"Χαρά στον 'Ελληνα που ελληνοξεχνά..."

Είναι πράγματι οδυνηρό το συναίσθημα της ντροπής και της απογοήτευσης όταν μετά από δεκαετίες βασανιστικής ζωής στην ξενιτιά, επιστρέφεις στην πάτρια γη για μόνιμη εγκατάσταση. Με τις οικονομίες μιας ζωής, γεμάτος κουράγιο κι ελπίδες φροντίζεις να τακτοποιήσεις τη σύνταξη, την ιατρική σου περίθαλψη και το εισόδημα που κατάφερες να αποκτήσεις. Όλα τ’ αφήνεις πίσω σου στον Καναδά. Αγώνες, αποτυχίες, φαρμάκια και όνειρα… Γνωστός, μου έλεγε πρόσφατα πως αφού τον «έπνιξε» η νοσταλγία, αποφάσισε να επαναπατριστεί . «Γύρισα στον τόπο μου, στις ρίζες μου, ν’ ακούσω ελληνικά, να χορτάσω τη γλώσσα μου … Βγήκα λοιπόν βόλτα στην Ομόνοια και τι να δω. Συνωστισμένοι μελαμψοί πρόσφυγες φώναζαν δυνατά και χειρονομούσαν, αδιαφορώντας για τη δυσαρέσκεια και τη δυσφορία των περαστικών. Κάποιοι μάλιστα ενοχλούσαν με απεχθή και χυδαίο τρόπο τις περαστικές κοπέλες... Στάθηκα έξω από ένα Λύκειο και περίμενα να σχολάσουν οι μαθητές του. Κι’ όταν πια το μελίσσι ξεχύθηκε και κατηφόρισε για το δρόμο, μαζί τους κι’ εγώ ευτυχής και περίεργος άρχισα να αφουγκράζομαι τις φωνές και τις συνομιλίες τους όταν ξαφνικά… -Από δω ρε μαλ@κα, μη το ρισκάρεις, απ’ εκεί έχει γκαντέμηδες μηχανάκηδες και θα σε κάνουν άγγελο! -Οκέί μωρή μαλ@κω, μη μου κόβεις το απετάιτ για χάψες! Και άλλα παρόμοια… Όταν έφτασα σπίτι, σοκαρισμένος από τα «νεοελληνικά» της νεολαίας μας, άνοιξα την τηλεόραση για να ενημερωθώ και βέβαια να ξεχάσω… Γνωστή τηλεπαρουσιάστρια έπαιρνε συνέντευξη από μία διαγωνιζόμενη αηδόνα, πολλά «υποσχόμενη» του λαϊκού πενταγράμμου.... -Εεεε… το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» σε έκανε άσσο κούπα σταρ! Πως θα συγκρινόσουν με τις διαγωνιζόμενες του «The Voice of Greece»; -Εεεε…(μασώντας τσίχλα) τι να σου πω Αννίτα μου, εμείς στο «Ταλέντο» έχουμε κλάς! Οι άλλες, να δηλαδή πολύ κυρελέ… Εεεε… τόπιασες; -Εεεε… ας πούμε… Εεεε, έξι και ξερός και στις δυο σας. Μάθατε βρε πέντε σπασμένα εγγλέζικα και ξεχάσατε τα ελληνικά; Βάλατε προφορά στη γλώσσα μας που ήταν αγνή και γλυκομίλητη; Η αγανάκτησή μου δεν είχε πλέον όρια… -Γυναίκα, ετοίμασε τις βαλίτσες, φεύγουμε. -Για πού πάλι; -Για την Ελλάδα -Μα στην Ελλάδα είμαστε, χριστιανέ μου. -Για την άλλη Ελλάδα, του Μόντρεαλ, εκεί που μιλάνε ελληνικά χωρίς Εεεε και χωρίς… λ@κα και λ@κω… τ’ ακούς; -Τι γίνεται εδώ; κατέληξε, πού πάμε; Τι κάνουν οι υπεύθυνοι; Εδώ ξεκληρίζονται τα ελληνικά και δεν ενδιαφέρεται κανείς; Γιατί δε διώχνουν με τις κλωτσιές από τα κανάλια όλους αυτούς τους Εεεεδες και …λ@κες; Γιατί δεν διαμαρτύρεται ο λαός μας; Ωχαδελφισμός παντού; Να πάνε όλοι τους στον αγύριστο... Νομίζω πως χρειάζεται πολύ σκέψη, κι ακόμα περισσότερο λίγη ντροπή…» Αυτά μου έλεγε ο αγανακτισμένος συμπάροικος που επέστρεψε άρον άρον από την πατρίδα. Κι’ αμέσως ήρθαν στη σκέψη μου, οι διακρινόμενοι για το ήθος και ευπρέπεια ομογενείς μας, τα υπέροχα σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης και η επιτακτική ανάγκη να τα διατηρήσουμε…