Ξαφνικά ένα βράδυ...

Τελικά τα έφερε η μοίρα έτσι ώστε να προλάβουμε τους Τούρκους και να πάμε εμείς πρώτοι «ξαφνικά ένα βράδυ» στη γείτονα με τα C-130 της πολεμικής μας αεροπορίας... Όχι όμως για να πλήξουμε ή να καταλάβουμε εδάφη, αλλά για να προσφέρουμε βοήθεια στους πονεμένους συνανθρώπους μας που επλήγησαν από τον καταστρεπτικό σεισμό που έπληξε Τουρκία και Συρία αυτή την εβδομάδα. Οι Έλληνες διασώστες, μία αποστολή από 21 έμπειρους πυροσβέστες, χωρίς διακοπή, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και δριμύ ψύχος, κατόρθωσαν να σώσουν από τα ερείπια, μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δύο κοριτσάκια και έναν 50χρονο. Οι εικόνες με τις προσπάθειες των Ελλήνων διασωστών, η συγκίνησή τους μόλις έσωσαν τα παιδιά, έχουν κάνει το γύρω του κόσμου και έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Ταυτόχρονα, ο έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τηλεφώνησε στον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για να του εκφράσει τη θλίψη του για τον καταστροφικό σεισμό και του μετέφερε τη συμπαράσταση και τα συλλυπητήρια του ελληνικού λαού για την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Και στους προγενέστερους όμως, άλλους δύο καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία, το 1999 και το 2020, με χιλιάδες θύματα, η Ελλάδα συμπαραστάθηκε έντονα, ηθικά και υλικά. Και στις δύο περιπτώσεις η αγνωμονούσα Τουρκία δεν άργησε να εξαπολύσει εκ νέου υβριδικές απειλές κατά της πατρίδας μας… Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Τουρκία, αφού συνέλθει από το ισχυρό χτύπημα του εγκέλαδου, θα συνεχίσει, μέσω του προέδρου της, την επεκτατική και πολεμοχαρή τακτική, την διεκδίκηση εδαφών και την αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών. Η Τουρκία, όπως γνωρίζουμε, αντιμετωπίζει σοβαρή οικονομική και υπαρξιακή κρίση και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μελλοντική πορεία της χώρας. Στις αρχές του 21ου αιώνα αποτελούσε υπόδειγμα για τις μουσουλμανικές χώρες και ήταν υποψήφια για να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Η αποτυχία της ευρωπαϊκής της πορείας ήταν προάγγελος μιας εκτροπής από τη Δύση. Γίνεται πολεμοχαρής στην εσωτερική και εξωτερική της πολιτική, ενώ οι χώρες της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προσπαθούν να διαχειριστούν την «τουρκική κρίση» χωρίς ωστόσο να έχουν κατανοήσει την ανατολίτικη νοοτροπία. Ο Τούρκος Σουλτάνος ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα γίνει ο μεγάλος χαλίφης στον κόσμο των σουνιτών μουσουλμάνων. Θέλει να επικρατήσει παντού, όπου κυριαρχούσε παλαιότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία και έχει την απαίτηση να ελέγξει τις απανταχού τουρκικές κοινότητες, απαγορεύοντας τες να αφομοιωθούν. Η Τουρκία, με την ανοχή της δύσης αλλά και της ανατολής, επιτίθεται σε γειτονικά κράτη και καταλαμβάνει εδάφη πιστεύοντας ότι της ανήκουν. Υπάρχει όμως και η ανοχή. Σήμερα δεν υπάρχουν πλέον πολιτικές ιδεολογίες ή φιλίες μεταξύ των κρατών, παρά μόνο οικονομικά συμφέροντα. Και εν ονόματι των συμφερόντων, εχθροί γίνονται φίλοι και φίλοι εχθροί. Εάν η γείτονα δεν το αντιληφτεί εγκαίρως, ο βίος της προβλέπεται μάλλον βραχύς…