Είναι σχεδόν αδύνατον ένα άρθρο μη ημερήσιου εντύπου να καταγράψει τις απρόβλεπτες και ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις όταν μάλιστα υπάρχει το περιορισμένο χρονικό όριο παράδοσής του.
Ευτυχώς ή δυστυχώς πάντως η ιστορία επαναλαμβάνεται με αποτέλεσμα το όποιο άρθρο να είναι σχεδόν "μέσα" στα γεγονότα και τις προβλέψεις...
Κατά τη χρεοκοπία της Ελλάδας τον 19ο αιώνα, οι ξένοι ομολογιούχοι ύστερα από την επιβολή δραστικών περιοριστικών μέτρων ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί τους όρους των πιστωτών και καθιερώθηκε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που επέβαλε την εξόφληση των ξένων δανειστών με νέους έμμεσους φόρους.
Κάποιοι έχουν την αίσθηση ότι τα ίδια συμβαίνουν σήμερα και είναι πρόθυμοι να πουν το μεγάλο "όχι" καθώς πλήττεται η ανεξαρτησία της χώρας και δεν δέχονται να υποστούν εκβιασμό. Βέβαια τα πράγματα τώρα είναι κάπως διαφορετικά. Οι "κακοί" ξένοι δεν χρειάζεται να διατυπώσουν ανοιχτά "πιεστικές προτάσεις". Αντίθετα, εμφανίζονται "φιλικοί", λιγομίλητοι και σκεπτικοί και τελικά αποχωρούν, σίγουροι ότι η έλλειψη ρευστότητας θα αναγκάσει την όποια ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί τα μέτρα πολιτικής που θέλουν. Αφήνουν τον χρόνο και την απειρία να κάνουν το θαύμα τους. Δεν χρειάζονται πλέον περιοριστικά μέτρα και αποκλεισμοί. Αρκεί μια διοικητική απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οποία η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών περιορίζεται και γίνεται ακριβότερη…
Πριν από το Μνημόνιο το σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας ήταν τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και γι’ αυτό η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία. Η ευχέρεια αυτή δεν υπάρχει, καθώς η χώρα έχει αποκλειστεί από τις αγορές και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες τράπεζες. Με τους περιορισμούς που τέθηκαν από την ΕΚΤ αποκλείστηκαν ουσιαστικά και οι ελληνικές τράπεζες από την ευχέρεια να δανείζουν το Δημόσιο. Κι αυτό συμβαίνει ενώ οι νέοι υπουργοί έσπευσαν να εξαγγείλουν μέτρα που απαιτούν νέες δαπάνες ενώ ταυτόχρονα κατάργησαν επιλογές όπως οι ιδιωτικοποιήσεις που θα έφερναν έσοδα στο Δημόσιο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δέχεται ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου ως ενέχυρο προκειμένου να χρηματοδοτεί ελληνικές τράπεζες, αφήνει όμως ανοιχτό το παράθυρο παροχής ρευστότητας μέσα από την Τράπεζα της Ελλάδος που διαχειρίζεται τον ELA. (Emergency Liquidity Assistance)
Η διαφορά είναι ότι ούτε αυτή η χρηματοδότηση είναι απεριόριστη και κυρίως έχει υψηλότερο επιτόκιο από τα δάνεια της ΕΚΤ. Με την Επείγουσα Παροχή Ρευστότητας οι τράπεζες μπορούν να καλύψουν το κενό από ενδεχόμενη μείωση καταθέσεων αλλά δεν μπορούν να διοχετεύουν κεφάλαια στο Δημόσιο καθώς δεν μπορούν να αγοράσουν περισσότερα έντοκα γραμμάτια.
Το ελληνικό Δημόσιο βαδίζει σε δρόμο στον οποίο οι δαπάνες είναι ανάλογες των εσόδων και επειδή περιορίζονται και τα έσοδα, μειωμένες θα είναι και οι δαπάνες.
Το πρόβλημα είναι ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία κι ούτε καθιστά βιώσιμο το χρέος. Γι’ αυτό τα κείμενα της ερμηνείας της όποιας συμφωνίας, εάν και όταν επέλθει, θα πρέπει να μελετώνται σοβαρά πριν από τις οποιεσδήποτε επευφημίες ή γιουχαΐσματα...
Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
michael.tellides@cfmbradio.com
No comments:
Post a Comment