Πολλές γενοκτονίες γνώρισε ο εικοστός αιώνας και η Μικρασιατική γη τις χειρότερες από αυτές. Ας θυμηθούμε τούτες τις μέρες την ιστορική πλέον τοποθέτηση του σφαγέα Μπεχαεντίν Σακίρ το 1915: "Τα έθνη που απόμειναν στην αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία…"
Η αρχή έγινε με τους Αρμένιους. Η συστηματική προσπάθεια της εξόντωσής τους έχει μείνει στην ιστορία ως η πρώτη προσπάθεια αναζήτησης μιας τεχνικής της γενοκτονίας, το πλέον αξιοσημείωτο εξαγώγιμο προϊόν του Κεμαλισμού.
Την εφάρμοσαν οι Γερμανοί επί των Εβραίων, οι Κεμαλιστές στον Πόντο, στη Μικρά Ασία, στην Πόλη, στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν...
Η ανάγκη για τη διεθνή αναγνώρισή της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού είναι επιτακτική και αποτελεί ουσιαστικά μια προοδευτική πολιτική πράξη που αποσκοπεί στη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρει ενεργά στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι αν είχαμε εγκαίρως διεκδικήσει πολιτικά την καταδίκη της Γενοκτονίας, όπως σωστά έπραξαν οι Εβραίοι, είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του1955, τις απελάσεις του1964, την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974...
Δεν θα είχαμε τις συνεχιζόμενες σε κάθε επίπεδο απαράδεκτες προκλήσεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Θα πρέπει επιτέλους να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο προώθησης της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες που γίνονται προς αυτό το σκοπό.
Σχεδόν σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι διώκονται, αποβάλλονται ή σκοτώνονται λόγω της φυλής, της θρησκείας, του φύλου ή της πολιτικής τους ένταξης.
Η διεθνής κοινότητα δυστυχώς, κλείνει τα μάτια της ή δεν πράττει τίποτα. Με τη διεθνή αναγνώριση μπορούμε να μην επιτρέψουμε άλλες γενοκτονίες, άλλες κτηνωδίες...
Στον Καναδά, χάρη στις εντατικές προσπάθειες του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου, δεκατρείς Καναδικές πολιτείες και διαμερίσματα έχουν προχωρήσει στην αναγνώριση, με την πόλη του Λαβάλ τελευταία στη σειρά. Είχαν προηγηθεί η Οτάβα, το Τορόντο, η Οσαβα, το Λασάλ, η Σαιντ Μισέλ- Βίλερει, η Κοτ Σαιν Λίκ, το Μόντρεαλ, η Βάγκν, το Βανκούβερ, η Ρετζίνα, το Έντμοντον και το Κάλγκαρι.
Δια στόματος του Γερουσιαστή Λεωνίδα Χουσάκου, κατάπληκτοι πληροφορηθήκαμε για την αχαρακτήριστη αρνητική παρέμβαση της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ στον πρόεδρο της Καναδικής Γερουσίας, ενόσω η εισήγηση Merchant - Χουσάκου περί αναγνώρισης βρισκόταν υπό μελέτη.
Η ακατανόμαστη αυτή ενέργεια, αναμφίβολα συνέβαλε στην απόρριψη του αιτήματος από το ανώτατο νομοθετικό σώμα. Τέτοιου είδους ανθελληνικές συμπεριφορές μας παραπέμπουν σε κάποιες σκοτεινές εποχές διχόνοιας και προδοτικών πράξεων.
Πιστεύω ότι παρ’ όλες τις όποιες μικρότητες και αντιξοότητες, οι προσπάθειες δεν θα πρέπει να εγκαταλειφτούν…
No comments:
Post a Comment