ΔΙΧΟΝΟΙΑ, Το διαχρονικό πάθος της φυλής μας...

Άλλη μία επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Η 29η Μαΐου 1453 σήμαινε και τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς. Άπειροι θρύλοι και παραδόσεις συνόδευσαν την πτώση της Βασιλεύουσας, ενώ αντικείμενο θρύλων και μύθων έγινε ο τελευταίος αυτοκράτοράς της ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος. Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, η Άλωση ήταν «θέλημα Θεού», αλλά σύμφωνα με τους ιστορικούς η πτώση της Κωνσταντινούπολης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που διήρκεσε για χίλια περίπου χρόνια, ήταν θέμα χρόνου καθώς τότε το Βυζάντιο βρισκόταν σε πλήρη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή και ήταν η σκιά της άλλοτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας. Ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής, έμπιστος σύμβουλος του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στο χρονικό της άλωσης αναφέρει λεπτομερέστατα πως ολόκληρο το Οθωμανικό στράτευμα μαζί με τον σουλτάνο έφτασαν σταδιακά έξω από τα τείχη της πόλης στις αρχές Απριλίου και αμέσως απέκλεισαν την πόλη από στεριά και θάλασσα. Στις 6 Απριλίου, ο τούρκος σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής κήρυξε και επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, αφού πρώτα πρότεινε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να εγκαταλείψει την Πόλη, υποσχόμενος ότι θα σεβαστεί τη ζωή των κατοίκων. Ο Παλαιολόγος αρνήθηκε με αποτέλεσμα να αρχίσει η πολιορκία. Η μάχη ήταν σφοδρή, με τον βυζαντινό στρατό να αμύνεται με επιτυχία για αρκετό καιρό εναντίον του τεράστιου όγκου του οθωμανικού στρατού. Στις 21 Μαΐου ο σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας την παράδοση της πόλης με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Επίσης, θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου. Εγγυόταν ακόμη για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε στην πόλη, πρόταση που ο Παλαιολόγος εκ νέου απέρριψε. Στις 29 Μαΐου έγινε η τελική επίθεση. Οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επί της ουσίας ήταν πλέον δικιά τους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παράλληλα βρήκε τον θάνατο πολεμώντας σαν απλός στρατιώτης. Δυστυχώς, παρά την επικείμενη καταστροφή, η διχόνοια δεν εγκατέλειψε τον τόπο. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές κάποιοι προτιμούσαν το τουρκικό φακιόλι αντί της λατινικής τιάρας. Η πόλη έπεσε, η διχόνοια έμεινε... Το 1821, οι έλληνες ξεσηκώθηκαν και πάλι. Νίκησαν, όμως ακολούθησαν οι εμφύλιοι και η ελευθερία που κερδήθηκε με αίμα χάθηκε... Το 1943, με τη χώρα να βρίσκεται υπό στυγνή ξενική κατοχή και πάλι οι έλληνες δεν ομονόησαν και πολέμησαν μεταξύ τους, σε έναν πόλεμο που διέλυσε τη χώρα... Σήμερα, εν μέσω του καταστροφικού πολέμου στην Ουκρανία, της οικονομικής κρίσης και της λανθασμένης διαχείρισης των εθνικών θεμάτων, η Ελλάδα για άλλη μία φορά φέρεται διχασμένη. Η πατρίδα αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση για το μέλλον της που θα καθορίσει την τύχη του ελληνισμού. Ας το καταλάβει η πολιτική ηγεσία, ας το καταλάβουν οι Έλληνες, αν θέλουν να έχουν μέλλον, στο εξαιρετικά πολύπλοκο σύγχρονο διεθνές σύστημα…