώρας, σηματοδοτεί το τέλος μιας μακραίωνης παράδοσης, προκαλώντας θλίψη και οργή στις τοπικές κοινωνίες. Τα πανηγύρια, βαθιά ριζωμένα στην πολιτιστική και κοινωνική ταυτότητα της Ελλάδας, αποτελούν για αιώνες χώρο συνάντησης, χαράς και διατήρησης των εθίμων. Οι ψησταριές με γουρουνοπούλες και σουβλάκια, που στήνονταν με την εθελοντική προσφορά των κατοίκων, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των εκδηλώσεων, φέρνοντας κοντά κοινότητες και διατηρώντας ζωντανές τις παραδόσεις. Ωστόσο η νέα νομοθεσία, επικαλούμενη την ανάγκη τήρησης υγειονομικών κανόνων, φορολογικής συμμόρφωσης και προστασίας από πυρκαγιές, επιβάλλει την χρήση επαγγελματικών υπηρεσιών κέτερινγκ, αποκόπτοντας τα πανηγύρια από την ψυχή τους. Η απόφαση αυτή δεν είναι απλώς μία γραφειοκρατική ρύθμιση, αποτελεί μία ευθεία απειλή για την επιβίωση των παραδοσιακών πανηγυριών, ιδιαίτερα στις μικρές κοινότητες όπου η εθελοντική συμμετοχή των κατοίκων είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της διοργάνωσης. Το πρόσθετο κόστος, που συνεπάγεται υποχρεωτική συνεργασία με επαγγελματίες του κλάδου, κινδυνεύει να καταστήσει τα πανηγύρια οικονομικά μη βιώσιμα, οδηγώντας την ακύρωση πολλών εξ αυτών και στερώντας από τις τοπικές κοινωνίες έναν πυλώνα πολιτιστικής έκφρασης. Η απαγόρευση της γουρουνοπούλας και των παραδοσιακών ψησταριών δεν αφορά απλώς μία διοργάνωση των πανηγυριών, είναι ένα βαθύ πλήγμα στην πολιτιστική ταυτότητα της Ελλάδας. Η κυβέρνηση με την απόφασή της κινδυνεύει να αποξενώσει τις τοπικές κοινωνίες και να στερήσει από τις επόμενες γενιές την χαρά και την αυθεντικότητα αυτών των εθίμων. Καθώς το έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Εμπορίου διανέμεται στις αστυνομικές διευθύνσεις, οι διοργανωτές καλούνται να αντιμετωπίσουν την απειλή αυστηρών κυρώσεων, ενώ η Ελλάδα στέκεται στο κατώφλι μιας εποχής όπου τα πανηγύρια όπως τα γνωρίζαμε, ίσως να αποτελούν πλέον παρελθόν. Τελικά, όπως όλα δείχνουν, δεν θα υψωθεί τσίκνα φέτος το καλοκαίρι στα πολλά και περιλάλητα ελληνικά πανηγύρια…

Απέναντι στην Τουρκία: Μύθοι, πραγματικότητες και στρατηγικά διλήμματα

Γεγονός είναι ότι η Τουρκική απειλή απέναντι στην Ελλάδα γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Είναι επίσης γεγονός ότι εδώ και έναν αιώνα, η ελληνική εξωτερική πολιτική μοιάζει να κινείται με έναν βασικό γνώμονα: τον φόβο απέναντι στην Τουρκία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις γεωπολιτικών αναλυτών δεν είναι αβάσιμοι όλοι οι φόβοι των Ελλήνων. Η στάση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα υπήρξε διαχρονικά επιθετική: από τη διαρκή αμφισβήτηση της κυριαρχίας στο Αιγαίο μέχρι την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Μετά το 1974 και ιδιαίτερα λόγω της στάσης των ΗΠΑ και της αδράνειας από τη διεθνή κοινότητα, εδραιώθηκε στην Ελλάδα μια κουλτούρα καχυποψίας, σύμφωνα με την οποία η Άγκυρα απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης από τη Δύση και λειτουργεί με ανεξέλεγκτη ασυδοσία. Ωστόσο, η εικόνα της Τουρκίας ως πανίσχυρης περιφερειακής δύναμης, στρατιωτικά αήττητης και διπλωματικά πανέξυπνης, φαίνεται όλο και πιο μακριά από την πραγματικότητα. Η σημερινή Τουρκία βρίσκεται σε βαθιά κρίση, σε όλα τα επίπεδα. Δημοκρατικά, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Οι δείκτες του κράτους δικαίου, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης έχουν επιδεινωθεί ραγδαία, ιδιαίτερα κατά την πολυετή διακυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις των πολιτικών αντιπάλων, η φίμωση των ΜΜΕ και η διόγκωση του πολιτικού Ισλάμ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μια αυταρχική δημοκρατία. Οικονομικά, η Τουρκία έχει απολέσει το δυναμικό της. Η περίοδος θεαματικής ανάπτυξης μεταξύ 2006 και 2017 έχει δώσει τη θέση της σε στασιμότητα και αστάθεια. Ο πληθωρισμός καλπάζει (άνω του 45%) η τουρκική λίρα έχει καταρρεύσει και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ παραμένει χαμηλό. Οι επενδύσεις αποσύρονται, ενώ και η κοινωνία της Τουρκίας είναι βαθιά διαιρεμένη, με έντονες γεωγραφικές και πολιτισμικές ανισότητες. Παρά τα παραπάνω, η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την Τουρκία ως μια σχεδόν ανίκητη υπερδύναμη. Αυτή η φοβική στάση οδηγεί στην πάγια αναβολή της αντιμετώπισης των διμερών διαφορών. Από την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, που ήταν η μόνη ελληνοτουρκική διαφορά στις αρχές της δεκαετίας του ’70, έχουμε φτάσει σήμερα σε ένα πλήθος απαιτήσεων: γκρίζες ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, ζητήματα μειονοτήτων και μεταναστευτικών ροών. Και όμως, η Ελλάδα δεν είναι αμελητέα δύναμη. Είναι σταθερή φιλελεύθερη δημοκρατία, μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, με αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο, ιδίως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η παρουσία των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη και η ενίσχυση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με F-35 ενισχύουν σημαντικά την αποτρεπτική της ισχύ. Αυτό που λείπει - επισημαίνουν οι αναλυτές - δεν είναι τα μέσα, αλλά η βούληση για ενεργητική και στρατηγική εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τη φοβική της ψυχολογία και να δει την Τουρκία όχι ως παντοδύναμο αντίπαλο, αλλά ως έναν ευάλωτο γείτονα με μεγάλες προκλήσεις. Μόνο έτσι θα μπορέσει να καθίσει πραγματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος και όχι αδυναμίας...

Αντικατάσταση πληθυσμών - Μια ζοφερή πραγματικότητα

Αυξημένες καταγράφονται οι μεταναστευτικές ροές από εμπόλεμες περιοχές, όπως η Συρία, το Αφγανιστάν, αλλά και φτωχότερες χώρες της Αφρικής προς την Ελλάδα, το πρώτο εξάμηνο του 2025, με την αύξηση να φτάνει το 258% σε σχέση με πέρυσι. Το μεταναστευτικό, ή πιο ορθά παράτυπο μεταναστευτικό, είναι ένα από τα πιο σύνθετα και σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα πολλές χώρες, ιδιαίτερα εκείνες που βρίσκονται στα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τοπικές κοινωνίες, ιδίως στα νησιά του Αιγαίου, αντιμετωπίζουν προβλήματα υπερπληθυσμού, πίεσης στις υποδομές και κοινωνικές εντάσεις. Πολλοί μετανάστες διακινδυνεύουν τη ζωή τους, πέφτουν θύματα trafficking ή καταλήγουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Κάποιες χώρες, όπως η Τουρκία, έχουν χρησιμοποιήσει το μεταναστευτικό ως μοχλό πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μεταναστευτικό δεν είναι απλώς «πρόβλημα» αλλά ένα σύμπτωμα παγκόσμιων ανισοτήτων, πολέμων και κλιματικής αλλαγής. Τις μεγαλύτερες ροές δέχονται οι νοτιότερες χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), ενώ οι χώρες του Βορρά (Γερμανία, Σουηδία) δέχονται κυρίως δευτερογενείς μετακινήσεις. Κάθε χώρα αντιμετωπίζει το πρόβλημα με διαφορετικό τρόπο. Οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις γενικά υιοθετούν πιο ανοιχτές πολιτικές, ενώ οι συντηρητικές τονίζουν περισσότερο τον έλεγχο, την ασφάλεια και τις απελάσεις. Ωστόσο η έλλειψη της ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα. Αν και η Ε.Ε. προσπαθεί να πετύχει έναν Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ασύλου και μια δίκαιη κατανομή ευθυνών, οι εθνικές πολιτικές εξακολουθούν να διαφέρουν πολύ. Αξίζει να επισημανθεί ότι η μετανάστευση έχει ασκήσει σημαντική δημογραφική επίδραση στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες και σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί αντισταθμιστικά σε αρνητικές δημογραφικές τάσεις. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν χαμηλά ποσοστά γεννήσεων και γήρανση του πληθυσμού, οπότε η μετανάστευση προσφέρει νεότερο ηλικιακά πληθυσμό, άρα και εργατικό δυναμικό. Στη Γερμανία π.χ. χωρίς μετανάστευση ο πληθυσμός θα είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται ραγδαία από τη δεκαετία του 2010. Σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα, η μετανάστευση έχει συμβάλλει στο να συγκρατηθεί η συνολική μείωση του πληθυσμού. Στις πρωτεύουσες και μεγάλα αστικά κέντρα, το ποσοστό μεταναστών συχνά ξεπερνά το 30%. Η Ευρώπη γίνεται σταδιακά πολυεθνική και πολυπολιτισμική. Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία, ο πληθυσμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 450 εκατομμύρια περίπου. Από αυτούς, 38 εκατομμύρια είναι γεννημένοι εκτός Ε.Ε. Πάνω από 6-8% του πληθυσμού στις περισσότερες χώρες είναι αλλοδαπής καταγωγής. Ο πληθυσμός στην Ελλάδα το 2024 διαμορφώθηκε στα 10.400.729 άτομα, μείωση κατά 13.000 άτομα σε σύγκριση με το 2023. Το 7% του συνολικού πληθυσμού αποτελούν άτομα με ιθαγένεια άλλης χώρας. Σύμφωνα με προβλέψεις, ο πληθυσμός σε 10 χρόνια θα είναι κάτω από 10 εκατομμύρια. Συμπερασματικά, η μετανάστευση έχει λειτουργήσει ως δημογραφικός αντισταθμιστής σε μια γηραιά και υπογεννητική ήπειρο. Αν και φέρνει προκλήσεις στην ένταξη και στην κοινωνική συνοχή, αποτελεί αναγκαίο παράγοντα για τη διατήρηση της δημογραφικής και οικονομικής βιωσιμότητας της Ευρώπης.

ΚΑΝΑΔΑΣ - Προκλήσεις ενόψει της επετείου...

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την Ημέρα του Καναδά. Η συνομοσπονδία του Καναδά δημιουργήθηκε την 1η Ιουλίου 1867. Η περιοχή που σήμερα αποτελεί τον Καναδά ήταν κάποτε αποικίες της Βρετανίας. Το 1867 υπογράφηκε η Πράξη της Βρετανικής Βόρειας Αμερικής (British North America Act) και ενοποίησε τις επαρχίες Οντάριο, Κεμπέκ, Νέα Σκωτία και Νιου Μπράνσγουικ. Αργότερα σταδιακά προστέθηκαν και άλλες επαρχίες όπως η Μανιτόμπα, η Βρετανική Κολομβία, η Νήσος του Πρίγκιπα Εδουάρδου, η Αλμπέρτα, η Σασκάτσουαν, η Νιουφάουντλαντ και το Λαμπραντόρ. Η ανεξαρτησία από τη Βρετανία ολοκληρώθηκε με το Σύνταγμα του 1982. Με την ιστορία του Καναδά έχω ασχοληθεί και σε παλαιότερα άρθρα μου. Αυτή την εβδομάδα θα αναφερθώ στη σημερινή κατάσταση του Καναδά, η οποία χαρακτηρίζεται από πολλαπλές εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις. Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις είναι το εμπόριο με τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση του Καναδά, υπό τον πρωθυπουργό Mark Carney, χρησιμοποίησε αντισταθμιστικούς δασμούς 25% στα αμερικανικά εισαγόμενα μέταλλα και σχεδιάζει επιπλέον μέτρα από τις 21 Ιουλίου, εάν δεν κλείσει συμφωνία με τις ΗΠΑ εντός 30 ημερών. Η Τράπεζα του Καναδά προειδοποιεί ότι οι δασμοί αυξάνουν τον πληθωρισμό και πλήττουν την εμπιστοσύνη των επιχειρήσεων. Άλλες προκλήσεις είναι: Η κλιματική αλλαγή και η περιβαλλοντική κρίση, η κρίση στέγασης και ακρίβειας, η δομικές αδυναμίες στον τομέα υγείας, η αναγνώριση και συμφιλίωση με τους ιθαγενείς και η γεωπολιτική και εσωτερική ασφάλεια. Ο ρυθμός θέρμανσης του Καναδά υπερβαίνει τον παγκόσμιο με αποψύξεις, αυξημένες βροχοπτώσεις, συχνές πυρκαγιές και άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ιδιαίτερα στο Βόρειο Καναδά και τις παράκτιες περιοχές. Η φετινή περίοδος πυρκαγιών ξεκίνησε πρόωρα με σχεδόν 2.000 ενεργές εστίες, εκτεταμένες εκκενώσεις και καταστροφές σε μεγάλα αστικά κέντρα. Ο Καναδάς βιώνει σημαντική επιδείνωση στην προσιτή στέγαση, με εξωφρενικές τιμές αγοράς και ενοικίου σε πόλεις όπως Τορόντο και Βανκούβερ, προκαλώντας κρίση για νέους αγοραστές και ενοικιαστές. Ο πληθωρισμός σε βασικά αγαθά συγκριτικά με τον υψηλό πληθωρισμό ενοικίων αποτελεί καθημερινή πρόκληση. Στο θέμα της ιατρικής περίθαλψης, η κοινή άποψη των πολιτών δείχνει ότι η υγεία αποτελεί την κορυφαία ανησυχία, ξεπερνώντας τη στέγαση, τον πληθωρισμό και άλλες κρίσεις. Στο ζήτημα των ιθαγενών, αρκετές κοινότητες στερούνται καθαρού νερού, ιατρικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και σύγχρονων υποδομών. Η ασφάλεια επίσης είναι ένα θέμα που απασχολεί έντονα τους Καναδούς. Εντάσεις με την Ινδία λόγω της εμπλοκής πρακτόρων σε δολοφονίες στο έδαφος του Καναδά, ανησυχίες για εξτρεμιστικές κινήσεις Khalistani σε καναδικό έδαφος, επιθέσεις από ηγέτες ΗΠΑ όπως ο Trump, που αμφισβητεί την κυριαρχία του Καναδά, εντείνουν την αντι-αμερικανική διάθεση και την απαίτηση για ενίσχυση της ανεξαρτησίας. Αυτές οι προκλήσεις απαιτούν συντονισμένες απαντήσεις από την ομοσπονδιακή και τις επαρχιακές κυβερνήσεις, καθώς και συνεργασία με αυτοχθόνους πληθυσμούς και τον ιδιωτικό τομέα. Ο Καναδάς καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στην οικονομική ανοχή, το περιβαλλοντικό μέλλον και τη διατήρηση κοινωνικής συνοχής…

Εθνική γιορτή του Κεμπέκ - Ημέρα Υπερηφάνειας και Πολιτιστικής Αυτογνωσίας

Κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου, οι κάτοικοι του Κεμπέκ πλημμυρίζουν δρόμους, πλατείες και πάρκα για να γιορτάσουν μια ημέρα με ιδιαίτερη ιστορική και πολιτισμική σημασία. Η Fête Nationale du Québec, όπως είναι επισήμως γνωστή, ή η γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, αποτελεί θεσμό βαθιά ριζωμένο στη συλλογική συνείδηση των γαλλόφωνων Καναδών. Πέρα από τη θρησκευτική της προέλευση, η ημέρα αυτή έχει εξελιχθεί σε έναν συμβολικό θεσμό που αγκαλιάζει την πολιτιστική ταυτότητα, την ιστορική συνέχεια και την εθνική υπερηφάνεια των Québécois. Είναι μια γιορτή που παντρεύει το παρελθόν με το παρόν, τιμά την παράδοση, αλλά και την πολιτική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα της επαρχίας μέσα σε έναν κατά κύριο λόγο αγγλόφωνο Καναδά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι μια εξέχουσα μορφή της χριστιανικής παράδοσης, ο προφήτης που προανήγγειλε τον ερχομό του Ιησού Χριστού και βάπτισε τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Η ημέρα της γέννησής του, η 24η Ιουνίου, εορταζόταν ήδη από τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία, συνδεόμενη συχνά με τις θερινές τελετές φωτός και τη δύναμη του ήλιου, δεδομένου ότι συμπίπτει σχεδόν με το θερινό ηλιοστάσιο. Οι πρώτοι Γάλλοι άποικοι που έφθασαν στη Βόρεια Αμερική τον 17ο αιώνα μετέφεραν μαζί τους αυτή την παράδοση. Η πρώτη καταγεγραμμένη γιορτή του Αγίου Ιωάννη στον Καναδά πραγματοποιήθηκε το 1606, στο Port-Royale, από τους άνδρες του Samuel de Champlain. Τον 19ο αιώνα και ιδιαίτερα το 1834, η γιορτή αυτή απέκτησε εθνικό χαρακτήρα όταν ο δημοσιογράφος και πατριώτης Ludger Duvernay πρότεινε τη χρήση της ως μέσο για την ενίσχυση της γαλλοκαναδικής ταυτότητας. Εκείνη τη χρονιά διοργανώθηκε στο Μόντρεαλ το πρώτο εθνικού τύπου γεύμα και γιορτή για τον Άγιο Ιωάννη, με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των κοινωνικών τάξεων. Η δημιουργία της Société Saint-Jean-Baptiste, του αρχαιότερου πατριωτικού οργανισμού στο Κεμπέκ, συνέβαλε καθοριστικά στη θεσμοθέτηση της γιορτής, η οποία από εκεί και πέρα έπαψε να είναι απλώς θρησκευτική και μετατράπηκε σε σύμβολο πολιτιστικής και εθνικής ενότητας για τους Γαλλόφωνους. Το 1908, ο Άγιος Ιωάννης ανακηρύχθηκε από τον Πάπα Πίο Ι΄ προστάτης Άγιος των Γαλλοκαναδών. Με την πάροδο του χρόνου και κυρίως μετά τη λεγόμενη «Ήσυχη Επανάσταση» (Révolution tranquille) τη δεκαετία του 1960, η γιορτή απέκτησε περισσότερο κοσμικό και πολιτικό χαρακτήρα, αναδεικνύοντας τη γλωσσική και πολιτισμική αυτονομία του Κεμπέκ. Το 1977, υπό την ηγεσία του René Lévesque, η κυβέρνηση του Κεμπέκ ανακήρυξε επίσημα τη 24η Ιουνίου ως «Fête Nationale du Québec», αφαιρώντας τον αποκλειστικά θρησκευτικό της χαρακτήρα και αναγνωρίζοντάς την ως την επίσημη εθνική γιορτή της επαρχίας. Η Fête Nationale δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για γιορτή. Είναι μια πράξη συλλογικής μνήμης και ανανέωσης. Είναι η στιγμή όπου κάθε Québécois, είτε με καταγωγή γαλλική είτε μεταναστευτική, αναγνωρίζει και τιμά το ιδιαίτερο πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο ζει και δημιουργεί.

Η νεολαία, ελπίδα του μέλλοντος

Η επιβίωση των ελληνικών κοινοτήτων στο εξωτερικό είναι μια πρόκληση διαχρονική, αλλά ταυτόχρονα και ζωτικής σημασίας για το μέλλον του παγκόσμιου ελληνισμού. Καθώς οι κοινότητες αυτές αναπτύσσονται και μεταλλάσσονται μέσα σε πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα, η ανάγκη για διατήρηση της γλώσσας, της παράδοσης και της εθνικής ταυτότητας γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Στην καρδιά αυτής της προσπάθειας βρίσκεται η νέα γενιά, η ελληνική νεολαία της διασποράς. Οι νέοι αποτελούν τον ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Είναι οι φορείς της συνέχειας, αυτοί που θα κληθούν να μεταδώσουν την ελληνικότητα στις επόμενες γενιές. Αν καταφέρουν να διατηρήσουν τη γλώσσα, την ιστορική μνήμη και τις πολιτισμικές αξίες που τους κληροδοτήθηκαν, τότε η ταυτότητα των κοινοτήτων μπορεί να επιβιώσει και να ανθίσει. Αν όχι, η πολιτιστική κληρονομιά κινδυνεύει να αποδυναμωθεί ή να εξαφανιστεί. Οι νέοι μπορούν να λειτουργήσουν ως ανανεωτές του πολιτισμού, ενσωματώνοντας την ελληνική ταυτότητα σε σύγχρονες μορφές έκφρασης όπως η μουσική, η τέχνη ή ακόμα και ο ακτιβισμός. Μέσα από πολιτιστικά εγχειρήματα, δημιουργούν ένα νέο αφήγημα ελληνικότητας, προσαρμοσμένο στις προκλήσεις της εποχής. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ελληνική νεολαία του Καναδά. Στο Μόντρεαλ, το Τορόντο και άλλες πόλεις με ισχυρή ελληνική παρουσία, δραστηριοποιούνται δεκάδες ελληνικοί σύλλογοι νέων ελληνικής καταγωγής στα πανεπιστήμια McGill,Concordia, Toronto,York κ.α. Μέσα από πολιτιστικά φεστιβάλ, παραδοσιακούς χορούς, θεατρικές παραστάσεις και ημερίδες για την ιστορία και τη γλώσσα, τα ελληνόπουλα του Καναδά, διατηρούν ζωντανή την πολιτιστική τους ταυτότητα. Ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος των Ελληνικών Ημερήσιων και Σαββατιανών Σχολείων, που λειτουργούν σε συνεργασία με τις ενορίες και τις κοινότητες, όπως οι Ελληνικές Κοινότητες Μόντρεαλ και Τορόντο. Εκεί, παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς μαθαίνουν ελληνικά, ιστορία και λαογραφία, καλλιεργώντας δεσμούς με την Ελλάδα που υπερβαίνουν τη γεωγραφική απόσταση. Επιπλέον, η τεχνολογία επιτρέπει στους νέους της διασποράς να παραμένουν συνδεδεμένοι με την Ελλάδα. Online μαθήματα, ειδικές εκπαιδευτικές πλατφόρμες και θερινά προγράμματα σπουδών, ενισχύουν την επαφή τους με τη γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Ταυτόχρονα, λειτουργούν και ως ψηφιακοί πρεσβευτές του ελληνισμού στο εξωτερικό, κάνοντας γνωστή τη χώρα τους και τις αξίες της σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή χρειάζεται αμέριστη υποστήριξη από την ελληνική πολιτεία, τις κοινότητες και τις οικογένειες. Η εκπαίδευση στην ελληνική γλώσσα, η ύπαρξη ελληνορθόδοξων εκκλησιών, πολιτιστικών συλλόγων και προγραμμάτων ενίσχυσης της ταυτότητας πρέπει να ενισχυθούν, ώστε να παρέχουν στέρεες βάσεις στις νέες γενιές. Συνοψίζοντας, η νεολαία της διασποράς και ειδικά στον Καναδά, είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται μόνο για φορείς παράδοσης, αλλά για δημιουργούς πολιτισμού σε νέες συνθήκες. Η επένδυση σε αυτούς τους νέους δεν είναι απλώς χρήσιμη, είναι αναγκαία. Γιατί μόνο μέσα από αυτούς μπορεί ο ελληνισμός να συνεχίσει να έχει φωνή, παρόν και μέλλον, πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας...

Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ - Μια μακροχρόνια διαδρομή

Την ερχόμενη Κυριακή 8 Ιουνίου, 2025 θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ και των Περιφερειακών Συμβουλίων, Μόντρεαλ, Λαβάλ και Νότιας Ακτής. 67 συνολικά άτομα κατέθεσαν αίτηση για να υπηρετήσουν τον οργανισμό τα επόμενα τρία χρόνια. Η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ είναι μία από τις παλαιότερες και πιο οργανωμένες κοινότητες στον Καναδά. Η ιστορία της ξεκινά από τα τέλη του 19ου αιώνα και εξελίσσεται δυναμικά μέσα στον 20ο και 21ο αιώνα. Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες άρχισαν να καταφθάνουν στον Καναδά και συγκεκριμένα στο Μόντρεαλ, στα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως από τη Λακωνία και τη Μεσσηνία και από άλλα μέρη της Ελλάδας. Η μαζική μετανάστευση από την Ελλάδα ξεκινά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώνεται τη δεκαετία του 1960 λόγω της φτώχειας, της πολιτικής αστάθειας και της δικτατορίας. Το Μόντρεαλ γίνεται σημαντικός προορισμός για Έλληνες μετανάστες, με αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση του ελληνικού πληθυσμού. Η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ ιδρύθηκε το 1906 και αποτελεί έναν από τους πρώτους ελληνικούς οργανισμούς στον Καναδά. Παρότι δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που αναγνωρίζεται επίσημα ως ιδρυτής, η ίδρυσή της ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας των πρώτων ελλήνων μεταναστών. Από την αρχή, η Κοινότητα είχε στόχο τη διατήρηση της γλώσσας, της θρησκείας και των εθίμων. Ιδρύει το δημοτικό σχολείο Σωκράτης και ταυτόχρονα κτίζει ελληνορθόδοξους ναούς, με κυριότερους την Αγία Τριάδα, τον Άγιο Γεώργιο, την Κοίμηση της Θεοτόκου και τον Ευαγγελισμό. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1960-1980, η Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ αναπτύσσει σημαντική εκπαιδευτική και θρησκευτική υποδομή. Το 2009, ενώνεται με την Ελληνική Κοινότητα Λαβάλ και μαζί με την Ελληνική Κοινότητα της Νότιας Ακτής, δημιουργείται η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ. Σήμερα, η ΕΚΜΜ είναι μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες εκτός Ελλάδας και συνεχίζει να διαδραματίζει ενεργό ρόλο μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων (τρίγλωσση εκπαίδευση), πολιτιστικών εκδηλώσεων, θρησκευτικών τελετών, κοινωνικών υπηρεσιών, κ.α. Ένας από τους σκοπούς ύπαρξης του οργανισμού είναι τα ελληνικά σχολεία. Το σχολείο Σωκράτης ιδρύθηκε το 1909 και θεωρείται το παλαιότερο ελληνικό σχολείο στον Καναδά. Με την ένωση των κοινοτήτων μετονομάστηκε σε σχολείο Σωκράτης -Δημοσθένης, με πρωτοβάθμια και πρόσφατα δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Λειτουργούν σχολικές εγκαταστάσεις σε διάφορες περιοχές του Μόντρεαλ και περιχώρων. Οι καναδικές αρχές έχουν τιμήσει πολλές φορές την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ για τη συμβολή της στον πολιτισμό, την οικονομία και την πολυπολιτισμικότητα του Καναδά. Το νέο διοικητικό συμβούλιο που θα προκύψει από τις εκλογές της 8ης Ιουνίου, έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, κυρίως οικονομικές και υπαρξιακές. Τη διοίκηση φέτος διεκδικούν τρείς ομάδες. Η «Αναγέννηση 2.0», με αρχηγό τον νυν πρόεδρο δόκτορα Γεώργιο Τσούκα, η «Κοινότητα», με αρχηγό τον δικηγόρο Βασίλη Αγγελόπουλο και οι «Ενωμένοι Έλληνες», με αρχηγό τον πολιτικό μηχανικό Γιάννη Μούκα. Η στήλη εύχεται σε όλους τους υποψηφίους καλή επιτυχία.

Ελληνο-Ιταλικές Συνεργασίες: Ένα Παράδειγμα Πολυπολυτισμικής Συμπόρευσης

Δεν είναι λίγες οι φορές που οργανισμοί μας επεδίωξαν συνεργασία με Ιταλικούς και Εβραϊκούς οργανισμούς, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση θεμάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Υπενθυμίζω τον συνασπισμό των τριών κογκρέσων πριν από μερικές δεκαετίες, όταν είχε προκύψει το γλωσσικό ζήτημα στο Κεμπέκ. Ωστόσο, αυτή η συνεργασία δεν είχε συνέχεια. Πρόσφατα, η Ιταλοκαναδική κοινότητα του Μόντρεαλ ήρθε σε επαφή με την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ, επιθυμώντας να ενημερωθεί για τη λειτουργία των ημερήσιων σχολείων μας, τα οποία θεωρούνται πρότυπο εκπαίδευσης στο εξωτερικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ιταλοκαναδοί διατηρούν, προς το παρόν, μόνο σαββατιανά σχολεία. Επειδή συνεργάζομαι στενά με την Ιταλική παροικία, θα επιχειρήσω να δώσω μια γενική εικόνα αυτής της μειονότητας, με την οποία μοιραζόμαστε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και αξίες. Η Ιταλική παροικία στο Μόντρεαλ είναι μία από τις πιο οργανωμένες και ιστορικές της πόλης και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον πολιτιστικό, κοινωνικό και οικονομικό ιστό της Μητρόπολης. Διαθέτει ισχυρές δομές που στηρίζουν τη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας και της γλώσσας. Αποτελείται από ένα ευρύ δίκτυο οργανισμών, συλλόγων, ενοριών και πολιτιστικών κέντρων, τα οποία συνεργάζονται για την προώθηση της Ιταλικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν φεστιβάλ, συναυλίες και παραδοσιακούς χορούς, ενώ οι καθολικές εκκλησίες κατέχουν κεντρική θέση στην κοινωνία. Όπως και σε εμάς, υπάρχουν πολλοί εθνοτοπικοί σύλλογοι βασισμένοι στη γεωγραφική καταγωγή, που φέρνουν κοντά τα μέλη μέσω των κοινών τους ριζών. Πολλοί Ιταλοκαναδοί δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά, κυρίως στον χώρο της γαστρονομίας και των κατασκευών. Το Ιταλοκαναδικό Κογκρέσο, που ιδρύθηκε το 1972, αποτελεί την κύρια ομπρέλα-οργάνωση της παροικίας και εκπροσωπεί συλλογικά τα συμφέροντά της. Ασχολείται με ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μεταναστευτικής πολιτικής και καταπολέμησης των διακρίσεων. Παράλληλα, οργανώνει πολιτιστικές και εορταστικές εκδηλώσεις, όπως το φεστιβάλ της Ημέρας Ιταλικής Κληρονομιάς. Η γειτονιά Little Italy (Μικρή Ιταλία), είναι γνωστή για τα Ιταλικά καταστήματα και εστιατόρια, την αγορά Jean Talon και την ιστορική εκκλησία Madonna della Difesa. Η περιοχή αυτή αποτελεί τον πυρήνα της Ιταλικής παροικίας στο Μόντρεαλ. Η οδός Jean Talon εξάλλου, γνωστή και ως Via Italia, φιλοξενεί τις περισσότερες Ιταλικές επιχειρήσεις. Πολλά σχολεία προσφέρουν απογευματινά ή σαββατιανά προγράμματα Ιταλικής γλώσσας, με τη στήριξη του Ιταλικού προξενείου και της Ιταλικής κυβέρνησης. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η Ιταλική παροικία του Τορόντο, μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες εθνοτικές κοινότητες της πόλης με βαθιές ρίζες και σημαντική συνεισφορά στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή του Τορόντο. Η μαζική μετανάστευση Ιταλών στον Καναδά, και ειδικότερα στο Τορόντο, ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και κορυφώθηκε τις δεκαετίες του 1950 και 1960, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότεροι μετανάστες εγκαταστάθηκαν στο Τορόντο και το Μόντρεαλ, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας. Σε ένα μελλοντικό άρθρο μου θα ασχοληθώ με την Εβραϊκή παροικία του Καναδά, με την οποία έχω επίσης συνεργαστεί στενά στο παρελθόν.

Καναδάς - Δημογραφικό, ένα μείζον πρόβλημα

Ένα από τα θέματα που καλείται να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση Carney είναι το δημογραφικό. Ο πληθυσμός του Καναδά πέρυσι εκτιμήθηκε σε 41.465.298 άτομα ενώ για το 2025 υπολογίζεται σε 40.126.723 . Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, η μέση ηλικία του πληθυσμού είναι 40,6 έτη και το προσδόκιμο ζωής εκτιμάται σε 82,9 έτη (85,0 έτη για τις γυναίκες και 80,7 έτη για του άνδρες). Το 18,98 % του πληθυσμού είναι ηλικίας 65 ετών και άνω, ενώ το 15,99% είναι κάτω των 15 ετών. Αναμφίβολα ο Καναδάς αντιμετωπίζει μία από τις σοβαρότερες δημογραφικές προκλήσεις στην ιστορία του. Ολοένα και περισσότεροι φτάνουν ή ξεπερνούν την ηλικία των 65 ετών, ενώ ο αριθμός των γεννήσεων παραμένει χαμηλός. Οπωσδήποτε η μετατόπιση αυτή της πληθυσμιακής ισορροπίας έχει σημαντικές επιπτώσεις σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, θέτοντας καίρια ερωτήματα για το μέλλον της χώρας. Η βασική αιτία της δημογραφικής γήρανσης είναι η μείωση της γεννητικότητας. Τα νέα ζευγάρια επιλέγουν είτε να αποκτήσουν λιγότερα παιδιά, είτε να καθυστερήσουν την τεκνοποίηση. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως το υψηλό κόστος ζωής, η ανασφάλεια στην αγορά εργασίας, η δυσκολία εύρεσης οικονομικά προσιτής φροντίδας παιδιών, καθώς και η έλλειψη επαρκούς κρατικής στήριξης προς τις οικογένειες. Πολλοί νέοι επιλέγουν να δώσουν προτεραιότητα στην καριέρα, την εκπαίδευση και την προσωπική εξέλιξη πριν σκεφτούν τη δημιουργία οικογένειας. Αν και υπάρχουν επιδόματα και προγράμματα, δεν θεωρούνται επαρκή για να ενθαρρύνουν τη γονιμότητα. Η γήρανση του πληθυσμού έχει πολλαπλές συνέπειες. Καταρχάς, δημιουργείται ανισορροπία ανάμεσα στον αριθμό των εργαζομένων και των συνταξιούχων, κάτι που επιβαρύνει το συνταξιοδοτικό και το υγειονομικό σύστημα. Ακόμη, η έλλειψη νεανικού εργατικού δυναμικού ενδέχεται να επιβραδύνει την οικονομική ανάπτυξη, να λειώσει την καινοτομία και να δυσχεράνει τη βιωσιμότητα του καναδικού παραγωγικού μοντέλου. Η πιο άμεση λύση που εφαρμόζει ο Καναδάς τα τελευταία χρόνια είναι η προσέλκυση μεταναστών, κυρίως νέων και εξειδικευμένων. Η μετανάστευση καλύπτει σημαντικά κενά στην αγορά εργασίας και ανανεώνει το εργατικό δυναμικό. Η αντικατάσταση του πληθυσμού μέσω της μετανάστευσης αντισταθμίζει τη μείωση του φυσικού πληθυσμού, αυξάνει το ποσοστό απασχόλησης, ενισχύει την οικονομική ανάπτυξη και εμπλουτίζει τον πολιτιστικό πλουραλισμό. Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί και προκλήσεις, όπως πιθανές εντάσεις αν δεν υπάρξει σωστή κοινωνική ένταξη, αλλαγή της ταυτότητας και της πολιτισμικής σύνθεσης της χώρας και ανισότητες ή διαχωρισμούς μεταξύ ντόπιων και νέων μεταναστών. Το φαινόμενο είναι εντονότερο στις ευρωπαϊκές χώρες, οι πληθυσμοί των οποίων θεωρούνται ομοεθνείς. Ωστόσο, η οικονομική κρίση και πιότερο η έλλειψη στέγης, υποχρέωσαν την κυβέρνηση να μειώσει δραστικά των αριθμό των νέων μεταναστών. Συμπερασματικά, η δημογραφική γήρανση στον Καναδά είναι ένα σύνθετο και μακροπρόθεσμο πρόβλημα, που απαιτεί στρατηγικές και αποτελεσματικές λύσεις. Ο Καναδάς, ως χώρα με ισχυρούς θεσμούς και κοινωνική ευαισθησία, έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει αυτή την πρόκληση σε ευκαιρία. Ο χρόνος θα δείξει…

Αποσχιστικά κινήματα και ανεκτικότητα...

Στο προηγούμενο φύλλο των «Ελληνοκαναδικών Νέων», ο συν-εκδότης Γιώργος Γκιούσμας έθιξε το θέμα της πιθανής αυτοκυριαρχίας της Αλμπέρτα και τους λόγους για τους οποίους η επαρχία αυτή των 5 εκατομμυρίων κατοίκων επιδιώκει την απόσχισή της από τον υπόλοιπο Καναδά. Οι θεωρίες για τους πραγματικούς λόγους δίνουν και παίρνουν. Η επικρατέστερη είναι η επιδίωξη της αμερικανικής κυβέρνησης Trump να διαλύσει το κράτος του Καναδά, για να τον καταστήσει ως την 51η πολιτεία των ΗΠΑ. Ωστόσο, το αυτονομιστικό κίνημα στην Αλμπέρτα έχει ιστορία 90 χρόνων, όταν οι ιδρυτές του εθνικιστικού κόμματος Social Credit, William Aberhat και Ernest Manning ανέλαβαν την εξουσία το 1935, με σκοπό την απόσχιση της Αλμπέρτα από τον υπόλοιπο Καναδά. Οι πολιτικές που εφήρμοσαν ήταν καταστροφικές, με αποτέλεσμα η επαρχία να παραμείνει τελικά στην συνομοσπονδία. Στο παρόν άρθρο θα επιχειρήσω να δώσω μία άλλη διάσταση στο σοβαρό αυτό θέμα, διατυπώνοντας το εύλογο ερώτημα: Γιατί ο Καναδάς «ανέχεται» τα κατά καιρούς αυτονομιστικά κινήματα της Αλμπέρτα και του Κεμπέκ; Προσωπικά πιστεύω ότι ο Καναδάς είναι ανεκτικός όχι επειδή συναινεί, αλλά επειδή το δημοκρατικό του πολίτευμα και το νομικό πλαίσιο τού επιβάλλουν να τα αντιμετωπίζει με διάλογο, ανεκτικότητα και πολιτικά μέσα. Καναδοί συνταγματολόγοι εξηγούν τους λόγους, οι βασικότεροι των οποίων είναι: O σεβασμός στη δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης, η πολιτική διαχείριση κρίσεων και αποσχιστικών τάσεων, η οικονομική και πολιτική στρατηγική, το νομικό πλαίσιο και η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και η ύπαρξη της ομοσπονδιακής δομής. Ο Καναδάς είναι φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία με Συνταγματικό Χάρτη των Δικαιωμάτων και Ελευθεριών (Charter of Rights and Freedoms). Αυτό σημαίνει ότι πολιτικές απόψεις, ακόμη και αποσχιστικές, είναι θεμιτές εφόσον εκφράζονται ειρηνικά και νόμιμα. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επέλεξε να αντιμετωπίσει τα κινήματα του Κεμπέκ (κυρίως μέσω του Parti Québécois και του Bloc Québécois) όχι με καταστολή, αλλά με πολιτικό διάλογο. Τα δημοψηφίσματα του 1980 και 1995 για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ έγιναν κατόπιν συμφωνίας και υπό συνθήκες διαφάνειας. Η ίδια προσέγγιση ακολουθείται και με αποσχιστικές ρητορικές στην Αλμπέρτα (όπως το «Wexit»). Η καταστολή τέτοιων κινημάτων θα μπορούσε να πυροδοτήσει μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση και εσωτερικές συγκρούσεις, ειδικά στο Κεμπέκ, που έχει ιδιαίτερη γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα. Η ανεκτικότητα επιτρέπει στον Καναδά να ενσωματώνει αυτά τα κινήματα στο πολιτικό σύστημα, μειώνοντας τις εντάσεις. Το 1998 το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά αποφάνθηκε ότι μια επαρχία δεν μπορεί να αποσχιστεί μονομερώς σύμφωνα με το Σύνταγμα, αλλά εάν υπάρχει «καθαρή πλειοψηφία» υπέρ της απόσχισης σε δημοψήφισμα, τότε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διαπραγματευτεί. Αυτό καθιστά τα αποσχιστικά κινήματα νόμιμο μέρος του πολιτικού διαλόγου αν και χωρίς εγγυημένο αποτέλεσμα. Η καναδική συνομοσπονδία δίνει στις επαρχίες ευρεία αυτονομία σε σημαντικά ζητήματα (π.χ. παιδεία, υγεία), κάτι που επιτρέπει στα κινήματα αυτά να διεκδικούν επιμέρους διεκδικήσεις χωρίς να φτάνουν απαραίτητα σε απόσχιση.

Μητέρες που εγραψαν ιστορία

Η Ημέρα της Μητέρας, ως γνωστόν, καθιερώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον 20ό αιώνα προς τιμήν της Άννας Ριβς Τζάρβις, η οποία υπερασπίστηκε και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μαμάδων. Το ιστορικό βέβαια είναι γνωστό λίγο πολύ σε όλους μας. Υπήρξαν πολλές σημαντικές μητέρες στην ιστορία, είτε για τον ρόλο τους στην ανατροφή σπουδαίων προσωπικοτήτων είτε για τη δική τους ανεξάρτητη επιρροή στην κοινωνία, την πολιτική, την επιστήμη ή τον πολιτισμό. Στο σημερινό άρθρο επέλεξα να παρουσιάσω μερικές από τις πιο αξιοθαύμαστες μητέρες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η πιο σημαντική μητέρα θεωρώ ότι ήταν η Παναγία (Μαρία η Θεοτόκος) μητέρα του Ιησού Χριστού. Εξαιρετικά σημαντική μορφή για τον χριστιανισμό. Η Παναγία αντιπροσωπεύει την αγνότητα, τη θυσία και την πνευματική μητρότητα. Άλλη σημαντική μητέρα υπήρξε η Κλεοπάτρα Ζ’. Αν και περισσότερο γνωστή ως βασίλισσα της Αιγύπτου, ήταν και μητέρα του Καισαρίωνα, γιού του Ιούλιου Καίσαρα. Συνδύασε πολιτική δύναμη με μητρικό ρόλο σε μια ταραγμένη εποχή. Η Μαίρη Ουόλτσονκραφτ έζησε τον 18ο αιώνα. Συγγραφέας και φεμινίστρια, ήταν η μητέρα της Μαίρης Σέλλεϋ, συγγραφέας του Φρανκενστάιν. Συνέβαλε στη διαμόρφωση της σκέψης περί γυναικείων δικαιωμάτων και άφησε ισχυρή πνευματική κληρονομιά. Η Άννα Γερμανή ήταν η μητέρα του Λέοντος Τολστόι. Παρότι πέθανε νωρίς, η ευγένεια και η πνευματική της επιρροή καθόρισαν την κοσμοθεωρία του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Η Αγία Μόνικα ήταν μία Αφρικανή παλαιοχριστιανική Αγία, μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου, ενός από τους σημαντικότερους πατέρες της χριστιανικής θεολογίας. Η πίστη και η επιμονή της έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή του γιού της στον Χριστιανισμό. Η Μητέρα Τερέζα, αν και όχι βιολογική μητέρα, αφιέρωσε τη ζωή της στη φροντίδα των φτωχών και των αρρώστων στην Ινδία. Συμβολίζει τη μητρότητα ως πράξη αγάπης και υπηρεσίας προς τους συνανθρώπους. Η Ελεονώρα Ρούζβελτ υπήρξε Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ και μητέρα έξι παιδιών. Παράλληλα, υπήρξε ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σημαντική πολιτική προσωπικότητα. Η Σοφία Καλλιγά, μητέρα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν και λιγότερο γνωστή παγκοσμίως, αντιπροσωπεύει τις Ελληνίδες μανάδες που στήριξαν πολιτικούς και κοινωνικούς ηγέτες με την ηθική και πνευματική τους καθοδήγηση. Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μία ειδική μνεία σε δύο μητέρες - ηρωίδες που είτε αγωνίστηκαν οι ίδιες, είτε στήριξαν με αυτοθυσία τα παιδιά τους και την πατρίδα τους, σε δύσκολες ιστορικές συνθήκες. Η Μπουμπουλίνα, μητέρα 7 παιδιών, ηρωίδα της Επανάστασης του 1821, ηγήθηκε δικών της πλοίων, χρηματοδότησε εκστρατείες και έγινε σύμβολο γυναικείας ηγεσίας και θάρρους. Η Μαντώ Μαυρογένους, αν και δεν ήταν μητέρα βιολογικά, θεωρείται «μητέρα» του αγώνα της ανεξαρτησίας λόγω της προσφοράς της στην Επανάσταση του 1821. Η λίστα βέβαια είναι ατελείωτη… Οι γυναίκες αυτές, κατά τη γνώμη μου, επηρέασαν την ιστορία, είτε μέσω της δικής τους δράσης, είτε μέσω της επίδρασης που είχαν στα παιδιά τους. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις μητέρες όλου του κόσμου…

Καναδός πρωθυπουργός - Ρόλος και καθήκοντα

Με την ευκαιρία των Ομοσπονδιακών εκλογών στις 28 Απριλίου, το παρόν άρθρο θ’ ασχοληθεί με τον ρόλο και τα καθήκοντα του Καναδού πρωθυπουργού, από την ίδρυση της Καναδικής Συνομοσπονδίας το 1867. Ο Πρωθυπουργός του Καναδά είναι ο επίσημος ανώτερος υπάλληλος που υπηρετεί ως ο κύριος Υπουργός του Στέμματος και κατά συνέπεια επικεφαλής της κυβέρνησης του Καναδά. Επίσημα ο πρωθυπουργός διορίζεται από τον Γενικό Κυβερνήτη του Καναδά, αλλά σύμφωνα με τις συνταγματικές διατάξεις, ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Κανονικά, είναι ο ηγέτης του κοινοβουλευτικού κόμματος με τον μεγαλύτερο αριθμό εδρών στη Βουλή, αλλά εάν ο ηγέτης δεν έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της Βουλής, ο Γενικός Κυβερνήτης μπορεί να διορίσει άλλον ηγέτη ή μπορεί να διαλύσει το Κοινοβούλιο και να προκηρύξει νέες εκλογές. Σύμφωνα με την Συνταγματική Συνθήκη, ο πρωθυπουργός πρέπει να κατέχει έδρα στο Κοινοβούλιο, και από τις αρχές του 20ου αιώνα, ειδικότερα στην εκλεγμένη Βουλή των Κοινοτήτων. Παραδόξως η θέση του δεν περιγράφεται σε κανένα άρθρο του Συντάγματος. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται στο όνομα του ή της Γενικού Κυβερνήτη. Η θέση του αρχικά διαμορφώθηκε σύμφωνα με την κατάσταση που υπήρχε εκείνη την εποχή στη Βρετανία. Ο Σερ Τζον Α. Μακντόναλντ ανέθεσε επισήμως στον Λόρδο Τσαρλς Μονκ να σχηματίσει την πρώτη Καναδική κυβέρνηση, σύμφωνα με την Καναδική Συνομοσπονδία και την 1η Ιουλίου 1867, η πρώτη Ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανέλαβε καθήκοντα. Η ημερομηνία κατά την οποία αρχίζει να θεωρείται πρωθυπουργός ή η στιγμή που έχει καθοριστεί να αποκαλείται πρωθυπουργός είναι από την στιγμή της λήψης του χαρτοφυλακίου, ενώ ορκωμοσία για την λήψη του γραφείου του πρωθυπουργού δεν απαιτείται. Ωστόσο, αρχής γενομένης το 1957, ο νέος πρωθυπουργός άρχιζε να δίνει τον όρκο ως πρωθυπουργός και από το 2006 αυτή η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πριν από το 1920, οι παραιτήσεις των πρωθυπουργών γίνονταν αμέσως δεκτές από τον Γενικό Κυβερνήτη και υπολογίζονταν ως η τελευταία ημέρα παράδοσης κάθε υπουργικής θέσης, η ημέρα αποβιώσεως ή η ημέρα παραίτησής του πρωθυπουργού. Από το 1920, ο απερχόμενος πρωθυπουργός παραιτείται επισήμως μόνο όταν η νέα κυβέρνηση είναι έτοιμη να σχηματιστεί. Η Ερμηνευτική Διάταξη του 1967 (Interpretation Act of 1967) ορίζει ότι όταν η θέση του πρωθυπουργού αρχίζει και τελειώνει μια συγκεκριμένη ημέρα, η εντολή αυτή θεωρείται ότι έχει ξεκινήσει ή έχει ολοκληρωθεί μετά το τέλος αυτής της ημέρας. Παρά το γεγονός ότι παραδοσιακά ο απερχόμενος πρωθυπουργός παραιτείται επισήμως μόνο λίγες ώρες πριν προσέλθει ο επόμενος πρωθυπουργός για να ορκιστεί, οι θέσεις ανταλλάσσονται στην πραγματικότητα τα μεσάνυχτα της προηγούμενης μέρας. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, συμπεριλαμβανομένου και του Κοινοβουλίου του Καναδά, η εφαρμογή αυτής της άτυπης συμφωνίας γίνεται ήδη από το 1917. Από την ίδρυση της Καναδικής Συνομοσπονδίας το 1867 εξελέγησαν συνολικά 24 πρωθυπουργοί (23 άνδρες και 1 γυναίκα).

Κοινό Πάσχα Ορθοδόξων και Καθολικών;

Η Σύναξη των Μητροπολιτών στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης έφερε πρόσφατα στο προσκήνιο μία ευχή και σκέψη που επεξεργάζεται εδώ και χρόνια ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και που εάν ευοδωθεί ίσως φέρει πιο κοντά την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία, σε ένα αμιγώς πρακτικό ζήτημα στο πως υπολογίζεται η ημερομηνία του Πάσχα. Εδώ και αιώνες, Ορθόδοξοι και Καθολικοί υπολογίζουν με διαφορετικό τρόπο την ημερομηνία του Πάσχα. Άλλες χρονιές μπορεί να έχει διαφορά μιας εβδομάδας, συμπίπτει συνήθως κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ κάποιες άλλες η διαφορά είναι τεράστια, όπως συνέβη το 2024. Στο Οικουμενικό Πατριαρχείο υπάρχει εδώ και χρόνια διάθεση για διάλογο με την Καθολική Εκκλησία, ώστε να καθοριστεί από κοινού τρόπος υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα. Μια καλή αφορμή για να ανοίξει αυτή η συζήτηση είναι η χρονιά που διανύουμε, οπότε το Πάσχα Ορθόδοξων, Καθολικών και Προτεσταντών συμπίπτει, και έτσι όλοι οι Χριστιανοί θα γιορτάσουν την Ανάσταση στις 20 Απριλίου. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο παρελθόν είχε τονίσει ότι δεν γίνεται να γιορτάζεται ξεχωριστά το Καθολικό και το Ορθόδοξο Πάσχα. Πέρα από τη Θεολογία και την ιστορία, η αστρονομία εξηγεί γιατί το ζήτημα της διαφοράς στον εορτασμό του Πάσχα είναι αμιγώς μαθηματικό και αστρονομικό και όχι θεολογικό ή δογματικό. Πρακτικά, η ελλειπτική κίνηση της Γής γύρω από τον ήλιο και το πώς καθορίζουμε εμείς οι άνθρωποι το χρόνο, έχει οδηγήσει στον διαφορετικό τρόπο εορτασμού του Πάσχα. Ο Διονύσης Σιμόπουλος, ένας σπουδαίος αστρονόμος που εκλαΐκευσε την αστρονομία και την έβαλε στα σπίτια και στα σχολεία, έγραψε ένα εμπεριστατωμένο σημείωμα που εξηγεί ποιές διαφορές, αστρονομικές και όχι δογματικές, έχουν προκαλέσει την διαφοροποίηση στον τρόπο υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα. Όλο το σημείωμα είναι δημόσιο και προσβάσιμο στην ιστοσελίδα του ιδρύματος Ευγενίδου. Στο σημείωμά του ο Διονύσης Σιμόπουλος σημειώνει ότι η πραγματική διαφορά στον εορτασμό του Πάσχα έχει να κάνει με την αστρονομία και τα ημερολόγια και όχι με τη θρησκεία αυτή καθ’ εαυτή. Σε πολλούς Ορθόδοξους η είδηση ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προτείνει στον Πάπα Φραγκίσκο κοινό τρόπο υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα προκάλεσε ερωτήματα για το αν αυτό θα φέρει και ένωση των δύο Εκκλησιών. Οι διαφορές της Ορθόδοξης Ανατολής με το Βατικανό παραμένουν. «Δεν είμαστε σε σχίσμα, αλλά δεν είμαστε και σε πλήρη κοινωνία και συν-προσευχή. Το αν θα λέμε την ίδια ημέρα το Χριστός Ανέστη, δεν σημαίνει ότι έγινε ένωση των Εκκλησιών. Όπως γιορτάζουμε μέχρι σήμερα, ο καθένας με τα έθιμά του την Ανάσταση, έτσι θα το πράττουμε και μετά την συμφωνία, αν υπάρξει», είπε εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου που δεν είναι κληρικός, αλλά συμμετέχει στον διάλογο με το Βατικανό. Γεγονός είναι ότι η πρόταση για κοινό εορτασμό του Πάσχα, βρίσκει συνεχώς υποστηρικτές μεταξύ όλων των Χριστιανικών δογμάτων. Θερμές ευχές για Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Των Ελλήνων οι κοινότητες - Τη γλώσσα μου έδωσαν Αγγλική...

Τις τελευταίες ημέρες λαμβάνω σωρεία ιμέιλ, που ανταλλάσουν μεταξύ τους μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΜΜ. Θα αποφύγω τον πειρασμό να μεταφέρω τα όσα διατυπώνονται και σχολιάζονται. Εκείνο που κίνησε την προσοχή μου, είναι η γλώσσα επικοινωνίας που χρησιμοποιούν στην αλληλογραφία τους. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι νοιώθουν πιο άνετα να μιλούν στα αγγλικά επειδή δυσκολεύονται μάλλον να εκφραστούν στα ελληνικά. Παρ’ όλα αυτά, υπηρετούν έναν ελληνικό οργανισμό, κύρια αποστολή του οποίου είναι η διατήρηση και προώθηση της ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε προβλέπεται από το καταστατικό της κοινότητας. Αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η ελληνική γλώσσα στις κοινότητες των ομογενών, κυρίως της Βόρειας Αμερικής, αντιμετωπίζει προκλήσεις λόγω της προσαρμογής των νεότερων γενεών στην αγγλική ως βασική γλώσσα επικοινωνίας. Σημαίνει όμως αυτό ότι η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει να εξαφανιστεί; και ποιοί είναι οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν τη χρήση της ελληνικής γλώσσας; Θεωρώ ότι πρώτος παράγοντας είναι η γλωσσική αφομοίωση. Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς ομογενείς μεγαλώνουν σε περιβάλλον όπου η αγγλική (ο Καναδάς επίσημα είναι δίγλωσσος) είναι κυρίαρχη. Έτσι, η χρήση των ελληνικών περιορίζεται κυρίως στην οικογένεια και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όσον αφορά τον ρόλο των εκκλησιών και των κοινοτήτων, παρ’ ότι παραμένουν κέντρα διατήρησης της ελληνικότητας, πολλές λειτουργίες γίνονται στα αγγλικά για να προσελκύουν νεότερους ομογενείς. Η βαθμιαία μείωση των μαθητών στα ελληνικά μας σχολεία εξάλλου έχει σαν αποτέλεσμα να ελαττώνεται η επαφή των νέων με τη γλώσσα. Βέβαια η τεχνολογία επιτρέπει την πρόσβαση σε ελληνικό περιεχόμενο, αλλά ταυτόχρονα ενισχύει την κυριαρχία της αγγλικής. Πολλοί αναρωτιούνται, υπάρχει ελπίδα για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας; Νομίζω πως ναι, εφόσον τα ελληνικά σχολεία γίνουν πιο ελκυστικά, ενσωματώνοντας σύγχρονες μεθόδους εκμάθησης. Οι κοινότητες οφείλουν να ενισχύουν τη χρήση της ελληνικής μέσα από πολιτιστικές δράσεις και ψηφιακά μέσα. Οι ελληνόφωνες οικογένειες επίσης θα πρέπει να μιλούν ελληνικά στα παιδιά, καλλιεργώντας τη δίγλωσση ταυτότητα. Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να ενισχύσει τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, καθώς αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και της πολιτιστικής ταυτότητας των ομογενών. Τα σχολεία αυτά είναι ο βασικός μηχανισμός για να μάθουν τα παιδιά των ομογενών ελληνικά και να συνδεθούν με την ελληνική παράδοση. Η εκμάθηση της ελληνικής βοηθά τις νεότερες γενιές να αισθάνονται συνδεδεμένες με την Ελλάδα, ενισχύοντας τους δεσμούς τους με τη χώρα. Μέσω της εκπαίδευσης, η ελληνική γλώσσα και ο πολιτισμός προβάλλονται παγκοσμίως, ενισχύοντας τη διεθνή εικόνα της χώρας. Σε κράτη όπως ο Καναδάς, η αγγλική κυριαρχεί, και χωρίς κρατική ενίσχυση τα ελληνικά σχολεία δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Η επένδυση στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού δεν είναι απλώς μια υποχρέωση απέναντι στην ομογένεια, αλλά μια στρατηγική κίνηση για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας και την ενίσχυση των δεσμών με τον Ελληνισμό της διασποράς...

Καναδικές εκλογές - Κόμματα και ιδεολογίες

Στις 28 Απριλίου 2025, οι Καναδοί πολίτες καλούνται στις κάλπες να εκλέξουν τους 343 βουλευτές του Καναδικού Κοινοβουλίου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ο κατάλογος των καναδικών πολιτικών κομμάτων περιέχει συνολικά 16 κόμματα, με μεγαλύτερα 5 από αυτά, τα οποία η στήλη σας τα παρουσιάζει περιληπτικά. Το Φιλελεύθερο κόμμα του Καναδά είναι το παλαιότερο κόμμα της χώρας σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Το κόμμα παραδοσιακά τοποθετείται στο κέντρο της καναδικής πολιτικής σκηνής, αριστερά του Συντηρητικού κόμματος και δεξιά του Νέου Δημοκρατικού κόμματος. Το κόμμα κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή του Καναδά για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, καθώς βρισκόταν στην κυβέρνηση για συνολικά 69 χρόνια, περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα του ανεπτυγμένου κόσμου. Ανάμεσα στα επιτεύγματα του κόμματος στην πολιτική ζωή της χώρας συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων, η Καθολική Ιατρική Περίθαλψη, το Συνταξιοδοτικό Πρόγραμμα του Καναδά, τα Φοιτητικά Δάνεια, η Επισημοποίηση της Διγλωσσίας, η Πολυπολιτισμικότητα, η Αναθεώρηση του Συντάγματος του Καναδά, η εδραίωση της Καναδικής Χάρτας και Δικαιωμάτων και των Ελευθεριών, το Νομοσχέδιο Σαφήνειας, και η Νομιμοποίηση του Γάμου Ομοφυλοφίλων. Νέος ηγέτης του κόμματος και προσωρινός πρωθυπουργός είναι ο Μάρκ Κάρνει. Το Συντηρητικό Κόμμα του Καναδά, γνωστό και με την ονομασία Τόρις, τοποθετείται στα δεξιά του πολιτικού φάσματος του Καναδά. Σημερινός αρχηγός του κόμματος είναι ο Πιέρ Πουαλιέβρ. Το κόμμα σχηματίστηκε ύστερα από την συγχώνευση της Καναδικής Συμμαχίας (πρώην Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Καναδά) και του Προοδευτικού Συντηρητικού Κόμματος του Καναδά. Ανήλθε στην εξουσία στις εκλογές του 2006 σχηματίζοντας κυβέρνηση μειοψηφίας, κάτι που διατηρήθηκε στις εκλογές του 2008, ενώ σχημάτισε την πρώτη κυβέρνηση πλειοψηφίας το 2011. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των Συντηρητικών επί πρωθυπουργίας Μπράιαν Μαλρούνι, ήταν η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ του Μεξικού, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά. Το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα είναι ένα καναδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Τωρινός αρχηγός του κόμματος είναι ο Τζαγκμίτ Σινγκ από το 2017. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1961 ύστερα από συγχώνευση της Συνεργατικής Ομοσπονδίας Κοινοπολιτείας με το Καναδικό Εργατικό Κογκρέσο. Το Πράσινο Κόμμα του Καναδά ιδρύθηκε το 1983. Οι Πράσινοι προωθούν μία πολιτική πλατφόρμα που θα αντικατοπτρίζει τις Θεμελιώδεις Αξίες της Οικολογικής Σοφίας, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία, της Εγγύτητας και της μη-βίας. Επικεφαλής του κόμματος είναι η Ελισάβετ Μέι και ο Ζόναθαν Πεντρό Το αυτονομιστικό κόμμα Μπλοκ Κεμπεκουά ιδρύθηκε το 1991 με σκοπό να προασπίσει τα δικαιώματα του Κεμπέκ και να προωθήσει την ιδέα της ανεξαρτησίας. Δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ποσοστό όσων στηρίζουν την ανεξαρτησία του Κεμπέκ έχει μειωθεί σε σχέση με το 1995, όταν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της επαρχίας από τον Καναδά απορρίφτηκε για πολύ λίγο. Ο αρχηγός του κόμματος Φρανσουά Μπλανσέ, έχει περιορίσει τη ρητορική του κόμματος υπέρ της ανεξαρτησίας και το εμφανίζει ως υπέρμαχο των συμφερόντων της γαλλόφωνης επαρχίας και γαλλικής γλώσσας στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο.

Γιατί αλλάζουμε άποψη;

Σωστή ή λανθασμένη, είναι γνωστό ότι κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του άποψη γι’ αυτά που συμβαίνουν. Ωστόσο, όσο άκαμπτοι και αν είμαστε, πολλές φορές έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν πολύ συχνά άποψη ακόμη και όσον αφορά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Στις Αμερικανικές εκλογές του 2016, ο Donald Trump είχε τη μικρότερη αποδοχή από τον κόσμο στις δημοσκοπήσεις συγκριτικά με οποιονδήποτε υποψήφιο Αμερικανό πρόεδρο από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, μετά την εκλογή του, οι ίδιοι άνθρωποι που τον απέρριπταν άρχισαν να έχουν πιο θετική στάση απέναντί του. Μία εξήγηση γι’ αυτό ήταν ότι ο εναρκτήριος λόγος του ήταν αυτός που έδωσε στο κοινό την αυτοπεποίθηση που έψαχνε. Βέβαια ο κόσμος δεν ξεκίνησε να τον αγαπά μόλις ανέλαβε την εξουσία, αλλά απλώς ξεκίνησε να τον αντιπαθεί λιγότερο από πριν. Στην ουσία συνειδητοποίησαν όλοι ότι δεν τους ωφελούσε να συνεχίσουν να αισθάνονται θυμωμένοι με την εκλογή του, γι’ αυτό υποσυνείδητα έψαξαν τρόπους να πείσουν τον εαυτό τους ότι όλα θα ήταν καλά με αυτό το αποτέλεσμα. Μόλις πριν λίγους μήνες η δημοτικότητα του πρώην Καναδού πρωθυπουργού Justin Trudeau, μετά από τρείς διαδοχικές εκλογικές νίκες έφτασε στην απόλυτη παρακμή και το Φιλελεύθερο κόμμα κατέγραψε τα χαμηλότερα ποτέ ποσοστά. Τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο, ο αντικαταστάτης του και Φιλελεύθερος υποψήφιος στις επερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, Mark Carney έχει το προβάδισμα, συγκεντρώνοντας τη μεγαλύτερη στήριξη από τα μέλη του κόμματος και τους ψηφοφόρους. Γιατί άραγε οι εκλογές τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πιο απρόβλεπτες; Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές και κοινωνιολόγους, οι κοινωνίες σήμερα είναι πιο διχασμένες από ποτέ με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να αλλάζουν στάση την τελευταία στιγμή ή να επηρεάζονται από έντονες αντιπαραθέσεις. Οι πληροφορίες και η παραπληροφόρηση διαδίδονται ταχύτατα, επηρεάζοντας απόψεις ακόμα και λίγο πριν τις εκλογές. Οι ψηφοφόροι δεν είναι πλέον πιστοί σε συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις, αλλάζουν προτιμήσεις ανάλογα με την επικαιρότητα και τις προσωπικότητες των υποψηφίων. Ακόμη, οικονομικές κρίσεις, σκάνδαλα και διεθνείς εξελίξεις μπορούν να αλλάξουν απότομα την κοινή γνώμη. Πολλές δημοσκοπήσεις είτε αποτυγχάνουν να προβλέψουν τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων είτε τους επηρεάζουν αντί να τους καταγράφουν. Η κινητοποίηση διαφορετικών κοινωνικών ομάδων τέλος, μπορεί να φέρει απρόσμενα αποτελέσματα. Έρευνες εξάλλου καταδεικνύουν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη εύκολα για πολλούς λόγους, ανάλογα με τις συνθήκες, τα συναισθήματά τους και τις πληροφορίες που λαμβάνουν . Όταν π.χ. μαθαίνουν κάτι καινούργιο, μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι η προηγούμενη άποψή τους δεν ήταν σωστή ή ολοκληρωμένη. Τα συναισθήματα επηρεάζουν την κρίση μας. Όταν αλλάζει η διάθεσή μας, μπορεί να αλλάξει και η γνώμη μας. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορούν να επηρεάσουν τις απόψεις μας, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Μερικές φορές αλλάζουμε γνώμη για να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση ή για να προσαρμοστούμε σε μια νέα κατάσταση…

Ιατρικός Τουρισμός - Το μεγάλο στοίχημα για την ελληνική οικονομία

Την Κυριακή 16 Μαρτίου 2025, με πρωτοβουλία του Δρ Γεωργίου Τσούκα, ενδοκρινολόγου και προέδρου της ΕΚΜΜ, πραγματοποιήθηκε το πρώτο Διαδικτυακό Συνέδριο Ιατρικού Τουρισμού. Το Συνέδριο φιλοξένησε τους διακεκριμένους ιατρούς, Θεόδωρο Κωφίδη, καθηγητή- καρδιολόγο, Θεοδόση Αρκουλή, γυναικολόγο, Ανδρέα Λαρετζάκη, ογκολόγο- χειρουργό, Στέλιο Γιασσά, ογκολόγο και Θεόδωρο Χαλάτση, οδοντίατρο και πρόεδρο του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου. Τι είναι όμως ο ιατρικός τουρισμός; Ο ιατρικός τουρισμός αποτελεί μία από τις πιο δυναμικά αναπτυσσόμενες ειδικές μορφές τουρισμού διεθνώς. Η διεθνοποίηση της παγκόσμιας ιατρικής βιομηχανίας και η ραγδαία διόγκωση της βιομηχανίας τουρισμού, σε συνδυασμό με μια σειρά από άλλους παράγοντες, όπως οι τεχνολογικές εξελίξεις, καθιστούν την ανάπτυξη δομών και υπηρεσιών ιατρικού τουρισμού μία βιώσιμη και πολλά υποσχόμενη αγορά. Πιο συγκεκριμένα, ο ιατρικός τουρισμός αφορά ταξίδια που πραγματοποιούνται με στόχο τη θεραπεία μιας ιατρικά διαγνωσμένης νόσου. Ο ιατρικός τουρισμός στην Ελλάδα είναι ένας αναπτυσσόμενος κλάδος, ο οποίος εκμεταλλεύεται τη φυσική ομορφιά του τόπου, την υψηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών και το σχετικά χαμηλό κόστος θεραπείας, σε σύγκριση με άλλες χώρες. Η Ελλάδα, όπως τόνισαν οι σύνεδροι, διαθέτει ισχυρούς νοσοκομειακούς ομίλους και ιατρικές υποδομές, άρτια καταρτισμένο ιατρικό προσωπικό, καθώς και σημαντική παράδοση και τεχνογνωσία στον τομέα της φιλοξενίας. Αξιοποιώντας αυτά τα σημαντικά πλεονεκτήματα και αντιμετωπίζοντας τις υπάρχουσες αδυναμίες, η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πόλο έλξης ασθενών ταξιδιωτών. Ας δούμε όμως τα πλεονεκτήματα και τις προκλήσεις του ιατρικού τουρισμού στην Ελλάδα όπως έχουν επισημανθεί. Ανάμεσα στα συγκριτικά πλεονεκτήματα, είναι οι υψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονται. Πολλά νοσοκομεία και κλινικές διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό και σύγχρονες εγκαταστάσεις. Η θεραπεία συνδυάζεται με τις διακοπές και οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τη φυσική ομορφιά της Ελλάδας ενώ αναρρώνουν. Ο ήλιος και το ήπιο κλίμα ευνοούν την ταχεία και πλήρη αποκατάσταση. Η Ελλάδα προσφέρει διαφορετικές μορφές ιατρικού τουρισμού, από αισθητικές επεμβάσεις και οδοντιατρικές θεραπείες έως φυσιοθεραπείες και ιαματικά λουτρά. Το κόστος ακόμη είναι συγκριτικά χαμηλό. Οι ιατρικές επεμβάσεις στην Ελλάδα είναι συχνά πιο οικονομικές από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν λείπουν όμως και οι προκλήσεις. Λόγω έλλειψης συντονισμού και προώθησης, η Ελλάδα δεν έχει ενιαία στρατηγική μάρκετινγκ για τον ιατρικό τουρισμό. Οι αργές διαδικασίες για άδειες και η έλλειψη κρατικών κινήτρων, κυρίως λόγω της γραφειοκρατίας, δυσκολεύουν την ανάπτυξη του συγκεκριμένου κλάδου. Η Ελλάδα εξ’ άλλου αντιμετωπίζει έντονο ανταγωνισμό. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ουγγαρία και η Τουρκία, επενδύουν περισσότερο στην προώθηση του ιατρικού τουρισμού. Άλλη πρόκληση είναι η έλλειψη υποδομών. Αν και υπάρχουν πολλές ποιοτικές κλινικές, δεν υπάρχει παντού εύκολη πρόσβαση, ειδικά σε νησιώτικες περιοχές. Τέλος, οι περισσότερες διεθνείς ασφαλιστικές εταιρίες συχνά δεν καλύπτουν θεραπείες που γίνονται στην Ελλάδα. Πιστεύεται πως αν η Ελλάδα επενδύσει σε μια οργανωμένη στρατηγική ανάπτυξης, ο ιατρικός τουρισμός μπορεί να γίνει σημαντικός πυλώνας της οικονομίας της.

Εθνική Παλιγγενεσία - Επιτεύγματα και διδάγματα

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε τα 204 χρόνια από την εθνική μας Παλιγγενεσία. Πόσο καλά όμως γνωρίζουμε τα ιστορικά γεγονότα και τις εξελίξεις; Η κατάληξη του αγώνα του 1821 χαρακτηρίστηκε Παλιγγενεσία. Ανόρθωση δηλαδή του γένους μας. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει ότι μετά την Επανάσταση, η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Το ελληνικό γένος αναστήθηκε, ξαναγεννήθηκε, γιατί απέκτησε αυτοτελή υπόσταση. Οι Έλληνες αποκόμισαν πολλά από την Επανάσταση του 1821, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ας δούμε όμως τα κυριότερα οφέλη: Εθνική Ανεξαρτησία: Το σημαντικότερο κέρδος ήταν η ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους το 1830, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Σχηματισμός Εθνικής Ταυτότητας: Η Επανάσταση ένωσε τους Έλληνες κάτω από έναν κοινό σκοπό και ενίσχυσε την Εθνική τους συνείδηση. Πολιτικές και Κοινωνικές Αλλαγές: Αν και αρχικά υπήρξε πολιτική αστάθεια, η Επανάσταση άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους με ευρωπαϊκές επιρροές. Διπλωματική Αναγνώριση: Η Ελλάδα έγινε διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, αποκτώντας διπλωματικές σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Αναδιοργάνωση της Οικονομίας: Παρά τις καταστροφές, το νεοσύστατο κράτος προσπάθησε να αναπτύξει υποδομές, εμπόριο και γεωργία. Ενίσχυση του Ελληνικού Πολιτισμού: Η Επανάσταση τόνωσε το ενδιαφέρον για την ελληνική παιδεία, την ιστορία και τη γλώσσα, ενισχύοντας τον νεοελληνικό πολιτισμό. Παρότι το νέο κράτος αντιμετώπισε δυσκολίες, η Επανάσταση του 1821 έθεσε τα θεμέλια για σύγχρονη Ελλάδα. Βέβαια, χάρη στους Ήρωες μας γιορτάζουμε κάθε 25 Μαρτίου την έναρξη του Αγώνα της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας. Και υπήρξαν πολλοί… Μερικοί από τους πιο γνωστούς είναι: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο «Γέρος του Μοριά», κορυφαίος στρατηγός της Επανάστασης, που πρωταγωνίστησε σε μάχες, όπως η Άλωση της Τριπολιτσάς. Γεώργιος Καραϊσκάκης: Ικανός στρατιωτικός ηγέτης που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη Στερεά Ελλάδα. Αθανάσιος Διάκος: Ένας από τους πρώτους ήρωες που εκτελέστηκε από τους Οθωμανούς μετά τη μάχη της Αλαμάνας. Μάρκος Μπότσαρης: Γενναίος αγωνιστής από το Σούλι, που έπεσε ηρωικά στη μάχη του Κεφαλόβρυσου. Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και Μαντώ Μαυρογένους: Δύο σπουδαίες γυναίκες που πρόσφεραν πλοία, χρήματα και τη ζωή τους για τον Αγώνα. Όλοι αυτοί, μαζί με αμέτρητους ανώνυμους αγωνιστές, έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας. Οι σημερινοί Έλληνες μπορούν να παραδειγματίζονται από τους ήρωες του 1821, όχι μόνο για τη γενναιότητά τους, αλλά και για τις αξίες που υπερασπίστηκαν. Ο πατριωτισμός, η αυτοθυσία, η ενότητα και η αγάπη για την ελευθερία είναι διαχρονικές αρχές που μπορούν να εμπνέουν κάθε γενιά… Φυσικά, οι προκλήσεις σήμερα είναι διαφορετικές, αλλά η στάση των ηρώων, το θάρρος απέναντι στις δυσκολίες, η επιμονή και η αφοσίωση σε έναν κοινό στόχο, είναι στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν και τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία να προοδεύσει… Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821! Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση! Ζήτω το Ελληνικό Έθνος! Ζήτω η Κύπρος!

'Ελληνες θα ειπεί...

Έπεσε στα χέρια μου ένα ενδιαφέρον άρθρο του Αμερικανού δημοσιογράφου Michael Monroe Lewis στο περιοδικό Vanity Fair, που με αφορμή το γνωστό σκάνδαλο του Βατοπεδίου, είχε τότε αποκαλέσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελληνική κοινωνία «ηθική κατάρρευση». Η άποψή του δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Παρατηρώντας τις συμπεριφορές και τις απόψεις των Ελλήνων όπως εκφράζονται σε δημόσια ή ιδιωτικά φόρα, το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα. Οτιδήποτε κι αν γίνει, με οτιδήποτε κι αν ασχοληθεί ο Έλληνας, για πρώτο του καταφύγιο έχει τη γκρίνια, τη κακεντρέχεια, το κράξιμο και την σθεναρή αντίδραση. Και αναρωτιέται κανείς, πως καταντήσαμε έτσι; Σίγουρα φταίει η κακοδιαχείριση, οι σπατάλες, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, οι πολιτικοί και ο χειρισμός των πολιτικοοικονομικών θεμάτων, όμως πρέπει να υπάρχει και κάποιο βαθύτερο αίτιο, κάτι στο DNA μας, κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα που μας έχει φέρει σ’ αυτή την κατάσταση. Πάντως δεν είμαστε απερίσκεπτοι ούτε χειρότεροι από τους άλλους. Οπότε γιατί εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη μικρή μας χώρα και πτωχεύουμε και εξευτελιζόμαστε και τρωγόμαστε μεταξύ μας ανώφελα κι επώδυνα και οι άλλοι όχι; Τα συμπεράσματα των ξένων παρατηρητών είναι ότι οι Έλληνες μισιούνται μεταξύ τους. Δεν είναι φτιαγμένοι να ζουν με τους ομοεθνείς τους. Δε θέλουν, απωθούνται σαν ομώνυμοι μαγνητικοί πόλοι. Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, αλλά και πολύ παλαιότερα, ποτέ δεν συγκρότησαν μια συμπαγή κοινωνία ανθρώπων που ζουν μαζί και υπακούν στους ίδιους κανόνες με στόχο τη συλλογική εξέλιξη και πρόοδο. Η Ελληνική κοινωνία, κατά την κοινή γνώμη, δεν είναι μια συμπαγής οντότητα, ποτέ δεν ήταν. Οι Έλληνες είναι άτομα που ζουν στον ίδιο χώρο, όχι συμπολίτες ή σύντροφοι. Γι αυτό συνάδελφοι δεν μπορούν να πουν μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον. Είναι ενδιαφέρον το πώς εκφράζεται αυτή η απέχθεια στις καθημερινές σχέσεις. Οτιδήποτε συμβαίνει και γίνεται αντικείμενο κουβέντας προσελκύει εκνευρισμό και θυμό, όχι απόψεις και γνώμες. Ταυτιζόμαστε μόνο με τον αρνητισμό και την καταγγελία, την ειρωνεία των σχολιαστών και την τοξικότητα των δελτίων ειδήσεων. Η ελληνική απέχθεια, όπως συμπεραίνουν οι επικριτές, υπάρχει παντού, μεταδίδεται σε όλους σαν ιός και συσσωρεύεται μέσα μας σαν ραδιενέργεια. Και καταλήγουμε κανένας να μη σέβεται τον άλλο σε κανένα επίπεδο (προσωπικό και επαγγελματικό) κι ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά, καθώς είναι έτσι μεγαλωμένος, να πιστεύει ακράδαντα ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Ίσως γι αυτό εμείς οι Έλληνες μιλάμε όλοι ταυτόχρονα. Μας είναι εντελώς αδύνατο να ακούσουμε οποιαδήποτε φωνή εκτός από τη δική μας. Το φαινόμενο είναι έντονο και στην παροικία μας. Βλέπετε τι συμβαίνει στους οργανισμούς, τα κογκρέσα, την κοινότητά μας… Ο Έλληνας από την άλλη, έχει και πολλά πλεονεκτήματα που διαμορφώθηκαν μέσα από την ιστορία, την κουλτούρα και τις συνθήκες ζωής του. Είναι φιλότιμος, φιλόξενος, έξυπνος, εφευρετικός, φιλομαθής. Πλεονεκτήματα που δυστυχώς δεν έμαθε να τα αξιοποιεί…

ΓΥΝΑΙΚΑ - Μπροστά στις δικαιωματιστικές διεκδικήσεις...

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθιερώθηκε για να θυμίζει στις γυναίκες του κόσμου ότι ύστερα από πολλές θυσίες και άνισους αγώνες, το γυναικείο φύλο κατέκτησε ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Γεγονός πάντως είναι ότι η ισότητα των δύο φύλων εξακολουθεί να παραμένει ανεφάρμοστη σε πολλές ακόμη χώρες όπου υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες, που δεν έχουν καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία. Ακόμη και σήμερα, στον 21ο αιώνα της «εξέλιξης», υπάρχουν γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώτα ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμη ενηλικιωθούν. Η 8η Μαρτίου πρέπει να είναι Ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο και όχι Ημέρα γιορτής. Ημέρα «θλίψης» μάλλον, για τα εκατομμύρια κορίτσια θύματα σωματικής, σεξουαλικής ή συναισθηματικής βίας, κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων και που συχνά δολοφονούνται από συγγενείς τους για λόγους τιμής... Σε ολόκληρο τον πλανήτη, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζονται στο βωμό της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της ηδονής εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια. Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζονται μάχες που υποτίθεται ότι έχουν κερδηθεί, όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Πώς μπορούμε να μιλάμε για τιμή, ελευθερία, ισότητα, ιδανικά και πάνω απ’ όλα για ανθρώπινα δικαιώματα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο; Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας κινητοποιήθηκαν πριν 168 χρόνια στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. Ήταν η έναρξη του εργατικού κινήματος. Δύο χρόνια αργότερα οργανώθηκε το πρώτο σωματείο γυναικών το οποίο συνέχισε τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Η Ημέρα της Γυναίκας δεν καθιερώθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 50 χρόνια για να γιορταστεί για πρώτη φορά στις 8 Μαρτίου 1909, έπειτα από πρωτοβουλία τότε του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Κατόπιν, η γιορτή υιοθετήθηκε και από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Η καθιέρωση όμως ήρθε έπειτα από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1977 όταν η Ημέρα αυτή ορίστηκε επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα, ένας νέος αναδυόμενος κίνδυνος για τα δικαιώματα των γυναικών, θεωρώ ότι είναι ο επιβαλλόμενος αναθεωρητισμός. Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι διεμφυλικοί, υποκινούμενοι από το κίνημα των δικαιωματιστών και τις αποκαλούμενες «προοδευτικές» κυβερνήσεις, υπονομεύουν συστηματικά τον σημαίνοντα κεκτημένο γυναικείο ρόλο. Στην απασχόληση π.χ. οι τρανσέξουαλς έχουν βάλει στο στόχαστρο τις σημαίνουσες θέσεις εργασίας των γυναικών. Η συμμετοχή των τράνς στον γυναικείο αθλητισμό καθιστά τον ανταγωνισμό άνισο και άδικο, ενώ η πρόσβαση σε γυναικείες τουαλέτες, φυλακές κ.α., θέτει τις γυναίκες σε άμεσο κίνδυνο. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε πρόσφατα διάταγμα με το οποίο αναγνωρίζει ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα: Το αρσενικό και το θηλυκό. Νόμος που θα έπρεπε προ πολλού να είχε θεσπιστεί…

ΚΕΜΠΕΚ Ανεξαρτησία και επιπτώσεις

Ο αρχηγός του αυτονομιστικού κόμματος Parti Québécois, Paul St-Pierre Plamondon, μπροστά στην απειλή των Ηνωμένων Πολιτειών να εντάξουν τον Καναδά ως την 51η Πολιτεία, παρουσίασε την ανεξαρτησία της επαρχίας ως τη μόνη ασφαλή και βιώσιμη επιλογή για το Κεμπέκ απέναντι σε εξωτερικές απειλές και πιέσεις, παρά την αύξηση της υποστήριξης υπέρ της καναδικής ενότητας. Ο Plamondon έχει επανειλημμένα τονίσει τη σημασία της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ, γεγονός που θα άνοιγε τον δρόμο για σοβαρές πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις, τόσο στο εσωτερικό του Καναδά όσο και διεθνώς. Σε περίπτωση που το Κεμπέκ αποκτήσει την ανεξαρτησία του την ίδια στιγμή που ο Καναδάς γίνει η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ, θα δημιουργούσε ένα πολύπλοκο και αβέβαιο πολιτικό σκηνικό. Ας δούμε όμως μερικά σενάρια: Οικονομική Προσαρμογή: Το Κεμπέκ θα είχε να αντιμετωπίσει το θέμα της οικονομικής του αυτονομίας. Η αποχώρηση από τον Καναδά θα σηματοδοτούσε την απώλεια των διασυνδέσεων του με την καναδική οικονομία και θα έπρεπε να δημιουργήσει τη δική του οικονομία από την αρχή. Ωστόσο το Κεμπέκ διαθέτει ήδη μια ισχυρή οικονομία, με το Μόντρεαλ να είναι ένα από τα πιο σημαντικά χρηματοοικονομικά και πολιτιστικά κέντρα στον κόσμο. Εάν το Κεμπέκ καταφέρει να διαφοροποιήσει την οικονομία του και να αναπτύξει ισχυρές εμπορικές σχέσεις με άλλες χώρες, ίσως να μπορούσε να επιβιώσει. Διπλωματικές Σχέσεις: Ως ανεξάρτητο κράτος το Κεμπέκ, μη μέλος πλέον της Κοινοπολιτείας των Εθνών, θα έπρεπε να αναγνωριστεί από τη διεθνή κοινότητα και να δημιουργήσει διπλωματικές σχέσεις με άλλες χώρες. Κοινωνικές και Πολιτισμικές Προκλήσεις: Το Κεμπέκ έχει μια μοναδική πολιτισμική και γλωσσική ταυτότητα, όμως η κοινωνία του είναι ενσωματωμένη στην καναδική πολυπολιτισμική δομή. Η μετάβαση στην πλήρη ανεξαρτησία θα μπορούσε να προκαλέσει κοινωνικές εντάσεις, ειδικά αν προκύψουν ζητήματα γλώσσας, εκπαίδευσης θρησκείας και πολιτισμού. Ασφάλεια και Άμυνα: Εάν ο Καναδάς γίνει η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ, το Κεμπέκ θα στερούταν την προστασία της καναδικής αμυντικής υποδομής και του στρατού. Θα έπρεπε να δημιουργήσει δική του στρατιωτική δύναμη ή να καταφύγει σε διεθνείς συμφωνίες άμυνας με άλλες χώρες, κάτι που μπορεί να είναι δύσκολο και ασύμφορο. Δημοσιονομικά Ζητήματα: Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους θα ήταν το δημοσιονομικό βάρος της ανεξαρτησίας. Χωρίς την υποστήριξη του Καναδά και τις επιδοτήσεις που προσφέρει η συνομοσπονδία, το Κεμπέκ θα έπρεπε να βρει νέους τρόπους για να χρηματοδοτήσει την κυβέρνηση, τις υποδομές και τα κοινωνικά του προγράμματα. Σε τελική ανάλυση το Κεμπέκ θα μπορούσε να επιβιώσει, αλλά αυτό θα εξαρτιόταν από τη διαχείριση αυτών των προκλήσεων και από το πόσο καλά θα μπορούσε να ισχυροποιήσει τη διεθνή του θέση και να ενισχύσει τις πολιτικοοικονομικές του σχέσεις. Αν και η προσάρτηση του Καναδά θα μπορούσε να προσφέρει κάποια σταθερότητα στην περιοχή, το Κεμπέκ θα έπρεπε να βρει το δικό του δρόμο, με πολλές προκλήσεις μπροστά του...