Απο πανηγύρια καλά πάμε...

Φτάσαμε αισίως στον Δεκαπενταύγουστο. Πανηγύρια, φεστιβάλ, φιέστες και πάσης φύσεως ενοριακές και μοναστηριακές γιορτές... Σουβλάκια, ζύθος, θέαμα, χορός - έστω και με περιορισμούς - για να περάσουμε εμείς καλά κι’ οι οργανισμοί μας καλύτερα... Τορόντο και Μόντρεαλ στα καλύτερά τους το καλοκαίρι τούτο που κόντεψε να μας ξεχάσει. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τα πανηγύρια στα χωριά που κάποτε είχαν το πραγματικό τους νόημα. Ο κόσμος τα περίμενε πως και πως για να ξεκουραστεί, να καλοπεράσει, να διασκεδάσει, να ξεδώσει. Η καθημερινή σκληρή δουλειά, το μεροκάματο της ανέχειας, ο αγώνας επιβίωσης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το πανηγύρι του χωριού ήταν μία όαση μέσα στην ατέλειωτη έρημο του καθημερινού μόχθου και η συμμετοχή του κόσμου ήταν καθολική. Δεν έλειπε κανένας, νέοι, γέροι, παιδιά, ακόμα και άνθρωποι που όλο τον καιρό τους τον περνούσαν δουλεύοντας στις καλλιέργειες. Όπως τα διηγούνται εκείνοι που τα έζησαν, τη μέρα του πανηγυριού βοσκοί, υλοτόμοι, πραγματευτές κάθε λογής κατέβαιναν στο χωριό, φόραγαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησιά ν' ανάψουν το κεράκι τους, να κάνουν το σταυρό τους και να λειτουργηθούν. Οι γυναίκες βρίσκανε την ευκαιρία να στολιστούν, να φορέσουν τα γιορτινά τους, να επιδειχτούν και να καμαρώσουν. Οι άντρες, που είχαν όλο το βάρος της συντήρησης της οικογένειας, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι και κανένας δεν τους παρεξηγούσε αν έπιναν κανένα ποτήρι παραπάνω κι' έριχναν καμιά βόλτα στη μουσική. Τα παιδιά οργίαζαν στους δρόμους και στην πλατεία του χωριού και ήταν αδύνατον να βρεθεί άνθρωπος να τα συμμαζέψει. Πανηγύριζαν με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο, παίζοντας, καυγαδίζοντας, μονιάζοντας... Το πανηγύρι άρχιζε από την παραμονή της γιορτής. Οι δρόμοι του χωριού γέμιζαν από μικροπωλητές που έστηναν τους πάγκους τους και πουλούσαν τις κάθε λογής πραμάτειές τους. Εικόνες, στολίδια, υφάσματα, οικιακά σκεύη, παιχνίδια, ζωντανά και ότι άλλο μπορούσε να βάλει ο νους του ανθρώπου. Το κάθε καφενείο της πλατείας είχε τη μουσική του. Έπρεπε να καπαρώσεις τραπέζι από νωρίς, να πάρεις σειρά για το χορό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις... Η κάθε νοικοκυρά έπρεπε να κουβαλήσει ταψιά και δίσκους γεμάτους με ότι καλύτερο είχε φτιάξει. Αξέχαστα, ανεπανάληπτα, τα πανηγύρια εκείνου του, όχι και τόσο παλιού καιρού στα χωριά του τόπου μας. Τα παραδοσιακά πανηγύρια στο Μόντρεαλ τα αναβίωσε ο αείμνηστος Δημήτρης Γαλάνης σε πάρκα, προαύλια εκκλησιών, σε συλλογικούς και κοινοτικούς χώρους. Τέλεια οργανωμένα και με απόλυτη επιτυχία. Πανηγύρια που μάζεψαν τη νεολαία και συχνά ήταν η αφορμή για... ζευγαρώματα. Με το χρόνο τα πανηγύρια άλλαξαν χαρακτήρα και πολλά πήραν τη μορφή Φεστιβάλ με σκοπό την οικονομική ενίσχυση των οργανωτών. Όπως και να ‘χει το Πανηγύρι ή Φεστιβάλ, μας δίνει την ευκαιρία να σμίξουμε, να διασκεδάσουμε, να φάμε ελληνικά, να περάσουμε λίγες ευχάριστες ώρες και - γιατί όχι - να ενισχύσουμε τους οργανισμούς μας. Από πανηγύρια λοιπόν, καλά πάμε. Όσο για τα υπόλοιπα, θα επανέλθουμε εν καιρώ...