Μεμψιμοιρία και αλληλοκατηγορίες στον απόηχο της δικαστικής απόφασης για την πολύχρονη διαμάχη μεταξύ των κογκρέσων μας.
Σύνηθες βέβαια το φαινόμενο, άλλωστε καμία δικαστική απόφαση δεν ικανοποιεί απόλυτα όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές.
Η ερμηνεία της νομολογίας πάντως εξακολουθεί ν’ αποτελεί θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης εν μέσω κορονοϊού και κατ’ οίκον περιορισμού…
Ας ανατρέξουμε όμως λίγο στην ιστορία, ίσως μπορέσουμε και κατανοήσουμε τα κίνητρα που σχετίζονται με τη διένεξη και την προσφυγή στο δικαστήριο.
Το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο ιδρύθηκε στη δεκαετία του 80 και ουσιαστικά είναι το σχήμα που εκπροσωπεί όλους τους Ελληνοκαναδούς. Εν τούτοις, λόγω των αδυναμιών που έχει παρουσιάσει κατά καιρούς σε οργανωτικό επίπεδο αλλά και λόγω έλλειψης οικονομικών μέσων, δεν ήταν εύκολο να διαδραματίσει τον ηγετικό ρόλο που τυπικά του ανήκει. Παρά ταύτα κατάφερε, όσο ήταν εφικτό, να ευαισθητοποιήσει την Καναδική πολιτική ηγεσία στον δίκαιο αγώνα της Κύπρου, στο Μακεδονικό ζήτημα και στο Ποντιακό θέμα.
Ύστερα από επίμονες και επίπονες προσπάθειές η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού έχει πλέον επισήμως αναγνωριστεί από τις περισσότερες επαρχιακές και δημοτικές αρχές. Παρ’ όλες όμως τις σημαντικές επιτυχίες στα εθνικά θέματα, διαφορές που προέκυψαν στην πορεία με αδελφούς οργανισμούς, το οδήγησαν σε λανθασμένες ενέργειες. Η ίδρυση παραρτήματος στο Κεμπέκ, καθ’ ην στιγμήν η επαρχία εκπροσωπείτο ήδη από τοπικό Κογκρέσο είναι κάπως αδικαιολόγητη. Επί πλέον, κάποιες διατάξεις του καταστατικού δεν τηρήθηκαν ως έπρεπε.
Το Ελληνικό Κογκρέσο του Κεμπέκ είναι προϊόν των εξουσιαστικών τάσεων της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ, η οποία επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως το κέντρο αναφοράς του ελληνισμού. Σκεπτικό που την ωθεί να ασκεί πλήρη έλεγχο στις ενέργειες και αποφάσεις των εξαρτώμενων οργανισμών . Εάν εξαιρέσουμε τη σύντομη παραγωγική θητεία της διοίκησης Παναγιώτη Γεωργακάκου, το έργο του Ελληνικού Κογκρέσου του Κεμπέκ είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο.
Χιλιάδες δολάρια δαπανήθηκαν άσκοπα σε δικαστικά έξοδα και σε αμοιβές δικηγόρων, το μεν Εθνικό για να εξασφαλίσει την πολυποθούμενη αναγνώρισή του, το δε τοπικό για να απαξιώσει τη διοίκηση του Εθνικού.
Πέρα όμως από τα όποια κίνητρα και τις όποιες προθέσεις, η ηθική ευθύνη για τη σημερινή «εμπόλεμη» κατάσταση, βαρύνει ολοκληρωτικά την πρώτη γενιά. Μια γενιά που στην πλειοψηφία της κουβαλά συνήθειες, νοοτροπίες και αναχρονιστικές αντιλήψεις ασυμβίβαστες με την σημερινή Καναδική πραγματικότητα.
Πριν τριάντα χρόνια μια ομάδα γονέων δεύτερης γενιάς, έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της κοινότητας για να συμβάλλουν στη σωστή λειτουργία των ελληνικών σχολείων και του οργανισμού.
Αξιόλογοι νέοι, επιστήμονες, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, μπήκαν στο στίβο με προοπτική την αρμονική συνεργασία για το κοινό καλό.
Γνωστοί και μη εξαιρετέοι καρεκλολάτρεις, αρνούμενοι πεισματικά να εγκαταλείψουν τη σκυτάλη, φρόντισαν εντέχνως να σπείρουν στους νεοσύλλεκτους το μικρόβιο της γκρίνιας και της διχόνοιας.
Είμαι πεπεισμένος πως εάν οι σημερινοί νέοι ηγήτορες καθίσουν στο διαπραγματευτικό τραπέζι, μακριά από επιζήμιες παρεμβάσεις, θα καταλήξουν σε μία αρμονική και βιώσιμη συνεργασία
Αρκεί να το αντιληφθούν…
No comments:
Post a Comment