Μια ιστορική και άκρως σημαντική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά, δίνει το δικαίωμα σε εκείνους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες να τερματίσουν, εάν το επιθυμούν, τη ζωή τους με την βοήθεια του θεράποντος ιατρού. Βέβαια και άλλες χώρες έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα στην ευθανασία όπως είναι το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Ελβετία καθώς και οι πολιτείες Oregon και Washington των ΗΠΑ. Το ερώτημα όμως που τίθεται εδώ είναι το εξής: Είναι θεμιτό και ηθικό να τελειώνει η ζωή ενός ανθρώπου απλώς με το πάτημα ενός κουμπιού; Ένα διαχρονικό θέμα που έχει έντονα απασχολήσει με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό τα κράτη και τις κοινωνίες των ανθρώπων είναι η ευθανασία. Τα βασανιστικά ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά, καθώς το ζήτημα αυτό ενέχει σημαντικές ηθικές, νομικές και πνευματικές πλευρές. Ποιος έχει το δικαίωμα να βλάψει ή να καταστρέψει την ανθρώπινη ζωή; Πόσο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπονομευτεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη που χαρακτηρίζει τη σχέση γιατρού - ασθενή; Πόσο αγνά και ειλικρινή είναι τα κίνητρα των συγγενών του ασθενή που ζητούν την ευθανασία του; Πρόκειται για εξαιρετικά κρίσιμα ερωτήματα που ζητούν την απάντησή τους προτού προβεί κανείς σε μη αναστρέψιμες πράξεις, όπως αυτή της νομιμοποίησης του υποβοηθούμενου θανάτου. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη μιας τέτοιας πράξης; Κι αν έχει γίνει λάθος διάγνωση της ασθένειας και ενδεχομένως δεν είναι ανίατη; Το αποτέλεσμα θα ήταν να χαθεί μία ζωή δίχως λόγο... Ή ακόμη κι αν ο ασθενής ζητήσει ευθανασία και στη συνέχεια αλλάξει γνώμη; Η λιποψυχία μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο όταν βρίσκεται αντιμέτωπος ακόμη και με το παραμικρό πρόβλημα, πόσο μάλλον όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα πραγματικά δύσκολο θέμα που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως μία ασθένεια. Αν διαθέτει λίγες ψυχικές δυνάμεις, λογικό είναι να θεωρήσει πως η ευθανασία είναι λύση όταν μάλιστα την ενθαρρύνουν συνάνθρωποι, είτε αυτοί είναι γιατροί, είτε κοντινά πρόσωπα. Η εκκλησία θεωρεί ότι η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με την βιολογική ύπαρξη του ανθρώπου, ούτε ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής που δεν ανήκει στον άνθρωπο άλλα στον Θεό, γι' αυτό και δεν μπορεί να παρεμβαίνει κανείς σε κάτι που δεν το προσδιόρισε. Μια κοινωνία πάντως που νομιμοποιεί την ευθανασία μαθαίνει στους πολίτες της πως η λύση σε ένα αδιέξοδο είναι η δραπέτευση, η διαφυγή, τη στιγμή που θα έπρεπε να τους παροτρύνει να είναι μαχητικοί και να παλεύουν για ότι αξίζει. Απόλυτες απαντήσεις σε ένα τόσο περίπλοκο θέμα όπως η ευθανασία δεν μπορούν εύκολα να δοθούν. Παρόλα αυτά, ας μη ξεχνάμε πως πρόκειται για μία πράξη που, τουλάχιστον έως σήμερα δεν έχει γυρισμό...
Εσείς τι λέτε; Μιχάλης Τελλίδης michael.tellides@cfmbradio.com
No comments:
Post a Comment